'Er was eens...'

Hier een berichtje (vanuit mijn eigen bedje weer )
De operatie is goed verlopen, ik ga vandaag lekker rustig aan doen en dan straks hier schrijven. Nu eerst ff goed wakker worden

 

Gisteren moesten wij ons om 10.00 uur melden in het ziekenhuis. Onze dochter hadden we naar haar opa en oma gebracht en samen reden we naar het ziekenhuis. Ik was best wel nerveus
Om de spanning wat te breken begonnen we wat te geinen. Manlief is ooit in hetzelfde ziekenhuis geholpen aan zijn knie en ik vroeg aan hem of de anesthesist een beetje een knappe man was. 'Dat lijkt me wel gezellig'. Volgens manlief was het een klein, oud, veel te dik mannetje met een Oost-Europees accent. 'Niet jouw type', grapte hij toen we door de draaideur van het ziekenhuis liepen. 'He, moest je mij dat nou perse vertellen?? Ik hoopte op een super knappe jonge kerel, beetje a la Greys Anatomy.' Mn lollige bui ging wel over toen we ons hadden gemeld bij de balie en te horen kregen naar welke afdeling we moesten en we de lift in stapten. Toen werd het wel heel erg echt. Ai!

In het ziekenhuis kregen we een kamer toegewezen. Vet, een 1 persoonskamer!! We hadden de Ipad en laptop meegenomen zodat we filmpjes konden gaan kijken. Helaas werden we voordat ik mn schoenen had kunnen uitdoen om op het bed te ploffen al verzocht om mee te lopen naar een andere kamer... De verpleegkundige had zich vergist en we mochten verkassen naar een 4 persoonskamer Ik begon even wederom jolig te doen: 'he, betaal ik daar nou 200 euro per maand voor om gedegradeerd te worden naar een 4 persoonskamer'. Twee bedden waren al naar de OK, vertelde de verpleegkundige. Het bed naast mij was nog leeg. Wederom ging mijn jolige bui over. Een verpleegster deed de intake. Ik moest nog wat vragen beantwoorden, kreeg een ziekenhuisbandje om en moest twee paracetamols met 1 slokje water innemen. Hmm, twee poederachtige pillen met 1 slok?? De grootste visolie capsules krijg ik zonder moeite weg, maar poederachtige pillen?? Nee dat niet, daar heb ik toch wel een groot glas water voor nodig. Dat mocht niet ivm de narcose dus ze ging overleggen. Gevolg was dat ik ff naar de wc mocht om een paracetamol in een andere vorm 'tot me te nemen' (Fijn hé, die details ) De verpleegkundige had me ook de opdracht gegeven om flink mijn blaas leeg te plassen.

We kregen te horen dat vriendlief niet mocht blijven. Hij mocht wel eventueel ff om de hoek kijken als ik terug kwam van de OK maar het kon nog wel een hele poos duren omdat ik eerst ook naar de uitslaapkamer moest en hij mocht alleen ff snel gluren want dat waren de regels in dit ZH. Sommige mensen lieten namelijk de halve luidruchtige familie bij hen zitten en dat zou niet fijn zijn voor de kamergenoten die pijn leden. Oke, begreep ik wel, maar ik vond het wel jammer. Het voelde wel fijn als hij in het ZH zou zijn als ik geopereerd zou worden.

