Wij hebben sinds vorig jaar een kat in huis genomen. Hij was van de overbuurman die overleden is. Super fijn beestje, heeft het goed naar zijn zin en heeft zich, ondanks dat hij geen kids gewend was erg goed aangepast. Hij was al 10 jaar toen hij bij ons kwam maar toch is het net alsof hij altijd al bij ons is geweest. Ik wandel dagelijks met de kids en hij gaat mee Mee naar de speeltuin ( gaat hij rustig liggen kijken ), mee rondje om het dorp, mee boodschappen doen.. Ik zit erop te wachten tot hij straks mee loopt naar school Toen ik na 2 jaar thuis te zijn geweest weer voor het eerst ging werken heeft hij de hele dag op mijn parkeerplaats onder de carport gezeten zei mijn moeder. Ik kwam hem bij thuiskomst dus ook als eerste tegen Nou ben ik niet zweverig maar ik vind het toch bijzonder wat voor band we hebben Ik kon hem natuurlijk al omdat hij al hier in de straat woonde maar toen de overbuurman overleden was liep de kat rond zonder dat iemand ernaar om keek. Ik had het zelf ook zo 1,2,3 niet in de gaten. Overbuurman was Iers en had verder geen familie hier. De kat stond 3 dagen op een rij bij mij voor de deur. Ik zeg altijd dat hij ons heeft uitgekozen en mijn vriend lacht me dan uit Wie nog meer leuke, speciale verhalen over je dier?
Mooi verhaal! En kan maar zo dat je gelijk hebt en hij jou heeft gekozen. Mijn katten voeken zich erg op hun gemak bij mij denk ik aangezien ze elke keer als ze bij me liggen lopen te ruften. Teken van ontspannen denk ik :') echter zijn ze van dusdanige geuromvang dat je echt niet kan blijven zitten.
Leuk verhaal. Doet me denken aan wat mijn moeder vertelden over een kat die wij als kinderen hadden. Die ging idd dus mee naar school. Dat mis ik nog wel eens hoor de katten om mijn heen. Kunnen zulke leuke gezelschap.s dieren zijn. Je hebt er ook bij die niet blikken of blozen en lekker blijven liggen. Een kat van mij is denk ik overleden omdat ik aankwam rijden! Hij was bij de buren binnen en hoorde mij aan komen rijden met de brommer die dacht natuurlijk eten.s tijd is hij gestikt in het kantelraam. ( Zij zat bij de buren binnen) maar wist eigenlijk ook tot die tijd niet dat dat zo kon. Met die kantelramen. Snik.
Ik had een bijzondere band met mijn eerste hond. Daar waar ik ging ging zij ook. Ze lag altijd bij me op bed om smorgens heerlijk te kroelen met me. Voelde ik me verdrietig dan gaf ze mij een lik om vervolgens met het balletje voor mijn neus te staan alsof ze zei; kom op! Droog je tranen en speel lekker mee! We begrepen elkaar zonder woorden. En toen ik het niet zag zitten in het leven heeft zij me er door heen gesleept. Dankzij haar heb ik veel geleerd over honden en dat je niet moet opgeven. Ik wou niet zonder haar maar helaas moet ik het sinds mei vorig jaar zonder haar doen Ze heeft me zoveel gegeven en ik mis haar nog steeds.
Ik had echt een superband met mn vorige hond.dat was echt mn maatje. Ik toendertijd een beetje met mezelf in de knoop en kwam weinig buiten en onder de mensen. Door hem moest ik wel naar buiten. Zelfs op de hondenclub zagen ze zelden zo'n band. Waar ik ging ging hij en andersom. Als ik stress had, had hij het ook. Hij, kreeg er zelfs epileptische aanvallen van die alleen stopte als ik er was. Helaas heb ik hem. Moeten laten gaan toen hij 8 jaar oud was En nu het "enge" aan het verhaal: ik kwam een kaart tegen met de datum en tijd dat hij Ingeslapen is. Mn dochtertje is exact 5 jaar later op dezelfde datum geboren, 5 min later dan hij is ingeslapen en hun namen lijken (onbewust) ook erg op elkaar. Scheelt 1 letter...
