Hallo Mijn man en ik hebben heel wat hobbels op onze "liefdespad". Zowel mijn als zijn familie stonden erop tegen dat we met elkaar trouwden. Uiteindelijk in ons uppie getrouwd en kregen we een prachtige dochter. Mijn familie heb ik helemaal geen contact meer mee, ben totaal 'uitgeschreven'. Inmiddels kan ik er mee leven. Mijn schoonfamilie heeft wel contact met ons, maar voelt meer aan alsof ze het contact met hun zoon willen behouden maar in mijn gezicht word wel gewoon gelachen. Nou hier komt ie: Dochter is inmiddels 2,5 en hebben al een 2e erbij en tot heden heeft schoonfamilie niet graag dat wij dit bekend maken aan de rest van mijn mans familie zoals zijn opa oma tantes ooms etc. Enkel zijn zussen broers weten het. Die hebben ons trouwens nooit bezocht. Zijn zus 1 keer omdat ze hier toevallig in de buurt was maar verder nooit iemand. Dus ze hebben de kids nog niet gezien. Mijn man en ik hebben het hier vaak over gehad. Het beinvloed mijn leven en nu zat ik eens na te denken hoever ik dit wil laten gaan? Hoe moet ik hier verder mee om want ik zit hier ontzettend mee. Mijn schoonmoeder wilt dat we haar mening meenemen in onze keuze betreft woonruimte, waar we op stap willen etc zodat we niet een bekende van schoonfamilie tegen het lijf lopen. Zelfs als ze bij ons op visite zijn (schoonmoeder en schoonvader) en zij een telefoontje krijgen moet ik mijn kinderen zien stil te krijgen zodat de gene aan de andere kant van telefoon niks opmerkt. Laatst gebeurde dit toen ik bij hen in de auto zat. Ik ben de auto uitgestapt met me kids en ben naar huis toe gelopen. Toen besefte ik: wat is dit? Dit is niet gezond? Waar ben ik in hemelsnaam in beland? Mijn man word verwacht bij alle familie bijeenkomsten, natuurlijk zonder mij en de kids. Mijn man zit hier heel erg mee en ik ook heel erg. Hij wil zijn ouders niet in een moeilijke positie zetten dus heeft lang ernaar geluisterd (ik ook). Nu heeft hij er genoeg van lijkt het en vind het te lang duren aangezien er geen verandering in de situatie komt wat ons wel beloofd was. Mijn man zegt dat we gewoon ons dingetje gaan doen en ik niet op hen hoef te rekenen. Ik betwijfel zijn woorden aangezien ze zo lang een invloed op ons hebben gehad denk ik niet dat hij nu ineens schijt eraan zal hebben.. Ik wil in elk geval voor mezelf en de kinderen stappen nemen maar weet niet wat. Moet ik me man verbieden ooit in de toekomst bij een bevalling of een of ander familie bijeenkomst te zijn? Gezien zijn broers en zussen wel van ons... bestaan weten maar ons nooit hebben gezien of de moeite genomen om te bellen Moet ik gewoon mee spele? Moet ik het contact verbreken? Ik zou het niet weten. Ik heb in elk geval geen zin meer om ze over de vloer te hebben of te spreken. Je bent niet goed bij je hoofd als je men zo kan manipuleren en je eigen kleinkinderen afschermt. En wat mag ik van me man eisen? Want ik vind dat hij het heft in handen moet nemen en hier iets aan moet doen. Maar ik weet me god niet wat. Iemand die me beetje kan helpen zodat ik weer helder kan denken???
Ten eerste denk ik niet dat je je man ooit iets kunt verbieden, het is een volwassen man, die zijn eigen keuzes mag maken. Daarbij kun je wel voor jezelf bepaalde keuzes maken, als het voor jou genoeg is zo, dan is dat klaar (zou er al veel eerder mee klaar zijn geweest). Ook eisen van je man vind ik iets raars, vind niet dat je iets van hem kunt eisen. Maak voor jezelf een keuze in wat jij wel en niet wilt en leg dit aan je man voor en praat erover. Ik zie mijn schoonouders ook niet meer. Man nog heel sporadisch, hij vindt het te moeilijk definitief te breken en dat respecteer ik. Edit: hij mag wel wat ballen kweken, want dat je je eigen kinderen geheim moet houden is natuurlijk meer dan belachelijk.
