Mijn schoonzus heeft heel negatief gereageerd op het nieuws dat wij een kindje verwachten. Heeft iemand toevallig advies hoe we hiermee om kunnen gaan? Toen wij aan mijn schoonzus en haar man gingen vertellen dat wij een kindje verwachten hadden we geen unaniem positieve reactie verwacht. We wisten dat zij een niet vervulde kinderwens had en het daarom waarschijnlijk moeilijk zou hebben met dit nieuws. De reactie was echter nog minder positief dan verwacht. Nadat wij het nieuws hadden verteld kon er nog net een bijna aggressief gefeliciteerd vanaf. Ze legde later aan mijn vriend uit dat zij het er erg moeilijk mee heeft. Ze had dit nieuws al verwacht en nu was ze bang dat ze nooit op het kindje zou mogen passen omdat ik haar niet aardig vind (en waar ze die twee ideeen vandaan haalde weet ik ook niet). Verder heeft ze die avond verder met geen woord gesproken over mijn zwangerschap. Toen mijn vriend haar een week later eindelijk te pakken kreeg om te informeren hoe het met haar ging gaf ze aan dat als de baby er eenmaal is ze geen tante genoemd wil worden. Daarna hebben we wekenlang niks van haar gehoord. Tot ze gisteren opeens mijn vriend belde of hij iets op wilde komen halen. En dat ze wil dat hij alleen komt, mij wil ze niet zien omdat ik zwanger ben. Ik kan natuurlijk begrijpen dat zij niet onverdeeld enthousiast is maar deze reactie deed mij en ook mijn vriend erg veel verdriet en we voelen ons (met daarbij onze nog ongeboren baby) heel erg afgewezen. Heeft iemand wellicht advies hoe we hiermee om kunnen gaan of hebben jullie misschien ook ervaring met negatieve reacties?
wij hebben er redelijke tijd nodig gehad om zwanger te worden en kon het niet over mijn hart verkrijgen op kraam visite te gaan. maar ik ging niet alles vermijden wat met babys te maken heeft. ik weet niet hoelang ze al bezig zijn maar ik zou me ook echt gekwetst voelen. misschien nog meer de tijd geven dat ze bijdraait misschien ook niet hoop voor jullie wel.
Misschien haar wat tijd geven? Ik snap dat het vervelend is voor haar, maar kinderen krijgen hoort nou eenmaal bij het leven. Ze zal zich er toch een keer overheen moeten zetten. Jij van harte gefeliciteerd!!
Dat het moeilijk voor haar is dat is heel begrijpelijk. Dat ze niet staat te springen om je te feliciteren ok, nog daar aan toe. Maar het kindje de dupe te laten worden van haar gevoelens door geen "tante" genoemd te worden vind ik nogal ver gaan. En ook om je partner wel te vragen om te komen maar erbij te vermelden dat jij niet welkom bent vind ik ook niet kunnen. Prima dat ze jou niet wil zien, maar dan je man ook niet. Tenminste als ik in die situatie zou zitten, ging ik er toch vanuit dat mijn man voor mij zou kiezen en dus of samen komen of helemaal niet. Die keuze is dan aan haar. Kan hij niet eens met zijn zus praten. Ik weet natuurlijk niet wat ze allemaal heeft meegemaakt maar ik vind de reactie ronduit overdreven.
Ik ken haar gevoel erg goed al heb ik er wat discreter en subtieler mee kunnen omgaan. Elke zwangerschap die je ziet in zo'n situatie is een klap en een xtra herrinnering aan wat je zelf niet hebt en (misschien) nooit zult krijgen. Het idee dat je de baby in je directe omgeving ziet opgroeien, maakt het nog moeilijker. Geef aan dat je het heel moeilijk vond om te vertellen maar wel vond dat ze het van jullie moest horen. Vraag haar dan wat zij nodig heeft of geef aan dat je haar tijd geeft en ruimte om hiermee om te kunnen gaan. Geen tante genoemd worden; prima (dit kan later nog bijtrekken maar geef voor nu even toe, dat geeft haar rust). Wat ze nodig heeft. Geef dan wel aan dat jullie haar graag in jullie leven willen hebben en dat jullie zullen proberen om zo discreet mogelijk om te gaan met alle babytalk als zij er is.
