Er zijn vast al een miljoen topics hierover geweest maar toch wilde ik er nog eentje openen. Ik begin best angstig te worden voor de bevalling. Ik ben eigenlijk alleen bang voor de pijn van de weeen. Niet voor een eventuele knip of inscheuren. Als dat gebeurd dan gebeurd dat heb ik zoiets. Tegenwoordig zijn er genoeg middelen als pijnstilling te krijgen, ik zal het er eens met mijn vk over hebben maar ik weet nog niet zeker of ik dat wil. Misschien denk ik straks dat het allemaal toch wel te doen is zonder die middelen. Is het normaal dat ik zo bang ben voor de pijn??
Ik vond het te doen, ja het was pijnlijk... maar te doen. Het hoogtepunt van de wee doet gewoon pijn, maar dat is maar een paar seconden en daarna ebt het weer weg. En waarom je niet orienteren bij de VK wat betreft pijnbestrijding? Dat je het eventueel zou willen, betekend toch niet dat het ook moet? En je hebt dan ook je zorgen erover bij de VK aangegeven, kan ze daar rekening mee houden als je bevalling dichterbij komt.
Is herkenbaar van mijn tweede bevalling. De eerste keer was ik er niet zo bang voor omdat ik niet wist wat me te wachten stond. De tweede keer was ik met vlagen heel angstig. Wat mij geholpen heeft is met mijn vk afspraken maken over de pijnstilling mocht het nodig zijn. Tijdens mijn eerste bevalling moest ik er ongeveer om smeken, dit wilde ik de tweede keer niet. Alleen was de tweede bevalling zo anders (een eitje om te doen), dat ik er geen een nodig had. Maar afspraken maken over evt pijnstilling heeft hier echt rust gebracht. Succes!
Laat je inderdaad goed voorlichten over eventuele pijnbestrijding. Ik had het tegenovergestelde... ik had er zin in (what was I thinking) en stapte er echt vol vertrouwen in. Vond altijd dat ik altijd wel een aardig hoge pijngrens had... Ik had daarom niet verwacht dat de pijn me zó kon overvallen en ik er zo slecht mee kon dealen. Achteraf was ik waarschijnlijk te naïef Ik wil je nu niet bang maken, maar wel eerlijk zijn. Uiteindelijk heb ik me halverwege de bevalling nog laten informeren over pijnbestrijding. Omdat ik er zoveel vertrouwen in had, had ik daar geen seconde over nagedacht, ik zou het klusje wel even klaren zonder. Nu had ik volgens mij ook niet de makkelijkste bevalling maar goed... (21 uur, rugweeën, ontsluiting schoot voor geen meter op en miniNooNoo was een sterrenkijkertje) Praat er dus over met je VK. Wie weet valt het reuze mee, het valt van te voren niet te zeggen en dan kan je maar beter goed voorbereid zijn.
Grappig, ik had het precies hetzelfde bij mijn eerste bevalling. Ik dacht (omdat ik aan zwangerschapsyoga deed, haha) dat ik alle pijn van de wereld aankon. En idd het overviel me zodanig (ook lange bevalling met weeenstorm) dat ik er niet mee kon dealen. Ik kon de weeen niet opvangen. Voor de tweede bevalling was ik als de dood, echter deze keer kon ik heel goed de weeen opvangen omdat ik wist wat ik moest verwachten (de bevalling zelf duurde ook wel heel kort hoor, 3 uur). Zo anders was dit!
Wat jammer dat je zo angstig bent maar troost je.. ik geloof wel dat de meerderheid van de vrouwen dit gevoel ergens tijdens hun zwangerschap hebben. Ik ook. Ik heb me toen bedacht dat ik niet weet wat me te wachten staat en dat het dus niet zo logisch is om me daar druk over te maken. Het lezen van verhalen van anderen helpt ook niet. Elke bevalling is namelijk uniek en elk mens is uniek in pijnbeleving etc. Belangrijk is om het te bespreken met je partner en verloskundige en laat je goed voorlichten over pijnstilling. Dat kan je heel veel rust geven. Dit geldt trouwens ook voor verschillende manier van bevallen (baarkruk, water etc).. kan enorm helpen. Ik ben inmiddels twee keer bevallen, zonder pijnstilling. Ik vond het het meest geweldige gedeelte van mijn zwangerschappen. Pijnloos was het niet maar wel erg goed te doen en geweldig om mee te maken. Beide keren! Okay, dit zegt dus ook niets maar het kan dus ook anders. Kennis is macht in deze... en angst een slechte raadgever! Veel succes!
