Hallo allemaal, Dit wordt een lang verhaal, dus ga er rustig voor zitten.. Ik ben Sanne, 20 jaar oud. Heb het afgelopen jaar behoorlijk wat dingen meegemaakt, ook een paar domme beslissingen gemaakt en zit nu in een lastige situatie. Een dik half jaar geleden werd ik verliefd op een hele goede vriend van mij en kregen we een relatie. Hier beginnen de eerste paar problemen ook al mee, hij is 42 en (nog) getrouwd. Hij heeft twee kinderen. Nu ben ik ondertussen samen gaan wonen met hem, nu zon 2 maanden. Ik weet dat het niet goed was om sowieso al iets met hem te beginnen, of om onze relatie verder te laten komen dan onze goede vriendschap, en ik heb er ook veel spijt van. Maar dat neemt niet weg dat we ondanks alles veel van elkaar houden. Ik mis mijn ouders op het moment heel erg. Zij stellen mij voor de keus: doorgaan met hem, en geen contact meer met ons kunnen hebben, of stoppen met je relatie en weer naar huis komen. Ik mis ze enorm, maar als ik er al aan denk dat ik bij hem weg zou moeten raak ik al in paniek. Nu komt hier ook nog bij dat hij (logisch) zijn gezin ook wel mist. Het liefst draaiden we gewoon alles terug naar de tijd dat we gezellig met elkaar om gingen, en er nog verder geen gevoelens bij kwamen kijken. Maar dit is niet makkelijk. Nu ben ik daarnaast ook nog bang dat ik zwanger ben. Ik slik nu de tweede maand de pil, en dat heb ik ook netjes gedaan zoals op de bijsluiter stond, maar ik ben bang dat we toch te snel zijn begonnen met onbeschermde sex. Namelijk precies een week nadat ik begon met de pil. Volgens de bijsluiter zou dit geen probleem moeten zijn, maar ik ben er niet zo zeker van. Ik zit op het moment emotioneel echt niet goed in mijn vel, ik weet niet wat ik het beste kan doen. Ik wil het liefst gewoon bij hem blijven, maar ik wil ook mijn ouders niet kwijt. En nu ook nog die twijfels over het zwanger zijn of niet Ik zie heet eigenlijk allemaal niet meer zitten.. Ik weet dat er veel mensen zijn die nu gaan reageren van: eigen schuld, en hoe haal je het in je hoofd om überhaupt iets te beginnen met een getrouwde man, maar dat weet ik zelf ook allemaal wel. Dat maakt het nou net zo moeilijk. Soms maak je keuzes in je leven, waar je later veel spijt van hebt, en waar je ook niet zo 1 2 3 uit komt. Ik heb het er al moeilijk genoeg mee, dus op dat soort reacties zit ik niet te wachten. Ik weet dat jullie gelijk hebben, dus dat stuk kunnen we overslaan.. Wie heeft raad voor mij??? Liefs, Sanne
Jeetje meid... Ik ge je niet all the obvous zeggen, gewoon omdat je dat al weet. Het enige wat ik je zeggen wil, vertrouw op je gevoel. Je geeft al aan dat je beide liever terug wil naar hoe het was: vriendschap en niets meer. Jij mist je ouders. Doe wat je gevoel je ingeeft. En wat je pil betreft, die is voor 99% zeker. Als je twijfelt of je zwanger bent, test dan om het zeker te weten. Natuurlijk wel pas 28/30dgn na je eertse menstruatiedag deze cyclus. Sterkte meid! iig een digi-knuf van mij. Knuf Sookie
Weinig raad, je weet al dat je het niet meer terug kan en wilt draaien dus je zal er mee moeten leren leven? Denk ook dat dit deels is wat je er voor betaalt om bij de man te zijn waar je van houdt (neem ik aan) je weet zelf of je dit er voor over hebt. Verder: zwangerschapstest doen, lijkt me sowieso de enige tip waar je wat aan hebt. Succes
Sowieso een zwangerschapstest doen geeft meer duidelijkheid en dan kan je misschien ook neter nadenken over waarover je nu allemaal een beslissing moet gaan nemen. Je moet je wel in je achterhoofd houden of dat je vriend ooit wel weg zal gaan bij zijn vrouw, want als hij nu al zegt dat hij zijn gezin mist.....kan jij ermee leven dat hij nooit helemaal van jou zou zijn? Succes met je keuze, doe wat je gevoel ingeeft.
