weeen opvangen, wegpuffen: hoe?? ervaring

Ik heb ook niks van een cursus gedaan en daar achteraf spijt van.
Ik had een enorme stortbevalling en raakte in paniek omdat ik dus helemaal niet wist hoe ik er mee om moest gaan.
De verpleegster deed gewoon het puffen voor en ik moest dan meedoen, dat ging op zich wel maar toch voelde het achteraf wel erg naïef dat volledig onvoorbereid en blanco de bevalling ingegaan was.
Ik zou het dus bij een volgende zwangerschap echt wel anders doen.

 

Wat het bij mij was... ik had het gevoel dat ik dood ging tijdens de weeen. Door te puffen focuste ik me op de ademhaling en ontspande de rest van mijn lijf nog iets.

het helpt dus geen zak tegen de pijn, maar t zorgt ervoor dat je iig door blijft ademen en dus niet daadwerkelijk doodgaat.



succes::

 

Het opvangen klinkt inderdaad abstract. Ik begreep er ook geen snars van toen ik nog zwanger was. Ik deed braaf een pufcursus, maar waar ik nou precies voor aan het oefenen was...?
Ik zal je proberen uit te leggen hoe het was nadat mijn vliezen braken. Toen kwam de eerste wee en beet ik op mijn tanden. Hoe meer weeen er kwamen hoe pijnlijker het werd. Op de tanden bijten was niet meer genoeg en op den duur ging ik mijn adem inhouden van de pijn en zette ik mijn nagels steeds in het matras totdat ze afbraken. En toen de pijn nog erger werd lag ik te kronkelen in bed en wilde ik alleen maar gillen. Op zo'n moment moet je dus niet gillen. Je word er namelijk alleen maar moe van. Je moet echt je best doen om niet toe te geven aan de pijn en de paniek, maar je moet rustig blijven en je energie sparen voor het persen. En dan moet je dus bepaalde houdingen aannemen en je ademhaling reguleren. Daar zijn die pufoefeningen voor. En ik was op dat moment ook wel blij dat ik naar de pufcursus was geweest. Het gaf me een zelfverzekerd gevoel.

 

Hier ook geen cursus gedaan. Zijn allemaal voor mij laat in de avond..dan kan ik echt niet meer goed bewegen.
Ik ging bij mn dochter gewoon rondjes lopen..dat was mijn ding. Geen cursus gemist, was gewoon natuurlijke reactie. Geen paniek of wat dan ook gehad. Mn man zegt dat ik ook veel te nuchter ben voor zo'n cursus.

 

Ik ben afgelopen woensdagnacht bevallen.

De eerste weeën zijn goed weg te puffen. Ik had een cursus gehad en je moet zorgen dat je naar je buik gaat ademhalen. Probeer niet te hoog te ademen, want dat kost je meer energie en je raakt ervan makkelijk in paniek.

Nadat mijn vliezen gebroken waren, werden de weeën heftiger, onthoud dat je moet proberen een kage buikademhaling te hebben en zachtjes uit te puffen. Kort,kort lang...pff pff pffff..

Het is makkelijker gezegd dan gedaan, hoor. Want ondanks die cursus vond ik het erg lastig te zoeken naar een buikademhaling, toen de weeën heftiger werden. Op de cursus oefen je "droog" en heb je geen pijn. Maar de verloskundige die ik had was heel fijn en gaf goede aanwijzingen en heeft mij erdoor heen geholpen.
Mijn man was mee naar de partnercursus en masseerde mijn onderrug en hielt er later een warme kruik tegenaan (erg prettig wanneer je veel last hebt in je onderrug.

Er zijn diverse houdingen aan te nemen tijdens de ontsluitingsweeen, ontdek rustig wat je prettig vindt. Ik vond bijvoorbeeld staan en beetje hangend erg prettig. Hierdoor helpt de zwaartekracht toch een beetje mee.

Komt vast goed, wanneer je moet bevallen. Probeer rustig te blijven. Ik had constante weeën, waardoor ik pauzes had, ik geloof dat je ook een weeën storm kan hebben en hierdoor minder tijd hebt om je te herpakken.

