Ik ben werkzaam in de zorg. Ik laat even in het midden welke zorg. Er is een soort van re organisatie aan de gang waardoor ik vemoedelijk ca 15 collega's moet gaan missen. De rest moet verder onder een nieuwe koers. Te weten zakelijk zijn. Maar ik werk met mensen. Men heeft geen luisterend oor meer. De werkdruk wordt omhoog gegooid. We hebben een dossier waar we geen weet van hebben hoe hij eigenlijk werkt. Er wordt verwacht dat we de rapportage van disciplines halen uit een programma op de pc. Dus naast het lezen van een compleet doorgeslagen papieren dossier ook de pc. We hebben er geen tijd voor en als we al tijd hebben kan het niet want er zijn te weinig pc's. We klagen maar het interesseert ze niet. Roosteren; we moesten een aanvraag indienen voor kerst/oud en nieuw wat je voorkeur is om te werken. Daar is nooit naar gekeken. Rond de feestdagen hebben ze maar wat gedaan. De partimers vullen de meeste uren in tijdens de feestdagen. 3 diensten of meer. Zij krijgen het minstr gecompenseerd. fulltime collega's hoeven maar 1 dienst te draaien. We hebben geklaagt....het boeit ze niet. Collega's zijn overspannen, verlaten huilend de werkvloer. Ons direct leidinggevende is ook weg, kon niet omgaan met de veranderingen. We hebben een nieuwe maar die doet maar wat. En nu ook geen kerstpakket meer, het laatste stukje waardering. Hoe kan ik het ooit nog leuk vinden en de motivatie vinden voor het werken zo. Waar gaat het heen? Wat kan ik hier zelf mee/aan doen? Komt het weer goed?
Soms moet eerst alles kapot gaan voordat er wat gedaan wordt. In de zorg wordt nu op alles bezuinigd, tot alles kapot is. Pas op het moment dat duidelijk wordt hoe dit de mensen zelf raakt, zal er wat gebeuren. Het is triest. Je kunt hier zelf helemaal niks aan veranderen. Pas als van hogeraf wordt besloten dat het anders moet, zal het veranderen. Het is niet makkelijk en het zal de komende jaren niet makkelijker worden (denk ik). Maar zie je andere kansen op het gebied van werk? Zeker in de huidige markt waar veel mensen in de zorg hun baan kwijt raken. Op jouw vragen zijn nu nog geen antwoord te geven, want niemand in de zorg weet wat het in de praktijk zal betekenen en hoe lang het zal duren. In ieder geval heel veel sterkte!
Helaas herken ik elk zinnetje van je stukje in mijn werksituatie. Het is nu zwaar in de zorg en we zijn er nog lang niet. Ik heb ook geen antwoorden op je vragen. Zelf probeer ik tijdens de contacturen met de cliënten zo positief en persoonlijk mogelijk te zijn. Deze mensen vragen om zorg niet om al het gezeur eropheen. Hieruit haal ik mijn waardering/voldoening. Al heb ik nu een doelgroep die dit niet (kan) uit(en). Toegegeven dat ik nu even makkelijk praten omdat ik verlof heb en dus tijd om bij te tanken van al het gedoe op het werk. Sterkte!
Het gaat er niet leuker op worden in de zorg maar met zijn allen hangen in een negatieve spiraal maakt het alleen maar zwaarder. Probeer rr voor jezelf positief in te staan Ik werk zelf ook in de zorg waar een reorganisatie van bezig is en iedereen zit in spanning. Ik weiger om mee te gaan in de onrust want mijn werk wordt zo mogelijk alleen maar zwaarder dan en worden mijn patiënten nog meer de dupe!
Welkom bij de WMO! Ik kan mij hier zo pissig om maken. Organisaties/instellingen/stichtingen weten al heel lang dat hij geïmplanteerd de nieuwe wetgeving en op het moment dat het hij er is douwen de ineens verandering er door heen. Zorg dat je kennis krijgt waarom dit verandert. Dit geeft je een ruimere blik. Ik ben het ook niet eens met wat er allemaal gebeurt in de zorg. Maar ik begrijp het wel, ik weet waar het vandaan komt en wat ze verwachten. Daar kan je op inspelen en maakt jou werk makkelijker. En wat Lina Lina zegt is gedeeltelijk waar en zien we al jaren in de zorg. Het moet heel slecht gaan en dan gaan ze er weer geld in stoppen. De Wmo zal ook weer aangepast worden maar helaas duurt dat even. Ga mee met de verandering, ondanks dat het er zwart uitziet zitten er ook positieve dingen aan. He zult nieuwe methodieken leren, nieuwe kennis opdoen, het is alleen lastig. Verandering is eng en lastig soms.
