Hoi, ik heb me nét aan gemeld hier, en voorgesteld. Hier mijn eerste topic Mijn vriend en ik wonen nu 5 jaar samen. Mijn vriend is net 40 geworden, en ik ben 27. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik kinderen zou willen. Ik hou erg van kinderen, ben ook werkzaam met (meervoudig gehandicapte) kinderen. Mijn vriend echter is al eens getrouwd geweest. Hij heeft geen kinderen, want zij had geen kinderwens. En hij eigenlijk ook niet. Ik heb vanaf het begin tegen hem gezegd, dat ik dat wél heb. Hij is daar nooit echt verder op ingegaan. Op zich snap ik het wel, hij had zich er op ingesteld nooit vader te worden, en nu kom ik met dat "geweldige" idee. Mijn vriend is dus een stuk ouder als ik, en ik denk dat je daar, wanneer je een kinderwens hebt, wel rekening mee moet houden. We hebben nu dus samen besloten om ervoor te gaan. Ik ben gestopt met de pil, en wil eerst een paar maanden aan het idee wennen, en mijn vriend ook, alvorens echt zwanger te worden. Wel slik ik al foliumzuur en let erg op mijn gezondheid. Ik merk dat ik nog erg onzeker ben, moeten we het écht wel doen, zal het écht een verrijking van ons leven zijn, en in wat voor een wereld zet je heden ten dage een kind neer? Ik ben benieuwd hoe anderen tot de beslissing komen om een kindje te willen, en zwanger te willen worden. Groetjes, Leonie
Hoi stier, Ik heb hetzelfde hoor, ik wilde ook heel graag moeder worden en toen we ervoor gingen begonnen toch de zenuwen wel, gaan we het wel redden, hoe gaat het straks financieel etc etc. Wij hebben er uitgebreid over gepraat en meerdere malen een berekening gedaan of het financieel allemaal wel haalbaar is (ook als het een tweeling mocht worden) Nu ik echt zwanger ben, worden die gevoelens wel minder, zeker de vraag of het wel een verrijking is kan ik nu al met ja beantwoorden ook al is onze kleine er nog niet, hij/zij hoort er nu al helemaal bij en zou niet zonder willen. Volg in ieder geval je gevoel, met veel liefde en een goed thuis, kan je kindje al veel meer aan dan je denkt Succes met zwanger worden in ieder geval
Ik heb steeds meer baby's in mijn omgeving (van vrienden en familie) en ik kreeg steeds meer het gevoel van dat wil ik ook! ik besef wel dat een kind niet automatisch zorgt dat jij gelukkig bent, het brengt juist heel veel zorgen met zich mee. Maar ik wil het wel heel graag. Maar ik herken de onzekerheid wel. Soms als mijn NOD eraan komt, denk ik ; als ik ongesteld wordt, vind ik het niet zo erg, want ik vind het toch wel heel eng! Dubbel he!
Bij ons was het niet zozeer een kwestie van 'willen' als wel van 'wanneer'. Het kwam nooit echt goed uit: eerst studeerde ik, toen woonden we net samen en zaten we met de financiën, toen gingen we trouwen, en nu gaan we emigreren! Uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat er altijd wel íets is, dus gaan we er gewoon voor Maar wat anderen zeggen, herken ik wel: ik wil ontzettend graag zwanger worden, maar zie op tegen de verantwoordelijkheid. Hoe zorg je ervoor dat hij/zij gelukkig is en blijft?
Ik ben er ook nog erg onzeker over. Maar we gaan er gewoon voor. Je kan alles wel zo mooi uitgedacht hebben maar met een kindje loopt het toch altijd weer helemaal anders dan je in eerste instantie dacht. Dus dan heeft rekening houden met alle mogelijke sernarios ook geen zin.
Ook hier de welbekende zenuwen. Kan ik het allemaal wel aan, ben ik een goede moeder en hoe zit het met de financieën. Ook wij hebben vorig jaar de knoop doorgehakt en gaan ervoor. We willen dolgraag een kindje en er zijn inderdaad altijd wel dingen die gebeuren. Dan zouden we er dus nooit voor gaan en dat zou ik ook niet kunnen. Nu heb ik 2 maanden geleden een mk gehad en nu weten we het helemaal zeker. Wij willen heeeeel graag een kindje. Geen twijfel meer over mogelijk. haha
Pff, ik ben dus niet de enige.... Eerst maar eens afwachten, en een hoop info vergaren! Maar daar ben ik hier wel op het juiste adres!
Wat leuk, wij zijn ook geemigreert, maar ben nu wel even terug aan de pil. Wil eerst zelf ook een tijdje werk hebben en dan gaan we er weer voor.. Waar gaan jullie naar toe emigreren? Verder ontopic, ik ben ook erg onzeker met alles.. Ik heb nooit echt het goede voorbeeld gehad qau opvoeding, en ik denk dat dat juist mij gaat helpen wel een goede jonge moeder te zijn..
Grappig, hier is het juist anders. Wij waren er allebei jaren van overtuigd dat wij geen kinderen wilden. Langzaam aan begonnen we het echter toch wel leuk te vinden, en vervolgens nog leuker. Tot dat mijn biologische klok (waar ik nooit zo in geloofde ) in eens ging tikken...heel hard zelfs Wij hebben de pil laten staan en hebben eigenlijk helemaal geen twijfels meer...we weten zeker dat het 100% goed gaat komen. Haha, wel een hele bijzondere ervaring hoor die klok
Nou, dat van die klok hebben wij ook wel een beetje, maar dan andersom... Mijn vriend is nu al 40, en ik kan wel wachten, maar hij wordt er niet jonger op!