Ik vind het werkelijk te bizar voor woorden... Noway dat ik het bestaan van mijn kind(eren) zou verbergen voor schoonouders. (Of is er een hele, hele, hele goed reden hiervoor)
Wauw wat zegt je man ervan? Het is toch van de zotte dat hij vrouw en kindloos voor de buitenwereld door het leven moet?? Bizar, ik zou het ook niet pikken hoor. Weet je ook waarom jullie afgeschermd worden? Gaat je man niet langs zijn oma etc en tantes en ooms? Hoe doen jullie dat op verjaardagen etc? Als je dit accepteert dan heb je eigenlijk helemaal geen familie meer... (want de oom/tantes weten ook van niets) Hebben jullie geen fb dan?
Natuurlijk is dit niet normaal. Dat weet je zelf ook wel lijkt mij. Ik zou als eerste de reden aan je schoonouders vragen. Is dat geen acceptabele reden of willen ze het niet zeggen dan zou ik niet aan hun verzoek voldoen. Uberhaupt vraag ik mij af of er een reden is die voor mij acceptabel zou zijn, zo vreemd vind ik het. En bij de eerste de beste verjaardag oid in de familie zou ik zonder iets tegen mn schoonouders te laten weten met het hele gezin gaan, mogen zij uitleggen waar die kinderen ineens vandaan komen. Maar goed ik had het zeker niet zo ver laten komen, de eerste keer dat mijn schoonouders zoiets zouden vragen/zeggen had ik dat direct afgekapt. Verder heb ik een onderbuik gevoel (maar dat kan ik helemaal mis hebben) dat er nog wel meer aan het verhaal zit. Dat jij geen enkel contact meer met je familie hebt en dan schoonouders die er zulke rare eisen op na houden. Wat is jullie rol in dit hele verhaal?
Ik zal proberen te antwoorden op alles Mijn man heeft geen social media, ik wel maar ja niemand kent me van zijn familie. Op bijeenkomsten zoals verjaardagen bruiloften oid word enkel me man verwacht. Waarom er geen contact is met mijn familie is omdat het taboe is dat ik zelf mijn partner uitkoos. Ik moest met een neef van mij trouwen maar dit wou ik niet en heb hen en de regels niet gehoorzaamd. En waarom schoonfamilie dit verzwijgd is omdat ze het een schande vinden dat we in ons uppie officieel hebben gemaakt zonder aankondiging aan de hele familie en daarna gewoon ons leven zijn gaan opbouwen en gezin hebben gesticht. Maarja. Zij hebben ons nooit bijgestaan om officiele stappen te nemen omdat ze het veel te vroeg vonden dat hun zoon zou trouwen.
Ik begrijp al dat er een cultuurverschil is. Maar als dit het hele verhaal is dan kon de schoonfamilie de pot op en ben ik dus zo'n trut die waar de hele familie bij is met het hele gezin aan komt zetten. Lekker voor het blok zetten.
Hup je man aan de social media en dan weet iedereen het! Opgelost. Jullie laten je veel te veel leiden door familie. Wie weet vindt de rest vd familie het hartstikke leuk? En oma dan? Heeft haar achterkleinkind nooit gezien, toch gek...
Dit is echt heel bizar. Hoe kan er van iemand verwacht worden dat de kinderen doodgezwegen worden? Ik zou van je man toch verwachten dat hij wat meer voor zijn gezin op gaat komen. Mochten zijn ouders daarom het contact verbreken, so be it! Een feestje? Leuk, maar alleen met z'n allen. En de waarheid boven tafel.
