Mijn zoon heeft 3 jaar lang bij mijn man en mij op de slaapkamer gelegen. Waarom? Ik ben één van die moeders die prettiger sliep met haar baby/dreumes/peuter naast zich. Mijn zoon is nooit een moeilijke slaper geweest. Ja. soms een periode waarin hij wat vaker wakker werd of wat moeilijker in slaap kwam. Meestal duurde dit hooguit 1 a 2 weken en dan sliep hij weer normaal. Uiteindelijk werd hij bijna 3 en werd het steeds ongemakkelijker voor ons, als hij tussen ons in kwam te liggen. Een voet in je oog, een elleboog tegen je neus of een pluk haar, gewikkeld om een pietepeuterig kinderhandje is niet bevorderlijk voor de slaap zeg maar. En dan heb ik het niet eens over de momenten dat meneer besloot om, om 3 uur midden in de nacht even mijn 'corrigeerzinnetjes' te herhalen. (lees: Ah-ah, niet doen!, kijk uit!, dat is niet lief etc.) Mijn man moet namelijk om 5 uur zijn bed weer uit . Na 3 jaar is hij dus overgegaan naar zijn eigen kamertje. Een mooie, stoere Planes kamer en perfect voor een peuterjongetje. Hoewel ik altijd vertrouwen heb gehad in zijn manier van slapen, werd ik toch enigszins nerveus van de reacties en verhalen van anderen. Hij zou GEGARANDEERD problemen krijgen op zijn kamer, want hij heeft nooit alleen geslapen. Ik antwoordde altijd met; "Ik denk het niet, want hij is nooit moeilijk geweest met slapen." Maar je zag ze altijd kijken... Maar ik heb gelijk gehad! Hij slaapt nu voor de derde nacht op een rij als een roosje in zijn nieuwe bed. Hij vind het met recht geweldig! Een 'groot' bed en een 'grote' kamer voor hem alleen! Het is echt genieten als ik hem zo zie en ik ben ergens zo blij dat ik gewoon gelijk heb gehad en dat hij nog steeds het makkelijke mannetje is wat hij altijd is geweest. Natuurlijk wrijf ik dat er even goed in bij de pessimisten . En nu de vraag bij dit topic. Zoals de titel ook al luidde: Noem iets waarmee jij iets had van "HA! Lekker!" toen je gelijk kreeg over iets waar anderen je voor gek voor verklaarde.
Om het bij kinderen te houden... Vanaf dat de jongste geboren was, zag ik dat een oogje wel erg de andere kant op keek. Niet naar binnen, maar naar buiten. In het begin denk je nog; tja babys kijken scheel he. Maar na een paar maanden bleef zijn linker oog vaak naar buiten afwijken. Iedereen om mij heen zei; welnee, dat zie je verkeerd en dat is normaal joh. Tot hij 6 mnd was en ik toch een doorverwijzing kreeg naar de orthoptist. Die zei gelijk; zo dat is idd een flinke afwijking, wat goed dat je nu al komt want nu is het nog makkelijk te sturen. Jaren lang zijn oog af moeten plakken, in t begin paar x per week tot t afgebouwd werd na een keer per week. Ook ziet hij iets minder met dat oog, maar nu is het alleen nog zo dat zijn oog alleen nog een beetje afwijkt als hij erg moe is. Dus....lekker puh! ik ben zijn moeder en ik weet als er iets mis is!
Ik heb altijd gelijk Man is weleens nerveus als we uit logeren gaan met zoontje, straks slaapt ie niet, etc. etc. Ik overtuig 'm dan en uiteraard slaapt zoontje dan heerlijk in een vreemde omgeving
als zoonlief hier weereens koortsen heeft en snotterig en vieze oren. Negen van de 10 keer wordt dan tegen me gezegd dat ik me aanstel en t allemaal verkeerd zie als ik aangeef dat ik bang ben voor weer een oorontsteking. En een zeikwijf omdat ik een afspraak maak bij de huisarts. Alwaar we dan van terug komen met de diagnose (doorgebroken, of zelfs dubbele) oorontsteking
Ik heb wel vaak ik zei het toch momentjes... Mensen die eigenwijs zijn en advies met betrekking tot eten in de wind slaan, achteraf komen ze met hangende pootjes terug.... Dan ligt ik zei het toch toch wel op het puntje van mijn tong.