Je partner kan helpen door zijn hand op je buik te leggen, dan kun je daar naar toe ademen.
Succes! Het is het allemaal waard!

 

Ik heb ook geen cursus gedaan, maar wel het een en ander gelezen, gewoon de standaard info in zwangerschaps- en bevallingsboeken. Tijdens de weeen begreep ik wel wat ze bedoelen met wegpuffen/opvangen. Een wee is een soort krampende pijn waar je doorheen moet, je er tegen verzetten (door je bv te verkrampen) is ontzettend vermoeiend en werkt ook nog eens averechts. Je moet echt een soort focus vinden waardoor je je tijdens zo'n krampende pijn zoveel mogelijk kan ontspannen, dus echt die pijn opvangen.
Puffen is een fijne manier omdat je zo focust op je ademhaling en bv ook niet gaat hyperventileren, als je een beetje een fijn ritme hebt iig. Dus het helpt je om die focus te vinden om een wee mee door te komen.

Ik had zelf al heel snel persweeen en een weeenstorm, toen vond ik het wel moeilijk om die focus vast te houden, maar met coaching van de vk is het toch gelukt.
Je merkt ook dat je eigenlijk maniertjes krijgt om een wee door te komen, ik raakte echt in een roes, heel gefocust op een soort droom-gevoel. Ik denk niet dat je zoiets in een cursus kan leren, dat is puur iets dat gebeurt tijdens het bevallen.

Ik lees nu een boek over mindful bevallen, ik denk dat ik daar ook wel stukjes uit kan halen die ik tijdens de bevalling kan toepassen. Misschien een tip!

 

Ik heb zwangerschapsyoga gedaan, en ik ben ook heel nuchter, maar vond het erg fijn! We hebben niet geoefend met puffen, maar wel met buikademhaling, en als dat niet meer gaat omdat daar de pijn zit, naar je flanken ademen. Zodat je niet hoog gaat ademen en gaat hyperventileren. Dit heeft mij echt geholpen om tijdens de weeën op je ademhaling te concentreren en niet op de pijn. Tussen de weeën door zoveel mogelijk ontspannen helpt ook. En mijn vriend heeft heel hard in mijn rug geduwd (rugweeën...). Toen het even echt niet meer ging (ik was al 36 uur bezig...) was de verloskundige even heel streng en hielp me met het ademritme. Precies wat ik nodig had. Op het laatst ademde ik zo kort mogelijk in en zo lang mogelijk uit, dan deed het het minst pijn. Ik weet natuurlijk niet hoe ik het zonder yoga had gedaan, maar had wel het idee dat het me geholpen heeft. Wat je in ieder geval niet moet doen is schrap zetten en adem inhouden. Maar als je dat doet zal de verloskundige je wel toespreken denk ik.

 

Ik heb bij de eerste een cursus gedaan.. Braaf weggepuft, maar dat zorgde alleen maar voor hyperventilatie. Daarna op advies van de VK verder, dat ging beter.

De 2e keer had ik wat dingen gelezen over hypnobirthing. Klink heel zweverig, maar ik voelde echt dat ik de pijn kan accepteren en uitblazen. Dat puf-gedoe kwam wel bij mijn weeenstorm, en dat ging ook niet helemaal lekker zoals de eerste keer. Nu ging mijn bloeddruk ook onderuit. Dus zuurstofmasker op, hoofdeinde bed omloog en met de verloskundige mee blijven doen.
Maar dat kwam goed na 5 kwartier storm. Bij het persen was het weer ok.

 

Ik heb ook een pufcursus gedaan. Daar werd een stukje theorie over bevallen verteld en we kregen ontspanningsoefeningen (ook voor in de zwangerschap, waar ik best al wel wat aan gehad heb). De ontspanningsoefeningen bij de bevalling, moet ik nog gaan testen
Wat ik wel prettig vind is van die voorlichtingsavonden en zwangerschapscursus is dat je een klein beetje weet wat je te wachten staat en wat ervaringsverhalen hebt kunnen uitwisselen met andere moeders.
Maar mijn schoonzus is zonder cursus bevallen (is uiteindelijk een spoedkeizersnede geworden) en zij vertelde wel dat het lichaam ook zelf al dingen gaat doen, waardoor zij het gevoel heeft gehad dat ze het zonder de cursus ook wel gered had.

