Hey meiden, Nu heb ik laatst zo iets ergs meegemaakt. Ik was met mn beide kids. Gewoonlijke treinreis van Almere naar amsterdam.wegens omstandigheden had ik mn jongste in de wagen en mn oudste van 3 dus lopend. Mijn oudste is gek op honden. Hij wou dus ff een hondje aaien. Dat was achter mij bij de muur aan de achterkant waar je niet verder kan. Ik moest ff iets uit mn tas pakken ik keek weer naar hem en ... Hij was weg! Hoe ik me toen voelde was niet te beschrijven. Ik hoorde wel dat er ergens een kindje rende maar er was net een trein die richting Utrecht zou gaan. In mijn hoofd speelde dus al af dat hij daar helemaal alleen in zou zitten. Hoe zou hij dan moeten vertellen waar hij woont. Hij kan ook voor een trein komen maar hij zou nooit van t perron afspringen dat weet ik gewoon. Ik liep toen ik hem niet meer zag gelijk naar links waar je met de kinderwagen van het perron af kan. Daar was ie niet. Ik zag hem in mijn gedachte in de trein al helemaal alleen en verdwaald zitten. Verschrikkelijk... Toen ging ik terug naar de man van het hondje en vroeg of hij mijn zoontje had gezien. Hij zei toen dat hij naar rechts was gegaan (vond het best lullig dat hij dat niet gelijk had gezegd want hij moest weten dat ik hem zocht) ik naar rechts en zag hem bij de trap omhoog naar mij toekomen. Toen ik hem had en ging zitten met hem op 1 van de bankjes van het treinstation kwamen de tranen en zat ik daar helemaal shakend op het perron. Mensen probeerde me nog gerust te stellen met lieve woorden maar als ik hieraan terug denk komen nog steeds de tranen in mijn ogen. Is jouwn kindje wel eens weggelopen/ heb je per ongeluk wel eens je kind laten vallen oid/heb jij wel eens iets heel ergs meegemaakt met je kind?
Die van mij is een keer van de trap gevallen van bovenaf naar benee... Ik weet niet wie er harder huilde zij of ik! Gelukkig liep het goed af maar het beeld staat in m'n geheugen gegrift! Ik wou d'r nog bij d'r trui pakken maar ze glipte net als in een slechte film tussen m'n vingers door en zag haar in slow motion naar beneden kukelen!
Kleine kreeg een breath holding en stopte met adem halen en viel flauw. Wat een nachtmerrie was dat. Wist niet wat er gebeurde zat gelijk bij de dokterspost achteraf niks ergnstig maar wat een schrik.
Hier mijn zoon met 2.5 een koortsstuip.. ik dacht dat ik hem kwijt was.. het zag er zo vervelend uit..
Ik gelukkig nog niets. Vanmiddag zat hij op zijn billen in het zwembadje en hij viel op een gegeven moment achterover, kopje onder. Ik was er bij natuurlijk dus tilde hem gelijk op. Maar die verschrikte oogjes wijd open gesperd onder water. Brrrr, vond dat echt best akelig. Daar ga ik nog wel eens over dromen ben ik bang.
Niet met mijn eigen kind - want die heb ik nog niet - maar wel met andermans kind... Het kindje van mijn zus (die overigens nu dik hard 16 jaar oud is en een terreurpuber, maar dan nog). Het mannetje was een jaar of twee en zat bij papa op schoot. Hij zat altijd heen en weer te wippen en hield altijd de perfecte balans - totdat hij dat eens een keer niet deed en zichzelf ineens met een smakkerd voorover gooide. Zijn vader had het niet snel genoeg in de gaten en hield hem ook niet vast bij zijn buik (iets wat ik dus altijd altijd altijd altijd deed en de rest van mijn leven ook wel zal doen) ter extra bescherming en de kleine jongen viel met zijn mond op de rand van de tafel. Bloed, bloedend, bloed... Gillen, schreeuwen, krijsen en dikke paniek bij iedereen. Er werden gelijk steriele theedoeken op gedrukt en ijskompressen en dergelijke om het bloeden te stelpen. Dat werd een retourtje EHBO en het kleine manneke kwam later snikkend terug met een geplakte/gehechte (dat weet ik dan niet meer zo goed) mondhoek/lip. Dat gebrul zal ik echter nooit meer vergeten. Mijn moeder vertelde mij later zonder blikken of blozen dat mij hetzelfde is overkomen op de badrand en dat daardoor mijn voortand iets naar voren is gaan staan. Sindsdien heb ik geen vertrouwen in de 'vasthoud-capaciteiten' in onze familie en ervaren mensen/partners/huisdieren mijn houdgreep als ultiem verstikkend en spartelen heel wat af
Toen de kleine 3 maanden was ben ik met haar in mn armen van de trap gevallen,ik glipte uit en viel op mn bips naar beneden,ze had gelukkig niks,ik kon wel janken.