Ik begrijp dat jullie super blij zijn, maar ik denk niet dat je je in haar verdriet kunt verplaatsen. Het feit dat zij een onvervulde kinderwens heeft is denk ik een dusdanig verdriet dat dit niet te bevatten is in de blijheid van een zwangerschap. Ik zou vooral niet te zwaar eraan tillen en gewoon haar tijd geven?
Ik heb deze situatie niet meegemaakt, dus kan niet uit ervaring spreken. Wat ik zou doen is een brief sturen, waarin ik aangeef dat ik het heel erg vind dat zij moeite hebben met kinderen krijgen omdat je het ze ook zo erg gunt. Dat ik snap dat ze tijd nodig heeft om dit te verwerken, maar dat ze hopelijk bij draait omdat ik dit graag met haar wil delen. Het zal het gemis wat ze hebben niet vervangen, maar dat je wel hoopt dat het contact weer hersteld kan worden omdat het toch hun nichtje of neefje is. Laat weten dat de deur altijd open staat en dat je het nu even bij hen laat liggen. Heel veel succes en wel genieten van je zwangerschap!!!
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt met mijn schoonzus. Mijn broer en zijn vriendin zijn al een tijd bezig met het proberen een kindje te krijgen en hebben helaas al meerdere miskramen achter de rug. Nu ben ik onverwacht zwanger geworden en heeft mijn schoonzus er ook niet direct positief op gereageerd. En dat is niet heel gek natuurlijk.. Ik zou zeggen; geef haar wat tijd om het nieuws te laten bezinken. In mijn situatie is het inmiddels goedgekomen en probeer ik ook rekening te houden met haar gevoelens en ook naar haar te blijven vragen, zonder het continu over zwangerschap en/of kinderen te hebben maar over haar (en jouzelf) als persoon. Hopelijk is het tijdelijk even de shock en het verwerkingsproces waardoor ze harde uitspraken doet.. Probeer haar daar wat ruimte en begrip in te geven..
Ik snap dat ze er moeite mee heeft maar vind het onredelijk om te zeggen dat ze "gekwetst" ermee wordt En ook dat ze jou niet wil zien,sorry....maar hoe rot ik het ook voor haar is ik vind haar heel erg negatief en zeer kwetsend naar jou toe omdat jij schijnbaar niet blij mag zijn..
Woah, normaal gesproken neem ik het altijd op voor de ongewenst kinderloze partij, maar dit gaat inderdaad wel heel ver.. Ik weet niet hoe jullie band normaal gesproken is, maar tenzij jullie normaal gesproken de dikste vriendinnen zijn, kan ik me wel voorstellen dat ze je wil vermijden. Maar geen tante genoemd willen worden en een kindje zó negatief zien.. Tjee.. Ik vond het ook moeilijk toen mijn zusje wel zwanger was en ik niet, na tig behandelingen, maar tante worden vond ik wel tof hoor (en ik zou er echt een moord voor doen om nu nog tante genoemd te mogen worden..)..
Jeetje wat lastig. Alleen vind ik het niet eerlijk dat het ongeluk of verdriet van haar schoonzus zwaarder mag wegen dan haar geluk. Want als haar schoonzus zwanger is moet wel iedereen blij reageren. Ik vind het zeer onredelijk om op die manier te reageren. Ik vind dat de schoonzus haar op zijn minst hartelijk had kunnen feliciteren en uit had kunnen leggen dat het best pijnlijk is voor haar maar dat dit totaal niet aan haar zwangerschap ligt of de baby. Dit soort gedrag en zo een soort reactie is gewoon shockerend.
