Ik weet het gewoon even niet meer... 4 schatten van kinderen hebben, maar er 2 niet zien. Het is verschrikkelijk, en het laat mijn moederhart huilen. Ik vraag mij iedere keer weer af waarom je een kind zo n pijn moet doen om het bij zijn moeder weg te houden. Tenslotte vraagt een kind niet om de scheiding. Waarom moet je het de kinderen dan nog moeilijker maken? Waarom doe je hun kleine hartjes zo n pijn? Waarom moeten hun al verdriet hebben die zij eigenlijk nog niet horen te hebben? Waarom denk je niet aan de kinderen? Al 4 jaar vecht ik om mijn kinderen. Zij zijn op een oneerlijke manier van mij weggehouden. "Je geeft de kinderen een dagje mee aan oma, en je ziet ze nooit meer terug." Het hele plan was een en al opzet. Je belt de politie voor ontvoering. Maar dan krijg je te horen : " aan huwelijksproblemen doen wij niets " Je gaat een rechtzaak aan, maar hun vader en oma komen de regels niet na, of ja, tijdelijk, maar na een tijdje beginnen ze weer met smoesjes, of wordt de telefoon niet meer opgenomen. En zo kun je door blijven procederen tot je er bij neer valt..... Dan probeer je het via iemand die bemiddelen kan, maar ook deze persoon wordt genegeerd..... Je probeert contact op te nemen met hun school, maar ook daar hoor je niets van. En dan hebben we nog bepaalde instanties die een boel beloven, weinig nakomen, en vinden dat we er zelf uit moeten komen. En natuurlijk willen we dat, maar als 1 kant niet meewerkt houd het een eind op. Na 4 jaar vriendelijk te blijven, kon ik mij vanavond niet meer inhouden. Ik heb er uit gegooid wat ik op dat moment vond. Niet dat het slim was, dat geef ik toe, want nu hebben ze al onze telefoonnummers geblokkeerd. Maar ik was enorm boos en verdrietig, en het moest eruit. En nu? Nu zak ik in van het gevecht van 4 jaar. Ik trek het niet meer. Ik kan niet meer vechten. Het is op. Natuurlijk mis ik mijn kinderen vreselijk, maar ik kan het niet meer. Dit gevecht beïnvloed mijn hele leven. Ik wil genieten van het gezin wat ik nu heb, en dat lukt ook, maar het voelt aan als een dubbel leven. Alsof ik bezig ben met 2 gezinnen, en het breekt mij op. Soms vraag ik mij af of het beter is het allemaal los te laten en te wachten tot ze zelf oud genoeg zijn om te mogen beslissen..... Al die jaren stel ik mij vriendelijk op in het bijzijn van de kinderen. Ook al weet ik dat de kinderen krijgen te horen wat voor heks ik wel niet ben. Voor hun bleef ik kalm en beheerst. Ik weigerde mee te werken aan hun spel, omdat ik inzie dat een gevecht om de kinderen niet hoort. Ook dit voelen zij aan, en daar wou ik ze al die tijd voor beschermen. En geloof me, het is moeilijk om vriendelijk te blijven..... Het liefst vertel ik de kinderen de waarheid. Maar dat kan ik hun niet aandoen. Zij houden wel van hun papa, en oma, en dat wil ik niet kapot maken voor de kinderen. Ik wil niet zijn zoals zij. Maar ik hoop wel dat de kinderen ooit inzien dat het nooit aan mij lag. Wat ik hier mee wil? Geen idee.... Ik wil het denk ik gewoon even kwijt. ik heb gedaan wat ik kon, en ik hoop dat ze gelukkig mogen worden, waar dat ook mag zijn. Mama houdt van jullie.
Ik weet even niet of ik iets kan zeggen wat he helpt. Maar ik wil he wel even een digitale knuffel geven .
Wat erg! Maar kun je de kinderen niet van school ophalen? De school mag de kinderen niet bij jou vandaan halen... Zelfs niet als een rechter bepaald zou hebben, dat je de kinderen niet mag zien...
Wat vreselijk moeilijk. Ook dat de instanties je in de kou laten staan. Dit is allemaal in Nederland? Hopelijk heeft er hier iemand het advies voor je wat te doen. Er zou toch een voogdij regeling moeten zijn?
Ik wil je ook heel veel sterkte wensen! Wat moet het verschrikkelijk zijn je kinderen zo te moeten missen!! Documenteer alles wat je gedaan hebt om ze te kunnen zien of terug te krijgen. Mochten ze later naar je toe komen dan kun je laten zien dat je er alles aan gedaan hebt.
Dankjewel dames voor de knuffels. @Lindah Ik hou inderdaad alles bij en bewaar alles voor de kinderen als zij ouder zijn om te laten zien dat het niet aan mij lag. Maar de kinderen zien al dat dit gebeurd. Ze zien dat er niet wordt opgenomen en ze weten dat ze altijd welkom zijn, zonder dat ik ze ook maar iets vertel. Helaas merken zij de situatie. zij zijn al 9 en 8 jaar. @rocketsience Het gebeurd in Nederland helaas.
oh my.. verschrikkelijk!! geef niet op! ik wil echt niet hard of gemeen zijn ben zelf een kind in vechtscheiding geweest.. maar geef niet op je kinderen zullen je dit later verwijten als ze de waarheid weten en bij je zijn.. geniet van wat je nu hebt maar geef het alsjeblieft niet op
Maar staat dat dan niet onder ontvoering? Ik wil namelijk geen straatverbod op lopen omdat ik dan helemaal niets meer kan. Ik zie ze er nog voor aan dat ze de politie bellen namelijk als ik op het schoolplein sta, ondanks ik net zoveel gezag heb als hem.
Wat goed dat je dit al gedaan hebt! En verschrikkelijk dat je kinderen dit allemaal mee moeten maken.. Misschien bij je wijkagent info inwinnen want vlgs mij kun je niet zomaar een straatverbod krijgen als jij ook het gezag hebt. Ik hoop dat er snel een oplossing komt en dat er rust komt voor jou maar ook voor je kinderen!
Ik lees op fb meer van zulke verhalen bij besloten groepen over jeugdzorg. Of vallen ze daar niet onder? Anders moet je maar pb-en, geef ik je de namen van de groepen. Daar zitten mensen die er (helaas) meer verstand van hebben.
Je zei dat er afspraken waren, maar dat de vader en oma zich daar niet aan houden. Wat voor afspraken zijn dat? Heb je nog voogdij op papier? En bezoeksrecht? Zijn er eisen aan dat bezoeksrecht (zoals alleen onder begeleiding)? Anders neem je ze niet méé van school, maar ben je daar gewoon. Kun je in elk geval op het schoolplein met ze kletsen. Dan laat je hen de keuze of ze met je willen praten of niet.
Oh. Ik lees nu in een ouder topic, dat je ex waarschijnlijk mee leest. Niet handig... PB maar als je wil...