Lieve meiden, Ik ben vandaag precies 23 weken zwanger en sinds enkele maanden merk ik dat erg angstig ben voor bepaalde dingen. Mijn beiden ouders + opa&oma zijn 2 jaar geleden achter elkaar overleden aan kanker. Nu ik zwanger ben ben ik opeens ontzettend bang dat ik, mn zoontje, mn man of andere mensen om wie we geven ook de ziekte krijgen. Als er iets op nieuws is trek ik me dit ontzettend aan (bv gebeurtenissen in Parijs enkele weken geleden) dan wordt ik angstig dat het hier ook kan gebeuren op school van mn zoontje of elders hier in de buurt (weet het gaat nergens over) Bang dat de baby niet goed groeit etc etc.. Jaar geleden heb ik flinke burn-out gehad en hiervoor in behandeling geweest bij burn-out coach en was al vrij snel van al mn angsten af toendertijd alleen merk ik nu dus dat het weer terug komt terwijl er niet echt een aanleiding voor is. Mijn vraag is eigenlijk zou dit bij de zwangerschap kunnen horen (hormonen etc etc), zijn jullie soms ook angstig voor dingen waarvan je normaal nooit last hebt? Alvast bedankt voor de reacties!
Ik herken het een beetje, ik heb geen burn-out gehad overigens maar had tijdens de zwangerschap (vooral in het begin) ook momenten dat ik angstig werd voor dingen waar ik normaal niet over nadacht. Zo was ik b.v bang dat mijn vriend ervandoor zou gaan, en ook idd bang dat er iets mis zou zijn/gaan met de baby. Bij mij is het na een aantal weken overgegaan, maar als ik jouw verhaal zo lees zou ik je aanraden het eens met je VK te bespreken. Mede door je verleden met een burn-out. Het zou idd bij de zwangerschap kunnen horen, al die hormonen in je lijf doen gekke dingen, en dat het na de bevalling overgaat of tijdens de zwangerschap nog. Maar ik weet niet of je dat af moet wachten.. Angst voor bepaalde dingen in je eigen omgeving kan ik me goed voorstellen (veel vrouwen zijn bang dat er wat mis is/gaat met hun baby) maar wat mij een beetje zorgelijk overkomt is de angst wat je beschrijft m.b.t de gebeurtenissen in Parijs b.v. Heel veel sterkte en ik hoop dat je angsten snel minder worden/overgaan!
Jeetje wat erg. Ik heb kort geleden te horen gekregen dat één van mijn ouders de ziekte heeft en de wereld stort dan echt even in, laat staan als je zo kort achter mekaar dierbaren eraan verliest. Dat je de angst hebt nog meer mensen daaraan te verliezen lijkt me meer dan normaal! De angsten wat betreft het nieuws herken ik wel. Ik krijg veel meer een gevoel van 'in wat voor wereld groeit mijn kind straks op?' Ik denk dat dat er wel bij hoort, ook bij de hormonen.
Ja, ik herken dit wel! Twijfels of we e wel goed aan doen een kleintje te krijgen. In wat voor wereld moet het gaan opgroeien. Zijn wij wel goede ouders. Kan ik de bevalling wel aan enz... Is wel heel irritant vind ik, die onzekerheid. Maar ik denk dat het er ook een beetje bij hoort met alle hormonen.
Klopt ik herken dit ook! Niet over ziektes maar ovet de gebeurtenissen in de wereld waar ik een kindje gaat krijgen, maar ook op de auto weg was ik opeens bang.. Verbeelde me opeens ongelukkig als ik op de snelweg reed of naast m'n partner zat is in de auto gelukkig ik het nu wel over maar dat was ook rond die tijd Zo