Geen band met ongeboren kind...:-(

Ik vind het ten eerste knap dat je dit durft te posten.
Ik denk dat veel moeders misschien het gevoel kunnen herkennen, maar uit schaamte hier niet over durven te praten.

Ik heb het bij mijn kinderen niet zo ervaren. Maar als ik je zo lees, sta je wel erg open voor een band met je ongeboren kind, alleen lukt het niet via deze weg omdat je nu veel last van heb (ik weet niet wat voor pijn je precies hebt), maar als het na de bevalling veel minder kan worden (de pijn) dan denk ik dat je wel van de kleine veel gaat houden.

Zo vervelend lijkt me, dat vreselijke pijn hebben dat je daardoor je anders voelt ...

 

Ik denk dat het vooral te maken heeft dat je zwangerschap nu ook minder goed verloopt als de vorige. Dus eigenlijk wel logisch. Wellicht zal het dan na de bevalling ook even duren voordat je weer op die roze wolk zit.

Mijn tip, maak je voor nu geen zorgen en laat alles op je af komen. Merk je dat je in je kraamweek toch geen verandering is dan pas zou ik aan de bel trekken. Praat er dan over en laat het onderwerp niet al te beladen zijn..

sterkte met de laatste loodjes!

 

Je bent echt niet de enige hoor, denk dat het met meerdere factoren te maken heeft dat je je zo voelt.
Ik heb dit gehad de eerste maanden na de geboorte, mijn dochter werd toen ze geboren werd meteen van me weggehaald (hele zware bevalling gehad, zij was ook in nood) en kwam op kinder ic te liggen eerste dagen. Ik heb denk ik daardoor geen goeie start met me gehad en heb me de eerste maanden echt niet fijn gevoeld, en oh wat voelde ik me daar schuldig over. Ik durfde er eigenlijk niet over te praten en er zijn maar weinig mensen die dit uberhaupt weten. Maar alles kwam goed, het had ff tijd nodig. En dat is miss bij jou ook zo.

Wat ik eigenlijk wil zeggen, voel je niet slecht omdat die gevoelens er nog niet/of niet erg sterk aanwezig zijn. Dat komt vanzelf! Weet ik zeker!

 

Ik heb er zelf geen ervaring mee, want ik ben net zwanger van de eerste.
Maar toch kan ik me in je verplaatsen. Je hebt al een kleine rond rennen die uiteraard veel aandacht vraagt én je voelt je nog eens flink beroerd. Dus ben niet te hard voor jezelf. Bespreek het eventueel met de vk.
En ik denk dat als je de kleine eenmaal in je handen hebt dat alles vanzelf goed komt.
Sterkte meid.

 

Lieve schat, dat komt echt wel goed hoor! Het is niet verwonderlijk dat je je zo voelt als je geen prettige zwangerschap hebt, voel je daar niet schuldig over. Een kindje buiten je buik is heel anders straks, en ook dat zal soms heel zwaar zijn. Af en toe even 5 minuutjes pas op de plaats en voor jezelf benoemen waar je nu bent; even liggen en een hand op je buik nu, even contact met je kindje. En als je straks een peuter en een babytje hebt ook soms even 5 minuutjes naar die snoetjes kijken en jezelf vertellen dat dát de snoetjes zijn waar je alles voor doet.
Komt goed!!

 

sterkte (ik denk dat het ook goed komt misschien is het ook wel omdat je vorige zwangerschap je eerste was en alles nieuw was?)

x

 

haha is dat echt zo'n taboe? wat een onzin zeg!

Misschien gaat het daarom zo vaak mis juist omdat iedereen denkt dat het een taboe is.

Wat denken mensen nou; 9 maanden roze wolk daarna wordt een volmaakt kindje geboren, dat meteen doorslaapt etc. etc.. Tja en dan wordt een kindje geboren dat toevallig veel huilt en ineens is het zooooo zwaar.

Denk echt dat mensen geen realistisch beeld hebben van het geheel.

Een kind dragen is zwaar een kind baren is zwaar en een kind opvoeden ook!

Totdat je je kindje echt goed kent na de geboorte is het vaak een ellende van hopeloze nachten, voedingen die soms niet willen, huilen etc.. Het is echt geen rozengeur en maneschijn.

Bij mijn eerste heb ik drie dagen gekeken en pas na drie dagen besefte ik uberhaupt dat ik een kind had, daarna is het helemaal omgeslagen en ben ik veranderd in een oermoeder. (overigens ik vond mijn zoontje zelfs stinken direct na de keizersnede, en mensen die zeggen dat het niet zo is liegen of vinden bloed lekker ruiken, ze komen helemaal onder allerlei lichaamssappen inclusief bloed ter wereld nou lekker hoor )

Nu ben ik zwanger van de tweede en dacht dat het anders zou zijn juist omdat ik er al 1 heb en weet hoe geweldig het moederschap is. Nou neeeeee dus ben me er weer niet bewust van dat ik uberhaupt zwanger ben op alle kwaaltjes na dan. Maar weet zeker dat dat direct na de geboorte bijdraait, daar vertrouw ik direct op.

Daarbij ben ik juist de moeder geworden die niets teveel vind alles doet voor en met de kleine, alle nachten doet, alle voedingen vroeger, direct door had dat de kleine die toen 7 maand was ernstig ziek was en direct hulp nodig had van een kinderarts en toen het medische achter de rug was snel een traject gestart voor diagnose stelling autisme, welke nu ook achter de rug is.

