Anderhalve week geleden, op 6 mei. Hoorde ik na 9 weken zwangerschap dat onze friemel helaas nog geen 6 weken had mogen groeien in mijn buik, het hartje had zeer waarschijnlijk nog niet geklopt en de schok was zo enorm. Ook al voelde het als een bevestiging van mijn voorgevoel, de combinaties met alle kwaaltjes zorgde ervoor dat we hoop bleven houden. Afgelopen vrijdag heb ik een curettage ondergaan onder algehele narcose, de emoties komen nu pas en ik vind het fijn te horen en lezen hoe jullie hiermee omgaan. Er waren een aantal dingen gekocht en gekregen en we hebben een shirtje van ons zoontje met daarop de tekst ik word grote broer. Ik zou dit graag een plekje willen geven op onze nieuwe slaapkamer en ben opzoek naar inspiratie om het op een mooie manier te verwerken. Hierbij ook een paar woorden die ik na de ingreep op geschreven heb, gewoon om even mijn hart te luchten maar wil het graag met jullie delen: Een achtbaan van emoties, dat is waar ik me de afgelopen anderhalve week al in bevind. Een achtbaan van emoties, dat is het mijn kind. Zo ontzettend welkom we wachtte met smart, zo ontzettend welkom binnen ons gezin en in ons hart. Stiekem droomde ik van de toekomst, van geluk en samen zijn. Met jou in mijn armen, wat voelde dat fijn. Je broer was in de wolken en raakte niet uitgepraat. Een beebie ging komen en daar gingen we vanuit. helaas voelde het de laatste dagen al niet zo goed, de onzekerheid kreeg de overhand en dat gaf weinig moed. De dag was daar gekomen en de woorden werden gezegd, de kans dat het goed zat nam af naar een paar %. De dagen die volgde, gingen langzaam voorbij. Tot het bevestigde woord en het was over en voorbij. Een weekend vol verdriet, een kindje in mijn buik maar ook weer niet. Nu na de ingreep begrijp ik het nog niet, waarom moest het fout gaan en waarom zoveel verdriet? De eerste cadeautjes lagen op je te wachten, de eerste spulletjes waren gekocht. De positieve testen en de echofoto met de grote schok. Wat mis ik je kleintje, wat doet het me pijn, ik had je graag nog even, nog even dicht bij mij. Ik voel me nu zo leeg, zo kwetsbaar en verdoofd, Lieve lieve friemel, je bent niet meer hier maar wel in mijn hoofd.
Hey meid, Wat naar is het he als zoiets je overkomt. Hier met 6 weken een natuurlijke miskraam gekregen. Het is idd een achtbaan van emoties. De ene keer gaat het wel en heb je volle moed, en de andere keer wil je wel keihard schreeuwen. Ik hoop dat je alles een beetje een plekje kan geven ookal valt dat niet mee. Veel sterkte en een dikke knuffel van hier
Jeetje heel veel sterkte! Na het lezen van je verhaal gaan de tranen bij mij gewoon lopen Snap je gevoel wel een beetje, ik heb altijd met de gedachten gelopen dat ik niet zwanger kon raken en na 10 jaar blijk ik ineens zwanger te zijn! Maar helaas bleek het een buiten baarmoederlijke zwangerschap te zijn en ben ik geopereerd! Mijn vriend heeft al 2 kindjes en de oudste zei op een gegeven moment: heb jij een baby in je buik?! (Ik had al een buikje gekregen en door de operatie nog meer) Ik heb me sterk gehouden want we hadden het nog aan bijna niemand verteld en dus ook nog niet aan de kindjes maar ik kon wel janken en door de grond zakken Nogmaals heel veel sterkte en ik hoop dat jullie het een plekje kunnen geven! Knuff
Oh wat heftig. Je hebt het heel mooi verwoord. Tranen sprongen in m'n ogen en ergens voelt het zo herkenbaar... Heb februari een vroege miskraam gehad en vandaag waarschijnlijk weer. Krijg morgen een echo, maar ik weet al dat het voorbij is... Heel veel sterkte met verwerken. Ik hoop dat jullie snel weer positief nieuws mogen krijgen.
Hai sterretje31 wat vervelend ook voor je..... Heel veel sterkte ook met verwerken en hopelijk bij jou ook snel positief nieuws!