Mijn zoontje van 22 maanden heeft sinds 2 weken last van vreselijke woede-aanvallen. Ik werk zelf in het onderwijs met kleuters en dacht dat mij dat allemaal wel zou lukken, maar als het je eigen kind betreft lijkt het toch een ander verhaal te zijn. Als we ergens heengaan waar ons ventje los kan spelen of lopen, eindigt het in een dikke driftbui als we weggaan. Dit uit hij vreselijk te gillen, zijn lichaam in de strijd te gooien en mij te slaan of aan mijn haren te trekken. Zelfs 1x zo erg dat een mevrouw mij vroeg of ik hulp nodig had. Ook wanneer er thuis iets gebeurt waar ik hem op corrigeer,kan,als hij moe is,leiden tot zo'n aanval. Thuis lukt me het enigszins om het te negeren en hem af te leiden. Maar buitenshuis lukt dat niet. En als de luier verschoond moet worden is het helemaal drama. Ik ben een kwartier bezig. Al met al voel ik me op dat moment zo'n slechte moeder... Waarom lukt het me niet om hem dit af te leren? Hoe ik het nu aanpak is als volgt: zoveel mogelijk proberen te voorkomen; afleiden, voorbereiden, uitleggen, zelf keuzes laten maken etc. Wanneer hij iets doet wat niet mag, dan waarschuw ik hem 1x en is de volgende stap dat ik hem op de gang zet. Dat helpt dan wel eventjes, maar de volgende keer doet ie het gewoon weer. Ik had nooit verwacht dat ik het zo moeilijk zou vinden, maar soms vraag ik me af of iedereen dit nou meemaakt of dat we iets verkeerd doen. Heeft iemand ervaringen of tips?
Je zoontje heeft een pittig karakter lees ik...welkom bij de club hier ook een heel pittig ventje met hele eigen ideeën. Wat hier goed helpt is veel praten...weet niet of je zoontje al goed praat? En afzonderen op de gang zou ik persoonlijk niet doen, kijk de driftbui is niet goed en hij moet leren om zijn boosheid/frustratie op een andere manier te uiten...maar hij zit wel ergens mee dus dan de gang op lijkt mij nog frustrerender. Probeer uit te vinden waar zijn boosheid vandaan komt. Dat is niet zo eenvoudig maar als je erachter bent wordt het een stuk minder. Luier verschonen is hier nog steeds geen grote hobby...maar de plasluiers doe ik staand als hij op de wc geweest is en de poepluiers probeer ik hem zo veel mogelijk af te leiden. Ik maak heel goed duidelijk in andere situaties dat ik niet naar hem wil luisteren en hem niet begrijp als hij zo gilt. Dat ik hem pas kan helpen als hij rustig vertelt wat er is. Dit doen we nu al een tijdje en ik moet zeggen dat het echt werkt. Het moet iig duidelijk worden dat dit niet de manier is om je boosheid te uiten maar dat hij natuurlijk best boos mag zijn. En zelf daarin uiteraard het goede voorbeeld geven
Bedankt voor je snelle reactie. Hij praat nog niet in zinnen,maar kan wel duidelijk maken wat hij wilt. Ik snap ook vaak wat hij wilt, alleen kan of mag dat op dat moment niet. Als ik hem dan uitleg waarom iets moet of niet mag, dan gaat hij lachend door en maakt er een spelletje van. Dat laat ik dan vervolgens natuurlijk niet gebeuren en dan wordt hij zo boos. Het lijkt erop dat hij alles wil doen wat ik niet wil. Overigens, ik zet hem tijdens zo'n driftbui niet op de gang hoor, alleen als hij "stout" doet, zoals expres gooien met speelgoed etc. Al voelt dit nog niet helemaal als de juiste manier.
Ik snap dat je aan speelgoed gooien een consequentie wil verbinden. Ik zou iets zoeken wat meer bij het "stout doen" past zonder dat je het echt afstraft omdat je zelf al aangeeft dat het niet helemaal goed voelt. Ik zou bv het speeltje wegleggen op de kast ofzo en hem duidelijk uitleggen dat je het weglegt omdat het stuk gaat of iets anders stuk gaat als hij ermee gooit. Hij begrijpt zo dat je niet mag gooien en ook waarom niet. Het lachen erom en doen wat jij niet wil is het grenzen uittesten...kinderen willen graag weten waar hun grenzen liggen. Jouw taak om ze duidelijk aan te geven.
Je geeft aan dat je hem voorbereid. Geef je ook aan dat als je op een leuke plek weg gaat dat jullie over 10 minuten gaan bijvoorbeeld? Of dat je gaat/verschoont als hij dat spelletje af heeft? Pfff moeilijk hoor. Hier helpt het gelukkig als ik mij dochter knuffel (time-in) of tegen haar zeg 'luister even naar mama' (luisteren in de zin van horen, dan kijkt ze me aan en kan ik vertellen).
Hier had mijn oudste dochter ( nu 9 jaar) ook vreselijke driftbuien als dreumes/peuter. Zelfs ook weleens zo erg dat een mevrouw in de winkel kwam vragen of ze kon helpen. Hier waren de driftbuien dusdanig heftig dat er niet meer met haar te praten of te communiceren was.Ze ontstonden ook van het ene op het andere moment. Ik noemde het weleens kortsluiting in haar hoofd. Hier was negeren toch echt de enige manier.Als ze dan op de grond lag te krijsen dat zorgde ik er wel voor dat ze zich niet kon bezeren en dan ging ik maar naar boven om de was op te hangen of een potje te janken uit frustratie. Naarmate ze ouder werd werden de buien minder en zag ik ze eerder aankomen en kon ik er op in spelen door het moment van frustratie en woede voor te zijn. Die buien heeft ze toch wel zeker tot de kleutertijd gehad.Enorme jankpartijen op het schoolplein als ze een keer niet met die of die kon spelen of een andere frustratie. Ze is nu 9 jaar en een geweldige lieve en zorgzame en vooral een hele vrolijke jongedame. De jongste van 2,5 jaar heeft ook weleens driftbuien maar die vallen in het niets met haar oudere zus haha Je hebt driftbuien en driftbuien. De jongste kan ik gewoon bereiken bij een bui en door met haar te praten en gerust te stellen komt ze er makkelijk uit en is ze weer vrolijk. Ik weet niet in welke mate jouw kindje het heeft? Het enige wat ik kan vertellen is dat het weer voorbij gaat maar het kost soms een lange adem.
Het is fijn om te lezen dat we niet de enige zijn die hier mee te maken hebben. Soms word ik er erg onzeker van. Op zich kan ik inmiddels redelijk goed met zijn driftbui omgaan, door hem af te leiden en het boze gedrag te negeren. Alleen als ik iets gedaan moet krijgen, zoals een schone luier of in een fietszitje omdat we weggaan, dan begint hij weer opnieuw (nadat ik hem rustig heb gekregen) en kan ik alsnog de actie niet verrichten... en hiervoor heb ik nog geen manier gevonden om mee om te gaan. Ik heb nu een paar tips opgeschreven, maar ik denk dat het belangrijkste is dat ik heeeeeel consequent ga zijn en een eenduidige aanpak kies. En daarbij zou ik veel meer het positieve moeten benoemen en geen aandacht schenken aan driftbuien... En dan maar hopen dat het ooit nog Goed komt met ons ventje