Hey meiden, lig de hele nacht al te malen. Mijn hoofd is een grote puinhoop. Hulp komt slecht opgang. Mijn gezin lijd eronder.. vrijwillige opname spookt steeds meer door mn hoofd.. daar komt de hulp meteen op gang! Maar hoe pak ik dit aan? Kan/wil en durf ik dit wel? De controle over de kindjes uit handen geven? Kan ik er mee stoppen wanneer ik wil? Heeft iemand hier ervaring mee?
Ik vind het heel knap dat je je probleem zo onder ogen ziet en er iets aan wil doen. Kan me goed voorstellen dat je het eng vindt, maar probeer het te zien als een eerste stap naar een betere toekomst. Ook in belang van je kindjes! Sterkte!
Dank je wel voor je reactie. Ik probeer elke X mn verstand op nul te zetten en verder te gaan, maar stort steeds vaker ( in bijzijn van mijn kinderen en vriend ) helemaal in. Gevolg iedereen zwaar overstuur. Op deze manier trek ik het niet meer en loopt het van kwaad naar erger.
Alfie ... Ik begrijp dat het je niet mee zit. Vrijwillige opname is heftig om hulp op gang te krijgen. Zijn de wachtlijsten zo lang? Er is overal toegang tot Hulp ook acuteHulp. Heb je de crisis lijn gebeld in jou gemeente. Zijn kunnen je wellicht nu op dit moment je helpen en mogelijk adviseren welke stappen je kunt ondernemen. Heel veel sterkte Oktober 13
Je gaat naar de huisarts en zoekt samen met hem/haar professionele hulp; van daaruit ga je verder. Je kunt vanaf begin af aan aangeven dat je graag zo snel mogelijk opgenomen wilt worden, waarom je dat wilt en waar je bang voor bent. Ik zou dit overigens wel met je partner bespreken, omdat de zorg van de kinderen dan tijdelijk niet meer in jouw handen ligt; en daar duidelijke afspraken over maken met behulp van de rest van de omgeving, zodat hij toch de nodige steun krijgt bij de opvoeding/verzorging. Sterkte en succes!
Ga naar de ha en doe je verhaal. Ik heb op de acute psychiatrie gewerkt daar kwamen zelden mensen vrijwillig maar die waren allemaal al zo ver heen dat ze gewoon echt een gevaar waren voor zichzelf en hun omgeving! Ga naar de ha, vertel je probleem en dat je met spoed hulp nodig hebt het liefst met opname als een soort time out ook voor je gezin. Sterkte en succes want echt dapper!!
idd naar je huisarts gaan, zij kunnen jou via de crisisdienst binnen krijgen bij de hulpverlening. bij mij hebben ze dat ook gedaan, ik kon toen na 4 dagen heen. kreeg gelijk gesprek met arts, psych verpleegkundige en iemand van thuis hulp. ik kreeg thuis hulp tot ik terecht kon bij een psychiater. ook had ik als het nodig was geweest/gemoeten toen opgenomen worden. ik kreeg op dat moment ook medicatie trouwens. sterkte en goed van je dat je dit onder ogen ziet!
Wat hierboven al is gezegd. Vrijwillige opname gebeurt minder vaak dan gedwongen, maar er zijn wel mensen die het doen, vaak idd voor een 'time-out' en ter preventie van een terugval. Bij een vrijwillige opname kan je in principe altijd stoppen/weggaan wanneer je wilt. Tenzij de hulpverleners inschatten dat je echt een gevaar voor jezelf of anderen bent, dan kunnen ze een rechterlijke machtiging aanvragen om je gedwongen op te nemen. Erg goed dat je inziet dat je hulp nodig hebt, en erg jammer dat het niet snel genoeg op gang komt. Weet niet of een opname daadwerkelijk nodig is voor jou, maar hoop dat je snel de hulp vindt die je zoekt / nodig hebt.