Ik heb dit gelezen vol verbazing. Inderdaad, waar ben je in beland zeg. Wat een nare familie. Ze moeten juist trots op jullie zijn, op jullie kinderen. Kunnen ze dat niet, dan is dat hun verlies, hoe spijtig dan ook. Ik had me niet weg laten sturen dan wel mijn kinderen stil laten zijn als iemand belt. Dat is belachelijk in mijn ogen. Wel denk ik dat je je man niks kan verbieden. Ik vind wel dat hij het voor jullie op mag of zelfs moet nemen. Dit is van de zotte. Ik heb ook een hele rare schoonfamilie en zie schoonmoeder niet meer sinds juni. Daarvoor ook een half jaar al geen contact. Contact is verbroken omdat mijn man haar vroeg waarom ze (alweer) gaat verhuizen. Dat was blijkbaar de druppel. Ze weet dat ik zwanger ben sinds eind januari maar laat niks weten. Ik kan mijn man niet verbieden om alsnog weer contact te zoeken, maar ik hoef het in elk geval niet. Zeker niet als je zo met je kleinkinderen omgaat en ze stiekem bij schoonzus moet zien
Heel eerlijk, dan niet. Ik zie geen schoonfamilie en mijn man ziet zijn familie ook niet. Bij jullie zal cultuur een grote rol spelen waarschijnlijk (hier niet). Ik zou hun verzoek vanaf dag 1 al niet honoreren, want dat is minderwaardig en ga ik niet aan meewerken. Er zal nooit verandering in komen zonder zelf gedrag te veranderen. Dan geen schoonfamilie, want alles door moeten geven omdat je anders een bekende van de familie tegen kan komen, klinkt als onderdrukking. Je hebt het gedeeltelijk zelf in de hand, maar aan de andere kant weet ik ook niet waartoe de schoonfamilie in staat is en tot hoever angst voor de schoonfamilie ook een rol speelt. Jouw man zal uiteindelijk ook mee moeten bewegen om verandering te weeg te kunnen brengen. Bij niets doen dan groeit situatie steeds verder en wanneer barst het bij je? Laten we wel wezen dit is geen goede of gezonde situatie, voor jou niet en de kinderen niet. Ik snap ook niet dat jouw man het überhaupt accepteerd. Ga zelf eens alles op een rij zetten, regels gebeurtenissen van de afgelopen tijd (zowel positief als negatief) en trek daar conclusies uit.
Holy f*ck dit klinkt gewoon als gehersenspoeld zijn... Ik zou echt schijt hebben aan mn schoonouders en mn eigen koers varen. Als mn partner niet zou willen breken met zijn ouders, zou ik dat begrijpen en respecteren. Maar ammenooitniet dat ik op deze manier enige vorm van wederhoor zou bieden aan mn schoonfamilie. Als hij naar hun toe wilt, prima, maar ik zou niet meegaan en zou ook de kinderen weren tegen dit soort rare praktijken. Heel jammer dan dat het op papier opa en oma zijn, maar papiertjes zeggen mij niet zoveel. Veel belangrijker vind ik dat de band die ze hebben ook echt een opa/oma/kleinkind band is. En die is er niet zo te lezen. En als je niet oppast zuigen ze straks ook nog jullie kinderen mee in die rare gedachtes van ze.. Ook een relatie tussen (schoon)ouders/(schoon)kind is geven en nemen hoor! En aangezien het al jaren enkel nemen is van hun uit en geven van jullie uit, is het hoog tijd dat de rollen eens omdraaien. Succes met alles, geen kattenpis zo te lezen!
Ja gezond is het zeker niet. Ik zie mezelf ook niet aanlopen met dr kids en me man als we niet uitgenodigd zijn. Ik heb meer zoiets van als je me niet graag hebt denk niet dat ik dan moeite voor je ga doen. Mijn man wil zelf nergens meer aan deelnemen. Maar ik vind echt dat er een gesprek ofso moet komen waarin ik dit kan uitspreken maar tegelijk wil ik dat ook weer niet want dan zal er vast verandering komen maar dat hoeft nu na 2,5 jaar niet van mij. Eigenlijk klinkt het alsof ik zelf niet meer weet wat ik wil. Mijn kinderen hebben ze nooit moeite voor gedaan om die te zien mijn schoonbroers en zussen. Waarom zou ik ze naar hen toe brengen? Mijn kinderen zijn wel meer waard dan dat, veel meer zelfs. Mijn man zegt dat ik hier heel lang erg geduldig mee ben omgegaan en hij opeen dag de bom bij me ziet ontploffen. Hij vind het goed dat ik dat laat merken aan zijn ouders. Zelf ontloopt hij ze nu al 4 maanden bijna. Ik heb een aantal dingen voormezelf opgeschreven positief en negatieve van ons contact maar durf dat niet aan mijn man te delen. Ik emaak me zorgen om over te komen als een trut die voor een breuk zorgt tussen zoon en ouders. Alhoewel dit omgekeerd het geval is.... Ik weet het gewoon niet.. Wat zouden jullie doen behalve ongevraagd over de vloer komen? Zouden jullie hen bij jouw thuis laten komen gezien ze dat alleen even doen als ze toch in de buurt zijn of kinderen stil willen als iemand belt enz. Of zouden jullie ze gewoon laten maar kinderen laten doen? Ik weet niet... Ik kan niet lachen met iemand als ik ergens mee zit. Dus ongemerkt alles voorbij laten gaan zak t sowieso niet worden... En betrekking tot schoonzussen en broers, zijn ze het waard om ooit van mij een felicitatie of bezoekje te ontvangen als zij zwanger zijn, jarig of bevallen? Ik heb dat in elk geval nooit gehad..... Ik kan me man indd niks verbieden maar ben wel zo ver nu dat ik dingen van hem wil eisen zoals niet naar hen toe gaan en dat hij gewoon moet kiezen of het een of het ander. Maar anderzijds wil ik me man echt niet kwijt voor hun. Dat is uiteindelijk het geen wat iedereen graag wilt..... Grrr..
