Ik zit een beetje met een dilemma. Mijn man heeft serieus hypochondrische klachten. En dan overdrijf ik niet of maak geen grap ( ik weet hoeveel mannen zich aanstellen om niks...). Hij is vanmorgen voor de 5e keer in een jaar naar de huisarts geweest voor hetzelfde. Namelijk met klachten die elke keer niks blijken te zijn. Ik, als verpleegkundige, kan hem niet overtuigen terwijl ik echt weet dat het niks is. De huisarts heeft hem nu maar voor zijn eigen gemoedsrust naar het ziekenhuis gestuurd voor een echo. Dit is voor mijn man een reden om nog meer ongerust te zijn. Steeds als hij bij de huisarts is geweest, is hij gerustgesteld voor een week. En dan hoort of leest hij weer iets in zijn omgeving van iemand met kanker bijvoorbeeld en voelt hij zich moe en heeft hij ook overal "pijntjes". Hij laat morgen ook weer voor de 2e keer dit jaar bloedprikken omdat hij zo moe is. De vorige keer kwam er ook niks uit. Logisch dat hij moe is als je meer dan fulltime werkt, 2 jonge kindjes hebt, best laat naar bed gaat, 's avonds vaak nog afspraken hebt staan... Hij is inmiddels wel zo ver dat hij erkent dat het ook tussen zijn oren zit, maar durft dit niet aan te geven bij de huisarts. Hij benadrukt wel dat hij er steeds zoveel stress van heeft. De huisarts merkte ook op dat hij al zo vaak voor hetzelfde komt. Maar ik baal dat ze niet de oplossing zoekt in het aanpakken van zijn angst?! En manlief schaamt zich zo dat die er niks van durft te zeggen. Moet ik me hiermee bemoeien? Kan en mag dat? Ondertussen heb ik ook moeite met de situatie, want ik kan hem bijna niet meer serieus nemen als hij voor de zoveelste keer vraagt of ik wil kijken naar dit of dat. Hij is minuten lang per dag aan het checken en ik ben daar veel te ongeduldig en nuchter voor...:x Hoe moet ik hiermee omgaan? Als ik er in mee ga, dan voed ik zijn probleem alleen maar denk ik??
niet te erg tegenin gaan, en ook zeker niet in mee gaan. ik zou met je vent overleggen, of hij het oke vind dat je het er met de huisarts over hebt. Al zal die man het waarschijnlijk al wel door hebben. succes/sterkte meid.
Maar als hij vraagt of ik wil kijken? Ik wil best 1 keer kijken, maar de dag erna word ik alweer kriegel en snauwerig? Waarop hij het gevoel heeft dat ik zijn probleem bagatelliseer... lastig! Ik vroeg me af of ik niet het telefonisch spreekuur kan bellen om toelichting te geven, maar geen idee of dat mag ivm privacy etc? denk namelijk ook dat de arts het wel door heeft. Een van de vorige keren was ik er ook bij en heeft hij toen al een uitspraak gedaan in die richting ( psycholoog oid), maar toen had manlief er absoluut nog geen oren naar. Weet ook niet of hij dat inmiddels wel heeft al erkent hij nu wel dat hij een probleem heeft.
Gewoon kijken als hij het vraagt. Desnoods foto nemen als het iets is dat hij niet zien kan, en eventueel met hem foto's vergelijken. Met hem bespreken dat jullie dit ook even bij de huisarts bespreken, en dat hij misschien een paar therapiesessies kan volgen. Hypochondrie moet je niet te lacherig over doen, het kan mensen flink in hun functioneren belemmeren, ik vind dat het iets is dat je serieus moet nemen!
