Slechte grammatica zegt in principe niks over de manier waarop je een kind opvoedt uiteraard. Wat vlinder denk ik bedoeld is dat het met de houding en grammatica allemaal wel heel stereotyperend is. Nee ik weet het, je mag geen vooroordelen hebben, bv de namen van kinderen is ook zo'n mooie. En vooraf zal ik nooit denken: o die heet zo dat zal wel een rotjong zijn, maar achteraf bekeken bekruipt mij wel heel vaak het gevoel: zie je.. Ik bedoel bv waarom is het nooit jan maarten of floris die kinderen hier in de buurt terroriseert of van de glijbaan naar beneden roggelt En ook hier op het forum zie je dit soort dingen voorbij komen. Bepaalde namen van kindjes, bepaald taalgebruik of grammatica. En nee ik weet dat dat eigenlijk niet hoort, maar waarom klopt het achteraf dan te vaak? Overigens slaat mijn relaas niet op ts, dit was echt een voorbeeld.
En t klopt ook heel vaak niet inderdaad. Het gaat om de moederliefde, niet of je alle d's e t's correct kan schrijven.
Precies wat Tuc zegt (Tuc nu kappen hoor, we zijn het te vaak met elkaar eens de laatste tijd! ). Het gaat niet om kleine grammaticale foutjes als d en t. Die maak ik zelf ook vaak zat Het gaat om het hele beeld dat je krijgt van iemand die heel typisch schrijft en op een bepaalde manier overkomt.
Ik ben het zelden eens met tuc maar dit is wat iedereeniet bedoeld. En opvoeden gaat over Veel meer dan alleen houden van je kind. Je moet je kind ook iets kunnen bieden buiten ik hou van je. Zoals ik al eerder zei soms is je best doen niet goed genoeg. Soms kan je niet beter en dan is dat natuurlijk heel erg.
Moet je voor de grap hier in de wijk eens komen kijken, is juist precies het tegenovergestelde aan de hand hier zijn het juist de jan-jaap, Valentijn, madelief, etc. die de rottigheid uithalen en er andere toe aansporen. Ga je spontaan dingen vanuit andere oogpunten door bekijken. Wat ik daarmee bedoel, enkel op vooroordelen een oordeel vellen en daardoor niet in staat zijn om vanuit andere oogpunten naar een probleem te bekijken is vaak in dit soort zaken een probleem. Waar is dan dat zelfinzicht? Want roepen dat iemand die te maken heeft met OTS of UHP (standaard) een gebrek aan zelfinzicht zou hebben is net zo hard een vooroordeel, ingegeven door instanties die macht hebben en in velen hun ogen alleswetend zijn daarin. En ja ik durf dat vanuit mijn ervaring met deze instanties zo te stellen, dat ballonnetje met alle bewijzen daarvoor, alle stukken communicatie, alle daadwerkelijke feiten aantoonbaar tegenover de meningen van gezinsvoogden etc die als feit zijn opgeschreven, opzij geschoven adviezen van derden die wel in nauw contact hebben gestaan die moeite hebben gestoken om het vertrouwen van een bang muisje te verkrijgen (en dan praat ik niet over mijzelf maar over mijn kind), dat ballonnetje klapt binnenkort heel hard. En gelukkig is bijvoorbeeld een tuchtraad wel zo fair om de diverse punten waarop het fout is gegaan toe te bedelen aan de persoon die op dat moment bemoeienis en invloed had. Zou immers vervelend zijn als enkel diegene die ermee door is gegaan hierop aangekeken kon worden. Zit enkel nog te wachten op die naald, maar verwacht hem op korte termijn. Maar goed geduld en een lange adem is een schone zaak toch? @twinkle star, hier is zowel start OTS als verlenging zonder bewijzen toegewezen, hiervoor hoefde enkel geschreeuwd te worden. Maar dit is ook bekend als handelswijze in het gebied van deze rechtbank. Overigens tot grote frustratie van vele hulpverleners, zelfs diverse gezinsvoogden die daarvoor vervolgens op de vingers getikt worden vanuit hun instantie. (Ook dat heb ik uit zeer betrouwbare bron) @vlinder.. ik zou eens googlen, de gedragsdeskundige vragen of beter nog een psycholoog/psychiater die kunnen je het haarfijn uitleggen en misschien zelfs wel het inzicht geven hoe je het kan veranderen voor zover je daar zelf de wil voor hebt. Kan je zeggen dat het erg verhelderend kan werken.
