Aldus mijn 2 jarige Nou ja zo erg is het nog niet. Mijn dochter is helemaal niet bang voor het avontuur. En wil maar al te graag zien wat daar ver weg of achter de hoek is. De tijd is eraan gekomen dat ze dus niet luisterd als ik zeg dat ze bij me moet blijven. Staan wachten tot ze terug komt heeft geen zin. Mezelf verstoppen ook niet. Al geprobeerd. Wat wel helpt is haar gaan halen. Maar hey dat is een leuk spelletje! Dat ga ik vaker doen! Hoe kan ik voorkomen dat dit een spel word ? Het is juist zo leuk dat de buggy vaker weg kan
Als ze niet luisterd moet ze m'n hand vast houden de rest van de tijd dat we onderweg zijn. Dat vind ze niet leuk, dus is een echte straf voor haar.
Dit, alleen bij mijn zoontje houdt het in dat ik hem vasthou want hij gaat echt niet vrijwillig mij vasthouden als hij eigenlijk weg wil rennen. Ook sowieso tussen druk verkeer en op parkeerterreinen waar het zo lekker onoverzichtelijk is hou ik hem gewoon vast. Of bij zijn handje of arm of aan zijn capuchon. Hij moet zelf leren uitkijken en ik moet hem vertrouwen geven, maar het risico op onweerstaanbare impulsen bij een 2-jarige vind ik te groot. Wil hem graag nog groter zien worden
Over het al gemeen kan ik het afspreken met hem maar als die zon bui heeft ligt het eraan. Als het met buiten spelen is leg ik het hem uit wat er kan gebeuren en gan we linea direct naar huis. Gebeurt het ergens anders hou ik zijn hand vast of til hem op maar niet om te kroelen en vertel duidelijk de consequenties ervan. Heb bijna nooit de buggy meer bij
Ja bij een weg of andere gevaarlijke situaties MOET ze gewoon de hand vast houden. Dat wil ik wel bij haar erin prenten. Maar dat lukt niet heel lang. Bij de hele route aan de hand gaat ze gewoon hangen en zitten. Gek genoeg vind ze de buggy heel leuk. Die gebruiken we niet vaak omdat we een hele fijne wandelwagen hebben. Maar nu ligt deze standaard in de achterbak. Misschien die toch maar vaker gebruiken dan. De tijd dat ze het goed doet komt hopelijk vanzelf. Ze is ook nog maar net 2. Misschien begrijpt ze het over een tijdje beter
Weer in de buggy of wandelwagen. Als we een lang stuk gingen lopen dan ging die mee omdat hij anders ging vervelen omdat hij te moe was. Als je kleine stukjes laat lopen hebben ze een succes gevoel zonder dat je zit te mopperen. Lopen zonder buggy komt wel
Zou voor mij heel simpel zijn: niet luisteren is in de buggy. En wij zijn ook heel simpel in waarschuwen als we ergens zijn: als je niet bij me blijft, gaan we naar huis. En zo geschiedde Dat vond ze dan toch ook niet leuk, haha.
"Niet luisteren is niet zelf lopen" zei ik altijd. Als we de buggy mee hadden ging hij daarin, en als ik die niet bij me had (bijv. Als we dochter naar school hingen brengen) tilde ik hem gewoon op. Dat vond hij echt vreselijk, dus hij was er vrij snel achter dat hij beter maar kon luisteren op straat.....
Mijn jongste was nou net zo'n peuter waar het niet bij werkte om te zeggen: 'oke, doei, mama loopt wel verder.' Dan rende ze lachend de andere kant op. Was tot die tijd geheel tegen mijn principes om achter een kind aan te rennen. Maar goed, veiligheid staat voorop, dus mijn principes zijn aangepast per kind Ik moest dus toch achter haar aan rennen, want ze vloog net zo makkelijk het verkeer in. Als ik geen kinderwagen bij de hand has, wat regelmatig was, dan tilde ik haar onder de arm en besteedde geen enkele aandacht aan eerst haar pret van het wegrennen en daarna haar boosheid dat ze opgetild was. Ik zei dan hooguit kort waarom ze bij mij moest blijven, tijdens het oppakken.
Herkenbaar. Allebei de jongens deden dit heel erg vanaf 11 maanden tot een jaar of 4. Zo vervelend, want doodeng en doodvermoeiend! Ik rende er ook achteraan, pakte ze vast en zei heel duidelijk: Nee! Jij mag niet weglopen. En dan aan de hand meenemen of onder de arm nemen. Spartelen en gillen natuurlijk De oudste wilde nog wel aan 'de riem' polsbandje en dan zo lopen. Maar de jongste was nog erger dan de oudste, die ging midden in een drukke winkelstraat op de grond rollen, waardoor we helemaal in de knoop zaten. Om vervolgens keihard te brullen Ik deed ze daarom vaak bij voorbaat al in de buggy. Echt jammer, want vond die uitjes zo leuk, waarbij ze zo lief dribbelen en alles bekijken. Stil staan bij bloemetjes en slakjes enzo. Maar nee, dat hadden ze toch echt zelf verpest. Nu luisteren ze allebei goed. Ik brul nog altijd dat ze niet te ver mogen of nu moeten stoppen (bij de stoep bv) en ze staan meteen stil. Zo niet? Dan krijgen ze op hun kop. Ze weten nu heel goed wat er kan gebeuren in het verkeer, dus het maakt mij niet uit hoe enthousiast ze zijn: niet alleen oversteken.
Hier ook een peuterpuber die NIET luistert. Ze kan een heel rondje goed bij me blijven en op het laatst alsnog als een kip zonder kop zo de straat op rennen. Levensgevaarlijk, ik ben er al een paar jaar ouder van geworden. Roepen heeft geen zin, doorlopen niet en idd ergens gaan staan waar ze me niet ziet ook niet. Ik zal er achteraan moeten sprinten om te voorkomen dat ze onder een voertuig platgewalst word. Heb naast haar nog een dreumes van 15 maanden en een baby van 3 weken. Na een wandelingetje deze week was ik het zat en heb ik wristbuddies besteld. Soort looplijntje voor aan de pols. Ze vind het wel interessant en ik hoef niet de wandelwagen zonder toezicht ergens te parkeren om vervolgens met mijn nog wrakkige bekken achter haar aan te sprinten en dus mn twee andere kids alleen te laten. De jongste dochter loopt inmiddels ook en zal strakjes ook buiten willen lopen dus ik heb straks twee 'hondjes' aan de lijn en een baby in de wagen 😅. Anyhow ... wristbuddies te koop bij kinderveiligheidswinkel.nl ... Ideaal.