Moeilijk hoor. Natuurlijk alle begrip voor het feit dat je schoonzus het moeilijk heeft. Ze kan echter niet iedereen met kinderen gaan mijden en mag daarentegen natuurlijk ook blij zijn voor jullie. Ze mag jullie ook het geluk gunnen. Ik zou met haar even praten en daarbij zeker stil staan bij haar gevoelens. Misschien lucht dat wel op. Natuurlijk is het moeilijk, maar ik vind dat geen van jullie beide er de dupe van moet worden. Sterkte
Phoeh, lastig. Ik kan niet uit ervaring spreken van uit haar partij. Wel heb ik een vriendin die moeilijk tot geen kinderen kan krijgen. Toen ik nog maar net wist dat ik zwanger was heb ik haar dat ook meteen gezegd. Ik heb aangegeven dat ik me lullig voelde dat het bij ons zo snel raak was, maar ze was blij voor me. Ik heb op facebook zelf niets geplaatst over mn zwangerschap. Dat ga ik ook niet doen. Puur om haar niet te kwetsen. Verder kan ik moeilijk rekening met haar gaan houden. Ik breng haar het nieuws.. en op het moment dat ik leuke dingen koop, dan deel ik het niet met haar. Ik heb gesprekken over de koetjes, maar dus niet over de kalfjes. Bij wijze van. Zolang jij op zo'n manier met haar communiceert (dus niet over babynieuws beginnen) denk ik dat je het beste contact met haar blijft houden. Ze zegt nu dat ze geen tante genoemd wil worden, maar misschien is dat tegen die tijd anders. Geef haar tijd. Ik zou haar misschien een kaartje sturen voor een uitnodiging om koffie te drinken. Dan laat jij blijken dat je haar helemaal niet zo onaardig vindt en heb jij je best gedaan. Meer kan je denk ik niet doen.
Ik kan me voorstellen dat dit voor haar een hele vervelende situatie is, maar dat ze zo reageer vind ik wel wat te ver gaan. Geen tante genoemd willen worden door jeeigen neefje/nichtje en je schoonzus niet meer willen zien of spreken vanwege de zwangerschap.. Het lijkt er een beetje op neer te komen dat ze jullie het geluk niet gunnen, omdat zij datzelfde geluk nog niet heeft gekregen. Ik snap best dat ze er niet constant over wilt praten met jullie, maar ze mag toch best wat positiever en blij zijn, blij dat jullie dat geluk wel krijgen ipv het jullie misgunnen, want zo komt het over. Mijn zwager en schoonzus waren ook al lang bezig om zwanger te worden en ik vond het lastig om het ze te vertellen, maar wat waren ze blij voor ons! Gelukkig zijn zij uiteindelijk toch spontaan zwanger geworden en nu 14 weken zwanger, maar ze hebben altijd positief op ons gereageerd, ookal deed het diep van binnen natuurlijk best pijn.
Ik denk niet dat ze ermee gekwetst wordt, maar wel erdoor. En dat is niemands schuld. Ik kan me helaas heel goed in je schoonzus verplaatsen. Ik hoop dat ik altijd wat vriendelijker heb kunnen blijven, maar ik heb bijvoorbeeld een keer aangegeven geen Kerst te willen vieren met mijn zwager en hoogzwangere schoonzus. Ik had toen namelijk net miskraam 2 (of 3 dat weet ik ff niet meer) achter de rug en ik kon het echt niet. Echt niet. Mijn man heeft dat vervolgens met zijn familie besproken. Hij stond daarin gelukkig 100% naast me en dat vond ik heel erg prettig. Ik weet dat mijn schoonmoeder het overdreven vond. Die zei letterlijk: "het is nu toch al twee weken geleden?". Ik heb haar even fijntjes uitgelegd wat ik daarvan vond... :x Ik had ontzettend veel moeite met mijn ongewenste kinderloosheid en ik ben -om heel veel redenen- godsblij dat ik nu zwanger ben. Maar ik heb zelfs wel eens met mijn zusjes besproken dat ik niet wist of ik wel met hen om zou kunnen gaan als zij zwanger zouden worden, terwijl wij nog met lege handen stonden. En ja, ik weet dat dat heel heftig is en dat er hele hordes zijn die dat niet snappen of die het onzin vinden. Maar voor mij was dat zo. Zo wanhopig verdrietig was ik.
