Ervaring opnieuw IVF/ICSI voor 2de of 3de kindje

Nog geen idee hoe het zal gaan maar wij beginnen ergens volgend jaar.

Onze zoon en dochter komen uit dezelfde icsi poging. Onze derde poging was dat toen. En ik, wij, dachten sindsdien compleet te zijn.
En nu kriebelt het sinds een jaar weer. En hebben we net besloten in januari weer naar de kliniek te gaan om te hopen dat het ons nog een keer mag lukken.

ik wens je alle geluk ❤️

 

Ja! Hier zwanger van nummer 2. Uit ronde 1 hadden we 1 verse terugplaatsing en 8 cryo’s in totaal, daar is onze zoon uit geboren.
IVF2 is direct geslaagd (verse terugplaatsing = nooit gedacht of verwacht) en nu nog 5 cryo’s over. Succes!

 

Door al die hormonen (en ook bij een zwangerschap) kun je echt hetzelfde voelen als bij een menstruatie. Echt vet irritant is dat he.. herken ik nog ja..

Ik duim voor je ❤️❤️

 

Ik ben bezig met ivf voor een 3e kindje. Mijn 2 kinderen kwamen spontaan. Nu 7x iui en de verse tp is niet blijven zitten. Nu al bijna 3 jaar onderweg. Vanmiddag mijn 1e cryo tp

 

Wat vervelend dat het een miskraam is geworden. Ik vind die hele behandeling zooooo spannend. Je zou het los moeten kunnen laten. Maar helaas. Elke dag wachten voelt er als 1 teveel hè!

wij staan na veel te lang twijfelen op de wachtlijst voor een tweede. Ons zoontje wordt over een paar dagen al 4 jaar. Ik weet dat we ook niet eerder konden. Maar het grote leeftijdsverschil helpt niet mee met het wachten. Ik ben zo benieuwd hoe snel het dit keer gaat. De vorige keer ging heel snel. Amper onderzoek nodig gehad (oorzaak lag/ligt bij man) en de eerste terugplaatsing raakte ik zwanger. Lang hebben we er luchtig over gedacht, het zal wel weer een keer goed komen. Maar nu de intake voor de deur staat slaat de onzekerheid toch flink toe…. Ik mij overal op willen voorbereiden. Wanneer zijn we aan de beurt? Moeten we nog lang wachten? Hoeveel pogingen hebben we nu nodig? Gaat het überhaupt of lukken?

ik hoop dat we allemaal snel zwanger mogen worden

 

Wat kut weer een miskraam @Eggerthon. Wanneer mag je aan ronde 2 beginnen of weet je dat nog niet?

@Asley heb je enig idee hoe lang de wachtlijst is? Elke dag wachten is een dag te lang voor mijn gevoel in ieder geval. Hier waren we ook eerste ronde eerste terugplaatsing zwanger. Hadden toen nog 1 embryo en heel naïef gingen we ervan uit dat die ook wel zou blijven zitten.
Ondertussen zijn we alweer 1,5 jaar verder en nog steeds geen succes. Ik vind het leeftijdsverschil ook jammer maar hier zijn ze "pas" 2,5 (eeneiige tweeling uit 1 embryo).

Ik heb in februari een miskraam gehad en nu de uitgerekende datum van die zwangerschap in de buurt komt merk ik dat het mij allemaal weer zwaar valt. Ik heb in augustus punctie gehad en verse terugplaatsing was niet blijven zitten. Moet nu maand rust en dan hopelijk in oktober verder. We hebben nog 3 cryos.

Wij doen trouwens pgt dus lange wachttijden voor de hormoonstimulaties.

Het lijkt mij fijn om met wat mensen te schrijven die al wel een kindje hebben maar waarbij het broertje of zusje laat wachten.

