Hoi Ik lees op dit forum vooral praktische zaken mbt je baby maar ik zit vooral emotioneel in de lappenmand. Allereerst mijn liefje doet het supergoed, geen klagen over. Maar haar mama...das andere koek. 5maanden thuis zitten en na een week werken ziek gevallen met griep...het sloopt me een beetje. Ik was de volle 100procent bereid een groot deel van men leven op te offeren maar soms heb ik het gevoel dat er niets over schiet. Vandaag was de druppel.na een week ziek thuis(terwijl man gaat werken en helemaal opfleurt bij een managementcursus die ie na de uren volgt),hadden we vandaag gepland naar de stad te gaan. Ik had mezelf wat opgemaakt en had er zin in,lekker rondkuieren en koffietje drinken(komt nog amper voor).nu sliep ze veel langer dan verwacht,flestijd viel nog langer.tegen dat we wilden vertrekken was het al half 4...om dan ineens te ontdekken dat ze met haar nieuwe winterjas amper in de mc past(als de slaapzak erin zit)!zonder is gezien het koude weer geen optie...dus alles uitgepakt..we gaan niet..het was zo een klop.khad er zo naar uitgekeken en daar sta ik weer.zo ben ik, ocharm, enkele maanden geleden ook boos geworden omdat een vriendin tot tweemaal toe een etentje afzegde omdat er iets tussen was gekomen,terwijl dat etentje het enige in weken was. Met mijn man iets gaan eten is moeilijk,ouders wonen verder weg.haar meenemen is niet echt een optie,wieg of mc wil ze direct uit. In de week plan ik savonds geen etentjes met vriendinnen omdat ik haar al overdag moet missen. Mijn leven bestaat nu enkel uit haar,huishouden,werken en af en toe gaan sporteb. Ik krijg dit precies niet gekeerd. Met haar buitenkomen lijkt altijd zo ren onderneming dat ik er op voorhand al moe van wordt. Ben mezelf helemaal kwijt..zie in de spiegel een bleke,verdrietige mama met veel te veel kilos nog en veel te weinig dingen voor zichzelf.waar ben ik toch gebleven...
Ja, toevallig had ik gisteren zo'n dipje na mijn werk. Had het er met mijn vriend nog over. Ben hartstikke gek van mijn mannetje hoor, begrijp me niet verkeerd maar af en toe vliegt het me ook aan. De dagen zijn allemaal zo hetzelfde.....Vooral met dit slechte weer. Op maandagavond sport ik en pak ik een saunaatje enz.. Daar kan ik echt naar uitkijken; even quality-time voor mezelf. Voel me af en toe wel schuldig, al denk ik dat het niet gek is. Je hele leven is opeens veranderd en alles draait om die kleine. Hoe graag je dat ook doet en wilt, af en toe iets voor jezelf doen is ook belangrijk.
Hey meis, dat is helemaal niet leuk om te lezen, en kan het ook wel begrijpen, misschien is het een leuk idee om eens een stukje te wandelen meteen van huis uit, of een stukje te fietsen (weet niet hoe oud de kleine is) dit doen wij ook regelmatig (nu iets minder met dit weer en het naderende eind van mn tweede zwangerschap) maar dit ging altijd wel snel, en meteen, zonder dat je het echt moet plannen. Ook is het misshien leuk om samen frietjes of zo ergens te eten, kan de kleine ook goed samen doen, als ze oud genoeg is. Misschien ook lekker voor jezelf en een vriending, laat je eens lekker een paar uurtjes verwennen bij een schoonheidsspecialist of een massage, dan moet manlief maar een avondje opofferen en bij de kleine blijven. Ook leuk om lekker ouderwets misschien een goede dvd te huren en samen op de bank te liggen. Wat wij ook wel eens doen is op de zondag morgen samen gaan zwemmen, vaak zijn we dan maar een uurtje in het zwembad, maar wel erg leuk om samen te doen. Je kunt natuurlijk ook altijd de kleine ietsjes eerder wakker maken als je iets gepland hebt, of graag iets wilt gaan doen, vaak is het als ze weg zijn, houdt dit ze ook weer bezig en zullen ze er niet zo heel veel van laten merken dat ze al weer moe worden (in ieder geval is dat hier wel zo, is anders dan thuis blijven)..... Het zijn allemaal maar kleine ideetjes, misschien kan je er wat mee, en misschien eens een goed gesprek met je man, over hoe je je voelt, kan opluchten, misschien heeft hij wel een aantal leuke ideeen!