Ik ben (ook gezien mijn situatie) altijd geneigd het voor de partij op te nemen die ongewenst kinderloos is. Maar deze manier van reageren vind ik wel erg heftig. Ik denk dat ze zo verdrietig is dat ze eraan onderdoor gaat. Heel eerlijk, zij heeft hulp nodig. Die kan jij haar niet geven, moet je ook niet willen want jij moet ook kunnen genieten van jouw zwangerschap. Wel zou ik zoveel mogelijk rekening met haar houden, dus idd niet over je zwangerschap spreken met haar. Daar heb je vast geschiktere mensen voor. Ik zou mijn man mobiliseren om eens met haar en of haar man te spreken over het feit dat jullie echt alle begrip (willen) hebben voor hun situatie maar dat jullie je wel zorgen maken over de manier van reageren... misschien kan jouw man maatschappelijk werk / psycholoog bespreekbaar maken (misschien liever met haar man dan met haar, ligt aan de band die je man met haar heeft). Mijn hart breekt voor jou, dat je van familie zo'n negatieve reactie krijgt maar mijn hart breekt ook voor haar want ik lees heel veel verdriet en onmacht... en ze is uiteindelijk ook maar een mens. En zo te lezen een mens die de situatie niet aan kan. Probeer van je zwangerschap te genieten en veel sterkte en wijsheid met de hele situatie.
Tsja, daar denk ik iets anders over. Want waarom zou ik mezelf MEER pijn doen, omdat het voor een ander zo rot is? Ik was de kinderloze, dus volgens mij was het voor mij altijd nog een stuk rotter dan voor de ander. En daarmee zeg ik niet dat het oke is om onaardig en lomp te doen. Maar ik vind het dus onzin dat je 'er maar doorheen moet'. Voor wie? En waarom? Omdat dat aardiger is? Ik :x op 'aardig'...
+1 maar dit wordt wel weer dezelfde discussie die om de zoveel tijd (laatste tijd wel erg vaak) terug komt op het forum. Je komt hier gewoon nooit over op 1 lijn met elkaar. Zoveel mensen zoveel manieren van met iets omgaan... zoveel meningen. Ik vond het ook altijd rotter voor mezelf dan voor degene die wel zwanger was... zoek dan iemand anders om je geluk mee te delen (die zijn er namelijk genoeg)... Daar dacht mijn schoonzusje anders over, die miste specifiek de aandacht van mij en mijn man.... het maakte voor haar niet uit dat wij tijdens haar zwangerschap een miskraam hadden gehad... Tsja jammer dan... ik koos voor mezelf. Dat je mijn aandacht mist, is echt MINDER erg dan dat wij na IVF traject een miskraam hadden gehad. Heus... Nu ik (goddank) zwanger ben (en morgen uitgerekend), en ik vriendinnetjes heb (2 om precies te zijn) in de MMM, hou ik ook heel bewust mijn Facebook leeg van babydingen, zwanger dingen en ga ze zeker geen nieuws vertellen TENZIJ ze ernaar vragen. Maar ze weten allebei dat ze dat niet hoeven te doen en dat ik weet hoe het is.
Wat ontzettend vervelend! Ik snap heel erg goed dat het voor haar erg vervelend is allemaal en dat het erg pijnlijk kan zijn. Maar jou niet meer willen zien en geen tante genoemd willen worden gaat echt wel iets te ver. Ik zou het eventjes laten bezinken bij jou en bij haar, eens zal er iemand de knoop moeten doorhakken en toch het gesprek aangaan, als ik het moet inschatten zal dat van jouw kant moeten komen. Hopelijk komt het dan toch nog goed.