Toen onze dochter werd geboren gaf ik haar borstvoeding en dit ging de eerste dag goed, maar daarna drama.... Ze hapte steeds niet goed aan of liet constant los. Met tepelhoedjes en al geprobeerd, maar dit mocht niet baten... Ik gaf aan dat het misschien spruw was, maar kon zelf niks in haar mond zien. Vk en de kraamhulp hebben ook gekeken, maar niks te zien. Maar onze dochter viel alleen maar af en zelfs bijvoeden wou voor geen meter. In de 1e kraamweek dan ook vrij snel gestopt met de borstvoeding en overgestapt op flesvoeding, maar ook hier dronk ze maar 1/3 van. Ik voelde dat er wat aan de hand was, maar de verpleegkundige van het cb die langs kwam... 1e huisbezoek... die zei dat het wel wat mee zou vallen zolang ze maar vrolijk was... Ik had inmiddels allemaal witte uitslag in haar mond ontdekt... ja hoor SPRUW... Direct huisarts ingeschakeld en kreeg er medicatie voor... Maar na 3 weken was onze dochter nog niet op geboorte gewicht en de spruw werd ook niet minder. Doorverwijzing gekregen naar de kinderarts... Om een lang verhaal kort te maken.... werden we weer naar huis gestuurd met de boodschap ernstige spruw nog even doorgaan met de medicatie..... Maar ze kwam veel te weinig aan en dronk ook veel te weinig... en 1 of 2 plasluiers per dag... Ik bleef aan de bel trekken.... Uiteindelijk is ze een dikke week opgenomen in het ziekenhuis... de spruw was toen al zo goed als weg, maar ze had zo'n pijn gehad dat ze vanaf haar geboorte al een tegenstand tegen dingen (fles/borst) in haar mond. Ook een speen moest ze niks van weten... Ondanks alles bleef ze haar vrolijke zelf en zag ze er echt niet ziek uit... Ze heeft een sonde gekregen en we moesten haar voeden met de fles tot ze zelf niet meer wou en de rest ging door de sonde... zodat zij rustig op kon bouwen en zelf de baas was over de fles. Met sonde en al naar huis gegaan en uiteindelijk ging ze steeds beter en meer uit de fles drinken en was de sonde niet meer nodig... Al bleef ze het een vervelend iets vinden. Ze heeft dus al vanaf het begin een groeiachterstand met haar gewicht terwijl ze dus 4660 gram was bij de geboorte... Haar lengte daarentegen volgt keurig het lijnt. Nu was ik er al snel achter dat onze dochter een eigen wil heeft en zelf wil bepalen wanneer en wat er in haar mond komt... Vast voedsel ging al een stuk beter dan de flessen en toen ze 1 jaar was zijn we dan ook snel gestopt met de flessen. Maar laatst had ze weer een periode dat ze in de 'zelf doen'' fase zat, maar het nog niet echt wil lukken... hulp accepteerde ze absoluut niet en een strijd wil ik niet met eten omdat het al zo gevoelig ligt bij haar... Dus ze at eigenlijk de hele dag goed, behalve het warme eten. Maar ik zag dat het prima met haar ging en dat ze heerlijk actief en vrolijk is. Dus ik maakte me niet druk.... Maar ja op het CB was ze niet goed aangekomen... I.p.v. dat ze op de onderste lijn zat zat ze nu zelfs onder de onderste lijn.... Ik nogmaals uitleggen dat er niks aan kunnen veranderen want zij bepaalt wat er in haar mond komt... en dat het straks wel weer beter wordt... Nou arts werd er bij geroepen want dit kon niet goed gaan..... Uiteindelijk toch naar huis gestuurd met de hoop dat het goed zou komen... en ja wel madame accepteert nu wel weer hulp bij het eten en het zelf eten gaat ineens ook behoorlijk goed... en ze eet gewoon al haar borden leeg op een enkele keer na.... Oftewel 2 x gelijk over de gezondheid van onze dochter. Dat voel je als moeder toch het beste!