ik zou denk ik volgende keer meegaan naar de huisarts en samen bespreken. Om achter zn rug om naar de huisarts te bellen vind ik nou ook niet zo netjes
Ik weet niet om wat voor soort klacht het gaat, maar ik weet uit ervaring hoe vervelend het is als je denk dat er iets loos is en je niet serieus wordt genomen. Bij mij bleek het niet tussen mijn oren te zitten namelijk. Je gaat erg aan jezelf twijfelen. Natuurlijk moet je wel in je achterhoofd houden dat het wel zo is als jij beschrijft. Probeer er inderdaad niet te veel in mee te gaan, niet te 'voeren' zeg maar. Probeer heb gerust te stellen en kijk gewoon als hij het vraagt.. Ik hoop dat een echo hem gerust kan stellen
Idd, ik heb er zelf jarenlang last van gehad. Hypochondrie is een ware hel. Een zware psychische aandoening die je leven echt op zijn kop kan zetten. Veel mensen snappen het niet en vinden dat je je aanstelt. Je man komt naar jou omdat hij jou vertrouwt. Wanneer jij dan naar gaat reageren (wat ik overigens wel begrijp hoor) gaat hij zijn vertrouwen in jou kwijtraken en je op de duur kwalijk nemen dat je hem niet helpt. Ik zou met je man meegaan naar de ha en toch over hypochondrie praten.
Misschien kun je je man vertellen dat jij denkt dat er eht niks is.. En dat je weleens een second opinion van je huisarts wil. Je zou zelfs kunnen afspreken Dat jij niet meer moppert. als je huisarts vindt dat het geen hypochondrisch gedrag is... Maar dat als hij zegt dat het WEL zo is.. Manlief een keer met iemand er over gaat praten. Dan is er niks te verliezen en alleen maar winst te behalen.
Ik denk inderdaad dat het 't netste en meest prettige is als ik een keer mee ga en het dan bespreek. Het voelt ook niet goed om het maar achter zn rug om te doen.. Het zal alleen weer even duren aangezien hij net weer is geweest en hopelijk de echo hem weer gerust kan stellen. Ik besef me wel degelijk dat het een serieus iets is hoor! Ik zie ook wel dat het mn man beperkt en dat hij er heel veel tijd aan spendeert. Alleen ik voel niet wat hij voelt en ik stel hem keer op keer gerust en als dat dan nog niet helpt.... dan raak ik ook geïrriteerd. Sorry. Ik weet dat het niet slim is, maar ik ben ook maar een mens! Het idee van Saskia klinkt ook wel goed!
Slim of niet slim is geen issue in dit geval druif Ik denk dat iedereen het zou gaan irriteren. Of hij er nou wel of niet wat aan kan doen
Oh wat een herkenning!!! Mijn vriend heeft dit in lichtere vorm. Hij gaat ook pas na middernacht slapen, en is 's ochtends om 07:00 'doodmoe', drinkt hele gore ranzige oploskoffie op zijn werk waarvan hij pijn in zijn maag krijgt (maagzuur, pijn, oprispingen) en dan zo'n 100x op Google kijkt met daarbij de ontdekking dat hij eventueel wel eens maag-, of darmkanker zou kunnen hebben met die klachten. Hij is er soms zelfs zo van overtuigd dat hij iets ergs heeft dat hij hyperventilatie aanvallen krijgt (hij is bang om dood te gaan). Ik sta er ook gewoon heel nuchter in en sleep hem mee naar de huisarts (want hij durft niet naar de huisarts, want zo dadelijk heeft hij iets heel heel heel ergs ) en dan laten we het onderzoeken. Ondertussen heeft hij een echo gehad en is gebleken dat zijn maag een stukje is verzakt waardoor hij sneller dan anders last van zijn maag heeft. Daar mag hij maagbeschermers voor slikken, maar hij gaat ze niet ophalen want 'zo belangrijk is het ook weer niet'. Als hij uitsluitsel