Oke, lang getwijfeld of ik dit wel online wil plaatsen, maar dan nu toch maar. Ik heb al jaren een goede vriendin, mijn beste vriendin. We doen veel samen en bespreken alles. Nou ja, bijna alles. Een ding heb ik tot nu toe niet besproken. Mijn dochter vindt haar dochter stom. Ruim 5 jaar geleden waren wij allebei zo blij. Samen zwanger, hóe leuk?! Zij beviel 5 weken voor mij van een dochter; J. Toen ik beviel van L. stond het vast. Onze meiden zouden ook beste vriendinnen worden. Maar niks is minder waar. Haar dochter vindt L. heel lief en wil graag met haar spelen. Maar L vindt haar niet leuk. "Stom", zelfs. Ik heb haar al gevraagd waarom maar dat kan (of wil) ze niet vertellen. J. is een lief meisje waarmee je meestal leuk samen kan spelen. Dus ik snap niet waar dit vandaan komt. Aan de andere kant ga ik haar natuurlijk niet dwingen om vriendinnen te worden. Als het er niet in zit, dan niet. Maar ik merk wel dat IK het er naar mijn vriendin moeilijk mee heb. Wie herkent mijn verhaal? Ik ben benieuwd hoe jij hier mee omgaat.
Hier exact zo. Mijn beste vriendin haar zoon is de leeftijd van onze middelste. Om 1 of andere reden vind haar zoon onze oudste geweldig. Hij loopt er altijd rond en achter maar onze oudste vind die jongen helemaal niet leuk. Het is wel geweten want onze oudste kan dat niet wegsteken. Niet veel aan te doen natuurlijk.
Herkenbaar. Dan niet met mijn beste vriendin maar een vriendin. De karakters van onze dochters zijn heel anders. Botste altijd enorm tijdens spelen. Wat voor ons heeft geholpen om te zoeken naar gezamenlijke interesses van de meiden. Bleken ze beide foto's maken en kleien erg leuk te vinden. Dus volgend koffie afspraak van de moeder de kiddyzoom van mijn dochter mee genomen. Vriendin had die van haar dochter in het zicht beneden gezet. Mijn dochter zag die staan en begon enthousiast te vertellen over die van haar...Die ik toevallig mee had. Meiden de hele middag niet meer gezien. Nog steeds zijn ze niet twee handen op 1 buik. Maar met een beetje bijsturen hebben ze het nu leuk samen. Vooral niks afdwingen
Mijn dochter en haar nichtje schelen een half jaar. Vroeger waren ze onafscheidelijk, we hebben ze zelfs bewust in aparte klassen laten plaatsen. Maar nu... ze tolereren elkaar. Praten en spelen met elkaar als we bij elkaar zijn, maar Vrijwillig met elkaar spelen. Echt niet meer. Tja, het is niet anders. Ze mogen hun eigen vrienden uitkiezen toch?
Natuurlijk mag ze haar eigen vrienden kiezen. Soms is het gewoon lastig als mijn vriendin met dochter langskomt en mijn dochter aangeeft niet te willen spelen.
Waar je al volwassene elkaar prima 2 maand niet kunt zien om een goede relatie te onderhouden, is dat voor kinderen heel anders. Ik heb ook een vriendin met een dochter net zo oud als m’n zoon, in het begin speelden ze super samen, maar nu gaat het een stuk minder, zeker nu we elkaar in de Corona tijd een half jaar niet gezien hadden. Wij als volwassenen spreken elkaar regelmatig via de app, maar de kinderen zijn vrijwel vreemden voor elkaar geworden. Dat was met de jongsten nog veel duidelijker, die keken andermans mama aan alsof we elkaar nog nooit gezien hadden. Ik zou proberen zonder kinderen af te spreken. Of juist een stuk vaker, zodat ze elkaar beter leren kennen. En soms klikt het gewoon niet en daar kan je niks aan doen.
Een van mijn vriendinnen heeft een kind waarbij mijn kinderen meteen roepen ‘is ‘.....’ erbij? Dan gaan wij niet mee’. Ik heb het nog een paar keer geprobeerd, maar het gaat gewoon niet, jammer dan, gelukkig zijn ze nu wat ouder, dan laat ik ze lekker thuis.
Herkenbaar, al zijn de meiden hier wat ouder. Mijn dochter wil nu als het even kan niet mee als ik met die vriendin afspreek, omdat ze haar dochter niet aardig vindt. Op zich snap ik wel waarom dat zo is en ik begrijp ook de reactie van mijn dochter, dus als het kan dan blijft ze inderdaad thuis.
