Hoi hoi, Mijn man hebben een tweeling van nu bijna drieenhalf jaar en zouden graag nog een derde kindje willen. Deze wens speelt eigenlijk al op de achtergrond sinds dat de tweeling vier maanden was, maar de laatste tijd hebben we het er steeds vaker over en we zouden eigenlijk graag willen 'beginnen'. Voor mijn man is het ook een beetje een 'nu of nooit' situatie: hij ziet zichzelf over een paar jaar niet nogmaals door de babytijd heen gaan. Qua leeftijdsverschil zitten we voor ons gevoel nu ook precies goed. Ik merk de laatste tijd alleen dat ik best wat angst/spanning ervaar, vooral wat betreft het opnieuw zwanger worden en het onvoorspelbare van alles. Zonder in details te treden is er tijdens mijn zwangerschap zo ongeveer alles misgegaan rondom onze werk/woonsituatie, wat ons veel stress heeft bezorgd en waardoor onze relatie een flinke knauw heeft gekregen. Mede hierdoor heb ik de zwangerschap ook als erg stressvol ervaren, ik kon er totaal niet van genieten. Ik voelde me tegen het einde van de zwangerschap ook vooral erg schuldig tegenover de kindjes in mijn buik, vond dat ik alles beter geregeld moest hebben (terwijl ik achteraf gezien niets anders had kunnen doen... iets met hormonen). Inmiddels zitten we in veel rustiger vaarwater (stabiele woonsituatie, beide een leuke baan met vast contract, twee gezonde en geweldige kindjes, een flink buffer op de spaarrekening, een sterke en liefdevolle relatie). En toch voel ik die angst, alsof het onverstandig is om eraan te beginnen. Ik denk dat dit vooral emoties zijn van de vorige zwangerschap, want de wens is er echt wel. We genieten onwijs van onze tweeling en zouden dolgraag nog een kindje willen grootbrengen. Vorige maand dacht ik even zwanger te zijn aangezien ik over tijd was en dacht ik ook echt letterlijk in mijn hoofd 'och kleintje als je er zit, blijf asjeblieft zitten want je bent MEER dan welkom'. Achteraf denk ik dat ik vooral hoopte dat er wat zou zitten omdat ik bang ben om de stap echt te zetten. Wat mijn man betreft beginnen we deze cyclus al en dat wil ik ook, maar het beangstigt me ook en ergens wil ik het uitstellen, maar een volgende maand zal ik me precies zo voelen, en over drie maanden of een jaar ook. En ik ben bang dat als we er niet voor gaan, we hier later spijt van gaan krijgen. We genieten zo enorm van het ouderschap... Anyway, wilde dit vooral delen in de hoop wat herkenbaarheid te vinden en even mijn verhaal kwijt te kunnen. Dames die die 'angst' om de stap daadwerkelijk te zetten herkennen? Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Hoi Herkenbaar hoor. Hier om andere redenen stress gehad tijdens 1ste en zeker 2de zwangerschap. Maar mijn laatste zwangerschap was fysiek wel zwaar (veel pech gehad hoor, misselijkheid, paar keer ziek geweest (longontsteking) en door de zwangerschapsdiabetes had ik heel veel vruchtwater dus ik vond het gewoon fysiek lastiger dan de eerste zwangerschappen) maar emotioneel/mentaal voelde ik me juist goed, als in: zelfzeker, ik was er gerust in dat het kindje oké was,.. Denk dat je duidelijk aangeeft dat jullie nog een kinderwens hebben, dus zou ik in jouw geval de sprong gewoon wagen. Ga er vanuit dat het een lastige fase wordt (ik vond zwanger zijn in combinatie met een kleuter zwaarder dan de combinatie baby-kleuter) maar daar heb je het al, een fase, die maximum 40 weken duurt . Wat de stap zetten betreft.. er samen goed over praten, willen jullie het beiden nog eens meemaken, lukt het praktisch, financieel,.. hoe sterk is de biologische klok aan het tikken en het is ook gewoon prima als je kiest voor je huidige situatie, toch? Moet je gewoon lekker zelf beslissen! Maar snap zeker het idee dat je geen spijt wil later. Ik denk vaak bij beslissingen van, meestal heb je geen spijt dat je het wél gedaan/geprobeerd hebt,.. je hebt juist vaker spijt dat je het niét gedurfd hebt! En ohja, ik vind het leeftijdsverschil ideaal! Hier 3,5jaar verschil tussen de jongens.
