We zijn er onlangs achter gekomen dat mijn man ADHD heeft. Hij is nog niet gestart met een behandeling en/of medicatie. Ik/we hebben al langer problemen vanwege zijn gedrag (weet even niet hoe anders te omschrijven ) en ik zit er op dit moment zo door heen, dat ik niet weet of ik nog bij hem wil blijven... Naast dat mijn man ADHD heeft, heb ik 2 kinderen met ADHD en ODD, waardoor ik eerlijk gezegd op het moment helemaal afgedraaid ben en ik ook niet weet of ik alles nog in het juiste perspectief zie... Ik wil onze relatie niet te snel opgeven en het is fijn dat we nu weten waar zijn gedrag vandaan komt, maar ik weet niet hoe lang ik het allemaal nog trek . In ieder geval vroeg ik me af of hier meiden zijn die ervaring hebben met een partner met ADHD bij wie pas op latere leeftijd de diagnose is gesteld en een behandeling is gestart. Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen!
Hier ook ervaring (nu inmiddels ex leven nog samen op dit moment). Ook hij heeft onderzoeken en testen gehad. Is nu op uitslag aan het wachtten maar is vrij zeker dat het ADHD is. Ook hier kon ik er echt niet meer tegen na 6 jaar samen te zijn geweest. Ik ben gewoon op erdoor . Ik ga nu op eigen wonen met onze kinderen en zie wel wat de toekomst brengt. Hier is het wel zo hebben ook relatietherapie enz... allemaal gedaan. Ik zal altijd van hem blijven houden hoe dan ook maar ik moet echt weer tot mezelf komen. Ik wens je in ieder geval veel kracht toe. Ga je gevoel achterna. Ze zeggen dat als ze medicatie hebben dat het veel beter zal gaan. Hier staat iets dat schijnbaar ook goed helpt voor add/adhd. lto3 | ADD Kenmerken
Mijn partner heeft ook ADHD. Wij hebben ook een heftige relatiecrisis achter de rug, waarbij ik de handdoek in de ring heb gegooid. Gelukkig toch volgehouden en nu een jaar later heeft hij goede medicatie, groepsgesprekken gehad en we krijgen nu speciale relatietherapie bij iemand die veel ervaring heeft met ADHD. We zouden eigenlijk 15 gesprekken krijgen, maar na 4 gesprekken is het eigenlijk al bijna afgesloten omdat het zo goed gaat nu. Bij mijn man maakte de medicatie een een stukje zelfinzicht een enorm verschil. Hij is van een kinderachtige puber veranderd in een volwassen man die gelukkig de voordelen van een ADHD'er nog wel heeft. Ik begrijp heel goed waar je nu doorheen gaat. Zelf was ik ook helemaal op.. Toch zou ik willen adviseren de moed nog niet op te geven en het een jaartje de kans te geven. Het afgelopen jaar is hier niet makkelijk geweest, maar absoluut de moeite waard. Zeker als er kinderen in het spel zijn. Bovendien blijf je de problemen altijd houden, ook als je uit elkaar gaat. Dan moet hij het in de tijd dat hij de kinderen heeft namelijk alleen gaan doen. Dat kun je als moeder toch niet helemaal loslaten dan..
Hier ook, maar hij is zich erg bewust van zijn eigen valkuilen (gebruikt bewust geen medicatie, want gebruikt al ontzettend veel medicatie voor iets anders) Niet dat hij er nooit intrapt, maar hij weet van zichzelf waar het mis kan gaan, dus is er wel alert op. Hij sport veel, elke dag, want dat helpt hem goed. Maar de constante onrust in zijn lijf is iets waar we beiden echt en modus in hebben moeten vinden.
Dank jullie wel voor jullie reacties... Heb helaas niet zo heel veel tijd meer om te reageren. Moet zo aan het werk en heb vanavond therapie voor m'n zoontje. @veronique Jouw linkje ga ik later nog even goed bekijken, dank je wel in ieder geval! Ik herken veel in je verhaal en dat je tot jezelf moet komen. En m'n gevoel achterna gaan...tja....lastig.... Helemaal omdat we twee kleine kindjes hebben. Die ook nog eens ADHD hebben, wat ook een weerslag heeft op onze relatie. Moeilijk, moeilijk.... @jippie dank je voor je reactie! Ben wel blij te lezen dat je man veranderd is. Hier inderdaad een kinderachtige puber . De psycholoog vond het zelfs bijzonder dat we nog samen waren . Weet je, eerder kon ik z'n gedrag wel handelen, maar nu met zo veel andere dingen die er helaas spelen heb ik er de puf niet meer voor en irriteer ik me aan alles bij hem. Juist nu ik hem zo hard nodig heb, is hij er op bepaalde punten totaal niet voor me. Dat doet pijn en vreet energie.... We hebben volgende week weer een afspraak bij de psycholoog. Denk dat ik hem dan maar eens wat vragen ga voor leggen, over mogelijke behandelingen en therapieën. Eigenlijk wil ik ook helemaal niet opgeven, maar het is wel errug zwaar. @papaver Die van mij is zich nergens bewust van helaas... De onrust kunnen we op zich wel mee overweg idd ook door te sporten, maar het chaotische, de vergeetachtigheid, dingen niet afmaken, het niet bereikbaar zijn etc. Hoe ga jij/gaan jullie daarmee om? En dan nog 2 mini-kopietjes van hem.... Ik kon mijn man er eerder nog wel bij hebben zeg maar (ik weet het, dit klinkt fout ), maar ik heb m'n handen vol aan m'n kids, m'n moeder is terminaal en zo kan ik nog wel doorgaan met dingen waardoor ik hem er niet meer bij kan hebben. En dan doe ik nog zo m'n best niet te veel van hem te verwachten.... Denk niet dat ik vandaag nog tijd heb om te reageren, maar dan wordt het morgen!