Aller eerst cultuur of niet een vrouw hoort geaccepteerd te worden. En te kiezen met wie zij verder wild. Maar dat jij nu zo behandeld word meid hoe doe je dit toch hoe hou jij dit vol. Jij bent gewoon het geheim van de familie. Dat jij je kinderen stil moet houden wat nee... Ik zou nu toch wel erkenning eisen. Je bent geen een of ander sletje dat er even is. Nee je bent zijn vrouw en de moeder van jullie kinderen. Jij hebt gekozen voor hem alles achter gelaten. En nog ben jij niets dit kan en mag niet. En de volgende keer stuur jij je schoonouders de deur uit als ze gebeld worden. Heb je werk heb je contacten vrienden.
Ppff lieve TS, ik denk dat het heel lastig is om iets zinnigs te adviseren vanuit een ander cultuuroogpunt. Ik vind het vreselijk voor jou en je kinderen om te moeten leven als ongewenst. Juist vanuit die gedachte zou ik het volledig laten gaan en je richten op mooie vriendschappen met mensen die het waard zijn. Zodat je kinderen dat gevoel waar iedereen mee rondloopt niet over zich heen krijgen. Van andere kant zou ik mijn plek willen opeisen. Je bent gewoon de echtgenote van je man. Is er mogelijkheid om een eerlijk gesprek aan re gaan met de oma,tantes enz? Zonder kinderen erbij! Dat jij en je man netjes op bezoek gaan (niet op een feest, maar 1 op 1) en dat hij jou voorstelt en uitlegt waarom jullie voor elkaar hebben gekozen en niet alle stappen volgens de traditie hebben doorlopen?
Nee, ik zou mijn kinderen niet stil houden als ze op bezoek zijn en ik zou ook niet hebben meegedaan aan het verzwijgen van je gezin. Uiteindelijk ken ik wel een soortgelijke situatie van een andere cultuur waar de partner niet werd geaccepteerd, maar uiteindelijk wel. Je man zijn familie heeft misschien tijd nodig om aan het idee te wennen, maar die tijd hebben ze nooit gekregen, omdat alles geheim is gehouden door zijn ouders. Je zou samen met je man en zijn ouders kunnen gaan praten en aangeven dat dit zo niet verder kan en dat het tijd wordt jullie situatie bekend te maken aan zijn familie.Of zijn ouders kunnen dit doen of jullie, als zij dit nog steeds niet willen. En wat de beste manier is vind ik ook lastig, misschien de ooms en tantes het verhaal per brief uitleggen? Of wat Amda hierboven schrijft, jij en je man 1 op 1 langsgaan zonder kids is ook een goede. Het kan zijn dat de broers en zussen uiteindelijk eerder bijdraaien dan de ouders zelf. Uiteindelijk heb je dan je best gedaan om in contact te komen en weet iedereen in ieder geval hoe het zit.
Ik denk dat je man hierin een grote stap moet zetten, namelijk dat hij en zijn gezin wel de moeite waard zijn, zolang hij dat niet doet, gebeurt er niets.
Voor de bom bij jou barst? Bij hem had dat allang gebeurd moeten zijn! Dat ga je als man toch niet accepteren van je ouders? Hij ontwijkt de boel en zou wat ruggengraat mogen tonen...
Het klinkt gewoon alsof ze zich schamen voor hun eigen kleinkinderen. Ik zou hier dus absoluut niet aan meewerken. Ik ben trots op mijn kinderen en laat de hele wereld zien hoe mooi, slim en lief ze zijn. Wat een ander daarvan vindt interesseert mij niet. Wat geef je je kinderen daardoor mee? Dat opa en oma zich voor hun schamen en dat mama daaraan mee doet!