Vervelend dat je je zo voelt... Maar ik denk dat je toch wat meer moeite moet doen om het voor jezelf leuk te houden. Dus af en toe een etentje 's avonds met vriendinnen, gewoon lekker doen als je daar behoefte aan hebt! En met haar naar buiten, tja, ook gewoon maar doen. Ik vond het met 1 kind prima te doen, met 2 kinderen wat lastiger, maar ik doe het nog wel. Wel minder dan voorheen, maar daar heb ik zelf geen problemen mee, zeker nu het toch niet zo geweldig weer is. Wat ik niet helemaal snap van de maxicosi, bedoel je dat het haast niet paste met voetenzak en winterjas? Lisa zit er ook lekker in gepropt (71cm en 8820 gram), maar het gaat wel prima. Ook gewoon doen dus, kan me niet voorstellen dat het echt niet past. Maar ik denk dat je ook moet beseffen dat je met een kleintje wat dingen moet opgeven. Je kan niet zo makkelijk elke week uit eten met je man, nu hebben wij wel oppas in de buurt, maar vinden het niet nodig om vaak uit eten te gaan, thuis is het ook gezellig toch? Je kan ook je vriendinnen thuis uitnodigen.
Sorry slaapzak en winterjas gingen echt niet,ze zit er helemaal ingepropt heel ongemakkelijk en ze wordt er zelfs huilerig van! En ik wist dat ik dingen moest opgeven,ook geen probleem maar ik geef aan dat ik mezelf kwjt ben...dat moet ik ,veronderstel ik, niet zomaar aanvaarden. Kwou het gewoon even kwijt ook al weet ik , rationeel,wat me te doen staat..
Wat vervelend dat je je zo voelt. Misschien idd eens lekker met z'n 3-en gaan zwemmen. In veel zwembaden hebben ze op zondag wel familie-ochtend of iets in de trant. En maak het jezelf wat makkelijker. Als je echt weg wilt/plannen hebt en ze slaapt, maak haar dan gewoon wakker. Krijgt ze niks van voor een keer. En als het opgepropt zit in de mc met jas en slaapzak (hoezo eigenlijk een slaapzak, begrijp ik niet zo goed. Echt een slaapzak die ze in bed ook aan hebben?) dan doe je haar toch gewoon een winterjas aan en een wiegdekentje over haar benen. Is ook warm zat. Eten met vriendinnen -> gewoon een keer doen. Ik doe het ook niet te vaak, maar pas was ik met een vriendin wezen eten op een vrijdagavond, Ayla dus de hele dag én avond niet gezien, want die sliep nog toen ik van huis ging en was ook alweer vertrokken voor de nacht toen ik thuis kwam. Uiteraard vond ik het jammer dat ik haar heel de dag niet gezien had en moest wachten tot zaterdag, maar het eten was zo gezellig. Lekker heel de avond tijd voor mezelf gehad en lekker kunnen kletsen.
hey kik, meissie toch, ik snap hoe je je voelt, alles is ineens zo'n hele onderneming, niet meer even snel iets doen hoe stom het ook klinkt, gewoon proberen dingen te doen, als ik ergens heen moet, wacht ik niet tot de kleine wakker is, leg haar in de kinderwagen en ze slaapt heus wel verder, voeding neem ik dan gewoon mee, dan voed ik wel tijdens het koffie drinken en de maxicosi, daar zit ze toch alleen in de auto in? hier doen we alleen een jasje aan en een dekentje over haar heen, geen voetenzak oid uit eten 's avonds hebben we ook nog niet gedaan, maar gewoon lunchen in een lunchroom, kan best desnoods met de kleine op schoot, even de fles erin (helaas moeten we haar vanwege haar reflux daarna wel een tijdje overeind houden) mocht je je echt heel naar voelen, zou ik het even met je huisarts of CB bespreken, het lucht ook gewoon even op om met iemand onpartijdigs te spreken over dingen die je dwars zitten dikke knuf!