Ja vreselijk hè. Iemand anders zei het ook al, richt je op je cliënten / patiënten. Die dossiers en methodieken kunnen mij echt gestolen worden. De weinige tijd die je hebt kun je toch het beste in de mensen steken. Als van hogeraf geklaagd wordt kun je dat ook zeggen. Inderdaad, het moet eerst heel slecht gaan voordat er wat aan gedaan wordt. Zo lelijk, helemaal als het om mensen gaat. Vaak ook nog de zwakkere in de samenleving, zij die geen stem hebben en zich niet kunnen verweren. Sterkte! Het is niet makkelijk (en ik kan het weten, ik was één van die mensen die huilend is opgestapt)..
Persoonlijk zou ik uitkijken naar een andere baan. Misschien bij een werkgever die beter bij je past en die beter communiceert. (en die zijn er echt wel) In de zorg, of iets anders waarbij je met mensen werkt.
Hier ook iemand uit de zorg. Ik snap de veranderingen wel. Dat de zorg onbetaalbaar is geworden snap ik ook. Maar dit is niet de oplossing. Het lijkt me een veel strakker plan dat Den Haag es gaat luisteren naar ons op de werkvloer ipv van mensen die in hun torentjes zitten en totaal geen feeling met het werk hebben. Tis te schandalig voor woorden dat de mensen die ons land opgebouwd hebben na de oorlog zo aan de kant gezet worden. Heb zelf ook in een "fout"verpleeghuis gewerkt. Maar altijd mijn best gedaan om er voor mijn mensen te zijn en ze zo goed mogelijk te helpen. Ik doe mijn werk nog steeds met veel plezier maar dat heeft te maken met de dankbaarheid van de clienten die zien dat er ook nog mensen zijn die wel om hun geven!
Pfff herken het zo . Ik als idealist en als echte zorgverlener vind het nu erg moeilijk om mee te gaan met al die veranderingen. Het lijkt alsof we niet meer bezig zijn met de mensen, maar alleen maar met vergaderen, bijeenkomsten, om ons als organisatie zo goed mogelijk te verkopen (onee zo moet ik het niet zien...) aan de gemeente. Ik merk zelf dat ik hierdoor "vlucht" in mijn werk, door me alleen maar bezig te houden met mijn clienten en me daar voor de volle 100% in te storten. Gevolg hiervan is dat ik het idee heb dat ik achter de feiten aanhobbel. Ik zit erg in een spagaat en ben mijn weg erg aan het zoeken, maar nog lang niet gevonden helaas . Gevoelsmatig heb ik zelfs nu zoiets van, ontsla me maar... maar ja dat is natuurlijk niet de oplossing en het echte werk doe ik nig met veel plezier.
Het vervelende is dat degene die het verzonnen hebben, zelf de praktijk niet zien. Het is altijd makkelijk praten als een ander de klappen opvangt. Het is ook echt een domino effect. Vanuit de overheid wordt gewoon minder geld gegeven voor de zorg. De gemeente en AWBZ worden echter wel geacht om de noodzakelijke zorg te leveren met veel minder geld. Dit terwijl er ook steeds meer mensen aanspraak maken op deze zorg. Hierdoor wordt er steeds meer (te veel?) van de eigen omgeving en de zorgverleners verwacht. Hierdoor vallen er een hoop mensen tussen wal en schip. De andere kant van het verhaal is dat vroeger alles kon, mensen kregen alles wat ze wilden, niet wat ze nodig hadden. Daar sta ik ook niet achter. Er valt genoeg te bezuinigen, maar het gaat weer op de verkeerde manier doordat het in de 'torentjes' niet duidelijk is wat er speelt op de werkvloer.
Herkenbaar! Ook ik werk in en rondom de zorg. En ook bij ons mogen er geen contracten verlengd worden, en vallen er ontslagen. Inmiddels staan we met onderbezetting en is de werkdruk hoog. En bij ons is het tegenwoordig zo : Wees flexibel... ben je dit niet, kun je wegwezen. Jammer dat de zorg zo is veranderd!