Ik vind het toch wel bijzonder om te horen. Wij hebben echt wel momenten gehad dat een heftige zaak werd aangehouden of soms niet werd verlengd door de kinderrechter terwijl er echt aan waarheidsbevinding was gedaan. De kinderrechter is uiteindelijk de persoon die bepaald wat er in een zaak gebeurd en de uitspraak doet. Maargoed deze discussie kunnen we eindeloos voeren. Feit is dat een niet tevreden moeder alles in de media mag droppen maar jeugdhulpeverleningsinstelling geen reactie mag geven ivm wet op de privacy en zo komt er altijd maar een eenzijdig beeld naar buiten. Ik zie ook dat het je eigen gezin betreft. Ik ken maar weinig ouders die gedongen hulp opgelegd hebben gekregen en zeggen nou JZ en kinderrechter, jullie hebben helemaal gelijk! De hulp is niet voor niks gedwongen, dat is omdat vrijwillige hulp niet van de grond kwam.
Ik kan niet anders dan mij helemaal hierbij aansluiten. En niet eens zozeer vanwege wat ik hier op het forum lees, maar omdat wat jij hierboven stelt Tuc, precies overeenkomt met de werkelijkheid in de rechtbank.
Dat kan uiteraard natuurlijk en ik snap dat jij er dan anders tegenaan kijkt dan ik. Ik woon toevallig in wijk waarin echt zoooveel verschillende mensen wonen. Grenzend aan het centrum (waar hier veelal de dokters en advocaten wonen) en aan een andere wijk waar mensen van een wat lager sociaal milieu wonen (kan het even niet netter omschrijven). En onze wijk zelf is heel multicultureel. Op de school van onze kindjes zitten werkelijk uit alle lagen van de bevolking mensen...er is geen cultuur die daar niet vertegenwoordigd is. Dat maakt dat bij ons buiten ook al die verschillende kindjes komen. En wat ik eerder zei is echt zonder gein. Het zijn altijd dezelfde soort kindjes hier die rottigheid uithalen of op school erop los meppen. Net zoals het dezelfde kindjes zijn die naar hockey en tennis gaan. (Al zijn wij dan straks ws de uitzondering😂, ik denk niet dat wij typische hockey mensen zijn, maar onze dochter wil dat wel gaan doen) Met bijbehorende namen en gedragingen. Wat ik wel met je eens ben is dat het 1 ding is als ik als doorsnee ouder zo'n conclusie trek maar dat het natuurlijk voor zo'n instantie minder oke is als die dat doen. Professioneel gezien moet je natuurlijk wel verder kijken. En zoals ik zei probeer ik daar zelf ook niet aan te denken en er blanco in te staan, maar zo jammer dat zo'n vooroordeel dan te vaak bevestigd wordt. Dat bedoelde ik dus als uitleg van wat vlinder schreef, want ik snap dus waar dat vandaan komt.
In je langdradige verhaal is een hoop boosheid te zien. Het is natuurlijk heel makkelijk om je pijlen te richten op mij. Daar mag je prima je energie aan verspillen Maar mij heb je er niet mee. Het bevestigd opnieuw het beeld dat ik van jou en mensen in een dergelijke situatie keer op keer krijg. Zó boos op alles en iedereen. Nóóit jouw schuld. En wee je gebeente wanneer iemand je wijst op zaken. Boem! Richt je energie op je kind. Succes!