Heb je ook hulp gehad met het verwerken van alles? Ik herken de schuld enorm! Bij nr3 was mijn vader onverwacht overleden, heb de hele zwangerschap mij zo vreselijk gevoeld. En daardoor amper aandacht gehad voor die zwangerschap. T was overleven. En ik ga daarvoor toch in therapie. Omdat ik mijzelf die rust gun: ook al is de kleine er nu al een jaar en de hechting gewoon heerlijk is. Maar mbt tot kinderwens: bij de 2e en 3e voelde ik zo sterk; ik ben niet compleet. Ondanks de complicaties, stress.... elke keer toch stiekem hopen dat t zingen voor de kerk uit niet was gelukt. Toch weer de kriebels vlak voor de menstruatie... en dat heeft wel gezocht voor ja ik wil het écht. En nu ben ik juist bang om zwanger te raken. Dus ik weet zeker dat ik nu compleet ben
Bedankt voor jullie reacties! Fijn dat het herkenbaar is! We hebben er zojuist toen de tweeling op bed lag een goed gesprek over gehad en voel me enorm opgelucht en veel minder angstig. We hebben het vooral over de praktische zaken gehad, hoe zouden we bepaalde dingen aanpakken, financieel, etc, en ook echt even wat tranen gelaten om de vorige zwangerschap. We staan er allebei precies hetzelfde in: we zouden graag de sprong nog eens wagen. Lukt het niet dan is het ook oke, we zijn al enorm blij met onze tweeling... maar nog een kindje zouden we zo leuk vinden (we komen zelf ook allebei uit een gezin van drie, misschien dat dat ook een beetje meespeelt). We gaan hoogstwaarschijnlijk deze cyclus (ben nu net ongesteld geworden) beginnen. Ik heb overigens geen hulp gehad met het verwerken van alles. Ik heb er in het dagelijks leven geen last van. Mocht ik toch nog een keer zwanger mogen raken en er komen toch veel emoties naar boven dan wil ik direct hulp zoeken. (Ik heb gelukkig nooit psychische problemen gehad maar dit speelt toch wel een beetje in mijn achterhoofd...) Ook dit hebben man en ik besproken. GroeneBomen wat ontzettend heftig dat je vader overleed tijdens de zwangerschap! En wat herkenbaar om te lezen dat je hoopte dat je toch stiekem zwanger was geworden. Dit merk ik aan mezelf ook... Iets van anderhalf jaar geleden ben ik nog op een middag net voor sluitingstijd met twee peuters snel naar de drogist gegaan om een morning after pil te halen omdat ik bang was voor een zwangerschap, de wens speelde op de achtergrond (voor in de toekomst) maar ik wilde het op dat moment ABSOLUUT niet. Sinds een maand of drie, vier, hoop ik steeds stiekem dat mijn menstruatie uitblijft... nogmaals, lukt het niet dan is het ook goed, maar een broertje of zusje voor onze tweeling zou zo leuk zijn... We gaan er dus voor... de angst is er nog steeds maar na het uitspreken van bepaalde dingen vanavond voel ik echt vlinders in mijn buik, wil gelijk een voorraad ovulatiestrips en zwangerschapstesten kopen, haha.!
Het is wel de perfecte leeftijd van de tweeling, nu ze 3,5 jaar oud zijn om dan te gaan denken over een zusje/broertje .. ze zijn niet meer compleet afhankelijk nu van je, de moeilijke babyfase is voorbij. En jullie relatie is nu stabiel en woon omgeving. Zou dan niet teveel door je hoofd halen. Iedereen heeft die gedachten wel hoor. Het is niet niks, een zwangerschap. Maar jullie worden ook ouder en straks is het misschien te laat of lukt het niet meer..
Bij onze verloskundigenpraktijk kun je ook een pre-zwangerschapgesprek doen om zulke dingen te bespreken. Laagdrempelig maar wel met het voordeel dat ze tijdens de zwangerschap dat stukje ook (extra) in de gaten houden. Ksn ook nadelig zijn natuurlijk, afhankelijk van hoe ze zijn maar bij mijn vk vind ik het fijn dat ze mede alert is op bijv somberheid omdat ik niet snel dingen aangeef maar zoiets wel impact heeft.