erkenning en onderhouden kind

Ik ben het volkomen met je eens dat hij zeker wel alimentatie moet betalen.. het is niet alleen de lusten!

Praat erover met hem, dat het een wettelijk bepaald iets is dat de vader maandelijks alimentatie betaald.. dit is echt niet zoveel om jou van te spekken

 

Volgens mij weet hij dat je graag zou hebben dat hij het kindje erkent en ziet en daar speelt hij volgens mij zijn troef uit.
Ga eens akkoord met hem en zeg dat hij het dan maar niet hoeft te erkennen.
Hij zal wel snel bijdraaien, geloof me!

 

Ik zou ook zeggen, dan maar geen erkenning..

 

Ik heb je eerdere verhaal nog niet gelezen, maar als het de biologische vader is dan heeft hij ook zonder erkenning rechten en plichten.
Ik weet niet of jullie samenwoonden op het moment van verwekking, want dan is een DNA-test geloof ik niet eens perse nodig...
Als biologische vader heb je ook zonder erkenning het recht op omgang en een alimentatieplicht en als moeder heb je een consultatieplicht naar de vader.
Als het kind wel erkend is kan het kindje de naam van de vader krijgen en wordt het ook erfgenaam van de vader, die dan wettelijk vader is. Dat zijn eigenlijk de 2 verschillen aan erkenning. Voor alimentatie is erkenning dus absoluut niet nodig!

Zelf zou ik heel voorzichtig zijn (en ben ik dat ook tav mijn 2e kindje, zelfs al is de 1e wel erkend) met erkenning als je geen goed contact (meer) hebt met de vader.
Erkenning is nl. de eerste stap richting het opeisen van gezag!
Dus denk daar ook heel goed over na, of je dat wel aan hem toevertrouwd. Zo niet, dan zou ik het kindje zeker niet laten erkennen zolang hij ook niet echt zijn verantwoordelijkheid neemt.
De weg naar gezag is dan in ieder geval een extra stap naar de rechter...

 

Hier nog zo eentje, vandaag kreeg ik de boodschap dat de baby maar beter sterft dan zonder vader op de wereld te komen.
Ik denk dat hij meer last heeft van hormonen dan mij, een uur vriendelijk, 2 uur schelden, weer vriendelijk.
Ik word er echt ziek van, als mijn gsm gaat en ik zie een sms van hem voel ik mijn maag draaien.
Ik heb gisteren en vandaag echt puur van de zenuwen overgegeven.
Ik ben zo onrustig.
Ik denk dat het beter is deze discussies op het einde te voeren shy, nu is er nog zoveel tijd dat het alleen maar zal blijven schommelen tussen positiviteit en negativiteit.

 

Lieve Shy,

Ten eerste...ben niet bang, hij kan jou het kindje echt niet ontnemen. Hij verlaat jou terwijl je zwanger bent en daar houdt een rechter echt wel rekening mee. Ten tweede....hij lult maar een eind raak. Dat blijkt uit zijn belachelijke voorstel. En waar slaat het op om te zeggen dat hij jou niet wil spekken? Uiteindelijk moeten erg toch kleren, luiers en voeding gekocht worden voor het kind hoor, dus hij betaald daaraan mee. Tevens wordt de alimentatie vastgesteld naar het inkomen van jullie beide en de behoefte van het kind, dus hij moet niet zo zeuren.

Meid..geloof me, doe het op de juiste manier. Ja, hij moet gewoon alimentatie betalen. Zoveel is dat echt niet per maand en heeft hij wel eens gezien wat een pak luiers kost? Die spaarrekening slaat werkelijk nergens op. Die kan hij altijd nog openen. Het kind heeft verzorging en spullen nodig vanaf het begin, niet vanaf het 18de levensjaar. Hij chanteert je hiermee, omdat hij weet dat je graag een vader voor je kind wilt, maar eens moet je een grens trekken.

Hou met een ding rekening. Hij stelt jou niet voor de keuze...hij heeft al zijn keuzes en daarmee de jouwe gemaakt op het moment dat hij jou verliet.
Dus het is niet jouw keuze dat hij het kindje niet zal zien als hij niet gewoon, zoals ieder ander dat ook moet, zijn alimentatie betaald. Deze keuze heeft hij al lang gemaakt.

Wat ik hiermee wil zeggen is, dat je jezelf niet schuldig moet voelen tegenover je kindje. Als hij het graag wil erkennen en er verantwoordelijk voor wil zijn, dan moet hij zich ook gedragen als een vader. En een vader heeft rechten, maar dan moet hij wel voldoen aan zijn plichten.
Jij doet niks verkeerd. Doe geen dingen waar je spijt van krijgt.