Ja drie van die types dat lijkt me heel erg zwaar. Wat hier helpt als ik hem iets vraag of vertel: hij moet mij aankijken en het herhalen. Dan is de kans dat het doordringt veel groter. Het puberale is hier in de loop der jaren minder geworden. Hij is nu 44 dus dat scheelt denk ik wel. Wbt vergeten: we hebben een familyplanner en die neem ik regelmatig met hem door, samen met zijn eigen agenda, maar geloof me er gaat nog vaak iets mis hoor! Daarnaast pas ik hier in huis redelijk strikt de drie r'en toe. Voor kind en man lekker rustig als ze weten waar ze aan toe zijn.
Het is moeilijk, heel moeilijk. Storm in het hoofd, lichamelijk veel energie, niet kunnen plannen, plannen niet zomaar kunnen wijzigen, vooruit denken (de kleine alledaagse dingen dan), etc. We gaan hier niet voor niets scheiden, we hebben beiden fouten gemaakt dat is zeker, maar na 5 jaar ben ik wel moe van de constante strijd tegen de adhd en het anders denken.
Dit had ik geschreven kunnen hebben. Ik beleefhet bijna identiek. Mijn partner is nu 2 jaar gediagnoseert en nu 44 jaar oud.
Hier ook. Ook sindskort pas bekent! Al roep ik het al heeel lang. Binnenkort gesprek over medicatie. Ook zoontje heeft adha en/of pddnos. Al heeft hij de stempel nog niet binnenkort voor een her diagnose bij de Ggz. Ik vind het op dit moment ook erg zwaar vooral omdat m'n zoontje erg onrustig is de laatste dagen weer. En vooral wanneer m'n vriend dan thuis is word de tent haast afgebroken hier. Vriend denkt nergens bij na en doet de dingen gewoon en zoontje raakt hier door helemaal overstuur. Zit nu ook alweer helemaal uitgeput op de bank.. Ik zeg ook altijd dat ik geen 2 kinderen heb maar 3! Haha
Hier ook een man met ADHD. Ik vind het zwaar, zeker nu de afgelopen 5 jaar ook nog een hoop andere ellende gebracht hebben hier. Moet wel zeggen dat juist door de omstandigheden van de afgelopen 5 jaar zijn ADHD een enorm struikelblok is geworden. Voor die tijd ving ik (onbewust) heel veel op. Ben van nature vrij gestructureerd en rustig en zette ook met zijn kinderen uit zijn eerste huwelijk, altijd een duidelijk dagritme op. De laatste jaren zijn vooral qua slapen hier enorm zwaar (geweest) en daardoor ben ik zo moe dat een heleboel dingen die me eerder heel natuurlijk afgingen, nu heel veel moeite kosten. Als hij er dan overheen gaat met z'n ADHD, is dat regelmatig heel erg frustrerend. Wat we er hier in de dagelijkse praktijk vooral van merken: niet kunnen plannen, vrijwel niets kunnen met kleine baby's die last hebben van andere dingen dan honger of een poepluier, (en dan niet als gewoon niet zo goed ermee zijn, maar als in: de onrust bij onze meiden enorm versterken, (ze raakten bij hem pas echt totaal over de rooie, regelmatig, omdat hij zelf zo ontzettend onrustig en gefrustreerd werd van alles)), in z'n eigen wereldje leven doordat een hoop gewoon niet binnenkomt, van alles vergeten, maar 1 ding tegelijk kunnen. Eigenlijk komt alles op mij neer. Ik moet het plannen en aansturen en hem korte en duidelijke opdrachten geven. Doe ik dat niet, dan ben ik bezig alle vakantiespullen in te pakken in de auto en zit hij achter de pc te gamen en ondertussen wat muziek-cdtjes te branden voor onderweg.... (om dus maar even een voorbeeld te noemen).