Ik kreeg een super a-sexy, okergeel OK jurkje aan, met een muts voor op mn hoofd en een mutsachtig 'slipje' en warme kniekousen. Manlief maakte nog een foto van mij en ineens… Ineens kreeg ik bericht dat ik al naar de OK mocht. Nu al??? O jee… Er was mij eerder verteld dat ik of voor de lunch van de artsen geholpen zou worden, of na de lunch geholpen zou worden. Het zou er vanaf hangen hoe snel de andere operaties zouden verlopen. Maar toen werd ik ineens al opgehaald!! De operaties voor mij waren ineens sneller verlopen en ik mocht dus mee... Vriendlief was er nog en hij mocht meelopen tot aan de deuren 'geen toegang'. Ik snikte een traantje weg want ik vond het best eng. Een raar gevoel gaf het me ook om op een bed door zo'n deur te worden gebracht. Bij die deur stond een jonge halfgod, mijn hemel wat een knappe gozer, hahahahahaha me op te wachten. Niets niet een dikke, oude, kleine Oost Europeaan zoals manlief mij had gezegd. Ik moest mn best doen om niet te gaan giechelen. De verpleegsters droegen mij aan hem over. De verpleegster die de intake had gedaan vertelde dat ze bij de operatie aanwezig zou zijn en zij moest door een andere deur om zich klaar te maken voor de OK. Ik zei nog tegen haar dat het mooi was dat ze mee was, kon zij ook nog eens tegen de arts zeggen wat hij wel en niet mocht wegsnijden haha (de arts had immers bij het voorgesprek gezegd: ‘Lalala blabla blaa en dan verwijderen we de uterus’ (ipv eileiders, was een spraakfoutje )

De knappe jonge kerel nam mij mee. ‘Helaas’ bleek hij niet de anesthesist te zijn. Ik zag ergens in de verte een klein, dikkige oudere man... Toen hij op me af liep vertelde hij mij, met een bijzonder accentje de anesthesist te zijn. De jonge knappe man die een infuus aanlegde bleek de assistent anesthesist in opleiding te zijn , hij mocht mij voorbereiden voor de OK. Haha hij was in ieder geval leuk uitzicht en gezelschap en toen was ik wakker. In de OK, als ik gezelschap zou krijgen van de echte anesthesist, ging ik toch slapen hihihi. Bedacht ook al leuke grappen welke ik naar manlief zou maken hihi (hij had een ruggenprik bij zijn operatie gehad dus hij mocht de gehele OK tijd genieten van de anesthesist. Hihi, beetje flauwe humor hebben manlief en ik soms )
Ik kreeg nog een paar plakkers op mn borst en ik was klaar voor de OK.

De verpleegster kwam er ook weer bij, nu in een OK pakje. Ze vertelde eigenlijk nog stagiaire te zijn en ze had nog niet eerder zo'n operatie bijgewoond. Wel andere operaties, ze noemde ze allemaal op. Het was wel gezellig zo en de tijd ging snel. We hebben een hele poos zitten kletsen over opleidingen, werk, sporten. Knappe half god bleek een fanatieke hardloper te zijn. Hij kwam er ook gezellig bij geinen. Halve marathonnen liep hij en hij hoopte ooit nog de hele van New York te doen… (kwijl… hahah) Ik had geen idee hoe lang ik in die voorbereidingskamer lag, maar ik geloof best wel een poos. Ik kreeg het koud maar mocht mijn infuusarm niet bewegen omdat het infuus in een knikje zat, of het knikje in het infuus, weet ik veel en anders zou het infuus niet meer doorstromen en zou ik wellicht opnieuw geprikt moeten worden. Ik probeerde met 1 arm het dekentje beter op me te leggen, maar dat lukte niet. Daarom hielp de verpleegster mij. En daardoor had de jonge halfgod ook door dat ik het koud had en hij kwam mij een dekentje brengen welke in een soort van oven had gelegen. Heerlijk!! Hij was toen echt mijn held haha.
Ik voelde al wel een poosje dat ik moest plassen, benoemde dat ook naar de verpleegster toe, maar gaf ook aan dat het wellicht door de koud en de spanning was dat ik dat gevoel had. Half god hoorde dat en kwam naar me toe en gaf aan dat ik nog wel ff op een po op mn bed mocht. Ik heb maar bedankt voor de eer en zei dat ik het wel ophield tot na de operatie hahaha. No way, dat was echt mijn eer te na