De kans dat je zwanger bent is niet zo groot maar wel jammer dat je al zo snel onveilige sex met hem hebt gehad, je weet maar nooit wat hij bij zich draagt of dat hij nog contact heef met zijn vrouw oid. Ik vind alleen wel dat hoe boos je ouders ook zijn, ze je nooit voor zo'n keuze zouden moeten zetten. Je bent alleen nog wel erg jong het zonder je ouders te moeten doen. Je schrijft dat je je ouders mist en hij zijn gezin. Het laatste lijkt me een groter probleem, hoelang houdt hij het nog zonder hen vol? Buiten dat, als hij dit zijn gezin heeft "aangedaan" met jou, wie zegt dat het jou niet overkomt? Doe ene test en doe wat je gevoel je ingeeft!!
het zou alleen continu in mijn hoofd zitten: wat hij zijn gezin heeft aangedaan, kan hij jou ook aandoen.....
Familie blijft je hele leven lang familie die je altijd zal steunen. Je vriend niet, want wat hij nu zijn gezin heeft aangedaan, zal die makkelijk ook bij jou doen. De ware zal je echt wel tegenkomen.
ben het helemaal eens met de reacties van loe en maryam: doet hij het 1 keer zal hij het hoogstwaarschijnlijk weer doen...en het is naief om te denken dat alles zomaar veranderd.....maar het kan natuurlijk wel...moeilijk. doe een test en dan zegt je gevoel wel wat je moet doen
eerlijk.... ik zou stoppen met hem... hij is getrouwd... is vreemdgegaan met jou.... ik zou zo denken... als hij nu met mij vreemdgaat .... waarom zometeen niet met een ander ?? als het nou een knaapje was van 20 of 21 die "de wereld nog wil ontdekken" snap ik nog enigszins dat iemand vreemdgaat en dan zou ik niet meteen denken : hij is ooit vreemd geweest misschien bedonderd hij mij zometeen wel... maar een volwassen vent van 42.... die moet toch beter weten..!! ik zou persoonlijk er voor kiezen die vent te laten voor wat het is... familie blijft familie, en er komt zometeen een vent die helemaal de ware voor je is... waarbij ALS je moet kiezen... de keus snel gemaakt is.... ik bedoel... mocht er iets gebeuren een fam ruzie o.i.d. (natuurlijk moet manlief daarbij geen moord begaan zijn ofzo hé maar gewoon een lullige familie ruzie ) ik zou altijd achter mijn man staan zonder twijfel... maar jij twijfelt... jou ouders... of jou vriend ..?? ik denk niet dat dit jou ware is... de kans dat je zwanger bent is klein... maar doe voor de zekerheid een test....
Samenwonen doe je niet als je nog getrouwd bent, dus volgens mij is die bij de wet nog getrouwd maar niet meer in het echt zeg maar...dus misschien was die al bij zijn gezin weg voor hun wat begonnen, zou dus niet durven zeggen of hij vreemdgegaan is hoor.
he meis ik heb ook een vriend van 31 en ik ben 19 ik heb me eigen ding gedaan ouders kunnen jou geluk niet verbieden je moet je keuzes zelf maken en jij weet wat goed voor je is maar als je zelf dank dat het een grote fout is gee het dan wel eerlijk toe groetjes
als je twijfeld zou ik kappen. Niet vanwege je ouders, want ik vind ondanks de domme situatie waarin je zit je ouders je niet voor zo'n keuze moeten zetten, maar omdat als je twijfeld het niet goed zit. 1 ding ik met heeeel close met mijn moeder, ze is heel belangrijk voor me maar als ik moet kiezen kies ik zonder twijfel voor mijn vent. dus als jij twijfeld lijkt mij het duidelijk dat dit niet DE gene is voor jou.
Misschien moet je tijdelijk even afstand nemen. Gewoon even een adempauze, wat tijd om dingen op een rij te zetten. Misschien is het gewoon allemaal een beetje te snel gegaan? En ik zou even een zwangerschapstest doen. Want of je al dan niet zwanger bent heeft natuurlijk ook invloed op de situatie.
