Precies, het is geen aanval maar info om mogelijk ook nieuw inzicht te geven! Of diegene daar iets mee doet is aan haar... Maar goed, blijkbaar voel jij je aangevallen hierdoor omdat je zo reageert?? TS: super fijn voor je dat het zo goed gaat tot nu toe! Kun je even bijtanken... hopelijk lig jij nu niet wakker omdat je zo gewend bent aan die gebroken nachten?
ik merk dat ik wel nog vrij licht slaap, mn man komt bijv vaak om 2 of 3 uur snachts thuis van werk, ik hoor de voordeur en ben wakker.. en dan heb ik wel moeite om weer even in te slapen. maar ik ga nu met een gerust gevoel naar bed, dat scheelt al veel ipv het opgejaagde gevoel dat ik had, zo van dat het toch weer niks zou worden!! effe lekker kopje thee en beentjes omhoog, serie kijken en te bed. persoonlijk zou ik ook niet zo snel voor deze harde aanpak gekozen hebben, als ik niet zo door- en door vermoeid en gestresst was geweest, en mn man er ook doorheen zat. op dit moment zijn we heel blij dat we het gedaan hebben, ook al druist het inderdaad tegen je moedergevoel in. het is niet zo dat ik het iedereen aanraad, er zijn vele wegen die naar Rome leiden en je moet doen wat bij jou past en bij je situatie.
In één van je reacties geef je aan dat slaaptrainng onder de zes maanden geen zin heeft en dat laten huilen van jonge babyy's bewezen schadelijk is voor jonge baby's. Ik snap niet zo toed welke nieuwe inzichten dat zou moeten opleveren voor ts, die een vraag stelt over een baby van 7 maanden. Ik denk dat er in dit topic een hoop irritatie en onmin voorkomen had kunnen worden, als men bij de vraag van ts was gebleven. (Geldt niet specifiek voor jou hoor Nova. Ik heb heel wat meer reacties gelezen over pasgeboren baby's die gewoon bij mama horen te zijn.)
Weet ik niet. Het topic heet 'ervaring slaaptips cb'. De een begint daar vroeg mee en de ander later. Men vertelt over de ervaringen die zij hebben. En de kennis die ze er van hebben opgedaan (evt. uit literatuur) Mijn idee was 'kijk wat je ermee doet'. Aangezien het mijns inziens aan het kindje en aan de ouder ligt om uit te vinden wat werkt.
Die info over slapen onder zes maanden was niet bedoeld voor TO maar voor de moeder an de baby van zes weken die door haar moeder 'dramaqueen' genoemd werd.
Lees ik het goed woord er gevallen over het woord dramaqueen. Nou heb mijn kids ook wel eens draakje prinses of wat dan ook genoemd bengel.. zoek toch niet problemen over een woord. Heb echt niet het hele topic door gelezen. Hier de kinderen altijd bij me gehad maar ook vaak genoeg kreeg ik daar een beklemmend gevoel van. Iedereen doet het op zijn of haar manier. Er zijn zo te lezen mensen die het wel kunnen de vijf minuten regel die de signalen van hun kind prima begrijpen en weten wat ze doen met laten huilen. Dat zijn vaak de consequente moeders die daar wel het geduld voor kunnen op brengen mij is het nooit gelukt kon niet tegen het gehuil en nog niet. Dus pakte ze van zelf wel op. Je doet het allemaal op je eigen manier. En zo lang je van je kind houd en je noemt het een dramaquween moet gewoon kunnen dat betekend echt helemaal niks voor wat je voor je kind voelt en hoe je als moeder bent.
Het gaat niet over het woord, maar over wat voor handeling er aan vast zit. Een kind van 6 weken een dramaqueen noemen en 't lekker op schoot nemen om te troosten; daar hoor je mij niet over vallen. Een kind van 6 weken een dramaqueen noemen en het een half uur alleen in bed laten jengelen; dáár val ik over. Alsof zo'n baby'tje zich aanstelt en het opzettelijk doet.
Mijn reactie ging ook over de baby van 6 weken die zogezegd huilde omdat ze zich 'aanstelde'. Zoiets bestaat toch gewoon niet. Ook heb ik mijn eigen ervaring gegeven en dat is dat ik mijn dochter niet laat huilen. Al verschilt een baby van 6 weken natuurlijk enorm met 1 van 7 maanden.
Zit het weer eens te lezen (vraag me echt af waarom ik dat nog steeds doe). Laat iedereen toch in zijn waarde mbt de opvoeding van zijn kinderen. Iedereen doet zijn best en iedere ouder en kind is verschillend. Het gaat er toch niet om, wie de beste is? Sommige mensen geven in iedere topic hun mening met volgens mij niet alleen de intentie om te helpen maar om iedereen te overtuigen dat hun manier het beste is. Erg makkelijk om te zeggen dat het voor jou kind werkt dat het dan ook voor andere kinderen zo werkt. Je kent het kindje en de ouders niet. Door zulke mensen ben ik zo ontzettend onzeker geworden (vraag me ook af waarom ik nog kijk. Maar op de één of andere manier blijf ik bevestiging zoeken bij mijn onzekerheden) en heb ik werkelijk af gevraagd of ik wel goed ben als moeder. Ik doe dingen op mijn manier en andere op hun manier. Prima toch?!