heeft - is het veel minder ernstig dan hij het eerst maakte. Ik ben zelf exact het tegenovergestelde; als ik al naar de dokter zou gaan voor ieder pijntje of mij daarover druk had gemaakt - had ik al 38030349230x kanker gehad, dood geweest, onthoofd geweest of erger. Ik ga juist regelmatig te weinig, wanneer het misschien wel handig zou zijn geweest om te gaan. Maar ach; dat hij maar gaat, je betaald immers abonnementskosten per maand las ik hier laatst in een huisartsentopic Het is ook elke keer iets anders - twee maanden geleden was het zijn rug en had hij daar in zijn hoofd een terminale ziekte bij ofzo. In verband met slechte training (te weinig sporten ) kreeg hij last van de spieren in zijn onderrug. Hij moest en zou naar fysio, totdat hij door kreeg dat hij daar moest gaan sporten en toen was hij ook genezen/gerust gesteld etc. Ik ben benieuwd wat het de volgende keer is! Ik weet zeker dat als hij een gebroken vinger heeft, dat hij denkt dat hij kanker aan zijn vinger heeft ofzo. Gewoon nuchter blijven; zijn klachten WEL serieus nemen - want voor hetzelfde geld is het wel wat, maar aankaarten van: goh, ben je zo moe? Misschien moet je eens wat eerder naar bed gaan. Misschien moet je gezonder eten. Zullen wij eens gaan sporten? En bij klachten toejuichen om naar de huisarts te gaan/bloed te laten prikken, zodat hij die geruststelling heeft. Bij mijn vriend worden de periodes van ongerustheid namelijk steeds korter en merkt hij dat hij wel degelijk serieuze klachten heeft; maar dat ze lang niet zo erg zijn als dat hij denkt dat het is. Als vrouw zijnde zeg je dan achteraf: zie je wel? Viel mee toch? Het zal altijd tumoren, kankergezwellen, orgaankankers of moeilijk gedoe. Het ligt nooit aan te laat naar bed, teveel koolzuur, ongezond eten, etc.
Joyce: ik ben net zo. Ik bagatelliseer alles, ook van mezelf en de kinderen hoor en ik zou pas naar de huisarts gaan als ik echt niet meer op of neer kan... Manlief maakt het me bewust of onbewust ook niet heel makkelijk. Als hij al verkouden is en een snotneus heeft moet de hele wereld het weten, loopt hij de hele dag te kreunen en met een zakdoek zijn neus te deppen en gaat hij ook heel zielig praten en denkt hij na 2 dagen, als het nog niet over is, dat hij een longontsteking heeft, want er zit nu ook een kuchje bij... Maar goed, dit gaat verder dan irritatie, dit is voor hem namelijk ook knap lastig. Hij kan gewoon niet meer ontspannen zijn. Hij heeft ook hyperventilatie gehad, is echt een controlfreak en perfectionist. Hij heeft ook dwangmatige trekjes. Het ligt misschien deels in zijn karakter. Het is voor iedereen lastig! Ik hoop dat nav de echo hij weer gerustgesteld is, maar wel aangeeft dat hij ook graag van die stress af zou willen. Ik hoop dat hij misschien zelf het balletje wil opgooien. Anders wordt het idd wachten tot de volgende afspraak en dan ga ik wel met hem mee om zelf het balletje op te gooien.
maak anders een afspraak voor jezelf bij de huisarts. Leg uit dat je niet weet hoe ermee om te gaan en betrek het op jezelf tijdens het consult. Je hoeft toch niet te gaan 'klikken' bij de huisarts (voor je gevoel dan). Het is voor jou serieus een vraag wat je ermee moet en dat zou ik aanpakken om zelf een afspraak bij de huisarts te maken. Volgens mij mag je ook geen consult aanvragen om over je partner te praten. Is toch privacy-overschrijdend, ook al is het je man.