En toen, uiteindelijk, na al meerdere keren hartkloppingen en angstzweet te hebben gecreëerd, elke keer als de deur in die kamer open ging (in de kamer was plaats voor twee bedden en naast mij werden in de tijd dat ik daar lag twee mensen voorbereid voor een andere OK, zo lang heb ik daar gewacht) ging de deur openen omdat ik naar de OK mocht. Mn gynaecoloog kwam er aan. Hij was in lolbroeken bui. De gyn vroeg aan de stagiair verpleegkundige wie ze was en ze stelde zich aan de arts voor en gaf aan dat ze graag bij de operatie zou willen kijken. Hij liep ‘dreigend’ maar duidelijk ‘lolbroekend’ op haar af (zij werd rood en kreeg vlekken in haar hals haha) en zei: ‘nou ehh oke dan’, met een dikke knipoog erbij. Je kon duidelijk merken dat er een goede sfeer hing onder het personeel. De hal waar ik weer door heen moest (moest er ook door heen om naar de voorbereidingskamer gebracht te worden) was een grote brede hal, heel koud en heel stil. Beetje toch wel een angstig gevoel kreeg ik er van: nu ging het gebeuren!
In de OK was het nog kouder dan in de voorbereidingskamer. Mijn bed plaatsten ze tegen de OK tafel aan en daar moest ik op gaan liggen. ‘Ho, nog even wachten, ik zet hem eerst op de rem’. ‘Oeps, sorry! Je hebt gelijk, het zou jammer zijn de orthopeed er ook nog bij geroepen moet worden om mn been te zetten’. Maar toen… Toen werd ik echt bang. Ik kreeg het super koud en zei dat ik toch echt nog even naar de wc moest… ‘Is hier een wc vlakbij, mag ik nog even naar de wc??’ Ik werd echt bang en wilde weglopen, hahaha. Maar ik mocht niet meer van de tafel af. De gyn legde zijn hand geruststellend op mijn buik, de verpleegkundige kneep in mijn arm en de gyn zei mij dat hij heel goed zijn best ging doen en het heel netjes ging oplossen. Ik heb nog gestameld dat ik hem vertrouwde. Want dat is ook zo! Ik werd bang van de omgeving, bang voor wat komen ging maar ik voelde me wel veilig in zijn handen. De anesthesist spoot de narcosemedicijnen in mijn infuus, ik kreeg een kapje met extra zuurstof op en toen… Toen gleed ik weg…

 