En wie zegt dat dat door mij als (verzorgend) ouder kwam? Dat is een conclusie die je trekt zonder de feiten te kennen. Er zijn overigens genoeg ouders die gedwongen hulpverlening verzoeken bij een rechter omdat het vrijwillige te vrijblijvend is voor 1 van de partijen omdat er bijvoorbeeld geen maatregelen genomen kunnen worden en, ook als bijvoorbeeld 1 ouder een weigerachtige houding aan neemt, het in een rapport gvervolgens uitgelegd wordt alsof beide ouders niet voldoende mee zouden werken terwijl er maar voor 1 van de ouders voorbeelden en bewijzen genoemd en gegeven kunnen worden. Ben dan ook zeer benieuwd naar jou mening hoe beide ouders verantwoordelijk zijn voor de weigering van 1 van hen. Die vraag ligt ondertussen al jaren bij meerdere partijen en het enige antwoord wat er gegeven kan worden is dat beide ouders ten alle tijden verantwoordelijk zijn. Als je vervolgens vraagt waarin, ik in mijn geval, dan verantwoordelijkheid heb in het weigeren van mijn ex en hoe ik dit kan veranderen. Komt er een antwoord dat ik mijn ex niet kan veranderen, ik moet accepteren dat hij zo is en een manier vinden om daarmee om te gaan. Tja, en dat was nou juist de reden waarom er verzocht werd voor eenhoofdig gezag en de reden om bij afwijzing gedwongen hulpverlening aan te vragen. (Dus voor de duidelijkheid, ik heb zelf verzocht om dat gedwongen kader, onder het mom dat dan in ieder geval mijn kind de hulpverlening zou krijgen die hij nodig had en heeft en er zaken geregeld konden worden, echter blijkt dat een zeepbel te zijn) Om je dan van de feiten in mijn gezin op de hoogte te stellen, mijn ex weigert medewerking en toestemming te verlenen voor letterlijk alles. Zeg ik ja, zegt hij standaard nee, pas ik mijn mening aan naar hem of sluit ik aan bij wat hij aangeeft, wordt het gewoon van zijn kant 180 graden gedraaid zodat we weer lijnrecht tegenover elkaar staan. Werkt niet in het vrijwillige kader, maar ook niet in het gedwongen kader. Waarom niet omdat zodra mijn ex dreigt/bedreigingen uit/aggressief gedrag vertoont vindt men het belangrijker om te zorgen dat hij aan tafel blijft door hem zijn zin maar te geven en alles op zijn manier te doen, het kind volledig uit het oog verliezend. Vanuit pedagogisch oogpunt totaal onuitlegbaar en bovendien onverantwoord, zeker als dit ook gebeurt door begeleiders bij omgangen ten aanzien van het kind. Vanuit veiligheids oogpunt discutabel, enerzijds is de-escaleren uiteraard verstandig, anderzijds wordt op deze manier de herhaling en machtsverhouding ernstig verstoord en de reeds bestaande verstoring in stand gehouden. Vanuit objectiviteits oogpunt volstrekt onaanvaardbaar aangezien hierdoor partijdigheid in de hand gewerkt wordt.
Mijn vriendin heeft autisme en is gevoelig voor psychoses en heeft al jaren (vrijwillig) jeugdzorg over de vloer. Er zijn al veel mensen over de vloer geweest en over het algemeen is de ervaring zeer positief. Ik heb regelmatig gedacht dat het beter was om de jongste (tijdelijk) uit huis te plaatsen, maar dit is nog nooit gebeurd. Zelfs toen ze in een psychose zat en van voren niet wist dat ze van achteren leefde, kwam er 2 keer per dag iemand langs van de crisisdienst maar is er geen sprake geweest van uhp. Ik kan dus bijna niet geloven dat er kinderen zonder hele goede reden uit huis worden geplaatst. De jongste zoon van mijn vriendin is wel een periode in de weekenden bij ons geweest, maar ook dit was vrijwillig. Jeugdzorg gaat altijd heel respectvol met haar om, is mijn ervaring.
Evenals dat jij het beeld van de krampachtige en 'mijn beeld is de enige juiste', 'ik weet alles beter want ik heb ervoor gestudeerd' bevestigd. Overigens als je geen antwoord of 'pijlen' op je gericht wil hebben vraag er dan ook niet letterlijk om. En wees niet bang, ik richt mijn energie op het welzijn van mijn kind en dat van velen met hem in vergelijkbare situaties. Maar dan wel op alle vlakken en niet enkel op 'de schone schijn naar de buitenwereld' vlakken.