Het enige wat ik je kan zeggen is het wordt weer makkelijker (en leuker), je moet de eerste 9 maanden door en daarna wordt het per week makkelijker en leuker. Je krijgt steeds weer meer van je vrijheid terug en ook de hormonen zijn dan pas echt helemaal verdwenen waardoor je je ook weer leuker voelt! Toen ze dat tegen mij zeiden toendertijd dacht ik ook eerst zien dan geloven maar het is echt waar. Nog even je tanden op elkaar en het beste er van maken
Ik herken je gevoel heel erg! Ik voelde me de eerst 6 maanden ook regelmatig zoals jij het beschrijft. Maar ook ik kan je verzekeren dat het straks echt makkelijker en leuker gaat worden! Je kindje wordt steeds zelfstandiger, kan bijv. zelf flesjes drinken, zichzelf verplaatsen, zichzelf vermaken, etc. etc. Mijn dochter is nu bijna 1,5 jaar en ik vind het geweldig! Sterkte!
Ik voelde me ook zo de eerste 6 maanden, maar daarna ging het steeds beter. Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen. Liefs Huismus
hoe ouder ze worden hoe makkelijker je even weggaat. dus nog even volhouden dan word het snel al makkelijker. misschien met een ha praten?
Heey meid, Ik herken de gevoelens die je momenteel hebt heel goed. Het enige wat je momenteel even wilt is je gevoel van je afschrijven en horen dat je niet de enige bent, de evt oplossingen komen later wel. Mijn advies is nu, praat er met iemand over die dicht bij je staat. Er is de afgelopen tijd heel veel in je leven veranderd. Ieder mens heeft tijd nodig om aan nieuwe situaties te wennen. Je bent op dit moment nog onder invloed van hormonen, je leven staat op zijn kop en iedere (beginnende) moeder moet haar draai nog vinden in het begin. De een heeft daar meer moeite mee dan de ander. Ikzelf had er ook moeite mee. Ik zag er al tegenop naar de winkel te gaan omdat ik het een heel gedoe, geplan etc vond. Gelukkig went het wel en wordt het op den duur echt makkelijker. Probeer ook tijd vrij te blijven maken voor jezelf, dus inderdaad saunatje pakken, met vriendinnen naar de stad, uiteten etc. Tijd voor jezelf is in deze periode heel belangrijk. Dan heb je iets om naar uit te kijken naast de zorg voor je lieve kindje. Sterkte ermee meis!
Hier was het ook 9 maanden op, 9 maanden af ... Veel tips heb ik niet, maar weet dat je in elk geval niet de enige bent!
Nou meissie misschien is het fijn om te weten dat je zeker niet de enige bent! De eerste 3 maanden was ik helemaal niet zo gelukkig. En iedereen had het maar over dat ik moest genieten en ik dacht alleen maar: eh tja dat doe ik niet echt" Heus ik vond haar een wondertjes en er waren ook zeker meerdere momenten op een dag dat ik genoot en mijn hart een sprongetje maakte als ik haar zag. maar ik vond het ook heel zwaar. Ook het ritme vinden met wegaan en wat je dan moet organiseren. Nu vind ik het al een stuk makkelijker worden. Maak het jezelf ook makkelijker. Past het niet met die voetenzak dan gewoon een jasje aan en neem je een dekentje mee. Is echt genoeg met dit weer. Laat je niet meteen verslaan hoor. Verder ook gewoon de tips van hierboven. En het is echt 9 maanden op en 9 maanden af. Ook anderen zeggen nu dat een 1e kind heel zwaar was, alleen daar hoor je dus nooit over wanneer je zwanger bent En die kilo's. Ik had het geluk dat ik weinig was aangekomen en heel snel afviel en ineens slanker was dan voor mijn zwangerschap, gelukkig 1 meevallertje. Maar ook hierbij; Geef het de tijd. Ontbijt goed en eet verstandig. Gun jezelf af en toe iets lekkers en verder juist veel groente en fruit krijg je ook energie van. Straks wordt het mooier weer en beweeg je ook meer. Kan je lekker met je kleintje wandelen en naar de kinderboederij enz. Je bent echt niet de enige, en zowel ik als mijn vriendin hadden rond 4.5 maand een dipje, rond die tijd zit er ook iets met hormonen. Komt goed hoor. xx
Ik heb me zelfs de eerste 8 maanden zo gevoeld. Toen ging ik ook pas echt genieten. Het heeft een dik jaar geduurd voordat ik 's avonds weg ben gegaan. Ik heb een dik jaar borstvoeding gegeven en ik kon ook niet zomaar weg. Ik heb in mijn omgeving ook erg weinig begrip gekregen. Alleen van mijn zus, maar die heeft zelf 3 kids waarvan de jongste 4 mnd jonger dan mijn zoontje. Kijk uit met je gevoelens, want achteraf gezien heb ik toch een lichte pnd gehad. Je moet het inderdaad niet zomaar laten gebeuren. Ik denk dat wat jij bedoelt is; dat je er echt veel voor wil opgeven en daarin ook kunt berusten, maar dat het nu ALLES beheerst in je leven en je er geen grip meer op hebt. Ik heb wel wat tips voor je: Ga af en toe tegen je moedergevoel in en ga er toch tussenuit met je vriend(in)(nen). Plan een romantisch etentje THUIS als je geen oppas hebt. Haal je het etentje met je vriendin niet, nodig haar bij je thuis uit! Je bent niet de enige opvoeder, jullie zijn met z'n tweeën! Ook al heeft de een (langer) gewerkt. JIJ-tijd is superbelangrijk. Succes en het wordt idd beter!