Denk dat je er vrij weinig aan kan doen. Mijn dochter heeft twee nichtjes. Met de ene scheelt ze een week en met de ander twee maanden. Met de ene klikt het heel goed en met de ander niet echt. Je doet er niet zoveel aan. Zou het in ieder geval niet forceren
Ik heb ook een groepje vriendinnen met kinderen die elkaar niet allemaal mogen. In de vakantie vinden we het wel leuk om dingen samen te ondernemen. We hebben een aantal pogingen gedaan om bijvoorbeeld samen naar een dierentuin te gaan of een speeltuin. Leuk in theorie: kinderen vermaken zich met elkaar, wij zitten op onze luie krent met elkaar te kletsen. Niet dus, we waren constant ruzies en gedoe aan het oplossen. Twee kinderen vinden elkaar erg leuk en spelen graag samen, nummer drie (zelfde leeftijd) wil graag meedoen maar valt buiten de boot. Dan is er nog één die vanwege leeftijd niet echt aansluiting heeft. Dus nu spreken we vaker af zonder kinderen. Of we gaan wel met onze kinderen naar een speeltuin, maar nemen voor de kinderen die buiten de boot vallen een eigen vriendje mee. Probleem ook opgelost. We hebben er overigens naar elkaar nooit geheimzinnig over gedaan. Onze kinderen hebben net zoveel recht als wijzelf om hun vrienden te kiezen. Het is vervelend om te zien en te horen dat je kind buiten de boot valt. Maar het zegt niks over de vriendschap tussen de moeders.
Tja, wat is nu precies het probleem? Het was natuurlijk 'leuk' geweest als de kinderen elkaar ook fantastisch hadden gevonden, maar ja. Als het er niet in zit, dan niet. Zolang ze beleefd blijven tegen elkaar ga ik niets forceren en als ik weet dat mijn kinderen het niet naar hun zin hebben bij vriendin X dan spreek ik vaker zonder kinderen af. Ik heb zelf een nicht die een paar maanden jonger is en we hebben het nooit goed met elkaar kunnen vinden. Hier overigens ook tussen neefje en nichtjes heel wisselend. Mijn middelste kan het goed vinden met haar bijna even oude nicht en jaar jongere neef, maar mijn jongste heeft geen enkele aansluiting bij haar nichtjes die een half jaartje ouder zijn. Het zijn ook echt heel andere kinderen, andere interesses etc...
O wat lastig zeg! Onze jongens schelen 1 maand en spelen gerust de hele dag tevreden samen en zien we amper waardoor wij ook heerlijk kunnen kletsen. Als we weggaan vraagt zoon van vriendin altijd of wel snel weer komen. Heb t wel te doen met je, maakt afspreken wel minder relaxed. Is het ook geen succes als jullie naar een plek gaan waar beide meiden t normaal leuk vinden? Of gewoon zonder kinderen afspreken?
Herkenbaar... mijn vriendin en ik waren tegelijk zwanger en we fantaseerden over hoe leuk onze kinderen samen metelkaar zouden spelen later... nou het wandelen in de kinderwagen lukte nog samen, maar alles wat daarna kwam was problematisch. Haar zoon is echt een doener, een thrill-seeker, iemand die out of the box dingen bedenkt en ter plekke gaat proberen. Mijn zoon is een denker, een nerdje-in-de-dop, die wat bangig is aangelegd en die in een hoekje wil lezen of gamen en zich meestal netjes aan de regels houdt. Dus dat ging echt keer op keer mis... We hebben het lang genoeg geprobeerd hoor... echt tot ze 7 waren of zo... maar het zat er gewoon echt niet in en nu wil mijn zoon zelf ook echt niet meer. Dus we spreken nu alleen nog maar zonder kinderen af.
Hier spreken we in de vriendengroep meestal zonder kinderen af. Soms een keer een barbecue met alle gezinnen samen en dan loopt het prima. Nu komen de leeftijden ook niet erg overeen, dus de verwachting dat er direct hechte vriendschappen uit voort zouden komen is er ook nooit geweest. Met ander vrienden koppel zijn de kinderen ook even oud. Dat leek natuurlijk erg leuk vooraf, maar het zijn totaal andere kinderen, dus dat loopt gewoon niet lekker. Dus dan maar zonder de kinderen. Op de verjaardagen van de kinderen komen overigens onze vrienden (en dus hun kinderen) niet. Geeft vaak extra drukte en als het dan toch niet gezellig is, dan maar niet hoor. Maar TS, snap dat het lastig is. Ik zou toch eerlijk zijn naar je vriendin, dat je merkt dat het niet echt klikt en dat jullie daardoor niet lekker rustig kunnen kletsen. En dan zou ik in het vervolg mooi onder schooltijd afspreken of de kinderen bij je man thuis laten.
Het is niet echt een probleem maar ik had het me anders voorgesteld. Deze week veel nagedacht en tot de conclusie gekomen dat ik het ideaalbeeld los moet laten. De meiden kiezen zelf hun vriendinnen en het is voor nu duidelijk dat ze niet voor elkaar kiezen. Zaterdag heb ik heel gezellig met mijn vriendin gewinkeld en op een terrasje het onderwerp aangesneden. Ze snapt gelukkig heel goed wat ik bedoel. Zij vindt het ook jammer maar het is niet anders. Wij gaan proberen vaker zonder de meiden af te spreken. Onze vriendschap zal er niet onder lijden.
Ik denk dat je inderdaad je ideaalbeeld moet loslaten. Ieder kind is anders. Het is juist ook leuk om dingen samen met je vriendin te doen zonder de kinderen. Wellicht klikt het later alsnog. Maar misschien zijn ze gewoon te verschillend van karakter en hebben andere interesses qua hobby's, sport etc.