Veel sterkte in deze moeilijke situatie. Hij maakt het er in ieder geval al niet makkelijker op.

Liefs Vaam

 

Misschien kun je hem voorstellen om het er even een paar maanden niet over te hebben? En hem voorstellen dat jullie die maanden gebruiken om allebei zelf na te denken over hoe jullie alles kunnen regelen...
Als hij niet naar je wil luisteren, kun je het misschien in een brief zetten. Dan kun je er ook bij zetten dat je echt graag wilt dat hij wel een rol speelt in het leven van jullie kindje.
En als hij nog enigzins voor rede vatbaar is, zou ik hem wel meevragen naar de controles, éventuele echo's ed. Dat het voor hem duidelijk is dat je hem erbij wilt betrekken.

Maar goed, ik ken je ex niet, dus ik kan ook niet weten of jij hier wat mee kunt. Heel veel sterkte in ieder geval. Ik hoop dat jullie eruit komen. Het zou mooi zijn als je kindje een vader heeft die zijn verantwoording neemt.

Groetjes

 

Ik denk dat het nou juist wel heel belangrijk zijn om zulke zaken nu al goed op een rijtje te hebben... denk niet dat wanneer die kleine er is je erop zit te springen om dan nog zoveel zaken te gaan regelen..

Hoop dat je eruit komt meid

 

Nou sorry hoor, maar met alimentatie kun je meer dan genoeg luiers kopen en dan zelfs nog geld overhouden iedere maand. Ik vind het in de meeste gevallen wel veel. De man van mijn moeder moest iedere maand bijna de helft van zijn salaris afdragen aan alimentatie (hij betaalde ook een belachelijk hoog bedrag aan partneralimentatie wat nu pas, bijna 10 jaar later, is stopgezet).

Je ex-vriend heeft volgens mij niet zoveel te willen Die alimentatie kun jij namelijk gewoon afdwingen. Nu wil je natuurlijk niet in deze situatie terechtkomen en ik vind het goed dat je er samen met hem uit probeert te komen. Zeg hem gewoon waar het op staat. Ik geloof echt niet dat hij het geld van de alimentatie zelf op een spaarrekening zet. Dat bedrag zal vast een stuk lager zijn. Dus daar zou ik niet op vertrouwen.

 

ik zou niets met hem te maken willen hebben soms kan je beter zonder vader opgroeien als met een lul van een vader denk ik dan maar ik zou hem geen rechten of plichten geven. Dan zou ik het gewoon lekker alleen doen dan kan hij je ook nooit emotioneel chanteren want wat als het kindje straks wat ouder is en hij krijgt een nieuwe relatie en hij wil haar of hem opeens niet meer zien dan moet je dat weer uit gaan leggen, zit je met een intens verdrietig kind.

Nee dan maar alleen gelukkig worden hoor...

Als je financieel tekort komt dan moet het maar die alimentatie met met plichten geef je hem ook rechten dus zou ik niet doen..

 

Shy, meid...blijf bij je standpunt. Tuurlijk moet je er voor zorgen dat jij er in ieder geval over uit bent voor de bevalling.
Ik merk aan je dat je hem zijn kindje gunt en het kindje een vader gunt, maar dan moet hij eerst even wakker geschud worden. Doe wat jij zelf op dit moment prettig vind. Als jij even een maandje rust wilt, prima, dan moet je dat gewoon doen. Laat hem met rust en reageer niet op hem. Laat hem voelen dat wat hij opgeeft niet niks zal zijn.

Daarna is het aan hem of hij een vader WIL zijn voor het kindje. Zo ja, dan moet hij de verantwoordelijk dragen.

 

Ik had het ook over de kinderalimentatie, niet over de partneralimentatie. En toch terecht dat er alimentatie word betaald als je je vrouw of vriendin laat zitten als je zwanger bent. De mijne besloot na een zeer gepland kind (eerst MA gehad in december en toen weer zo snel mogelijk aan de slag, want we wilde het zo graag), dat hij verliefd werd op een ander en verliet me bij 10 weken. Dus ja...hij moet zeker kinderalimentatie betalen voor een kind wat ook bij hem gewenst is (hij doet hier overigens niet moeilijk over hoor, hij wil er heel graag zijn voor het kind).

 

Merle, kinderalimentatie is inderdaad niet echt veel.. wordt ook bepaald n.a.v. de draagkracht die iemand aankan, maar het is sowieso niet echt spannend veel! Partneralimentatie daarentegen idd wel