Wat erg TS, gelukkig heb je hem snel weer terug gevonden! Het ergste wat ik heb meegemaakt is dat mijn oudste van 4 (toen nog 3) bijna is verdronken in de wildwaterbaan van het Heijderbos (Centerparcs) Mijn broertje en vader namen hem mee van de stroom af, hij wilde graag met opa een keertje van de wildwaterbaan. Hij had een zwemvest en vleugels om en mijn broertje (kan nog steeds niet begrijpen waarom hij dat deed) liet hem het laatste stukje even los zodat mijn vader hem kon opvangen van het mini watervalletje aan het einde van de wildwaterbaan. Nou dat ging grandioos mis. Hij verdween onder water om pas zo'n 10 seconden later weer boven te komen We waren hem kwijt, de badmeester stond al klaar om erin te springen maar gelukkig kwam hij boven. Jeetje was voelde ik mij een rotmoeder en mijn hart was ook ergens onder water verdwenen op dat moment. Was ook wel pissig op mijn broertje dat hij zo'n klein mannetje losliet op zo'n pittige wildwaterbaan. Gelukkig goed afgelopen maar ik zou nooit meer met zo'n kleintje van die wildwaterbaan af gaan. Verbaast mij ook (als ervaren wedstrijdzwemster) dat het überhaupt mag!
afgelopen vakantie...er gebeurde niets, maar ze wilden in het ziekenhuis (turkije) een infuus aan leggen.....overal bloed en infuus zat er nog niet in! Hij gilde en krijste..tranen liepen over zijn wangen en bij mij ook...ik moest hem in de houtgreep houden..... Uiteindelijk na 8x proberen zat er een in..helaas na enkele uren liep die niet meer door dus opnieuw proberen...nu na 4x proberen gaven ze het op en hebben ze een specialist gebeld in kinderprikken (zondag avond) en die is speciaal gekomen. Die heeft het nog 2x gedaan (eerst ene voet, toen andere) want de handjes en armpjes konden niet meer!!! Dat was best wel traumatisch en probeer ik eigenlijk heel erg om te vergeten.......
Brr wat een verhalen hier. Ik was een keer boodschappen doen met mijn zoontje van toen 2 jaar. We waren achterin de winkel, ik knipperde met mijn ogen en hij was verdwenen. Ik ben toen als een gek door die winkel heen gerend en heb aan iedereen gevraagd of ze een klein jongetje alleen hadden zien lopen, maar niemand had iets gezien. Ik ben toen zo snel mogelijk naar voren gerend, naar de kassa's , maar daar was hij ook niet. Ik heb een moment staan twijfelen of hij misschien naar buiten was gegaan, maar besloot toen om nog een keer de winkel door te rennen. Helemaal achterin vond ik hem terug. 'Mama, mama' liep hij te roepen. Achter hem aan trok hij een mandje... Dat was hij even voor me gaan halen. Ik raak niet snel in paniek, maar toen had ik toch wel een hartslag van minstens 150.