 

Ik heb geen pufcursus gedaan, omdat ik het een beetje onzin vond. Het puffen ging bij mij vrij automatisch, en is het is eigenlijk meer het proberen te reguleren en onder controle krijgen van je ademhaling. Je bent als je pijn hebt heel erg geneigd om je adem in te houden. Dat moet je dus niet doen. Daardoor gaat de boel alleen nog maar meer op spanning staan.

Je moet dus doorademen, en dat deed ik door op een wee flink in te ademen door je neus, en dan heel rustig weer uit te ademen door je mond. Je concentreren op je ademhaling.

 

Ik heb beide keren zwangerschapsyoga gedaan en vond het heel fijn. Sowieso de lessen zelf, een uur helemaal voor mezelf en heel ontspannend. Tijdens de bevalling was ik heel rustig en voelde ik me voorbereid. Daardoor kon ik denk ik beter ontspannen en dat heeft de bevalling echt minder pijnlijk gemaakt. Daar ben ik van overtuigd. Uiteindelijk komt die kleine er altijd wel uit en word je inderdaad goed bijgestaan, maar ik vond het dus echt fijn te weten dat ik wist wat ik kon verwachten en dat ik daar op in kon spelen.
Hoe het met de tweede zal gaan, kan ik over een week vertellen hoop ik.

Ik heb trouwens nog steeds contact met een aantal meiden van de eerste cursus. Dat vind ik ook heel waardevol, je kunt tijdens de zwangerschap maar ook na de bevalling ervaringen uitwisselen omdat je kinderen ongeveer even oud zijn.

 

bij de eerste ook zwangerschapscursus gedaan,erg gezellig maar tijdens mn bevalling niets aan gehad.
door weeenstormen vanaf het begin viel er gewoon niet te herpakken zeg maar,dus was uitgeput en heb echt liggen huilen vd pijn.
ik had er dus op dat moment totaal niets aan maar dat kon ook komen omdat ik perse alles op mn zij op moest vangen ivm dat het niet goed ging met mn kleine.
denk als je lekker je ding kan doen en een houding aan kan nemen die jij fijn vind pijn beter te verdragen is als dat je iets tegen je zin in moet doen.

 

hier 2x pufcursus gedaan, beide keren veel steun aan gehad. Kon me in mezelf keren en de weeën goed wegpuffen. Ben zelf best rustig gebleven

puftips, beetje samengevat:

- buikademhaling. (van de eerste pijnlijke wee tot zeer pijnlijke wee of zelfs tot aan het persen, net wat je wil)
Ogen dicht, diep inademen door neus, uitblazen door mond met zuchtend geluid. Concentreren op het ritme. Richt je op het rustig blijven en doorademen.

- flankademhaling. (bij heftige weeen) zet handen in de zij (flanken), inademen door neus,druk zetten in de zij, je voelt je handen naar buiten bewegen.
Uitademen door mond, bij uitademen lichte (tot sterke, net wat je fijn vind). Handen gaan weer meer naar binnen.
Handen weer ontspannen en opnieuw. Let weer op het ritme. Met je aandacht bij je ademhaling en je handen in je zij.

- persweeën wegzuchten (wanneer je wel persdrang hebt maar nog niet 10cm ontsluiting) Sterk (kort) inademen gericht op je buik (niet te hoog inademen, kun je flauwvallen). In kleine stukje krachtig uitblazen. Ongeveer 6/7 stukjes, rest verder uitblazen.
(kan op het ritme van "de-ze wee komt nooit meer trug" of "al-tijd is kort-jak-je ziek")

- ademhaling bij persen. Zelfde manier inademen, ogen open houden (anders kunnen je aders in je ogen springen, krijg je bloeddoorlopen ogen van).
Kracht drukken, richt je aandacht/ druk naar beneden, anders zet je alleen maar druk op je hoofd. Krijg je een rood hoofd en heet van, maar helpt nauwelijks om kindje er uit te krijgen.


hopelijk heb ik het een beetje duidelijk omschreven en heb je er wat aan..??