‘Even later’ werd ik wakker op de uitslaapkamer. Er kwam direct een verpleegster naar me toe toen ik half wakker werd. Of ik veel pijn had. Mwa, viel wel mee. Ik had het heerlijk warm en zakte weer weg. Het bleek dat ik deken welke was aangesloten op een apparaat wat warme lucht in het deken blies. Toen ik beter wakker werd deed mn buik toch wat meer pijn. Er werd besloten om mij toch nog wat extra pijnbestrijding toe te dienen. Om half 2 werd ik naar de kamer gebracht. Om eerlijk te zijn vond ik het helemaal niet erg dat manlief er niet was. Ik had pijn en had geen behoefte aan mensen om mij heen. Ook had ik totaal geen behoefte aan de laptop of Ipad. Ik belde wel manlief ff om te zeggen dat het goed was gegaan. Dat was omdat de verpleegster aan mij vroeg of ik hem al gebeld had. Zelf was het niet eens in mij opgekomen haha. Ik kreeg een broodje en een kopje thee aangeboden. Mensen, wat had ik een trek, en dorst!! Ik had de hele ochtend dan ook nog niets gehad. Helaas werd ik na de eerste hap en slok toch wat misselijk. Maar na 2 uur, dus om kwart voor 4 had ik eindelijk mn broodje op
Gelukkig was mn misselijkheid toen ook snel weg. Ik had broodjes in mn tas (die stond binnen handbereik) omdat we hadden ingecalculeerd dat manlief er de hele dag bij zou zijn. In rap tempo heb ik toen nog twee mueslibollen opgegeten haha.
Tussendoor kwam de arts langs. Hij vertelde dat de operatie goed was verlopen. Hij had mn eileiders netjes kunnen weghalen en het bleek niet nodig te zijn om 1 van de 3 sneetje 2 cm te maken, maar het was gelukt om die ene, welke misschien wat groter zou worden, toch 1 cm te houden. Daarnaast had hij gezien dat mijn baarmoeder en eierstokken ‘mooi bewegelijk waren’. Dat was een goed teken, zei hij. Het weefsel is opgestuurd ter onderzoek om te kijken of het goedaardig weefsel is (is standaard hoorde ik). De stagiaire verpleegkundige kwam nog ff voor het einde van haar dienst langs. Ik vroeg aan haar hoe het kon dat ik nu helemaal geen aandrang meer voelde om te plassen. Even was ik nl bang dat ik op de OK tijdens de operatie in mn broek had geplast (ik had namelijk dat lelijke slipje niet meer aan en lag in mn blote billen onder de dekens maar het bleek dat tijdens de operatie bleek dat mn blaas zo vol was dat ze hadden besloten om toch te katheteriseren. Normaal doen ze dat nooit tijdens deze operatie. Dat hoorde ik nog in de OK toen ik vroeg of ik nog ff naar de wc mocht, maar de arts vond het toch nodig tijdens de operatie omdat hij zag dat mn blaas zo vol was. De verpleegster kreeg nog op haar sodemieter omdat ze mij zogenaamd niet goed had laten uitplassen toen ik dat moest doen, maar naw was mijn blaas zo vol geraakt doordat ik ruim twee uur al het infuus in had in de voorbereidingskamer. Ik had geen idee gehad dat ik zo lang in die kamer had gelegen maar de operatie voor mij bleek erg lang te hebben geduurd. Het was een hele opluchting dat ik niet in mn broek had geplast hihi.

Om kwart over 5 mocht manlief mij ophalen. Hij had mooie bloemen meegenomen voor mij, zo lief!! Hij is ook heel lief (soms ) maar is meestal niet attent met bloempjes ed.
We zijn toen naar zijn ouders gereden ivm onze dochter (hij was daar zelf ook de hele dag geweest en onze dochter was daar ook nog). Ik ben lekker op hun ‘bejaardenrelaxbankmetelectrischeknopjes om benenomhoogtedoenenrugleuninginligstand’ gaan liggen en heb een paar roosjes bloemkool (‘nee ik hoef er echt geen sausje over heen’) weg te krijgen. Thuis ben ik op de bank gaan liggen en daarna lekker naar boven om te slapen. Meestal heb ik moeite met in slaap te vallen en ga ik eerst nog met mn telefoon of ipad spelen. Gisteren ben ik heel snel in slaap gevallen.

Vanmorgen lekker uitgeslapen. In de loop van de ochtend ff me gewassen (ik mocht wel douchen, maar vond dat een beetje eng) en beneden een broodje gegeten en op de bank gelegen. Op mn zij liggend voelt niet fijn, op mn rug, half liggend voelt nu het prettigst. Lopen voelt niet prettig, maar dat gaat al wel beter dan gisteren, maar dat is vast ook wel heel logisch. Het gas heb ik zo nu en dan last van, niet de hele tijd. Heb niet echt pijn aan de drie wondjes, maar heb meer inwendig pijn. Heb vanmiddag nog maar liefst 3 uur geslapen. Heb niet eens de buurvrouw gehoord die mijn hond even heeft uitgelaten (luxe hé ) Dat terwijl ze in de woonkamer geweest moet zijn (waar ik dus op de bank lag) omdat de hond in de woonkamer was toen ik wakker werd terwijl de hond in de gang was (met de deur dicht) toen ik op de bank ging liggen Ben tegen 4 uur weer naar boven gegaan omdat ik het een beetje eng vind om op de bank te liggen als dochterlief thuis is (manlief heeft haar bij de oppas opgehaald toen hij uit zn werk kwam). Ben een beetje bang voor pijn als ze ineens op mn buik klimt of op mn buik wil trommelen (is een favoriet spelletje hier, net als buikblazen )

