Hoi meiden, Misschien een rare titel... Maar ik heb echt angst voor een zwangerschap. Even in een notendop: Wij zijn alweer 46 maanden (bijna) bezig voor ons eerste wondertje. Lopen daarvan alweer 30 maanden in het ziekenhuis, veel mee gemaakt waaronder eind vorig jaar een MA die erg vervelend verlopen is. (8 maanden clomid/pregnyl gehad, 4 IUI behandelingen en 2 ICSI's) Nu ga ik in april voor mijn 6e hysteroscopie (kijk operatie in de baarmoeder) en mijn 2e laprascopie om mijn baarmoeder afwijking nu hopelijk definitief op te heffen. Hierna kunnen we in principe weer verder met onze cryo pogingen (hebben nog 2 cryo's over van de 2e ICSI behandeling) Nu is het zo dat door de MA die ik eind vorig jaar heb gehad ik zon angst heb om weer zwanger te zijn. Het idee alleen al bezorgt me stress. We hebben om die reden dus ook zoiezo besloten om pas na onze vakantie deze zomer weer verder te gaan, maar goed dat haalt mn angst niet 1,2,3, weg zeg maar. Zijn er meiden die ook zoiets gelijks hebben mee gemaakt? En hebben jullie misschien tips en trucs voor me waardoor mn angst minder kan worden. Echt een kindje is mn aller grootste wens, maar de gedachten weer zwanger te zijn word ik al bang van, bang dat we weer t zelfde mee gaan maken. En vooral omdat we nu redelijk richting het eind van de kans zwanger te worden gaan word dat alleen maar erger :S. Lang verhaal geworden en sorry voor mijn geklaag, maar hoop dat jullie het begrijpen.
Hee, Wat een verhaal. En wat heeft jullie kinderwens al een geschiedenis, poeh! Ik las laatst een verhaal ergens over een moeder die een kindje had verloren uur na de geboorte (dit wisten ze), die ook echt was begraven enz. En die daarna het ook best weer eng vond om zwanger te worden, en er eerst ook niet van kon genieten omdat ze bang was. Pas nadat het eerste uur bij de geboorte voorbij was, werd het beter.. Lijkt me ook een moeilijk iets. Misschien kun je hier geestelijke zorg voor krijgen? Want de dingen die jullie ondergaan zijn erg heftig. Veel sterkte, en tevens succes natuurlijk (dubbel)
Ik herken je angst. Ik had dat ook heel erg op een gegeven moment. Tot ik tegen mezelf zei dat treuren en angstig zijn bij een positieve test niet hoefde. Als het fout zou gaan had ik nog tijd genoeg voor verdriet en elke dag die het goed ging ( of we nog onwetend waren) was een dag verder. Dat was een beetje mijn mantra zeg maar en het heeft wel geholpen.
Overigens heb ik nu een angst voor de gehele zwangerschap, maar met name voor de periode waarin vroeggeboortes kunnen komen ( en nu wel doorzetten) en de uren na de bevalling door wat er gebeurd is hier. Ik heb dus de angst voor een miskraam niet meer zo sterk omdat deze plaats gemaakt heeft voor een angst die verder weg ligt? groter is? Ik zal ook pas rustig zijn als ik zwanger zal zijn en bevallen en de kraamtijd voorbij. Maar ik weet dat ik nu met meer wetenschap een zwangerschap zal ingaan en ook meer al ken mocht het weer zover komen allemaal. Overigens is tegen ons gezegd dat een volgende zwangerschap een nog grotere kans op vroeggeboorte geeft, ( al passage in geboortekanaal gehad dus niet meer goed te remmen misschien cerlage blablabla). Ik kan daar nu wel heel angstig om gaan zijn, maar iets eraan veranderden kan niet. Die angst is er en die wuif ik niet weg maar ga ik aan en geef ik een plekje. Weet niet zo goed wat ik ermee bedoel te zeggen, of hoe het op een logische manier te verwoorden Ik denk dat ik bedoel dat angsten er mogen zijn, je ze moet accepteren dat ze er zijn en je moet leren loslaten dat er geen controle is en het maar over je heen moet laten komen. Dat besef kan het dragelijker maken. Zoiets..
Ik herken je gevoel wel, ik zou heel graag zwanger willen zijn maar zodra het hier weer zo mag zijn weet ik dat ik gelijk bang ben of alles wel goed gaat. Al hoop ik dat het ondanks alles toch meevalt en ik zelfs een beetje kan genieten.
@Alhoa: De angst voor vroeggeboorte zit hier ook. Maar dit is doordat mijn gyn mij heeft verteld dat ik zoiezo een kindje maar tot de 25-30 weken kan dragen ivm mijn baarmoeder afwijking en alle littekens die er in zitten door de operaties die ik er aan gehad heb. Maar als ik je onderschrift goed begrijp heb je dus 5 miskramen gehad en een gezond kindje. Mag ik vragen bij welke week het mis ging iedere keer?
Ik heb miskramen tussen de 5 en 13 weken gehad. En een spannende zwangerschap met premature weeen en het hele rattaplan. Ik ben uiteindelijk a terme bevallen na inleiding en toen bleek mijn zoontje niet helemaal goed. Hij is gereanimeerd tijdens vervoer van streekziekenhuis naar ic. en heeft dagen kritiek gelegen. Nu nog is hij nog niet helemaal zoals het 'hoort' lang verhaal. Hij is geboren met longen van 30 weken IRDS klaplong steriele longonsteking en infectie niet complete slokdarm iets open ductus die vanzelf sloot en heeft erg zuurstoftekort gehad wat te zien is geweest op hersenbeeld waardoor we aankomende paar jaar erachter gaan komen welk gebied eventueel getroffen is en verder heeft hij eetproblemen en ondertussen al 4 opnames gehad. Hij is nu 9 maanden. Ik denk dat mensen die iets meegemaakt hebben of weten dat ergens een grootte kans op is niet vlekkeloos en zonder angst onbevangen, een zwangerschap meer in kunnen gaan. Acceptatie van dat besef is een hele stap die het makkelijker te dragen maakt geestelijk. En het jezelf toestaan om te klagen en gevoelens te tonen helpt ook.
Ik wil niet teveel details vertellen op het forum omdat ik niet andere mensen bang wil maken. Mocht je meer willen weten mag je me altijd pb-en.