Met medische dingen te vaak helaas. Ook overgestapt naar een andere huisarts na het vierde akkefietje. - Na het stoppen met de pil een half jaar niet ongesteld geworden. Mn gevoel zei dat er wat was maar ha wimpelde alles weg. Doorgezet en bleek pcos te hebben. - dochter had echt geen reflux.. Ik kreeg zelfs psychologische hulp aangeboden om om te gaan met huilen (ze huilde/krijste zn 20 uur per dag). Ze had het dus wel en goed ook. - man werd naar huis gestuurd met nierstenen. Heb em naar de hap gebracht en bleek een zeldzame aandoening te hebben. Maanden aan zware medicijnen gezeten.
Ik had gelijk toen ik zei dat hij heel raar bewoog met 1 arm en been. Niemand zag het of geloofde me en ik kreeg te horen dat het normaal was bij baby's. Maar wat ik zag was niet normaal dus daar had ik gelijk in. Epilepsie door een hersenbloeding. Uiteindelijk wel goed gekomen dus een verhaal met een happy end. Nu ben ik aan het wachten om mijn gelijk te krijgen dat hij nog niet kan praten door zijn kort tongriempje Wilde het nog laten nakijken bij de huisarts vorige week maar het lukte voor geen meter. Niet zijn fout, onze zoon werkte niet mee Altijd dat gedoe van : wacht maar tot ze kruipen, dan is niks meer veilig! Wacht maar tot ze zich kunnen optrekken, dan is niks meer veilig,... Ik wimpelde dat altijd af maar dan zeggen ze het nog eens dus psychisch bereid je je daar toch maar op voor maar het is gewoon dikke bullshit. Vraag me nog steeds af op wat ik moet wachten Nu is het van : wacht maar tot hij los loopt dan is niks meer veilig. Euhm ja dat zal wel.
Bijna altijd. Ik weet wat voor mij wel/niet werkt, wat ik daarvoor/daaraan moet doen en wat ik ervoor nodig heb. Toch denkt iedereen altijd te pas en te onpas met advies/tips te komen en mij tegen de haren in te strijken door mij het gevoel van incompetent te geven. Meestal begin ik dan te twijfelen aan mijzelf en wil ik die ander toch op zijn/haar woord geloven en vaar ik op andermans koers, maar het heeft mij altijd doen terugkomen. Gewoon op eigen koers blijven varen en doen wat mij goed dunkt. Sommige mensen vinden mij dan een dictator of een eigenwijs kreng; daar krijg ik vaak een hoop kritiek op, maar als er iemand weet wat ze doet in mijn leven, ben ik het.
Ja haha, altijd hè? Wacht maar totdat... Nou, ik wacht ook nog steeds. Wacht maar totdat je later groot bent en het zelf moet doen; dan denk je er vast anders over. Jij bent klein en hebt er nog geen verstand van; kom later maar terug, etc. Zulk soort dingen hoorde ik vroeger aan de lopende band van mijn ouders. Wacht maar, wacht maar, wacht maar. Nou, ik ben werkelijk nog geen millimeter afgeweken qua mening/gevoel/gedachten. Ik wist toen al precies wat ik wilde en wat ik vond - en dat weet ik nu nog steeds En ik vind het bij uitstek niet respectvol zoals men toen (en nu soms nog steeds) mijn mening met dat soort uitspraken voorbij stoof.
Toen ik voor een slokdarmonderzoek wattenbollen gedrenkt in bariumpap moest doorslikken voor een slikfoto. Ik zei nog dat die zou blijven hangen, maar nee, meneer de radioloog wist het beter. Hij bleef hangen. 'Neem er dan nog maar 1, dan duwt die de eerste misschien wel weg.' Dat leek me niet, en ja hoor, ook de tweede bleef hangen. Moest tot het eind van de dag wachten tot mijn specialist de tijd had om ze eruit te halen, dus de hele dag niet gegeten en gedronken en met een spuugbakje rondgelopen omdat ik ook mijn speeksel niet meer kon doorslikken. Dat is al bijna vijfentwintig jaar geleden, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Gelukkig zijn veel artsen tegenwoordig beter in staat om te luisteren naar hun patiënten, die weten toch vaak beter wat de praktische gevolgen zijn van hun aandoening.