Manlief en kindlief hebben net even lekker hier boven bij mij op bed gechilled. Zij zijn nu weer beneden. Manlief is nu aan het koken, ik laat me maar ff lekker verwennen deze dagen

Over zes weken moet ik op nacontrole komen. Hopelijk ben ik dan goed hersteld en mag ik me snel aanmelden voor de nieuwe IVF. De arts uit DD zei dat het meestal na zes weken mag, naar gelang de patiënt hersteld is naar mening van de arts die geopereerd heeft.. Hopelijk herstel ik sneller

Ik vond het wel fijn om het helemaal uit te schrijven en wellicht hebben mensen die via google dit vinden, op zoek naar ervaringen, er ook wat aan. Ik kon vrijwel geen berichten vinden van mensen hoe zij het hebben ervaren. Wel van baarmoeder en eierstokverwijderingen, maar dus niet van deze operatie.

Xxx

 

@Guppie, nog bedankt voor je berichtje van afgelopen week. Moest wel lachen om wat je schreef over ‘geholpen worden’. Hihi, klinkt inderdaad wel dierenartspraktijkachtig Heb je trouwens wel eens een hond gezien die ‘net geholpen’ is? Mijn hond en kat liepen allebeide toen zij net geholpen waren alsof ze dronken waren. De coördinatie tussen de voor en de achterpoten was nog niet geheel zoals het hoort waardoor ze zwalkten Best zielig maar ook grappig om te zien haha.
Ik heb dus een dagopname gehad. Alleen in het geval van complicaties zou ik een nachtje hebben moeten blijven, maar alles is dus goed gegaan en ik mocht lekker dezelfde dag weer naar huis.
Ik heb aan de DD arts gevraagd wanneer ik weer zou mogen starten. Hij raadde mij aan om 3 maanden te wachten omdat ik eerst goed moet herstellen en dat ik dat herstellen oordeel aan de arts die me geopereerd heeft moest overlaten. Ergens halverwege april moet ik naar de arts op controle.
Wat verdrietig dat jij dezelfde gedachtes over opnieuw de mmm in te stappen ook al hebt. Bij ons stond al vrij snel vast dat we er opnieuw voor zouden proberen te gaan. Het is mij wel tegen gevallen, hoe zwaar het nu weer is geweest en is om opnieuw te vechten. Wat ik persoonlijk heel zwaar vind is dat ik nu rekening met haar moet houden. Eerder was het zo dat hoe naar ik me ook voelde en irritant ik wilde zijn voor manlief, ik nu ook rekening met haar moet houden. Soms voel ik mij zo rot dat ik eigenlijk alleen maar kan huilen, maar dat dan niet wil doen omdat ik haar er niet mee wil belasten. En als ik eenmaal hormonen spuit heb ik nergens zin in. Zelfs voor haar te zorgen vind ik dan een hele grote opgave. Ik heb haar tijdens de vorige pogingen dan ook veel naar de gastouder gebracht. Ergens schaam ik mij daar best voor en vind ik het ook vervelend dat ik vandaag niet voor haar heb kunnen zorgen. Maar ik weet tegelijkertijd ook: ik doe al deze moeite voor haar, zodat zij een brusje HOPELIJK kan krijgen. En bij de gastouder vind ze het leuk, zij weet toch niet of ik haar breng omdat ik zou moeten werken of omdat ik thuis lamlendig op de bank lig. Daar is ze namelijk nog te jong voor. Dankzij mijn mannetje houdt ik dit vol. Ik vind het allemaal weer loei en loei zwaar, voor mezelf had het allemaal niet meer gehoeven, maar omdat hij mij hier zo in steunt en mij begrijpt als ik er even helemaal door heen zit, weet ik me hier door heen te sleuren. Omdat ik weet dat dit ooit voorbij gaat: of dat nu met zn drieen of met zn vieren zal zijn. Ik weet dat ik mezelf later nooit hoef te verwijten: ‘had ik nog maar dat en dat geprobeerd…’ Het is wederom een heel verhaal (hihi kort en bondig zijn is niet mijn kernkwaliteit haha maar dat had je al door )
Hebben jullie al voor jullie zelf een beslissing gemaakt of en wanneer jullie weer de molen in zouden gaan? Ik las ooit eens van iemand, weet niet meer van wie, dat diegene achteraf zoiets had gehad van dat ze liever nog wat langer had willen genieten van de rust van het hebben van 1 kindje, langer had willen wachten. Ik persoonlijk geniet intens van mijn dochter. Ja, ik vind het zwaar om goed voor haar te zorgen als ik midden in een behandeling zit, maar dat neemt niet weg dat ik haar geweldig vind. En in dat soort weken komt de zorg gewoon wat meer op mn vriend en op de gastouder terecht. Het is niet anders. Ergens vind ik het ook fijn dat we dit doen nu zij zo jong is. Zo krijgt ze daar minder van mee dan wanneer ze wat ouder zou zijn.
Ik hoop voor jou dat dat spontane wonder er ooit in zal zitten. Oke, het overkomt altijd ‘die ander’, maar misschien mag jij ooit die ander zijn. Juulzon en Suzeq zijn voorbeelden van ‘die ander’. Wie weet…. X