De mijne durft zich tijdens een griepje niet ziek te melden op zijn werk, want dat is volgens zijn collega's voor watjes Dus wat dat betreft vind ik het wel ontzettend mild. Bij griep/koorts mág hij van mij de deur niet uit. Dus dat dan weer wel. Maar het zeuren/kreunen etc. herken ik inderdaad. Dat is mannen eigen, denk ik. Vanuit mijn ervaring doen ze dit allemaal. Ik begrijp het volkomen! Daarom zou ik zijn klachten ook serieus nemen. Hij is bang dat hij iets ergs heeft omdat hij dit of dat voelt. Wanneer je dan niet mee gaat in die klachten, blijft hij er alleen mee lopen en gaat hij (denk ik dan; de mijne is wel zo) er stilletjes over zitten kniezen. En wat ik persoonlijk erger vind dat een zeurende vent is een stilzwijgende kniezende vent waarbij ik niet weet wat er speelt of in zijn hoofd om gaat Voor hetzelfde geld heb je die ene keer, die ene keer dat je zijn benauwdheid niet serieus neemt, waarin hij toch plots een luchtweginfectie blijkt te hebben en hij er niet geheel ongeschonden van af komt. Hij is het vertrouwen in jou in 1x kwijt. Dus gewoon blijven constateren. "Ik hoor wat je zegt, je zegt dat je last hebt van je *dit of dat*, wat denk je zelf dat het is? Ik ben geen dokter, maar zou het eventueel kunnen komen door *insert-jouw-verklaring*? Ben je er niet gerust op? Dan zul je even naar de huisarts moeten gaan, ik kan niet dwars door je lichaam heen kijken... Ik weet het niet, ik heb er niet voor geleerd". De huisarts merkt het vanzelf wel en zal er hopelijk wel adequaat op reageren! En wanneer jouw partner zelf al aangeeft een probleem te hebben, zou je met hem mee kunnen gaan naar de huisarts waarbij hij aangeeft dat hij dit probleem heeft en daar graag hulp bij zoekt. Zolang hij zelf maar die verantwoordelijkheid neemt. Zowel voor zijn gezondheid als voor zijn acties. Daarmee geef je hem zelf ook die controle (die hij schijnbaar hard nodig heeft).
Ik heb zelf ook een hele tijd met klachten gelopen terwijl dit niet in mijn bloed enzovoorts terug was te zien en de meeste dachten ook dat ik mij aanstelde. Na 1,5 jaar heb ik erop gestaan dat ik door de molen gehaald zou worden in het ziekenhuis en ik bleek een schildklier afwijking te hebben en met medicijnen gaat het nu veel beter. Ik ben in die periode WEL naar een psycholoog geweest omdat ik er alles aan wilde doen om van de klachten af te komen. Uiteindelijk heeft dit voor mij niet geholpen om van mijn klachten af te komen (medicijnen wel) maar het heeft mij wel goed gedaan . Ik zou daarom eens met je man gaan praten en een afspraak maken bij een psycholoog om te kijken of dat wil helpen.
Ik ben 'blij' te lezen dat er meerdere mannen dit hebben. Mijn man is precies hetzelfde. Altijd heel erg bang geweest om kanker te krijgen en af te zien. Maar okee, wie zou het wel willen krijgen natuurlijk. Nooit gemerkt dat het zo erg wqs bij hem. Tot 7 jaar geleden. Toen moest ie verplicht bloedonderzoek laten uitvoeren ivm hypotheek enz. Vanaf toen heeft hij alle ziektes die je maar kunt opnoemen gehad... Diverse keren snachts bij spoed gestaan omdat ie dacht dat ie doodging, maagonderzoek, darmonderzoek, echos,....noem maar op. Snachts altijd in paniek, huilen, bang.... Nooit werd echt iets ernstig gevonden. Wel een ontstoken slokdarm, maar ja, dan kwam van zich druk te maken. Ik probeerde hem ook altijd gerust te stellen dat het niets is...want maak me ook nooit druk tenzij ik bijna niet meer kan lopen bv, want heb zo eens een week rondgelopen met een blinde darm die op springen stond.... Soms kon ik hem geruststellen, maar meestal niet. Toen kregen we kinderen en was ie bang dat hij ze neit zou zien opgroeien...opnieuw een hoop ingebeelde ziektes. 