Hallo, Senna kan zichzelf soms moeiteloos in slaap huilen (binnen 10 min.) en soms red ze het absoluut niet. Het lijkt dan wel alsof ze 'erin blijft hangen'. Ik ga haar dan steevast na een minuut of tien/vijftien troosten (aai over haar bol of even mijn hand tegen haar wang houden) en na zo'n drie minuten slaapt ze dan wel in. 's Avonds red ze het nog niet om zichzelf in slaap te huilen. Ze heeft met haar bijna vier maanden, nog erg veel last van haar darmen. Ze kreunt en steunt de hele boel dan bij elkaar en daarom ga ik haar meestal troosten. Herkennen jullie dit? Dat je baby zichzelf de ene keer wel in slaap kan huilen en de andere keer niet? Ik vind dat 'laten huilen' iets verschrikkelijks, maar ik heb ervaren dat Senna dit wel nodig heeft om in een diepe slaap te vallen. Groetjes Anna
Nee ik herken het niet, maar ik weet inderdaad dat ze het af en toe nodig kunnen hebben. Isabella heeft dat nu ze ouder is soms. Net nog was ze heel moe, maar wilde eigenlijk niet echt slapen. Maar aan haar huilen hoorde ik dat ze wel echt heel moe was en wilde slapen. Het huilen heeft geholpen. Doe wat jou het beste lijkt. Als moeder voel je dat feilloos aan. Je moedergevoel heeft het bijna nooit bij het verkeerde eind.
Dag Anna, Ik luister altijd heel goed naar welk 'soort' huilen het is. Soms is het wat drammerig / klagerig. Dat is inderdaad een slaaphuiltje en hij valt hierna ook altijd in slaap. Als hij echter echt hard (soms hysterisch) huilt, is er meer aan de hand. Dan haal ik hem er ook altijd weer even uit. Soms moet hij dan toch nog een boertje laten of heeft gewoon behoefte aan nog een beetje aandacht. Ik geef hem dan nog een paar slokjes uit de borst en knuffel nog even wat. Hierna valt hij dan meestal alsnog snel in slaap.
Hoi. Senna begint door te krijgen dat mamma toch wel komt als ze huilt! Mevrouw is 15 weken en was net vreselijk aan het drellen. Niets was goed, geen fles, geen box, geen wipper, zingen werd niet op prijs gesteld. Alleen bij mamma op de arm en dan nog met af en toe een drel. Dus ik denk: jij gaat naar bed madam. Senna dus niet mee eens en zet het op een brullen, echt hard dus. Maar ik wist gewoon dat ze zo moe was. Na 20 minuten (en dat is voor mij erg lang omdat ik normaal gesproken binnen 10 minuten alweer bij haar sta) ik naar boven. Zodra ze mij in het vizier kreeg was het stil en zag ik zowaar een soort van lachje. Het is me toch wat? Ik haar naar-bed-gaan-mobiel 1 keer aangetrokken, weltrusten kus gegeven en resoluut de deur dichtgetrokken. Ik kreeg drie flinke brullen van haar maar toen was het dan ook stil. Begint dat nu al, dat ze weet dat mamma toch wel komt als ze blijft huilen? Groetjes Anna
Heel herkenbaar...! Hier gaat het meestal goed, de ene keer valt ze in slaap zonder geluid, dan weer met wat gemopper, en soms begint ze echt keihard te huilen zodra ik haar neerleg. Inmiddels weet ik het verschil tussen de huiltjes wel, en papa begint ze gelukkig ook te herkennen, zodat we wel aardig goed kunnen inschatten of we er heen moeten gaan of niet. En ja... ze hebben het volgens mij ook wel echt door... Want tot vorige week was ze verschrikkelijk onrustig met gaan slapen als papa thuis was. Als ik alleen met haar was, was er niets aan de hand. Want... papa had moeite met laten huilen en ging er dus steeds heen. Nu heeft ie het "afgeleerd" en gaat het over het algemeen heel goed!
ja hier ook zo'n reactie op zich wel logisch want ik reageer op dr huil en daar zou ik ook vrolijk van worden, iemand luistert.. Wij doen hier dus ook niet aan huiltjes negeren maar kijken wat eraan de hand is.. Soms honger soms troost soms gewoon lekker knuffelen en wat liefde soms ook een flinke poepluier.. En zolang ze nog niet kan praten, communiceert zij met huilen en beantwoorden wij dit dus Want ik kan er ook niet tegen laten huilen, en vind het ook niet nodig!
Waarom neem je haar gewoon niet bij je totdat ze slaapt of in ieder geval totdat ze zo rustig is dat ze lekker gaat slapen? Het is helemaal niet nodig om haar te laten huilen, ze is nog zo klein. Ze heeft je hartstikke hard nodig! Logisch dat ze blij wordt als ze je ze ziet. Ze is je echt niet aan het uitproberen, hoor!
Dat bij me nemen tot ze slaapt dat heb ik ruim twee maanden gedaan maar daar ging Senna niet van slapen. Ja, hooguit een kwartier maar daarna was ze er steevast weer. Gevolg was een oververmoeid meisje. Tot het moment dat ik een keer MOEST kolven. Het was al ruim zes uur geleden en ik stond werkelijk op knappen. Ik had eerder die dag al gekolfd met een huilend meisje tegenover me en toen ik haar in bed had gelegd had ik mezelf beloofd dat ze tien minuten mocht huilen. Dat was de tijd die ik nodig had voor het kolven. Binnen 10 minuten lag Senna te slapen en wel voor 4 uur. Dat was nog nooit gebeurd. Alhoewel ik nooit geloofde in in slaap laten huilen, heb ik ondertussen wel gemerkt dat Senna haar stress of indrukken kwijt moet door te huilen. Als ik ook maar het gevoel heb dat er meer is (pijn, of iets anders dan het ontladen en dat voel of hoor je aan je kind) dan ben ik de eerste die haar oppakt en haar troost. Senna is de eerste veertien maanden trouwens 's avonds alleen in slaap gevallen, liggend op mijn buik. Ik weet ook wel dat Senna mij niet uitprobeerd! Groet Anna