Ik had bij de eerste zoiets van, het moet er toch uit......was mijn buik ook zat dus zag het echt als iets prettigs. Ondanks dat ik een erg heftige bevalling heb gehad (weeen die niet afzwakte en mijn bloeddruk die bleef stijgen door zwangerschapsvergiftiging waardoor ik een week in het ziekenhuis moest blijven) viel het me toch allemaal mee. Ik had het bij nr twee wel even benauwd, ik had zo snel al heftige weeen en dacht als het nu weer 14 uur duurt red ik het niet maar toen zat ik al op volledige ontsluiting en hoefde ik niet langer verder. Het was dus niet de pijn maar de angst om zo lang nog zulke pijn te hebben. Als je aan het bevallen bent maakt je lichaam een stofje aan waardoor je het allemaal op een andere manier beleefd. Echt waar, een bevaling is prima te doen! Zelfs na mijn vervelende bevalling van 14 uur keek ik niet rot aan tegen een 2e bevalling. Ja het doet zeer maar dat ben je echt zo weer vergeten als je je kleintje vast hebt.
Dank je wel voor jullie reacties meiden! Doet me goed! Ik zal volgende week als ik naar de vk moet er eens over beginnen, want zelf beginnen ze er niet over... tenminste niet in de praktijk waar ik zit. Heb wel wat boekjes gekregen maar er werd verder niks bij gezegd. Over pijnstilling bedoel ik. De ene x denk ik... ja het zal wel gaan die bevalling maar dan het andere moment ben ik zo weer bang.. het schommelt nogal...
Als je echt twijfelt overpijnbestrijding moet je het inderdaad wel gaan bespreken. Omdat ik na de bevalling van de eerste (14 uur) bij de bevalling van de tweede al heel snel zo veel pijn had dacht ik, als dit ook 14 uur duurt red ik het niet dus vroeg ik tijdens de bevalling of ik iets tegen de pijn mocht omdat ik dat zo niet nog heel veel uur ging redden. Om zoiets tijdens je bevalling te moeten "regelen" is erg lastig! Je kunt dit als je het echt wilt beter voor zijn. Toen ik het er eenmaal door had dat hij echt wilde kijken hoever ik was om pijnbestrijding te geven was ik al veel te ver in mijn bevalling dat pijnbesstrijding niet meer mocht/kon. Achteraf ben ik trouwens blij dat ik geen pijnbestrijding heb gehad. Bevallen doet zeer maar is ook zo bijzonder!! Ik zou zo nog 20 keer zwanger willen zijn en willen bavallen ik wil allen geen 20 kindjes meer.
Ja dat het bijzonder is weet ik! Is het mooiste moment van je leven, dat je kindje ter wereld komt! Daar verheug ik me zo op! alle voorbereidingen zijn klaar, daar geniet ik nu al van en van het idee straks mijn kindje in mijn armen te houden, mijn eigen vlees en bloed wow! Maar dan denk ik weer, eerst die bevalling nog pfff!
Heel eerlijk. Ik vond zwanger zijn fantastisch, maar niks kan tippen aan het gevoel wat heb als ik terug denk aan de bevalling. Wat een oer-gevoel, zo bijzonder. (En dat met weeënstorm) Gewoon bespreken met je VK zodat je de mogelijkheid hebt tot pijnbestrijding. Dan heb je voor straks de rust dat je dat geregeld hebt. Kun je in plaats van "straks mijn kindje maar ow jee de pijn van de bevalling" denken "straks mijn kindje en die bevalling... daar staan afspraken voor." Geniet van die laatste weken en het gestommel in je buik. Je gaat het nog zoooo missen
Herkenbaar hoor meid! Ik had het afgelopen week ook dat ik best bang was voor de pijn die zou komen. Dinand is gehaald met een KS, en heb bij hem nooit weeën gehad. Nu ben ik afgelopen vrijdag gestript en sindsdien rommelt het gigantisch. Het zijn hoe dan ook weeën (blijkt uit de ctg) die al best krachtig zijn, maar het is zo onregelmatig. Sinds vrijdag heb ik dan ook zoiets van: Weeën kom maar op ik lust jullie rauw. Natuurlijk zal het nog wel heftiger worden dan dat ze nu zijn, maar zoals andere al zeggen, op het moment dat je het echt bijna niet meer trekt van de pijn, ben je er bijna!
Ja indd dat zeggen alle vrouwen die ik erover gesproken heb. Als je het bijna niet meer trekt mag je al bijna gaan persen, dat is wel een fijn idee. Ik ga er zowiezo even een gesprekje bij mijn vk er tegenaan gooien. Misschien dat ik me dan wat beter voel. Ook een fijn idee is dat mijn man me goed zal steunen. Hij is zo'n lekker nuchter typje haha!
Weet je, in je hoofd groei je er ook naartoe. In het begin van mijn zwangerschappen had ik zoeits van dat doe ik wel. Hoe verder ik kwam hoe meer ik er over na ging denken. Zodra het zo ver was, was ik echt klaar met het zwanger zijn en had ik zoiets van, al moet ik het er zelf uit snijden....ik wil nu van mijn buik af en nu mijn kleintje in mijn armen hebben. Ik denk dat dat ook ene beetje de natuur is....
Ja lijkt mij ook wel, mijn buik is ondertussen ook al zo 'huge' dat het echt zwaar is soms! Soms wil ik dat het al zo ver is, maar dan steekt toch de angst weer de kop op. Zal allemaal wel bij het verwerkingsproces horen.