5 jaar echt ellende geweest. Wer er ook chagerijnig van als ik hem weer aan zijn buik zag voelen, in zijn keel zag kijken met een lampje, op google zag kijken,... Echt boos ook. Hij erkend zelf ook het probleem en we hebben daar samen met onze huisarts over gepraat. Hebben we een hele goede aan. De vorige wou enkel anti-depressiva voorschrijven (waar mijn man dan ook weer bang voor was). Hij heeft toen ook een tojdje gebabbeled met een psycholoog. Een lange weg, maar nu kan hij beter om met zijn angsten. Ze zijn niet weg, want laatst dacht hij een blinde datmontsteking te hebben... Maar hij kan het nadien relativeren en blijft niet hangen in de angst. Als hij zich nu langer dan een paar dagen druk gaat stuur ik hem gewoon naar de huisarts (woon in belgie, en huisartsen zijn hier volgens mij wel makkelijker bereikbaar) Heb ik ook zo met huisarts afgesproken, want mijn man neemt meer aan van een arts dan van mij... Huisarts is ook heel eerlijk. Zegt altijd dat er wel iets kan zijn, maar dat het ws niet zo is. En als laatste...je moet ook opletten met dingen te bagatelliseren. Zo heeft mn man 3 wkeen met een hernia thuis op de grond gelegen omdat de dokter en ik er niet uit waren of het nou 'echt' was. Absurd achteraf gezien, want hij kon bijna niet lopen...maar dat is het gevaar...dat je het niet meer ziet als er echt iets is. Voelde me dan ook wel wat schuldig omdat ik telkens zei: het zal wel goed zijn, rusten en dan gaat het wel beter...
joyce: ja, dat klopt wel wat je zegt. Hij is ook zo'n type die dan dagenlang stil loopt te kniezen en zich helemaal afsluit voor alles en iedereen, niet meer spraakzaam is, etc. Hij durft me er dan ook niet meer mee lastig te vallen... Ben alleen zo "bang" dat wanneer ik er stééds op in ga, ik dat ge-check alleen maar ga voeden?? Ik heb eens afspraken gemaakt dat ik wekelijks alles bekijk waar hij onzeker over is, maar dan smeekte hij me na 4 dagen of het niet eerder kon, want hij zat dan ergens mee, o echt erg! Dat vind ik dan ook wel weer zielig. tis echt een probleem. Het meest effectieve is dat hij het zelf erkent bij de huisarts, maar begrijp ook dat hij zich er voor schaamt. En voor de buitenwereld is het wel echt een macho, dus wat zeg je dan??!! Hij houdt wel graag de controle, maar voor de huisarts is hij echt bang Als het even kan laat hij het mij oplossen. Edelhertje: ben je doorverwezen naar de psycholoog of heb je zelf gebeld? Denk dat mn man te trots is om zelf te bellen, maar dat hij het van een huisarts wel wil aannemen en zou gaan. Momentje; o wat erg zeg... jouw man heeft het ook goed te pakken ( gehad)!! Het scheelt wel iets dat ik verpleegkundige ben, dus veel kwaaltjes kan ik relativeren voor hem. Maar hoe vaak onze zonvakanties zijn `verpest` doordat hij weer dacht een onrustige moedervlek te hebben... bultjes op plekken waar ze niet horen...spierpijnen, vermoeidheid, huiduitslag... als je googled kom je altijd enge verhalen tegen. Veel kan ik relativeren, maar misschien moet ik idd ook vaker tegen hem zeggen dat hij dan maar gewoon moet gaan naar de huisarts. Dan gaan ze het daar ook sneller snappen waarschijnlijk... Soms adviseer ik hem ook om te gaan, maar zegt hij zelf al "ze zien me weer aankomen..." Wat goed dat jouw man stappen heeft gezet. Dat vraagt best wel wat van een man zijn trots denk ik. Met welke vraagstelling heeft hij dat gedaan? Stom, maar mijn man durft echt niet rechtstreeks om en psycholoog te vragen. En toen hij aangaf wel erg veel stress te ervaren ( vanmorgen bij de huisarts) zei ze enkel dat ze geen reden tot ongerustheid ziet. Maar ja... dat stadium van geruststellen daar blijven we maar in hangen... ik wil eigenlijk nu dat weer echt iets aan de oorzaak gedaan wordt! En dat bagatelliseren: even afkloppen, maar dat is me gelukkig nog nooit overkomen dat ik iets over het hoofd zag!! Als ik denk dat er echt iets is, dan zal ik het wel zeggen ( hetzij voorzichtig, ik wil ook weer geen slapende honden wakker maken... dat is de moeilijkheid!)