Ok alles ligt dus aan je ex. Hij klinkt niet fijn. Maar je hebt wel zelf ooit bedacht dat het een goed idee was om met hem een gezin te beginnen. Zie je daar je eigen rol in? Ik zie zo vaak dat mensen zelf keer op keer voor een bad boy kiezen. Dan ben ik heel hard: wie zich brand moet op de blaren zitten. Wat ik dan wél heel erg vind is dat de kinderen altijd de dupe zijn. Iemand veranderd niet van de een op andere dag in een agressieve man. Daar was je zelf bij. Waarom dan kiezen voor een kind met zo iemand?
Nee je leest niet goed. Ik vind het prima dat jij zo uit je stekker gaat tegen mij. Míj heb je er niet mee. Het wordt een beetje gênant zo Maar goed om te lezen dat jij je energie goed besteedt.
Wat jammer dat dingen in dit topic persoonlijk worden gemaakt. De wereld is niet zwart/wit, gelukkig niet..... Dus ik kan mij voorstellen dat jeugdhulp hele goede dingen doet en dat altijd met het welzijn van een kind voorop. Maar ik kan me ook voorstellen dat er soms fouten worden gemaakt, dat is menselijk, ondanks alle goede bedoelingen. Maw de ene persoon kan een goede ervaring hebben en de andere een slechte. Dat is met alles zo. En wij zijn er niet bijgeweest..ik zou er dan ook nooit een oordeel over durven geven... Ik hoop alleen dat de kinderen die hulp nodig hebben dit ook krijgen net zoals ik hoop dat als er fouten worden gemaakt deze worden rechtgezet.
Een verhaal heeft altijd twee kanten, in jullie geval 3. Dat van jou, je ex en de gezinsvoogd. We horen er nu maar 1, 1 verhaal die de schuld van alles bij ex en hulpverlening neerlegt en de schuld compleet buiten zichzelf legt. Om een goed oordeel te kunnen geven moet je alle kanten van het verhaal horen en die ken ik niet. Ik ga hier dus verder ook niet meer op reageren.
Wat een gevoelig onderwerp dit!! Ik lees belangstellend mee. Wat een frustratie. Ik kan alleen maar erg dankbaar zijn dat het bij ons goed gaat. Tussen mijn man en mij en de kinderen. Toch kan ik nergens boven staan. Ik weet hoe je jezelf in een partner kan vergissen. Maar ook dat het soms totaal anders kan gaan in je leven als je van te voren kan bedenken. Ook dat er echt in mijn ogen ouders zijn die bewust onredelijke macht over hun kinderen uitoefenen... Dan heb ik het over allerlei vormen van kindermishandeling. En dat kan zo geraffineerd gaan dat het aan de buitenkant niet zichtbaar is. Verwaarlozing of simpel weg armoede oid kan je als ouders al zo in de weg staan. Ik kan alleen maar respect opbrengen voor ouders die positief blijven. Er wordt in algemene termen vaak gesproken en dan denk ik dat het misschien best meevalt en dat er tegenwoordig al snel sprake is van mishandeling of verwaarlozing. Ik denk dat deze gedachte komt doordat ik me geen voorstelling wil maken hoe zwaar een thuis situatie kan zijn voor een kind. Omdat ik me amper kan voorstellen wat sommige kinderen mee moeten maken. Gelukkig misschien maar. Voor allen die wanhopig zijn veel sterkte!!! Zo heeft ieder zijn mening en zijn ervaring waaruit gereageerd wordt. Ik vind het moeilijk om te lezen dat mensen hier anderen zo aanvallen. Waarom? Omdat ik eigenlijk geen idee heb (Gelukkig!!) wat er allemaal in gezinnen aan de hand kan zijn. Degenen die anderen aanvallen zullen juist die situaties wel kennen die ik me niet in kan denken. Ik heb gewoon te goed vertrouwen in een ander en zou dus echt geen goede hulpverlener zijn. Mij kunnen ze ten koste van de kinderen alles wijsmaken...