Ik heb een hele sterke band met alle 3 mijn katten. Waar ik ook ben, ze willen altijd dicht bij mij zijn. Of ik nou op de bank zit, of op bed lig, ik zit/lig altijd onder een stapel katten. Als ik van huis ga, moet ik altijd zorgen dat de katten binnen zijn en niet wegkunnen want ze breken de tent af om maar met me mee te kunnen. Als ik wel buiten loop struikel ik om de zoveel meter over een kat die alledrie strak tegen me aan mee willen lopen, luid miauwend. Als ik weg ben geweest staat er bij thuiskomst altijd wel ergens een kat me op te wachten. Aan het begin van de straat, op de parkeerplaats of bij de bushalte. Ook heb ik altijd hele gesprekken met ze en vreemd genoeg lijken we elkaar altijd te begrijpen
Mijn vader had zon band met zijn kat. Toen hij voor het eerst op zichzelf ging wonen vond hij een kitten moederziel alleen onder de tram verstopt, die heeft hij mee naar huis genomen. Kat bleek niet helemaal goed in elkaar te zitten en de dierenarts deed het af als een soort van downsyndroom voor katten? Was wel het liefste beest wat er bestond! Je kon hem bij wijze van spreken van 3 hoog naar beneden gooien en dan kwam hij nog naar je toe om aangehaald te worden. Toen de kat een jaar of 22 was kreeg hij een soort van hartaanval en iedereen verklaarde m'n vader voor gek dat hij een duur hartfilmpje liet maken voor een kat van 22, zelfs de dierenarts. Uiteindelijk is de kat gezond 28 jaar geworden en m'n vader is er soms nog kapot van dat hij er niet meer is. Ook wel een hele bijzondere band vind ik zelf.
3 van onze katten lopen ook graag mee overal heen. Helaas wonen wij aan een straat waar auto's niet uitkijken en met 80 door de buurt scheuren dus we doen ze altijd naar binnen als we boodschappen oid gaan doen.
Wat mooi om jullie verhalen te lezen! Ik heb zelf ook een goede band met mijn hondje, een Pekingees van bijna 4 jaar oud. Mijn moeder heeft hem gekocht toen ik erg depressief was en ik amper buiten kwam. Toen mijn moeder vorig jaar overleed en ik thuis kwam, kon ik niet stoppen met huilen.. Mijn hondje huilde mee, met echte tranen... Als ik er nu nog aan denk schieten de tranen in mijn ogen Verder loopt tie de hele dag achter me aan! Gaat mee naar het toilet, gaat mee als ik ga douchen
Ik heb een hele goede band gehad met mijn Duitse Herder, Lady. Helaas had ze kanker en is ze op 8 jarige leeftijd overleden. Ik was gek op dat beest en zij op mij, gingen altijd wandelen, ze lag altijd aan mijn voeten en het liefst nog bij me op bed. Alleen dan paste ik er zelf niet meer in... Ik mis haar wel Ik geloof ook dat dieren zelf hun baasje uitkiezen. Terwijl ik dit typ lig ik ook bedolven onder een berg haren genaamd Mack en Haplo, Hond en kat. Ik zou echt niet meer zonder ze kunnen. Maar mijn echte maatje is Mika, en die is vermist Ik heb haar sinds ze 7 weken oud is en heb veel met haar meegemaakt. De maanden dat ze bij mijn moeder woonde tot wij een eigen huis hadden leken voorbij te kruipen. Mijn hele zwangerschap was ze niet bij me weg te slaan en ook daarna lag ze altijd bij me als ik naar bed ging. Al vanaf kitten af aan kruipt ze in mijn nek, trappelend en luid knorrend. Heerlijk! Nu is ze al 3 weken weg omdat de buren de deur van de algemene ruimte hadden open gezet vanwege de warmte, en zij was de hal op gelopen zonder dat we het door hadden toen we de kinderwagen gingen klaarmaken. Ik geef mezelf er de schuld van dat ze weg is en maak me zo zorgen om haar!!
5.5 jaar geleden woonde ik net samen en mijn man wilde perse een hond. Ik niet en zeker niet van het ras waar hij het over had. Maar hij bleef erom zeuren en uit nieuwsgierigheid zocht ik er eens wat over op. Ik was in positieve zin verrast over het karakter van het ras en keek, puur uit nieuwsgierigheid, eens op marktplaats. En toen zag ik haar... Ik was verliefd, wist meteen hoe ze moest heten en toen we belden, moesten we haar meteen komen halen anders zou ze naar iemand anders gaan. We belden mijn man's beste vriend op of hij kon rijden (we hadden toen nog geen auto) en een half uur later waren we op weg. We hadden nog helemaal niets voor haar in huis, maar wat was ze welkom. Zodra ik haar zag, kwam ze naar me toe en liet ik haar niet meer los. In de auto kroop ze zowat in me en ze heeft geen moment heimwee naar haar moeder gehad, ze voelde zich meteen thuis bij ons. Nu, 5,5 jaar later is ze, naast mijn man en dochter, echt mijn alles. Ik heb haar net 11 dagen moeten missen omdat we (voor het eerst!) zonder haar op vakantie waren, maar wat had ik een heimwee. Volgend jaar gaan we weer 'gewoon' naar Centerparcs, want ik kan gewoon niet zonder haar. Ze voelt me feilloos aan en is gek op onze dochter, die 2 hebben ook al een bijzondere band, zo mooi!