Visje, hoe gaat het met jou en je hormoontjes? Vandaag de eerste spuit Puregon gezet?? Ik vind het heel logisch dat je nu ff sjaggerijning bent en niet lachend door huis loopt. Moet je man eens hormonen gaan injecteren, kan hij eens ontdekken wat dat met je doet! Je spuit tenslotte al 2 weken de decapeptyl. Rommel is dat!! Ik heb het ooit eens een paar maanden achter elkaar aan gespoten. Het treinspoor was toen serieus een optie… Bloos. Gelukkig wist ik mn verstand nog ergens te gebruiken maar sodeju! Wat werd ik verschrikkelijk depressief van die meuk… Ik hoop dat de ergste gevoelens nu wat lichter worden nu je er Puregon bij mag spuiten.
Hoeveel spuit je? Tijdens het spuiten ben ik in de loop der jaren vijf kilo aangekomen. Maar uiteindelijk ben ik de extra zwangerschapskilo’s, de hormoonkilo’s en nog wat extra kilo’s afgelopen najaar/begin winter kwijtgeraakt. Ik hoop dat jij dat straks ook mag overkomen. Dat zou betekenen dat je ook je extra zwangerschapskilo’s zou kwijt raken. Moet je wel eerst wat extra zwangerschapskilo’s straks aankomen, oftwel zwanger raken!! Toi toi toi!!

Juulzon, Marija, Nana, NinaD, Kiekske, MamavanH, Guppie, Gabrielle, Babsie, Poppetje, Djuuzie: bedankt voor de lieve berichtjes om mij van te voren cq na de operatie succes en sterkte te wensen!!