de oudste, met bijna een half jaar oud van de bank gerold op der harde vloer en ik zat naast hem maar kon hem gewoon niet optijd opvangen en een keer had hij zich verslikt in een stuk meloen en bleef maar hoesten, ik heb hem toen over de knie gelegd en op zijn rug hard geklopt en toen vloog het stuk meloen eruit gelukkig. maar op dat moment zweet je peentjes
Ik ben mijn oudste een keer kwijt geweest in de H&M ( toen ruim 3,5 jaar) Hij loopt wel eens vaker voor me uit maar niet snel echt uit het zicht. Nu kon ik hem echt nergens meer vinden. Ik dacht hij durft nooit alleen de roltrap op ookal vindt hij dat geweldig en durfde dus ook niet zelf naar boven toe want stel je voor dat hij toch nog ergens beneden is. Uiteindelijk wilde ik toch met de lift naar boven ( had mijn jongste bij me in de buggie) en kwam mijn zoon daar tegen in tranen, hij kwam dus naar beneden in de lift. Allebei een les geleerd!! Het meest vervelende vond ik wel dat ik van niemand hulp kreeg toen ik redelijk in paniek mijn kind aan het zoeken was.
Met Romy hebben wij een hoop ernstige dingen meegemaakt, waar ik nog vaak nachtmerrie's van heb. Maar dit is iets wat voor altijd op mijn netvlies blijft staan. Romy mag van de ECMO af ( hart-longmachine ) ze lag nog aan de beademing en mocht terug naar de kinder-ic. Het ging nog steeds heel slecht met onze destijds 2,5 jarige dochter, maar het feit dat ze van de ECMO af mocht was een kleine stap de goede richting in. Romy werd geinstalleerd aan allerlei apparaten op de ic, terwijl ik al zie op de monitor dat haar saturatie begint te zakken. Romy doet haar ogen open ( wat medisch gezien niet kon omdat romy heel veel slaapmedicatie had en als het ware in een coma was gebracht ) ze zocht mijn hand ( ze had sterke spierverslappers, dus dit was ook al raar ) en meteen gaat er een heel hard alarm over de IC waar ik behoorlijk van schrik.....er kwamen en hoop verpleegkundige en artsen binnen gestormt, ik keek naar de monitor en zag strakke lijnen ! Ik gilde dat dit een storing moest zijn, tenslotte had een verpleegkundige ook gezien dat romy haar ogen had geopend....ze trokken de dekentjes van haar af, wat ik toen voelde kan ik niet beschrijven.....haar buikje bewoog niet meer, ze zag wit als sneeuw en haar lipjes waren erg blauw ! Onze dochter had een hartstilstand en een klaplong en kon terug aan de ecmo, ons werd die nacht verteld dat er voor romy geen hoop meer was, ze kreeg 2 weken de tijd om zich te bewijzen. Tussendoor hebben we nog een gesprek gehad waarin de artsen aangaven dat het beter was om de behandeling te stoppen omdat de kans groot was dat Romy voor altijd een kastplantje zou blijven.....een week daarvoor had ze ook een hartstilstand gehad, daarom was ze aan de ecmo gelegd. Wij waren toen in het ronald mc donald huis en werden gebeld dat het goed mis was en onmiddelijk moesten komen. Er spookt van alles door je hoofd, maar je grootste angst is dat je te laat in het ziekenhuis bent. Gelukkig was de reanimatie goed verlopen toen we in het ziekenhuis aankwamen. Ons meisje is er nog lang niet, maar is nu een kleuter van 4 die haar mondje geen minuut stil houdt.... Destijds is romy bijna 2 maanden in slaap gehouden, wat hebben wij haar lieve stem toen toch gemist....het gelukkigste moment was dan ook weer toen ze probeerde te praten, dit moest ze weer helemaal opnieuw leren
Mijn zoontje verslikte zich in een dropje toen mijn man hem optilde. Hij kreeg gelijk geen lucht meer, hapte naar adem en de tranen liepen uit zijn ogen. De heimlich greep deed niet, alleen als ik hem over de knie nam en tussen de schouderbladen sloeg kon hij af en toe wat lucht krijgen. Man heeft 112 gebeld en gelijk met 2 ambulances (omdat er elk moment reanimatie nodig kon zijn) naar het streek ziekenhuis. Daar stonden de kinderarts, longarts, knoarts, anesthesist en een stuk of 10 verpleegkundigen al klaar. Na een razend snel onderzoek bleek dat ze hem daar niet verder konden helpen dus op naar het academisch ziekenhuis. Echter weer met 2 ambulances maar zowel de kinderarts als longarts wamen ook mee in onze ambulance omdat hij dan bij de eventuele reanimatie gelijk geintubeerd kon worden. In het academisch ziekenhuis gelijk door naar de kinder ic, daar bleek na onderzoek dat het dropje precies vast zat op de grens van zn slokdarm en luchtpijp. Na een middag ic was het dropje uiteindelijk verdwenen. Maar was heb ik toen in de stress gezeten, de gedachte dat je zoon elk moment gereanimeerd kan worden en dat de artsen zeggen dat ze er wel alles aan gaan doen dan om hem te laten overleven is echt verschrikkelijk!