Heb twee keer vrijwillig opgenomen gezeten. En in beiden gevallen kon ik te alle tijden weg als ik dat wilde. Vaak op het punt gestaan om weg te gaan. Je mist je kinderen in z.n situatie toch heel erg. Je bent dan ook overgeleverd aan de mensen die jou kinderen opvangen of ze met je kinderen naar je toe willen gaan. Zelf probeerde ik zo snel mogelijk een paar uur terug naar huis te gaan om de kinderen te zien. Opnamen is vaak ( open deur) en met afspraken kan je vaak veel doen. Haal geen gekke dingen uit anders zetten ze je wel op een afdeling ( gesloten) Gedraag je je normaal dan is er vaak niks aan de hand( met normaal is de regels van de instelling) Misschien is een time out voldoende Of een paar weken zo dat je weer wat structuur krijgt en even tot rust komt. De afdelingen zijn meestal zaai. Dat is expres volgens mij zo gedaan. Minder prikkels enzo. Vaak kan je naar creatief gaan creatief is of tekenen of schilderen of je kan gaan sporten. Je word wel gestimuleerd om iets te doen op de dag. En om 7.30 door de week is het gewoon wakker word tijd en in de avond is 0.00 meestal echt bedtijd. In de nachten kan je vaak geen mensen spreken om te ventileren. Mits het echt dringend is. In de nacht doen ze het liever niet omdat je vaak na een gesprek weer gaat piekeren malen. Je zult er ook mensen tegen komen die ongeveer het zelfde mee maken. En zal je een stukje herkenning vinden. Weet niet in welke plaats je woont. Maar hier hebben ze na opnamen nog een soort cursus die je kan gaan volgen. Ovdb. Opnamen voorkomende dag behandeling. Ect. Of ze je gelijk opnemen dat is tegenwoordig niet zo heel makkelijk. De hulp die je zoekt komt vaak ook niet direct op gang mits je kinderen in gevaar komen dan komt vaak toch jeugdzorg om de hoek kijken. Ik zelf heb dat ervaren als een soort opluchting. Was geen moment bang om mijn kinderen kwijt te raken. ( aan mijn moederschap was niks mis) Maar hier voelde het als ( warm). Hoop ook dat je vriend begrip op gaat brengen en je familie vaak, merk je dat ze daar niet altijd voor openstaan. Omdat ze niet snappen waarom soms een ( moeder vrijwillig weg gaat) je kunt dus met veel onbegrip te maken krijgen. Ga naar je ha. En laat hem direct een afspraak maken bij de crisis dienst vaak kan je op de zelfde dag nog te recht en wees eerlijk hoe jij je voelt welke gedachten je hebt en waarom je denk weg te willen en vrijwillig zou willen opgenomen te worden. Ze doen het niet zo snel meer ze zijn vaak voor zelf redzaamheid. Veel sterkte en hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt. Wacht niet te lang!
ik heb de keuze gehad toen ik psychisch crashte als het ware - via de crisisdienst. M'n man had gebeld naar de crisisdienst omdat het echt niet meer houdbaar was en hij ook niet wist wat hij met me aan moest. Ik stond toen al op de wachtlijst (kon nog wel 6 weken duren). Ik wilde zelf opgenomen worden omdat ik mezelf als een gevaar zag voor mezelf en m'n kindjes. De hulpverleners zagen dat nét wat anders. Vandaar dat ik het aanbod kreeg om inderdaad opgenomen te worden óf naar huis te gaan met dagelijks een gesprek aan huis met een psychiatrisch verpleegkundige. Ook kreeg ik gelijk medicatie mee. Ik twijfelde indertijd enorm - maar koos ervoor om naar huis te gaan omdat ik bang was voor de impact om m'n kindjes - met name op de oudste - de jongste was nog zo klein. (paar maanden) . Het is wel even zwaar geweest, maar de PIT verpleegkundige heeft heel veel voor me kunnen betekenen. Ik kon haar ook altijd bellen. Erg prettig. Maar oke, als het écht niet meer gaat, dan naar de huisarts en dan moet de crisisdienst ingeschakeld worden. (ik weet alleen niet precies op welk gebied je problemen hebt - dus mogelijk is mijn stukje helemaal niet reeel ofzo)
ik weet niet wat het probleem is maar wil alleen even zeggen dat ik het gigantisch knap vind van je dat je dit overweegt. En of je het direct kan stoppen wanneer je wilt weet ik niet, heb er geen ervaring mee maar weet we dat als mensen zien dat iemand verantwoordelijkheid neemt voor de problemen die hij/zij heeft en/of veroorzaakt dat je alle wind mee krijgt en er heel veel mogelijk is. Ik wil je heel veel succes wensen in je strijd en hoop dat alles goed komt!
