Mmmm ja, het is iets dat zij gewoon niet kunnen geven. Moeder heeft ook wel last van veel onzekerheden/angst/weinig zelfvertrouwen, tja hoe kan je het dan overbrengen op je kind? Als je je er zelf ook niet bewust van bent dan he, dat je zo onzeker bent en eigenlijk diep ongelukkig. Dat als kind zien bij je moeder is ook echt treurig, dat wil je niet. Daarom vind ik het wel belangrijk dat ik dat systeem stop, met ongelukkig zijn, onzeker zijn. Dat ik m;n kindje wel een gezonde basis zelfvertrouwen kan geven, want dat is echt zo intens belangrijk. Hangt in het leven samen met alles. Ja, en mijn pa, is gewoon bikkelhard. Altijd werken, materialistisch. Geen ruimte voor gevoel in ieder geval. Lief dat je reageert.. er met ze over praten helpt niet: voelen zich direct aangevallen, op welke manier je het ook brengt. Ze betrekken alles op zichzelf.. Om een voorbeeld te noemen. Toen ik mijn eerste zwangerschap aankondigde zei mijn mama als eerste: Oh, nou dan hebben we wel te weinig plek in huis hoor met al die kleinkinderen. Tja, dat wil je niet als dochter, je wil een knuffel, liefde, de vraag: hoe voel je je? Bv..
Wat erg. Mag ik vragen wat je hebt? Mijn moeder praatte hier ook nooit over. Hierdoor is haar band met iedereen, ook met mij, enorm verslechterd. Ik weet niet zo goed wat ik met m'n opmerking wil, misschien waarschuwen?
En je moeder heeft zelf nooit hulp gezocht, want het lijkt erop dat ze zelf ook ergens last van heeft. Of ook nooit is opgevoed met veel liefde. Lijkt me heel lastig, dat ze er zijn maar toch ook weer niet, erg frustrerend. Wauw idd niet de reactie wat je hoopte te ontvangen natuurlijk
Eigenlijk is mijn familie hier ook niet open over. Truus met een aandoening word gedaan of ze heel erg zielig is hulp aangeboden etc etc. Terwijl ik ' twee hartafwijkingen 'heb' wat dood gezwegen word. Daar door praat ik er tegen hun ook niet veel over. En merk dat anderen er ook niet echt op zitten te wachten. Dus negeer ik het gewoon. Ik heb een ICD en Brugada en een gen afwijking die lqt en familiaal atrium fibrileren veroorzaakt. Als er wel over praat weten mensen toch niet hoe te reageren.
Oh jeetje heftig zeg! Ik vind het heel lastig maar de situatie met m'n moeder was voor niemand goed. Zij vertelde nooit wat, deelde niks, ging altijd goed ookal ging het absoluut niet goed.. hierdoor heeft zij nooit begrip gekregen voor dingen die zijn gebeurd of gezegd, of dingen die zij niet gedaan heeft voor een ander. Puur omdat ze er nooit over wilde praten. Met als gevolg ze eigenlijk niemand meer over had op het eind. Ik hoop hiermee te bereiken dat dat voor jou anders zal zijn omdat je je er al goed van bewust bent dat je er eigenlijk niet over kunt praten.. kun je dit wel bespreken met vriendin(nen)/man?
Wel gehad maar nu is dat minder. 15mnd geledebn kreeg ik een hartinfarct en ben daarbij 3 keer door het oog van de naald gekropen. Dat ik het overleefd heb, is echt te danken aan de artsen/verpleging in het ziekenhuis. Dat was dus een trauma, waar ik heel slecht over kon praten. Tot aan paniekaanvallen aan toe. Als iemand alleen maar vroeg hoe het ging, barstte ik al in tranen uit. Totdat ik EMDR therapie kreeg. Dat heeft de scherpe randjes eraf gehaald. Ik ben daar zo dankbaar voor. Sinds ik erover kan praten, lukt het eindelijk om een plekje te geven. Misschien voor jou ook een optie?
Wat ontzettend triest lijkt me dat... je ouders die er zijn maar er niet voor jou kunnen zijn.... En wat knap dat jij zo bewust het anders wil doen voor jouw kinderen. Je daarvan bewust zijn is denk ik al een wereld van verschil.
Met mijn ouders kan je niet echt praten. Ze luisteren gewoon niet. Ik ben na een kankerbehandeling een korte periode bij hen moeten gaan wonen en eigenlijk is dat net of je zet mij bij een verre buur. Hallo, salu, basis gesprek, vriendelijk en dat is het. Ik heb mij in die periode zo vaak afgevraagd waar het fout liep. Hoe het komt dat er gewoon geen echte band is met hen. Hoe komt het dat ze niet vragen hoe het gaat maar lacherig zeggen dat ik er mottig uitzie. Hoe komt het dat ik tijdens dat ik iets vertel onderbroken word met zinnen als het brood is op of het gras moet af. Hoe komen al die zaken? Ik weet het niet en mijn zussen ook niet. Het zijn geen slechte mensen ofzo maar het is er gewoon niet.
Het is natuurlijk niet nieuw , ik ben niet voor niets op mijn 17 thuis vertrokken maar het is wel jammer.
Wat erg! Ik weet hoe het is om niet een band te hebben met ouders zoals "het behoort te zijn" eigen dat kan echt zwaar zijn..
We hebben wel van dit soort "overleggen" met het team of onderling maar ik merk dat ik er enorm moeite mee heb om te vertellen wat dat met mij doet en hoe ik dat heb ervaren etc
Ik merk juist dat als ik over mijn moeder praat (overleden door ziekte in 2006) dat juist de andere partij zich snel ongemakkelijk voelt.