Je kunt er over nadenken... ook minimaliseren (zoals je het zelf noemt) is een trauma response. Kan te maken hebben met dat je jezelf als kind vaak hebt moeten wegcijferen, of omdat bijvoorbeeld je emoties er niet mochten zijn (ach joh, stel je niet aan), of bijvoorbeeld omdat je als kind heftige emoties om je heen zag van anderen waardoor je jezelf op de achtergrond plaatste. Hier KAN (hoeft niet natuurlijk) een kernoordeel aanhangen: ik ben niet belangrijk genoeg. Zo kunnen er allerlei redenen zijn waarom je jezelf en jouw klachten dus minimaliseert en dus eigenlijk wegduwt. Dit zijn enkel voorbeelden die je aan het denken zou kunnen zetten, ik ken je natuurlijk niet persoonlijk. Als je dit herkent en erkent als trauma response, dan moet je weten dat elke keer als jij iets kleiner maakt dan dat het is.. er een hele kermis in gang wordt gezet, gelinkt aan dat oude trauma dat dieper geworteld zit, met bijbehorende stress reactie (hormonen die afgegeven worden) etc. Belangrijk om te weten denk ik.. is dat jij niet die stem bent en zéker niet als je het ook nog eens vermoeiend vindt. Die stem is aangeleerd door iemand of situaties in het verleden. Je kunt dit "afleren" door er bewust van te zijn en elke keer als je jouw situatie kleiner wil maken dan het is, stop jezelf dan liefdevol (want je weet waar het vandaan komt) en probeer bewust te ervaren hoe het NU is en dat het niet klein is voor jou NU. Laat je schouders zakken, ontspan je buik, bekkenbodem, handen.. en voel. Jouw gevoel mag er zijn en is niet minder. Wees lief voor jezelf, het is oké. Dit is een tool die mij heel erg heeft geholpen om dingen "om te draaien", mijn brein te trainen en de kermis te stoppen. -zien wat ik doe en heel bewust zijn van mijn gedachten (we hebben zo'n 60.000 gedachtes per dag waarvan een groot deel hetzelfde als gisteren. We denken vaak op de automatische piloot, maar elke gedachten triggert een reactie. Dus bewustzijn is key!) -begrijpen waar het vandaan komt -jezelf liefdevol een halt toe roepen (ik merk dat ik het kleiner maak dan dat het is, ik weet waarom ik dit doe, maar mijn gevoel mag er zijn, het is oké) -bewust een andere keuze maken -VOELEN en aanwezig zijn in mijn lijf -lichaamsgericht feedback geven aan mijn brein dat ik veilig ben in de situatie waar ik in zit (ontspannen schouders, buik, bekkenbodem, handen en ademhaling rustig). Ik ben geen arts of psycholoog, maar ik ben wel heel gefascineerd van ons brein, zenuwstelsel en neuroplasticiteit. Hoe trauma effect op ons heeft op dit moment en hoe je dit kunt veranderen door onze gedachten, handelen en de feedback die we geven doormiddel van ons lijf. Maar nogmaals, ik ben geen expert, dit is mijn ervaring en ik hoop dat je er iets aan hebt!
Dit is precies wat mijn psych ook zegt, dus je hebt helemaal gelijk! Voor mij is het al een hele stap nu dat ik het kan benoemen. Er is nog werk aan de winkel maar we komen er wel.