Hallo, mijn zoon van 9 is een lieve schat maar vindt het ongelooflijk moeilijk om zijn ongelijk toe te geven. Hij liegt nog liever, zegt dat hij iets niet gedaan heeft en lijkt er bijna zelf in te geloven. Hij kan ook gaan huilen en beledigd zijn als ik bv zeg dat ik hem niet geloof. Nu begrijp ik dat kinderen van die leeftijd geen volwassenen zijn maar af en toe zeggen 'ja hebt gelijk' of 'dat heb ik gedaan', dat zou ik toch mogen verwachten? Hij moet ook leren wat verantwoordelijk zijn betekent. Misschien vergelijk ik hem teveel met zijn zus die het wel doet/kan? Herkennen jullie dit?
Ik herken dit vooral van mijn collega’s en dat zijn mannen van in de dertig Maar mijn kinderen hebben er soms ook last van. Ik laat het meestal even rusten en ik kom er dan later op terug. Op het moment zelf voelen ze zich te veel voor het blok gezet en kunnen ze vaak niet meer “terug” vooral als ze er een heel verhaal omheen bedacht hebben. Als het gaat om iets niet geloven, helpt empirisch bewijs ook wel: een filmpje op youtube om te laten zien dat je gelijk hebt, of een experimentje.
Ik zag de topictitel en vroeg me af of mijn man is komen klagen over onze zoon ) Hier gaat het dan niet zozeer over wel/niet iets gedaan hebben, maar over eindeloze discussies over alles. En hij kan uren doorgaan met discussie om maar zijn gelijk te halen, met de meest verrassende argumenten en bizarre redenaties.. Eigenlijk kan ie zo de politiek in.. Maar op momenten kan ik hem achter het behang plakken
Herkenbaar. Ik denk dat je het beste kunt blijven herhalen dat het niet erg is om af en toe ongelijk te hebben. Zelf ook gewoon fouten toegeven als je ze hebt gemaakt. En blijven zeggen liegen over iets erger is dan de daad zelf. En op het moment zelf niet te hard in discussie gaan, maar liever op een later moment op terugkomen (indien nodig)