Ik ben zelf in vrijwillige opname geweest maar ik denk dat ik je niet kan helpen, ik had toen sowieso geen kinderen. Wel werkte het bij ons zo dat als je naar huis wilde, je moest wachten op het wekelijkse gesprek met de psychiater en zijn toestemming moest krijgen (werd ook besproken met ouders en echtgenoten e.d. of die een beetje konden inschatten of je het thuis aan zou kunnen). Ik kon dus niet van het een op het andere moment mijn spullen pakken, want je zit daar natuurlijk -vrijwillig of verplicht- niet zomaar.
Hoi meid, Ik ben gedwongen opgenomen geweest (ibs) maare ik ken moeders die vrijwillig waren opgenomen en dat is toen via de psycholoog en huisarts geregeld. K moet je wel zeggen dat een opname echt geen pretje is! Het is een heel zwaar traject en als je thuis komt ben je wel een beetje af van je ellende, maar toch ook weer niet en daarvoor heb je nazorg. Als je nog meer wil weten laat het me dan weten. Na 3 maanden opname heb k wel veel gezien!
Heel erg bedankt voor de lieve reacties allemaal. Ik zit psychisch helemaal in de knoop, snachts slaap ik niet. Voel me opgejaagd, verdrietig.. heb er vaak geen zin meer in. Dit is nog maar het tipje van de sluier. Jarenlang behandeling gehad bij een ggz instellingen.. nooit geen steek verder gekomen. Nu aangemeld bij een nieuwe zorgverlener. Vandaag contact gehad via de mail en zo snel er plaats is voor een intake word ik gebeld. Mn leven gaat stukje bij beetje steeds verder kapot. Kan niet meer in de toekomst kijken. Heb geen hoop. Als ik naar mijn kinderen kijk voel ik me zo schuldig. Waarom doe ik ze dit aan? Ik doe ze geen pijn, begrijp me niet verkeerd. Ze zijn me alles. Maar ze verdienen zoveel beter. Vaak zit ik binnen met ze omdat ik bang ben voor alles wat er buiten kan gebeuren. Ik ben ooverbeschermd.. kan ze niet echt kind laten zijn en genieten.. snachts lig ik wakker, speelt die film van ellende over de jaren heen zich af. Ik weet het niet meer. Vorige week gesprek gehad met een arbeidsdeskundige.. hele aardige man, maar dat ik psychisch niet in orde ben wil niet zeggen dat ik niets met mn handjes kan.. ik moet dus meewerken aan reïntegratie ( voor zover het allemaal lukt, gaf meneer ook aan. Hij wil niks forseren ). Ik ben aan t eind van mn latijn. De gedachte om er uit te stappen neemt steeds meer de overhand. Ik voel mezelf een zware last, ik ben moe, ik wil rust. Maar ik heb zon pracht gezin om voor te vechten!! En dit wil ik echt gaan doen!! Ga zometeen mijn bedrijfsarts proberen te bellen, die man is zo lief.
En bij een vrijwillig opname kom je meestal in een open afdeling dan verplicht. En je kunt naar huis gaan wanneer je wil, want je bent tenslotte vrijwillig met een ibs s dat niet zo. Dat wordt door de rechter bepaald en dan heb je echt maar dan ook echt niks meer op te brengen. K zeg, neem je vrijwillig op als jij dent dat het echt niet kan, want je wilt echt geen verplichte opname meemaken.
Dit ook zo tegen de opnamen arts zeggen. Eerlijk zijn. Een ding wil ik je nog mee geven. Juist een goede moeder moet soms afstand nemen om daarna verder te gaan. Hoor je wat ik zeg. Soms moet je als moeder eerst voor je zelf zorgen voor dat jij voor je kinderen kan zorgen. Anders hebben ze ook niks aan jou. Snap je. En dat schuldig voelen dat zal blijven. Alleen zal je straks daar beter mee om kunnen gaan. En het vergt veel meer moet om je problemen toe te geven dan ze. Gesloten te houden voor anderen. Een opnamen is niet alles zeggend. Dat is het begin. Van een proces. Als je terug komt naar huis begint het opnieuw maar hopelijk heb je dan weer de kracht om te vechten. En als je echt snel geholpen wilt worden moet je zeggen dat je in code rood zit. Dan weten ze meteen dat de situatie ernstig kan zijn.
Heel knap van je dat je je problemen onder ogen ziet en hulp zoekt.... Sterkte! "je moet eerst goed voor jezelf zorgen voordat je goed voor een ander kunt zorgen"