Mag ik vragen hoe je zo zeker weet dat het niets is? Om een voorbeeld te geven mijn vader had al maanden onverklaarbare klachten, nee was niets hij moest maar in therapie voor hypochondrie, we zijn met vakantie geweest daar stootte die continue zijn hoofd niet 1 keer maar 10 keer hij viel van zijn fiets, was er niet bij, 2 weken later was die dood en dood en dood ziek, we hebben de nacht zitten waken bij zijn bed, niemand wist wat het was, want ja zijn bloeddruk was nog maar 50/ 15 dus alle toeters en bellen tevens zakte zijn lichaamstemperatuur naar 34 graden, niemand nam hem zelfs daar nog serieus hij werd volgepropt met antibiotica en na 14 dagen was die weer thuis en toch bleef die overal tegenaan lopen viel steeds (raar hoor een man 2 meter die omvalt) En de pijn in zijn buik ja dat was helemaal erg uiteindelijk is die 11 april terug naar het ziekenhuis gegaan hij zat te huilen in de auto van de pijn. (ja er was niets dus hij moest gewoon blijven rijden want het zat tussen zijn oren) Uiteindelijk is mijn vader 11 juli overleden omdat die helemaal vol met kanker zat, huidkanker wel te verstaan op alle slijmvliezen van zijn ingewanden zijn darmen zaten helemaal vol met melanomen, tevens zat zijn hoofd helemaal vol met tumoren 6 stuks de grootste een doorsnee van 15 cm. Hij was een tikkende tijdbom. En het plekje wat foute boel was, was 9 jaar daarvoor weggehaald. De arts is nog thuis geweest zijn excuus te maken, hij dacht dat mijn vader zo sterk als een beer nooit klagen behalve als er echt wat was een hypochonder was, ik zou dus dit soort uitspraken nooit doen tenzij alles gedaan is tot het uiterste om uit te sluiten dat er wat is.
Wat afschuwelijk! Ja, helemaal zeker weten dat hij niks heeft, weet ik natuurlijk niet. Maar hij heeft voor waar hij vandaag mee kwam al eerder een echo gehad waar niks uit kwam en nu al 5 x een consult bij de huisarts met lichamelijk onderzoek... tsja, denk dat je dan wel aardig zeker weet dat er niks is als daar niks over uit komt..?
Mijn man en ik gingen er allebei aan onder door. We hebben 2 kleine kids, wat ontzettend druk is. Weinig familie om in te springen. Ik heb hem echt gewoon gezegd, en nu ga je hulp zoeken, want ik trek het niet meer. Onze relatie stond ook op springen. Nu kan je hier in belgie wel makkelijk terecht bij een psych. Ook zonder doorverwijzing van een arts. Maar de huisarts heeft wel iemand aangeraden.. Ik weet niet of de psych op zich geholpen heeft hoor, maar eerder de combi van zijn verhaal te kunnen doen, en te weten dat hij bij een huisarts terecht kan die hem serieus neemt en niet alleen maar aan de pillen wil helpen. Zelf zegt hij dat hij zichzelf geleerd heeft om het te relativeren. Weet ook niet precies hoe, maar hij blijft minder hangen in zo een paniek-aanval. En ik ben daar zo dankbaar om! Maar mijn haar gaat nog altijd rechtstaan als hij weer met iets 'nieuws' komt hoor...zal ook bij mij moeten slijten. Meestal zegt hij zelf: ik ben niet in paniek, maar kijk/voel hier eens naar/aan