Ik denk ook dat je iets met deze angst moet doen. Tuurlijk hebben we allemaal last van de gedachte dat je kindje er plotseling niet meer zou zij en ook ik heb er vaak bij stil gestaan. Had nooit verwacht dat je zo intens van je kindje kan houden dat je er gewoon echt naar van word van de gedachte dat hij of zij er niet meer zou zijn. Maar bij jou denk ik dat deze gedachten verder gaan en ook veel te maken hebben met nog niet goed verwerkt verlies en dat je misschien wel beter zult voelen als je er met een professional over kunt praten. Een beetje angst is normaal maar zoals jij het voelt denk ik dat het niet helemaal normaal is. En misschien een babyfoon met beeld wel een goed idee. Het is helaas maar waar, je kunt het echt niet voorkomen en het gebeurd of niet. Idd heeft niks te maken met stikken want oudere kindjes kunnen prima hun hoofd optillen als het verkeerd ligt. Ik denk dat het een "mechanische" oorzaak heeft die nog niet gevonden is.
Oké nu word er echt iets van gemaakt wat ik niet bedoelde. Ik heb mijn mate van angst hiervoor nooit beschreven. Het is ook zeker niet dat ik hier dag en nacht mee bezig ben. Ik bedoelde er mee te zeggen: Dat door alle dingen die je leest hier op ZP of op het nieuws of hoort hier en daar.. je juist weer ff met de neus op de feiten gedrukt wordt. En je daar dan weer bezorgd over wordt. Hoeveel ouders kennen de angst voor wiegendood niet? Juist omdat het iets onbekends is. Iets waarvan de oorzaak niet bekend is. En een babyfoon met cameraatje is niet nodig, want hij slaapt bij mij op de kamer . Naast mij nota bene. Dus als ik nog 1 keer iets over professionele hulp hoor ga ik meppen .
ah ja wordt er ook altijd naar van! Van t jaar dat verhaal over vader die taart bij de bakker ging halen voor zoontje 2e verjaardag. Zoontje liet hij op de fiets, die veel om...auto.. ahhh pff! niet om het op te ratelen maar snap wat je bedoelt!!!!!
voordat ik mama werd vond ik het natuurlijk wel heel erg als ik iets hoorde over wiegendood, baby's die iets overkomt etc maar toen werd ik zelf mama.. OMG! heb laatst zelfs een film afgezet waarbij een baby van 9 maand ong iets overkwam, kan het niet meer zien! ik betrek dit soort dingen heel erg op mijn meisje en slaapt die nacht dan slecht want ga malen he.. wat als?? of krantenartikelen over pedofielen ofzo, wordt daar zoooo boos van! ben wat dat betreft een stuk emotioneler geworden sinds ik mama ben!
Vreselijk he, die knoop in je hart en maag bij alleen de gedachte al dat er iets met je kindje zou gebeuren... en dan hoeft het nog niet eens altijd het ergste te zijn! Wat betreft dat verhaal van het (bijna) 2-jarige jongetje op de fiets: hij had hem er niet op laten zitten, maar na het halen van de taart er weer in gezet en toen draaide onverwacht het stuur ineens om (zoals iedereen dat wel eens heeft met het stoeltje aan het stuur) en kon hij de fiets niet meer tegenhouden... en nét op dat moment komt er een auto voorbij! Vreselijk verhaal! Was hier redelijk in de buurt gebeurd. Bah bah! TS: het is inderdaad dat als je weer ergens zo'n verhaal hoort of leest dat je weer even met beiden voeten op de grond gezet wordt en realiseert hoe kwetsbaar we uberhaupt (kunnen) zijn! Gelukkig lukt het mij om dit ook weer snel aan de kant te zetten en vooral te genieten...
Okee, fijn dat het je leven niet beheerst! Ik herken het wel hoor. Soms kan ik zomaar, voor ik haar kamer inga, bang zijn dat ze er niet meer ademt. En ik vond het deze zomer best spannend omdat het in ons huis veel te warm is. Wat mij hielp, was dat er plekken op de wereld zijn waar het altijd te warm is voor baby's en dat het ook daar meestal goed gaat. Mensen die iets naars meemaken hebben denk ik eerder een aanleiding om actief te worden op fora (ikzelf bijv toen het niet lukte om zwanger te worden). En het maakt ook indruk als je viavia zoiets hoort, dat gevoel wil men delen. Ik denk dat de verdrietige verhalen daarom relatief vaak op internet te vinden zijn.
Ik herken je verhaal zo vreselijk goed... Kan zelf bijna niet wachten tot juni, dan is Timo 20 maanden. Zo oud was mijn broertje toen hij aan wiegendood overleed. Vannacht had ik hem de hele nacht niet gehoord, dan ga ik toch even aan de deur luisteren als ik opsta, of ik hem wel hoor ademhalen. Sinds ik zelf moeder ben, krijg ik het zo koud bij de gedachte aan wat mijn moeder meegemaakt heeft toen ze mijn broertje uit bed dacht te halen en hem levensloos aantrof. Morgen precies 27 jaar geleden.
De angst om je kindje te verliezen is verschrikkelijk. Ik kan niet meer echt daar over denken. Maar jeejtje soms word het wel eens te veel en moet ik me zelf echt even inhouden en stoppen. Als ze te veel huilt dan.... kan ik wel eens benauwt worden. Maar een ding weet ik wel luister naar je gevoel je hart. De angst is er altijd maar het moet je niet beheersen.
Mijn zoon is inmiddels een stevige, stoere, maar vooral ijzersterke peuter, maar nog steeds (!) gebeurt het me dat ik 's morgens wakker word, op de wekker kijk en dat de schrik me om het hart slaat omdat ik hem nog niet heb gehoord, terwijl hij normaal gesproken dan al een uur of twee wakker is... Ik denk dat sommige mensen die angst gewoon iets vaker voelen, maar waar het vandaan komt en wat je er nou eigenlijk tegen moet doen: geen idee!
Agg daar hoef je ook weer geen sorry voor te zeggen . Snap best dat je het kwijt wil. Daarbij kwam het 27 jaar geleden ook wel een stuk vaker voor als nu. Gelukkig zijn die statistieken ver naar beneden gebracht tegenwoordig.