Marija, ik heb het gelezen in het DD topic dat je poging wederom niet gelukt is. Wat heb jij in een vreselijke achtbaan gezeten. Zoveel eicellen, zo weinig rijpe eicellen, zo weinig bevruchtingen, 1 emrbyo, geen TP (als je al in DD bent…) en dan ineens toch de volgende dag naar DD moeten omdat hij het toch nog deed en dan alsnog niet zwanger… Mijn hartje huilt met de jouwe mee. Ik vind het zo oneerlijk voor je… Zo lang al aan het strijden…
Ik hoop voor je dat je je met de tijd kunt opkrabbelen en dat je dan een wonderpoging mag gaan hebben. Eentje waar we allen van dromen, met een gezonde tweeling en nog tig cryo broertjes en zusjes in de vriezer, ofzo…. Maar voor nu, voor nu deze klap te boven komen. Wéér opladen voor de zoveelste poging… Ik vind jou een toppertje, al heb je daar geen donder aan… Konden we maar iets voor je doen…
Heb je trouwens het nog met Uber S. over de prijs gehad? Je staat m.i. echt wel in je recht om een hele hoop van de prijs al te l*llen… Ik zou het gewoon proberen en niet akkoord gaan met 2000 euro betalen… Als jij het gevoel hebt dat hij jouw poging verprutst heeft..
Hoe staat Marijaman eigenlijk in dit alles. Hoe gaat hij met deze klap om? Lukt het hem om jou te steunen en zich zelf weer op te krabbelen? Knuffel voor jullie beiden!! X

Nana, iemand die vraagt of je weer zwanger bent… Au… Wat gemeen!! Ik vind dat dat soort vragen in geval van twijfel niet gevraagd mogen worden, zeker niet bij mmmeisjes!! Jij gebruikt trouwens toch ook Prednison??? Dat is ook niet echt bevorderlijk voor je lijn… Lief van Nanaman dat hij jou wat steviger ook nog steeds leuk vind, maar ik snap best dat jij jezelf toch liever wat slanker ziet, zeker als je al confronterende vragen krijgt
Ik lees trouwens ook dat er alweer vier IUI’s mislukt zijn
Bij de hoeveelste was het bij jouw dochter raak? En hebben jullie er nog vertrouwen in of??
Ohja, over het suikerjunk zijn. Daar is 1 heel goed remedie tegen: van het ene op het andere moment er compleet mee stoppen. Op die manier, tezamen met stress, is het mij gelukt om behoorlijk af te vallen. Dat betekend: geen koek, snoep, zoet broodbeleg (wel van de bio winkel jam ed. zonder suiker maar wel zoet) maar ook geen aspertaan, dus geen houdbare sapjes, geen cola light ed.
Ik ben toen ’s ochtends 1 boterham gaan eten, tussendoor komkommer of tomaatjes of wortelen ed als ik trek had. ’s Middags ook 1 boterham of gegrilde groete of salade (zonder dressing) en tussendoor weer groentes of een stukje fruit. Ik mocht van mezelf nog maar max twee stuks fruit per dag eten en alleen water drinken en 1 glas sap per dag (vanwege de natuurlijk aanwezige suikers in fruit). Let bij sapjes erop dat er geen rommel in zit. In gewone jus orange van Coolbest zit geen rommel, alleen sinaasappelen. Maar in de Coolbest aardbei jus d’orange zit dus wel togevoegde suikers.

Je zult een paar dagen lang echt snakken naar suiker, maar als je dit volhoudt went je lichaam er zo aan dat het na verloop van de tijd (binnen een week) totaal geen moeite kost om het vol te houden. In het weekend mocht ik van mezelf of 1 schaaltje chips of een koek eten. Zo ben ik, oke wel in combi met stress, in een paar weken tijd 15 kilo verloren. Inmiddels zit ik helaas weer volop aan de chocolade ed. maar als je helemaal geen suiker meer neemt went je lichaam aan geen suiker en na een weekje verlang je er minder naar. Misschien, als je het graag zou willen, kun je dat ook proberen. Ik zelf mag voorlopig nog ff goed genieten van de chocoladekoekjes en milka-chocolade want ik vind mezelf nu heul heul zielig

Kiekske, hoe jij het omdraait klinkt een stuk mooier! Dank voor het delen. Ik ga voor mezelf dat me dan ook maar voorhouden. Ik las vandaag op Freya een stuk van een 1 of andere halfgaar (had iemand op het open forum geschreven) dat als je het niet echt wilde, dat je dan een zwangerschap kon tegenhouden. Dat soort berichten raken me niet echt meer, omdat ik dat een beetje iets voor simpele zielen vind maar toch vond ik het niet leuk om te lezen. Jouw visie vind ik het mooist!!