Ben wel benieuwd naar TS haar besluit? Ben het overigens eens met bovenstaande. Ga terug. Weet je als die man nou echt de liefde van je leven was dan had je alles zo achter je gelaten en was je dolblij geweest. Dat je nu twijfelt en de manier waarop de relatie is ontstaan zegt meer dan genoeg. Weet je hoeveel relaties er slagen die ontstaan zijn uit vreemdgaan? 9%. Meer dan 9 op de 10 relaties die zo onstaan zijn gedoemd te mislukken. Omdat wat hij zn ex heeft aangedaan, kan hij jou ook aandoen. Zelfs met kinderen. Wil je er over paar jaar zo bijzitten als zij? Gedumpt, bedrogen, met kids achtergelaten? Denk het niet.
Tipje: zoek (nieuwe) vriendinnen op en doe leuke dingen met hen. Zo verbreed je je wereld wat en kan je misschien e.e.a ook rustig wat meer "van een afstandje" bekijken. Je bent jong (ja ik weet dat dat irritant is als mensen dat zeggen, vond ik ook toen ik 20 was, maar nu 10 jaar later weet ik dat er een groot verschil zit tussen 20 en 30, laat staan tussen 20 en 42) en hebt een heel leven voor je, dus ik vind het heel goed dat je zo goed nadenkt bij wat je beslist. Je kan er best even de tijd voor nemen. Naar dat je ouders zo reageerden. Ik zou ondanks dat toch proberen om niet al te veel heibel te maken, wie weet komt het weer goed. Kies in ieder geval ALTIJD voor jezelf en je eigen toekomst. Niet wat je vriend wil, niet wat je ouders willen, nee WAT JIJ WILT. ALs je het mij vraagt sluit ik me aan bij bovenstaande reacties. Beëindigen en jezelf voornemen zeker 1 jaar geen contact te hebben. Na 1 jaar spijt? Dan kan je altijd nog je vriend opzoeken als je dat nog wilt. Is het iemand die voor scharrels gaat dan heeft ie in no time een ander en weet jij genoeg.
Jezus meid .. Je bent 20 en hebt hele leven voor je.. Dat hij met jou gaat is puur omdat ie jouw veel aantrekkerlijk vindt dan zijn (ex)vrouw.. En meiden: Hoe zouden jullie het vinden als je dochter met een vent gaat die 22 jaar ouder is? Tuurlijk accepteer je het niet... Dus kan ik wel snappen dat haar ouders zeggen dat ze moet kiezen! Maargoed, liefde maakt blind en hoop dat je weet wat je doet.. Dit was niet om te aan te vallen maar ooit ga je zelf achter komen dat dit een vergissing is geweest!! Succes
Als mijn meiden thuiskomen met iemand van 22jr ouder zou ik niet staan te springen, maar ik zou het wel accepteren ze zonder andere aanleiding nooit laten kiezen tussen ons en een vent.
Mja.. Alle ouders pakken het anders aan! Maar stel dat hij nooit welkom was bij haar ouders, dan had ze sowieso voor hem gekozen.. of ze nou moest kiezen of niet.. Maar om familie in de steek te laten om een vent die 22 jaar ouder is, is ook erg.. Want je ouders willen niet dat je in de handen komt van een vent die getrouwd is en 2 kids heeft....
Vind je dat hij getrouwd is en twee kinderen heeft geen goede aanleiding? Die man is uit op een avontuurtje, zodra de spanning ervan af is gaat hij terug naar zijn gezinnetje.. Dat gun je je kinderen toch niet? Ik begrijp haar ouders...
dan nog... dat is haar keus.. en haar verdriet wanneer je erachter komt dat ze gebruikt is voor een avontuurtje, dat moet ze zelf ondervinden, als ouder zijnde mag je je kind nooit laten kiezen, je mag laten weten dat je er niet achter staat.... maar een kind moet weten dat een ouder er is om haar op te vangen... je kunt maar beter contact hebben met je kind en weten hoe het gaat en dat ze zegt wat ze doet, dan geen contact meer en je weet bij god nog niet wat ze aan het uitspoken is.