 

Dat lijkt mij ook fijn!

wow wat zijn jullie alweer lang bezig! En dat allemaal alleen icsi hebben ontmoet? Ik had er niet aan gedacht dat dit ook zo lang zou duren. Gezien je maar 3 resultaten krijgt.
Wat is pgt als ik vragen mag?

ja bij ons ging het helaas niet sneller vanwege privé omstandigheden. Hopelijk duurt het verder niet heel lang…. over drie weken hebben we de intake. Heel benieuwd hoe lang het daarna nog wachten is…. Ik vind het wachten inderdaad ook al heel zwaar vallen..

 

Oh het komt er wel aan dus, hopelijk geen of nauwelijks wachttijd. Ik heb over 3 weken evaluatie waarbij de terugplaatsing wordt gepland. Voelt als nog een eeuwigheid.

Pgt is embryoselectie. Man heeft een erfelijke ziekte welke we niet door willen geven en dan testen ze de embryo's op de ziekte en ze plaatsen alleen embryo's terug welke de ziekte niet hebben.

We hebben 2 trajecten in Spanje gedaan met totaal 4 embryo's zonder de ziekte. Eerste is blijven zitten nu ongeveer 3 jaar geleden, 3e terugplaatsing is miskraam geworden en andere twee dus niets. Nu hebben we in augustus in Nederland een stimulatieronde gedaan met verse terugplaatsing welke ook niet is blijven zitten. We mogen dus voor de verzekering nog 2 keer een behandeling doen (Spanje zelf betaald). Hopelijk komt het niet zo ver omdat we dus nog 3 embryo's hebben. Ik weet ook niet of ik nog een stimulatie zou doen.

Kijktip is trouwens de club op Amazon prime. Vond het herkenbaar en bijzondere serie om te kijken. Gaat over 3 stellen met hun eigen reden om ivf/icsi te doen.

 

jeetje zeg, wat heftig. Bizar dat niets blijft zitten nu bij jullie en dat de eerste dan wel meteen raak was! Daar heeft die erfelijke ziekte niets mee te maken toch?

ja precies, hoe ver wil je gaan hè. Ik had het er gister met mijn man over. Weet weet nog zo goed dat ik na de geboorte van mijn zoontje zei dat ik nooit meer een slopend traject aan wel gaan en dat ik elke dag vooral gelukkig wil kunnen zijn met wat ik wel heb. Het is al een klein groot wonder dat we ouders zijn geworden. 30 jaar geleden hadden we geen schijn van kans gehad (zaad van man is zo slecht dat we geen kans maken op de natuurlijke manier). En dat wil ik eigenlijk ook proberen vast te houden. Ik ga de icsi wel weer goed. Maar dit keer hopelijk met meer rust en acceptatie. Lukt het wel dan zijn we onwijs gelukkig. Lukt het niet, dan heeft het zo moeten zijn en ben ik al onwijs gelukkig met ons zoontje wat we hebben mogen verwelkomen..

 

Ik ga die serie trouwens opzoeken, dankjewel voor de tip!

 

Nee daar heeft de ziekte niets mee te maken en statistisch gezien nog niets geks aan de hand. Vind het vooral stom dat we niet elke maand een kans hebben maar dus maar 4 kansen in 1,5 jaar.

Ik hoop dat het traject jullie nog een kindje brengt. Ik snap je rationele benadering, maar snap ook dat als de wens er is de wens niet zomaar weg is.

 

Dat duurt zeker heel lang zeg! Komt dat door jullie extra behandeling en omdat jullie eerst in Spanje zijn geweest? Heel naar als je zo lang moet wachten. Nooit geweten dat het zo lang kon duren!!

ja blijft wel zuur hè… die wens is inderdaad niet zomaar weg helaas. Ik merk bij mezelf wel dat ik minder wanhopig ben dan toen we nog met lege handen stonden. Ik vind het persoonlijk wel veeeeeel zwaarder om zonder kinderen te moeten leven dan een tweede missen. Maar ik besef ook wel dat dit misschien weer veranderd als je weer midden in het proces staat met alle onzekerheid en hormonen die erbij komen kijken. Het is geen makkelijk proces…

