Zeg steeds tegen mezelf dat het erbij hoort en begrijpelijk is maar vind t fijn om het te delen en mogelijk wat tips te krijgen Mijn zoontje van 2 (2jr2mnd) bezoekt sinds 4 maanden peuterspeelgroep. Zitten in de ochtend 12-16 kindjes in, in de middag 8-10 kindjes. Hii heeft het er prima naar zijn zin. Sinds 2 weken melden de juffen dat hij andere kindjes krabt en slaat en sinds gister doet hij dit thuis ook naar ons. Tis een heel lief maar heel temperamentvol mannetje dat zich nog niet goed kan uitdrukken. Kent ongeveer 75-100 woorden maar spreekt geen twee/driewoord zinnen. Thuis kenden we wel driftbuien met gillen, op de grond liggen, gooien en op de mat met z'n hoofd bonken, die zien ze op de groep echter nooit. Als er thuis kindjes komen spelen of hij is ergens dan zie ik dat hij delen erg lastig vind en daar boos om kan worden maar ook dat hij niet kan zeggen dat hij iets wil en het dan afpakt of boos wordt als iemand anders het pakt. We zetten m thuis bij gooien in de hoek en bij een driftbui bieden we meestal nabijheid en vertellen we m over z'n emotie. Dan wordt hij vaak snel rustig. Op de groep houden ze m extra in de gaten maar snappen ze soms ook niet waarom hij ineens boos is. Wat kan ik nog meer doen om m te helpen?
Herkenbaar. Mijn zoontje is ongeveer even oud. Kan wel al heel goed praten maar dat zegt niks. Kan alsnog boos worden, haren trekken, gooien en slaan. Hij vindt het ook moeilijk om iets te delen. Dat hoort bij de leeftijd. Ik ben zelf niet zo'n voorstander van straffen. Zo creeer je een machtspositie waar je kind alleen maar bozer van kan worden of driftbuien van kan krijgen. Ik spreek duidelijk uit dat hij iets niet mag doen. Met een boze stem, dat wel. Ik leg hem daarna rustig uit waarom het niet mag en wat hij wel mag. 'Kijk nou, nu moet ... huilen. Je hebt hem pijn gedaan. 'Nu speelt .... daarmee en moet je even wachten. Straks kun jij er weer mee spelen. Als hij het dan alsnog op een gillen zet negeer ik dat. Afleiden werkt soms ook. Kom we gaan de klei/puzzel/papier en krijtjes pakken. Ik vind het ook lastig. Volhouden en bedenken dat het een fase is. Zelf proberen rustig en vrolijk te blijven. Ook al is dat soms heel lastig. Als jij vrolijk bent, is je kind dat vaak ook snel weer. Anders krijg je een nee nee nee sfeer en zit je samen in een negatieve spiraal.
Wij hebben een bijtertje van bijna 2. Ze doet dat vooral uit frustratie en het is met "fases" erger. Een hele poos heeft ze het niet meer gedaan, maar ze zit nu duidelijk in een nieuwe ontwikkelingsfase en raakt weer snel gefrustreerd dus is het bijten weer begonnen. Wij straffen ze ook niet maar geven wel met duidelijke en strenge toon aan dat het niet mag. Ze word dan ook verdrietig of boos en dat zijn emoties die ze mag hebben, dus dat houden we ook niet tegen. We laten haar dan even in haar sop gaarkoken om haar dan 5 min later weer te troosten. En zoals eerder gezegd, afleiden! Werkt altijd. Volhouden en consequent blijven is wel belangrijk.
Maar wat doe je dan als hij dan nog niet luistert? Ik ben ook geen voorstander van in de hoek zetten of andere straffen, maar gebeurd af en toe toch. En dan is wel het gewenste resultaat behaald, maar idd, door een machtspositie van mij als ouder en dat geeft mij ook geen voldoening... Dus ik ben benieuwd...
Ik blijf herhalen dat het niet mag en waarom. Op boze toon wel. Dat helpt hier al wel. Dan is toch wel duidelijk dat iets niet mag. Een heel enkele keer helpt het niet en til ik hem letterlijk uit de situatie en zeg dat hij even iets anders moet gaan doen. Is natuurlijk ook machtspositie maar wat minder heftig.
Dank voor de reacties. Dacht zelf dat t antwoord ook vooral zou zijn "fase, consequent blijven en doorgaan". Het in de hoek is geen straf maar als we m in de situatie laten waarin hij aan t gooien is blijft hij gooien met alles wat hij ziet en raakt hij alleen maar drifter. En we willen niet steeds zeggen "nee, stop, niet doen", hij heeft t toch niet onder controle. Als we hem er uit halen wordt hij snel rustiger. Hopelijk gaat hij steeds beter begrijpen hoe samenspelen echt werkt en lukt het ruilen hem straks zelfstandig, dat zal ook al frustratie schelen! En ach...tegen de tijd dat hij 18 is is t vast voorbij...zoals met alles hahaha
Hier mijn kleine man die ook hard handig is. Ik geef duidelijk aan dat hij zachtjes moet doen. En als hij mij pijn doet, dan zeg ik "au", "dat doet pijn". Dan geeft hij een kusje, want als hij pijn heeft doen we dat ook. Het is bij hem: frustratie soms (dan helpt bovenstaanden niet), vooral onhandig en lompigheid. Bij de laatste, er is nog maar een kleine 1,5 jaar wat sturing aan de motoriek. Bij de frustratie, geef ik wel aan dat hij mij pijn doet, maar richt mij meer op zijn emotie. Meestal ontspand hij wel.