MamavanH, check!! De arts heeft de rest netjes laten zitten!! Mn baarmoeder ligt klaar om over een paar maanden een mooi embryootje te ontvangen
Lief hoe jij ook met mij mee leeft!!
Is je spuugpakketje al weer in Amerika aangekomen??

 

Nina, leuk dat jij C. ook zo’n lieverd vind Ik heb al besloten dat ik bij de volgende keer dat ik naar DD moet ik voor haar wat lekkers meeneem, ik dacht aan chocolaatjes ofzo

Guppie, wat lief om mij een sterke vrouw te noemen. Zo voel ik me niet altijd, maar als ik zo mijn berichten ff terug lees dan vraag ik mezelf weer af hoe ik de afgelopen week weer doorgekomen ben en niet mn hoofd heb laten hangen. Het makkelijkst was namelijk om de boel hier af te blazen en me in DD te laten opereren, ergens in april… Maar nee, ik wilde niet wachten haha, ik heb doorgezet!!
(achteraf trouwens, was ik wel heel blij dat ik gisteren niet 250 KM na de operatie hoefde te autorijden. Elke hobbel deed pijn in de auto.)

Gabrielle, slik… Wat jij schrijft, ook al zo lief. Dank je wel!!
Het klinkt misschien een beetje rozebril haha maar het is wel zo. Het heeft mij wel slimmer gemaakt, dit traject. Ook op inlevend-gebied. Als ik spontaan de ene na de andere er uitgepoept had, had ik wellicht geen idee gehad van alles wat een mmmeisje moet doorstaan en was ik wellicht de lompste die je maar kunt bedenken geweest in het maken van lompe opmerkingen haha.
Iemand zei laatst nog, weet niet meer of dat IRL of op het forum was maar dat ik ook maar blij moest zijn dat het zo allemaal gelopen is omdat als ik eerder zwanger was geraakt, ik nooit Meisje had gehad, omdat ik dan een ander kindje of andere kindjes had gehad. Dat vond ik een heel naar idee, het idee van nooit mijn Meisje te hebben gehad. Het soort van gids zijn klinkt te groot, maar wel heel mooi. Dank je wel voor je mooie lieve woorden!! Xxx

Visje, haha dit op mn CV zetten hihi. Mag ik dan voor de referenties jullie opgeven hahahaha

Babsie, dank je voor je berichtje ook. Ik zie in je onderschrift dat je in mei gaat starten in DD. Stiekem hoop ik nog steeds dat ik zo snel zal herstellen dat ik halfverwege april al mag starten, maar naw gaan wij tegelijk weer van start. Ik lees ook dat jij precies dezelfde AMH hebt als ik, ook 0,68. Dat is toevallig!! Slik je ook al DHEA?? Om jou een hart onder de riem te steken: ondanks die AMH heb ik in 2011 een prachtig kindje gekregen via DD. Misschien dat dat jou ook een beetje hoop geeft. Heel veel succes en sterkte met nog te wachten. X

Djuuzie, wat heb jij een fijne banner!! Van harte gefeliciteerd!!!
Zo bijzonder hoe mooi het toch kan verlopen als het er even zo verdrietig en uitzichtloos met 1 embryo kan uitzien, zo fijn en blij en mooi het toch nog kan worden. Meisje is ook een TP van 1 geweest! Mijn andere embryootje had de TP niet gehaald! X


Zoooo, wat een verhaal haha. Ben benieuwd in hoeveel delen ik hem moet posten. Ik heb hem eerst in word getypt… 6 pagina’s *bloos* maar ik had al een week bijna beloofd om op jullie te reageren haha dus ik wilde het ook echt doen.

Nogmaals bedankt voor het lieve meeleven!! xxx

 

Bedankt!!

Ik zag net deze op de Freya FB voorbij komen, zo mooi...