Ik heb het meest geweldige, fascinerende, bijzondere, liefste kind op deze aardbol en ben erachter gekomen dat moeder zijn eigenlijk het enige is waar ik toevallig heel goed in ben. Heb zelf mijn eigen juridische bedrijf opgegeven om fulltime bij ons mannetje te zijn.

En dit alles begon bij een moeder die haar kind vond stinken, dus met andere woorden, dikke onzin dat het taboe is mensen moeten eens wat eerlijker zijn en ik ben er heilig van overtuigd dat het helemaal goed gaat komen met je

 

Hier ook een vreselijke zw. Schap gehad. Maar voelde wel een bepaalde band.
alleen toen hij geboren had was de band weg.
voor mijn gevoel was t kindje in mn buik een ander kindje dan die geboren was en die ik bij me had.
het had even tijd nodig. En begreep van de vk dat dit heel normaal was.
ik was immers ineens moeder etc.
Daarna had ik het gevoel samen 1 te zijn. Dus het komt echt wel goed. Het heeft alleen tijd nodig. Ik dacht toen ook dat het taboe was dat ik nog weinig voor mn zoontje voelde.

 

Lieverd, ik voel met je mee. Mijn zwangerschap begon heel onverwacht en is beslist geen roze wolk verhaal. Direct na de eerste trimester hormonen begonnen de bekkenklachten en met 15 weken zat ik in de ziektewet. Vrij snel Kon ik niks meer terwijl ik daarvoor een leuk leven met een toffe baan en een voorgenomen halve marathon hardlopen had.

Ik probeer het los te zien van mijn ukje. Dat kan er niks aan doen dat mijn bekken zo verrot is, en dat mijn baarmoeder zo overgevoelig is. Bovendien is het moment dat ie er is, het einde van deze doffe ellende. Dat is een associatie die ik heel graag vasthoud. Uk op buik = begin van herstel = goed!

 

Maak je maar geen zorgen TallieJ. Ik werk met pasgeboren baby's en hun ouders. 50% van de ouders voelt meteen een band, bij de andere 50% moet dat groeien. Dat is heel normaal en dat is na de geboorte. Laat staan tijdens een (extra zware) zwangerschap. Heel normaal dus wat je voelt en het gaat goed komen. Wat je direct na de geboorte kunt doen om de band snel en goed te smeden is veel huid op huid contact. Buidelen/kangaroeen.
Voor jezelf leuk en ook voor de kleine.
Ik hoop dat je je beter gaat voelen en ook al voel je nog geen band met je kind, dat er momenten zullen zijn dat je even van het zwanger zijn zelf kunt genieten. (Hier ook een zwarte wolk met af en toe een rose randje

 

Wat herkenbaar ik ben nog lang niet zover als jou maar herken mij totaal mijn omgeving weet het ook hoopte op steun maar niet dus..Ik was met mijn dochtertje op een roze wolk tot nu toe een nare zwangerschap bloed spugen gal terwijl ik aan de medicijnen ben ervoor..Bij de echos mijn vriend dolblij ik kijk maar voel niks zoals bij mijn dochtertje. Open er over zijn.met de Verloskundige kan wel helpen zij heeft mij erg gerust gesteld dat ze mij erbij gaan proberen te begeleiden.. Maar petje af dat je open en eerlijk bent dat laat al zien dat je een liefdevolle moeder bent en graag zelf wel een band wilt dat zegt al veel en misschien moet je hem/haar ruiken voelen en alle pijn kwaaltjes over zijn om te kunnen genieten en een band op te bouwen maar zoals ik het lees wil je het wel graag en waar een wil is is een weg.

 

Dit gevoel heb ik ook, eigenlijk al vanaf het begin..
hier kwam het ook onverwachts de zwangerschap en daar heb ik in het begin heel veel moeite mee gehad.
daarnaast ook veel kwaaltjes en momenten gehad dat ik het niet meer trok. Ik denk dat dit ook een grote invloed heeft op hoe ik nu denk...

Ik ben heel dankbaar en blij dat ik voor de tweede keer moeder mag worden dat is gewoon zo! Maar omschakelen is best moeilijk geweest voor me daarom herken ik me ook zo in jou verhaal.
Want ik voel zelf nog geen band met mijn ongeboren kindje.

Ik ben zelf ook benieuwd hoe dit na de bevalling verloopt, ik kan me niet voorstellen dat ik dan nog dit gevoel heb, want ik kijk er ook naar uit!

Ik snap je gevoel, maar ergens denk ik, of weet ik wel zeker dat dit na de bevalling weg trekt. Je hebt nu een moeilijke zwangerschap en dat maakt alles gewoon wat zwaarder.

 

Bij mij is het juist precies omgekeerd. Bij de eerste had ik heel weinig een band en nu juist veel meer. Zelfs na de geboorte duurde het een paar dagen voor ik echt die band had en ik voelde me ook heel erg schuldig. Ik hield wel van haar, maar ze voelde zo... vreemd... zo niet van mij en niet eigen. Uiteindelijk is het he-le-maal goed gekomen, al na een paar dagen na de bevalling en sindsdien is mijn band met haar de sterkste en heftigste band die ik ooit met iemand heb gehad .

Ik zou dus zeggen: no worries en geen schuld gevoel. Je voelt je zoals je je voelt en dit zegt niet over je liefde voor je kindje of over de band die jullie straks zullen hebben.