 

Wij zijn in eerste instantie uitgeweken naar Spanje omdat in Nederland lange wachttijden zijn voor de test op het embryo (alleen het lab in Maastricht mag dit doen en daar is natuurlijk beperkte capaciteit). En er vallen veel embryo's af. Bijvoorbeeld in Spanje hadden we beide keren 9 embryo's op dag 5 die getest werden en kans op overerving is 50%, nu hadden wij wat pech en waren er van die 9 beide keren maar 2 gezond. Dan gaat het rap natuurlijk. In Nederland hadden we ook 9 embryo's wel op dag 3 welke getest zijn en daar zijn er 4 van gezond en doorgegroeid na het biopt. Dus 1 teruggeplaatst en 3 in de vriezer. Dat klopt wat meer met de statistiek .
Spanje zorgde er wel voor dat het wat langer duurde, voor de stimulatie wilde ik 2 weken aanwezig zijn en elke terugplaatsing moet je natuurlijk ook een dag of 3 vrij hebben om ter plaatste te zijn. Daartussen zat natuurlijk ook nog een miskraam en na de miskraam zijn we pas gaan plannen toen ik weer een cyclus ongesteld was geworden voor de 4e en laatste terugplaatsing in Spanje. Dus dan telt de tijd wel door.
Wachttijden in Nederland zijn nog steeds lang en daarom heb ik mij in februari na de miskraam meteen op de wachtlijst laten zetten terwijl ik dus nog een embryo had. Eigenlijk waren we pas nu (eind september/begin oktober) aan de beurt maar in de zomer viel iemand uit en wij hadden geen vakantieplannen en mochten toen tussendoor. Dus dat was een gelukje. Na deze maand rust mogen we wel 3 maanden achter elkaar door mocht het nodig zijn. Maar ik hoop dat dat niet nodig is natuurlijk.

Ik herken wel wat je schrijft. Toen wij nog geen kinderen hadden was de wens groter/anders. Maar ik had toen wel meer vertrouwen. Ik merk dat ik nu het vertrouwen begin te verliezen en dat is niet goed. Waar ik toen de wachttijd wat meer accepteerde merk ik dat het nu (te) veel invloed op mij heeft en dat vind ik dan weer stom van mijzelf omdat wij gewoon een prachtige tweeling hebben waar het goed mee gaat en echt elke dag mee en om moet lachen. Ik probeer wel bewust te blijven van wat ik wel heb en dat ik niet in het verlangen naar een broertje/zusje moet blijven hangen maar geniet van hoe zij opgroeien.

Ah wat een lang verhaal zo

 

Ach wat heftig allemaal zeg. Vervelend dat de wachtlijsten voor een genonderzoek in Nederland zo lang zijn
ik kan mij goed voorstellen dat je na een paar meerdere + zoveel wachten een beetje teneergeslagen wordt.. ik was de eerste keer eigenlijk juist heeeeeeel erg onzeker. We luisteren dat het bij mijn man niet goed zat. Maar ik had ook geen vertrouwen in mijn eigen lichaam. Ik ben in het verleden veel ziek geweest, ik was erg pessimistisch over hoe vruchtbaar mijn lichaam was/is. Nu is het vertrouwen wel iets groter. Al wordt ik ook onzeker van het lezen van 'mislukte' pogingen. Maar goed, het is wel de realiteit. Je hebt nooit 100% slagkansen helaas…

laten we hopen dat we allemaal niet lang meer hoeven te wachten! Natuurlijk heb je 2 lieve kinderen, en wat dat betreft hebben ze al een broer/zus. Dat wens ik dan nog voor ons kindje. Maar als de wens voor een derde is dan is het net zo goed moeilijk om vervolgens te wachten. Het is gewoon een slopende weg, vol met hormonen. Je gunt het niemand. Heel veel sterkte en moed voor jullie!