jup die van mij heeft het al zolang ik hem ken... slikt er nu concerta voor maar ik merk zelf geen verschil zit vooral in zijn hoofd. dingen plannen kan hij niet en veranderingen zijn erg lastig. af en toe erg lastig ja
Herkenbaar rozemarijke. Net nog, baby huilend in bed. Man was met zijn vliegtuigen bezig. Ik heb baby uit bed gehad, getroost, geknuffeld en hij was met zijn vliegtuig bezig. Hij heeft haar, na twee keer vragen ( en 10 minuten wachten) wel naar bed gebracht.
heeft hij wel de goede dosis dan? Mijn man slikt nu 56? miligram. Met die van 18? merkte wij ook geen verandering. Zelfs de irritaties waarvan ik dacht dat ze normaal waren zijn nu weg hier... moeilijk voor te stellen voor diegene die nog zonder medicatie doortobben, maar waar ik voorheen vaak jaloers was op de relatie van anderen, ben ik nu oprecht superblij met mijn man. Vind hem nu helemaal perfect (ook al zijn er heus nog wel dingetjes... het is nu zoveel minder en normaler dat ik zelfs van die dingetjes blij kan worden nu, omdat het me weer herinnerd aan hoe het "toen" was ) Ook hier kwam de escalatie pas in een moeilijke tijd, waarin we het erg druk hadden en hij zijn prioriteiten niet op een rijtje had en mij dus ongelofelijk heeft laten vallen. Voorheen dacht ik dat we gewoon een beetje anders waren en gaf ik ook mezelf wel vaak de schuld van mijn eigen irritaties richting hem. Onze therapeute gaf ook aan dat heeel veel vrouwen al veel eerder weggeweest waren. Terwijl ik juist mezelf al zo'n kreng vond.
Hier ook een man met ADHD, we weten het nu 2 jaar. Het is soms zwaar, vrijwel alles komt op mij neer en aangezien we 3 kinderen hebben en ik ook nog werk is dat soms wel lastig. Vooral de onlogische manier van handelen botst hier vreselijk. Een cd branden voor in de auto terwijl jij de auto inpakt voor de vakantie zou hier ook wel passen. Hier ging manlief na 3 dagen zeuren de frituurpan een keer terug zetten in de schuur maar hij kwam maar niet binnen. Ging ik kijken en was hij de planten aan het snoeien terwijl de tuin vol stond met troep. Hij ergerde zich aan de rommel in de schuur, was bezig hem op te ruimen en kwam de snoeischaar tegen. Logisch dat je die dan gaat gebruiken en de frituurpan.... Die stond nog op het aanrecht.
Dit is zo herkenbaar! Ik schrik er gewoon van. Ik woon nu met de kinderen apart. We zien elkaar nog zeker 5x per week, eten regelmatig samen enzo, maar het lijkt alsof hij rustiger is geworden sinds hij in zijn huis zijn rustige plek heeft gevonden. Door zijn spanning, liep iedereen op z'n tenen. Onze oudste heeft ook adhd, dus je kan je voorstellen hoe dat gaat. Echt een negatieve spiraal. Nu gelukkig wat meer rust. Ik durf me ook meer te uiten, meer bij mijzelf te blijven en minder rekening met hem te houden. Zijn verantwoordelijkheden meer bij hem te laten en me niet overal druk over te maken.
Ik herken het ook erg dat sinds we kinderen hebben het wat moeizamer is gaan lopen in onze relatie. Moet hem ook tig keer vragen om iets te doen en hij luisterd maar half. Als ik vraag doe je de witte was dr in dan doet ie uiteindelijk de rode erin om zo maar even te zeggen. Hij zegt ook altijd alles zonder er bij na te denken wat dat met mijn gevoel kan doen. Hij is ook wel vaak sjagerijnig als de structuur hier weg is zoontjes erg druk rotzooi hier gaat niet zoals hij het zou willen en reageerd dit op ons af.. Gaat dat bij jullie ook zo?
Hier ook... Mijn vriend heeft ADHD. Alleen wel in zijn jeugd gediagnostiseerd. En o wat is dat moeilijk. Ben soms echt blij dat hij een paar dagen weg is. Dan kan ik op adem komen. Erg he? Terwijl ik heel veel van hem hou en hem nooit kwijt wil. Op zijn werk kunnen ze niet met hem omgaan.
Manlief hier ook ADHD en hoogbegaafd, ook geen ideale combi! Na een zwaar auto ongeluk besloot hij toch maar eens hulp te gaan zoeken. Binnen 6maanden was de diagnose er. Hij slikt nu methylfenidaat (Ritalin) en dat gaat goed! Het eerste jaar nog therapie gehad, maar dat is nu alweer twee jaar geleden. Ik merk het meteen als hij laks is in zijn medicatie en weer eens een pilletje heeft overgeslagen....