 

Zeker bruikbare info dit

 

Hier geen pufcursus gehad bij de eerste of tweede en ik kreeg van een verpleegkundige tijdens de bevalling gewoon een goede puftip
Uiteindelijk heeft dit wel iets geholpen, maar met belachelijke rugweeen niet effectief genoeg.

Puffen met een morfinepompje heeft mij er uiteindelijk doorheen geholpen. Dus mijn tip: laat het over je heen komen en tijdens de bevalling tips geven mbt het wegpuffen

 

Hier wel een cursus gehad, maar ik vond het ook onwijs abstract. Ten tijden van het begin van de bevalling deed het allemaal nog niet zo heel erg veel pijn. Pas de laatste 20 minuten raakte ik lichtelijk in paniek. Ik ben op een gegeven moment ook gaan gillen Maar in my defence: ik was bang !!! Je bevalt namelijk niet elke dag

De dokter had te laat door dat ik iets meer geruststelling kon gebruiken. Jeweets; iemand die zegt: gaat goed, je doet het prima, netjes hoor, ga door, goed zo, etc. Daar heb je tijdens de bevalling vanuit mijn standpunt gezien veel meer aan; want je kunt die persoon uitjoelen of dankbaar zijn of weetikveel; maar je focus blijft op hem.

Ik heb een keer of twee/drie gegild en toen was het voor mij klaar. Ik ben (gelukkig) binnen no time bevallen; 23:00 liep ik het ziekenhuis in en als ze de baby niet 'voor de zekerheid' hadden willen laten houden was ik om 02:00 's nachts naar huis gegaan. Maar om 09:30 heb ik zelf de maxi cosi met baby naar buiten gedragen.

Achteraf gezien deed het veel minder pijn dan ik dacht. Maar als je zo 'in het moment' bent, denk je volgens mij wel letterlijk dat je het niet kunt of in tweeën zal scheuren of weetikveel. De volgende keer ben ik voorbereid. It's not so bad. Om half 1 riep ik: ik beval NOOIT meer. Om 02:07 (de baby was er net 1 minuut) zei ik: dat viel best mee

 

Ik vond het vanzelf gaan. Enige van de cursus wat bij bleef was goed ademhalen (zodat de hartslag van de baby ook weer mooi omhoog gaat na de wee).De verloskundige heeft me er doorheen gecoacht. Ontspannen is ook belangrijk ivm scheuren. Vond dat ik dit opmerkelijk goed kon ondanks een hel van een bevalling.
Maar ook al heb je geen ervaring op een op andere manier weet jevqat goed is op dat moment.

 

Ik vond het niet te doen, weeen wegpuffen. Wat een pijn! Pfff...

Zelf probeerde ik zoveel mogelijk te ontspannen, door rustig en bewust te ademen. Daar voelde ik me nog het meest prettig bij. De verloskundige en de verpleegkundige vonden dat ik moest puffen, en daar werd het echt niet beter van. Op een gegeven moment heb ik het gewoon naast me neergelegd, en ben ik zo rustig mogelijk door blijven ademen, wachtend op de verlossing van de ruggenprik.

 

Hier een pufcursus gedaan en het heeft me geen bal geholpen. Op het moment dat ik moest persen deed ik het helemaal verkeerd, ik herrinnerde me totaal niets. Het persen is eigenlijk net alsof je grote boodschap doet, zo moet je persen. Ik liet alle lucht door mijn mond ontsnappen, net wat ze tijdens de cursus gezegd hadden om niet te doen. Stom. De VK heeft me terug op weg geholpen en haar tips waren beter dan die ganse cursus bij elkaar.
Je moet het niet voorstellen als een hoofdpijn wegpuffen. Het doet veel pijn en je eerste reactie is je adem inhouden bij elke wee. Waardoor je licht in je hoofd kan worden, problemen kan hebben als het lang duurt, etc. Je moet je dus concentreren op een goede ademhaling om erdoor te komen en je niet te focussen op de pijn maar op je regelmatige ademhaling. Het is net als een enorme pijnscheut die opkomt en die je lichaam verlamt. Op dat moment moet je ademen ipv je adem inhouden.