Herken het helemaal, vooral de eerste 6maanden vond ik heel heftig. Durfde op een gegeven moment ook niet meer naar buiten wat het alleen maar erger maakte achteraf. Maar daarna werd het beter, ik maakte een afspraak met mezelf, al huilt hij, al slaapt hij, al had hij nog niet gegeten, flesje mee en gewoon in de wandelwagen en lekker naar buiten. Daar sliep hij toch na enkele minuten en waren we beiden tevreden. Dan gingen we of wandelen of samen met grote man ergens koffie drinken. En zoals de vorige mama's al zeiden, het word echt makkelijker naarmate ze ouder worden. Misschien kun je een wat minder dik jasje aantrekken en dan in de voetenzak als het beiden niet mogelijk is? En als je twijfeld dat het te koud voor dr is met een minder dik jasje, een sjaaltje/mutsje en handschoentjes om doen. Sterkte!
Vervelend dat je je zo rot voelt. Maar het is herkenbaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me eigenlijk bijna nooit meer opmaak omdat het nu best druk is allemaal. Maar ik weet dat als het eerste jaar voorbij is met een baby dat er meer tijd weer voor jezelf komt. Maar goed, misschien kun je nu af en toe eens alleen weg gaan. Dus als je man thuis is zelf even lekker de stad in. Dat doe ik ook altijd. Verder is het ook best wennen een kindje erbij en wen je vanzelf aan het nieuwe ritme.
Het doet me zo enorm goed jullie herkenbare reacties,dat had ik ff nodig! Onder mijn vriendinnen lijkt het wel een taboe,ik heb het van hen in ieder geval nooit veel van die dingen gehoord. Als ik hen minder zag door de kinderen,dacht ik verwaand,dat zal bij mij anders zijn... Het is zo moeilijk in balans te blijven.na het aflassen van ons stadnamiddagje, is nu ook mijn sport op zondagvoorm in het water gevallen.grote problemen bij man op werk en hij ging enkele uren werken en was zeker tegen 12 u thuis(fitness is nog open tot 13u).nu belt hij dat hij dat ni haalt,hier zit ik weer...men sportkledij aan,tas klaar,...het is gewoon zoveel deze week dat ik gewoon niet meer kan huilen. Hij belooft dat we deze namiddag zeker iets gaan drinken,eerst zien dan geloven...
Ik weet niet hoe goed contact jullie met de buurtjes hebben maar wij hebben weleens de babyfoon bij de buurtjes gezet om even samen uit eten te gaan door de weeks vroeg in de avond, ben je ook weer op tijd thuis. Na ruim 15maanden thuis zitte(herstellen)was ik het ook wel zat en toen kwam de buuf met deze oplossing. Is hartstikke goed gegaan!
Agos, wat vervelend dat je je zo rot voelt. Persoonlijk geef ik niets om etentjes enzo, maar het gevoel van 'nu heb ik eens iets leuks, gaat het niet door!' ken ik wel. Alleen was het hier dat ik in de Ikea in huilen uitbarstte omdat dochter's naam niet meer op haar slaapzakje geborduurd kon worden zeg maar . Normaal zou ik daar geen traan om laten (regel ik dat toch zelf, ergens anders) maar die eerste maanden zat het me soms heel hoog! Uit eten gaan met je dochtertje erbij zal even wat aanpassing vragen, maar het is (uiteindelijk) wel mogelijk hoor! En met je man erbij ook! Wij zijn wel eens met dochter naar de MacDonalds geweest, ook toen ze kleiner was. Niet echt het idee van 'uit eten gaan', maar toen we zagen dat dochter haar ogen uit keek en het prachtig vond, hadden wij ook een leuk 'etentje'! Succes met alles.