Apart he. Ik vond toevallig een foto van mijn vorige vlam op de zolder. Hij is al 15 jaar dood maar deze kat lijkt écht als 2 druppels water op hem. Zelfs mijn vriend (de nuchterheid zelf wat dat betreft) vond het heel apart. Doortje: Awwwhhh wat een schatje! Wat voor ras is het? Ik haal het er even niet uit. Zogelukkig: ik snap em niet
Ja ik heb een hele speciale band met mijn kater Rinus. Ik heb al heel veel katten gehad (ook opvang) maar deze kater is speciaal. Ik zag een foto van een nestje kittens en we hadden er al 1 uitgekozen. Bij aankomst kwam eigenlijk een ander katje van het nest meteen naar me toe, en dat was dus onze Rinus! Waar ik ga, is dat gekke beest dus...hij is net een hondje: luistert, kan kunstjes echt hij verstaat mij gewoon! Stapeldol ben ik op dat beest...mijn andere katten ben ik ook gek op hoor, maar de zwarte kater is echt mn vriend.. Ik hou sowieso heel veel van dieren, ben zo vaak teleurgesteld door mensen dat ik het liever met dieren te doen heb.
Wat een mooie verhalen om te lezen! Ook ik had een echt maatje maar helaas heb ik hem in mei j.l. laten inslapen, is 8 jaar geworden...hij was een bodyquard van mij, hij was waar ik was. Hij wist altijd eerder dat ik zwanger was want toen werd ik geen seconde meer achter gelaten. Hij was gek met de kids en was dus echt een lid van ons gezin. Missen doe ik hem nog elke dag...nu een nieuw beestje maar het voelt voor mij alsof ik er geen band mee op kan bouwen, ik denk dat dit komt omdat het te snel is.
Wat een mooie en ook ontroerende verhalen! Ik heb 3 hondjes en met een van hen heb ik wel een speciale band. Tijdens de thuisbevallingen van beide dochters, wist ze dat er iets ging gebeuren - ze werd onrustig/blafte. En toen ze geboren werden wist ze geen raad om bij het bed te komen kijken.♥
Wij hebben een hondje overgenomen van mijn schoonmoeder toen ze naar een flat verhuisde. Ze is nu vier jaar bij ons, maar wat een poeperd. Als we op vakantie zijn en we steken over, zeggen we soms nog: "J., over" terwijl zij gezellig in NL aan het logeren is bij mijn ouders, haha! Soms vraag ik me af of ik daar een dokter voor moet bezoeken Je mist gewoon een hoop energie als ze er niet is en hoewel ze altijd bij ml op de bank ligt te slapen,en te kroelen, ben ik meer haar speelmaatje.
Hier een witte kater die als ik ga sporten gezellig mee doet. Althans met buikspier oefeningen gaat hij tegen me aan liggen en moet ik hem knuffelen als ik even 10 sec rust. Doe ik dat niet dan gaat dat pootje naar mijn hand toe ... Wanneer ik ook sport dit is iedere keer weer.
Herkenbaar. Ik heb een kater die vrijwel niemand of niets moet (als zwerfkatje van de straat gehaald), maar die de hele dag als een hondje achter mij aan loopt. Het maakt niet uit in welke kamer ik ben, hij gaat mee en als ik achter mn bureau zit ligt hij onder mn stoel of op het bureau. Hij gaat zelfs vaak mee naar de wc en slaapt naast mn kussen. Hij super lief en knuffelig (tegen mij en mn dochter, verder tegen niemand, haha) en ik moet er niet aan denken dat hij er ooit niet meer is. Hij is nu 10 en ik hoop dat hij nog minstens 10 jaar meegaat!
Onze hond (begonnen als mijn hond) is echt mijn maatje. Als ik een mindere dag heb komt ie echt bij me zitten alsof ie wil zeggen, geef me eens een heerlijke knuffel. Kijkt dan ook zo echt naar je. Ontzettend lief beestje. Toen ik 2 jaar terug een operatie had gehad, durfde hij niet goed in de buurt te komen. Ik had ook nog best veel pijn en kon eigenlijk alleen maar zitten. Hij ging wel alleen liggen waar hij zicht op me had. En toen ik de eerste avond naar bed ging, zei m'n man dat hij de hele nacht op de overloop heeft gelegen met zijn kop mijn kant op. Weigerde ergens anders te gaan liggen, dus iedereen moest er over heen klimmen hahaha! Mijn man maakt zichzelf soms echt zorgen over hoe het mij zal gaan wanneer we gedag zullen moeten zeggen (hij is nu 11), maar ik denk zelf dat dat wel goed komt. Tuurlijk zal ik verdriet hebben, maar als ik kijk hoeveel mooie jaren ik er nu al heb mogen hebben met hem dan weegt dat zeker zwaarder (heb hem sinds hij 2 maanden was). Hopelijk is hij nog hier voor vele jaren (hij is kerngezond en denkt soms nog echt dat ie een pup is haha), want heb al veel met hem gelachen, gehuild, geknuffeld etc.