Hallo allemaal, Soms zie je het allemaal niet meer zitten, het duurt nu al zo lang.. frustraties ten top.. eigenlijk zoek ik gewoon mensen met vergelijkbare ervaring. Om mee te praten. Bij deze dus even mijn verhaal: Ruim n jaar geleden gestopt met de pil, meteen n mooie cyclus van 28 dagen. Na ronde 11 eindelijk een positieve test.. helaas mocht t geluk niet lang duren. Met 7 weken n echo gehad.. niet goed. Met 8 weken nogmaals.. niet goed. 18 februari gecureteerd met t idee dat t dan zo snel mogelijk goed zou zijn.. niets is minder waar. 2 weken later bij controle nog restweefsel zichtbaar. Ondertussen nog steeds knal testen! 2x dosis cytotec gehad. Geen resultaat. Weer n echo.. nog steeds weefsel maar wel al n eisprong. Hoopvol dus. Ik zou binnen 2 a 3 weken opgesteld zijn. Helaas ook dat ging niet door. Weer n echo. Nog steeds restweefsel. Mogelijk verklevingen door curetage. Dus afgelopen donderdag een hysteroscopie. Doen ze zonder verdoving want t is niet pijnlijk. Ik ging door een hel en t de behandeling is gestopt. Zaterdag ineens hevig bloedverlies met stolsels. Alsof de kraan open stond.. alles zat onder. Hopelijk was t er nu uit. Gebeld voor n echo want vandaag zou ik een hysteroscopie krijgen met n roesje in de OK. Helaas.. nog steeds hetzelfde weefsel zichtbaar op de echo. Dus toch naar de OK. Bleek het restweefsel vast te zitten in de baarmoeder. Als het goed is is nu alles weg.. 2,5 maand na te weten dat het niet goed was. Ondertussen weinig steun en begrip van mijn vriend. Die zegt heel simpel het is n x misgegaan. Shit happens. Ook de afgelopen 2,5 maanden stelden volgens hem toch niks voor. Want zoveel was er toch niet mis. Ik begrijp echt niet hoe je zo kan reageren. Praten leidt alleen maar tot vreselijke ruzies zo erg dat hij op de bank slaapt. Vandaag ook alleen naar t zh geweest.. Ik weet t niet meer. Hij vind me obsessief en negatief ingesteld. Eigenlijk weet ik niet eens meer of ik nog wel n relatie met hem wil als dit is hoe hij met moeilijke tijden omgaat. Ook nu geen moment tijd voor me.. we hebben n boerderij en t is mega druk dus sorry schat. Ik heb geen tijd voor je.. Iemand enigzins vergelijkbare ervaringen of wat dan ook?
Allereerst veel sterkte . In dit soort situaties is het accepteren dat iedereen anders omgaat met verlies anders is heel belangrijk. Je kunt hem niet opdringen dat hij zich net zo moet voelen als jou, want dat kan namelijk niet. Vergeet niet dat jij je zwanger hebt gevoeld. De kwaaltjes enzovoort. En bij een vader een band met de baby pas echt begint bij de regelmatige schopjes voelen. Ik bedoel dit niet hard en verkeerd. Ik begrijp jou. Maar ook ik heb discussies gehad met mn vriend rondom t overlijden van ons zoontje. Ik heb behoefte elk jaar zn verjaardag soort van te vieren en mn vriend denkt er liever niet aan. Ik heb behoefte om een foto van ons zoontjr op te hangen, mn vriend vind dit te confronterend en in verdriet blijven hangen terwijl we ook zoveel hebben om gelukkig mee te zijn. Onze oplossing: laat een ieder vrij is zn eigen verwerking. Ik ga met mn dochters elk jaar naar de uitstrooiplek en mn vriend gaat niet mee. Die zuipt en slaapt liever de dag weg . Prima vind ik dat .ieder doet wat hij/zij nodig heeft. En die foto. Die hangt er na vier jasr nog steeds niet. Compromis: t kaartje met handje en voetafdrukje staat aan mijn kant van t bed in een lijstje. Zo heb ik mn zoontje in de buurt en voor hem neit te confronterend dat er echt een foto in de huiskamer hangt. Probeer dus jouw gevoelens los te zien dan van die van je vriend. Als je hem met rust laat zal je zeker geen rotopmerkingen krijgen en als je een knuffel nodig hebt, kruip gewoon op schoot en zeg niks maar sla gewoon zn armen om je heen. Nogmaals sterkte.
Dit had ik geschreven kunnen hebben.. inderdaad net zo na het overlijden van onze zoon. Ook wij hebben dan maar als compromis de gipsen voet- en handafdrukjes staan. Iedereen gaat er anders mee om en dat kan echt heel lastig zijn. Zo snapte ik totaal niet dat als ik moest huilen om ons verlies, mijn man vroeg wat er was.. want het is toch logisch wat er wel niet was? Het is voor mannen geloof ik meestal wat minder ‘tastbaar’, ze voelen de hormonen niet, de ingrepen etc. Neemt niet weg dat dit voor jou heel pijnlijk kan zijn. Sterkte!