Dit deed Lisa vorig jaar ook een keer. Eng idee dat ze zo dus gewoon verdrinken als je er niet bij zou zijn. Vorige week kreeg ik een hartverzakking, Lisa gaat in bad graag onder water maar ze zat nu zo te kronkelen dat ik dacht dat ze niet meer boven kon komen. Ik pakte haar in paniek uit het water maar madam was gewoon nog bezig met haar onderwaterkoprol . Pfff ik vind haar echt nog te klein voor dit soort capriolen! Ergste wat wij hebben meegemaakt is toch wel de ziekenhuisopname van 2 weken van Lisa (toen 10 weken) doordat ze niet meer dronk. En de sonde die ze toen een half jaar heeft gehad. Tenminste, toen vond ik het best erg, al was en ben ik wel heel blij dat het iets onschuldigs was, en dat ze snel weer is gaan drinken. Maar het was heftig.
Vooral met mn jongste* heftige dingen meegemaakt. Keertje 112 gebeld omdat ze te blauw werd Veel op de ic gelegen waarvan ook vaak kritiek Ze verslikte zich regelmatig waardoor ze gelijk heel blauw werd Maar t ergste is, dat ze in mijn armen overleed..
Tygo was drie weken oud en sliep in de reiswieg naast mij op bed. Ik werd wakker van een gebonk en herinner me nog dat ik dacht 'wat zijn die buren in vredesnaam aan het doen!?'. Toen ik rechtop ging zitten zag ik dat het gebonk van Tygo kwam die aan het trekken was met zijn armen en benen. Ze vlogen alle kanten op en dus ook tegen de randen van de reiswieg. dat heb ik dus gehoord en daar werd ik wakker van. Maar behalve dat.... Hij had een knalrood koppie en er liep kwijl uit zijn mond. In een split second heb ik hem uit die wieg getrokken en op zijn buik op mijn arm gelegd met zijn hoofdje naar beneden gericht. Er kwam een hele bups aan spuug en kwijl uit en ik hóórde hem gewoon ineens een ENORME teug adem halen. Toen pas besefte ik me wat er was gebeurd en ik heb zo vreselijk gehuild!! Tygo niet eens, eigenlijk. Die heb ik tegen me aan gehouden en hij was binnen een paar seconden weer rustig. Maar man man man man man.... dit vergeet ik nooit meer!!! Het meest enge vind ik achteraf gezien nog dat ik toen helemaal alleen was.. was alleenstaand toen..
Miriam is van de commode afgevallen toen ze ongeveer een jaar oud was. Plat op haar rug op de vloer. Ik tilde haar gelijk op, ze gaf 1 hele harde brul, en werd vervolgens stil en slap. Achteraf gezien was ze wss gewoon flauwgevallen, maar ik dacht echt dat ze stopte met ademen. Haar gelijk bij mijn man in de armen geduwd, die goddank thuis was, en de ambulance gebeld. In de tussentijd begon ze weer te ademen. In het ziekenhuis een paar uur onder observatie gehouden, en ze mocht weer naar huis. Van mijn leven nog nooit zó bang geweest