Hier ook duidelijk verschil op mentaal gebied. Ik heb 5x een ma gehad en 2x met een heftige nasleep van een infectie na curretage. Ik loop nu bij een psycholoog. Thuis praten we er wel over maar manlief zit ondertussen wel naar de tv te kijken. Ik wil niet dat de kinderwens mn hele dag bezet dus ik ga aan mezelf werken ook om manlief te ontzien hierin. Iedereen doet t op zn eigen manier. Heb ook respect voor zijn manier en zoek iets om voor jezelf rust te krijgen. Mindfulness, yoga, boksen oid
Ik ben het er niet helemaal mee eens. Waarom zou alleen ts rekening moeten houden met hoe haar vriend dit verwerkt, terwijl hij dit duidelijk niet voor haar doet? Ik zou hier ook teleurgesteld in zijn eerlijk gezegd. Ik heb 7 miskramen gehad en veel nasleep en ingrepen, maar mijn man was altijd onwijs meelevend. En tuurlijk was het soms een hork, maar meestal niet. Ik heb zelf heel veel gepraat op internet met andere vrouwen, dat hielp mij enorm. Dus zo hoefde hij het er niet heel de tijd met mij over te hebben. Maar als hij me dan een dekentje gaf op de bank en een voetmassage of me lekker even liet uithuilen dan was dat toch wel heel erg fijn. En ik denk dat je prima mag aangeven wat jouw behoefte is hierin!
Inderdaad ligt het wat genuanceerder, het geeft partner geen vrijbrief om maar te doen en laten wat ie wil, het werkt beide kanten op. Wel schreef ik mijn reactie om aan te geven waarom mannen zo kunnen doen, dat dit herkenbaar is. Niet zo zeer dat ts het allemaal maar alleen op moest knappen.
Tis ook niet bedoeld dat ze m maar helemaal mort laten gaan en geen steun mag verwachten. Tuurlijk wel. Daarom schreef ik ook op t einde klim.op zn schoot en zijn je armen om.je heen. Das dan.duidelijk genoeg. Maar gewoon t laten bij even zeggen dst je t nodig hebt ipv constant erover willen praten met hem. Mannen zijn nou eenmaal geen praters zoals wij vrouwen en zeker niet als zij t anders voelen dan ons. Hier staat 23 april ook gewoon een door mn vriend gehaalde taartje, waar hij niet van mee eet maar weet dat t voor onze dochters en mij belangrijk is om ons zoontjes verjaardag te vieren.
Allereerst heel veel sterkte , is niet niks wat je/jullie hebben moeten meemaken de afgelopen 2,5 maand. Ik heb 6 miskramen gehad , en 2 met ook een hele nare nasleep. Mijn man heeft me gelukkig altijd bijgestaan en is met ieder ziekenhuisbezoek / ingreep met me mee gegaan. Ik snap dat je heel teleurgesteld en boos bent , zou ik ook zijn. Hij had op zijn minst vandaag met je mee kunnen gaan. Ik zou er toch nog eens met hem over proberen te praten op een rustige manier ( niet verwijtend). Misschien is hij ook wel heel verdrietig maar kan zich niet uiten. Nogmaals heel veel sterkte !
Een man voelt en ziet vaak toch de dingen niet zoals een vrouw dit doet. Ook de verwerking gaat daardoor anders. Ik denk dat het voor je man gemakkelijker accepteren is doordat hij dit zelf niet heeft ondergaan, en het nog maar zo kort was om er echt helemaal aan te wennen dat het echt raak was! Ik snap heel goed dat jij je rot voelt en vreselijk baalt dat hij hier anders mee omgaat, Maar misschien is dit zijn manier van verwerken door hard te gaan werken. Hier vorig jaar oktober een miskraam gehad, vond ik echt heel erg, na 2 jaar lang proberen met regelmatige cyclus en dan is het 1x raak en gaat het mis! Voor mij was dit echt rot, voor man ook,maar niet op de manier dat ik dit ervaarde. Een vrouw voelt alles wat er van binnen gebeurd, krijgt de kwaaltjes ervan, voelt het geluk ervan, een man moet meestal een beetje wennen aan het idee, n als het dan mis is zijn mannen vaak wat nuchterder. Ik zou hem op een avond porren voor een gesprek, Als hij er ook tijd voor heeft dus niet druk heeft dat ie aan t werk moet. Wijntje/ biertje erbij. Jou gevoel en pijn uitleggen, als hij joh begrijpt hoeft hij zich niet eens zelf zo te voelen maar voel jij je begrepen ! En misschien snap je wederzijds hem dan ook. Sterkte!!
Ik wil je even een dikke knuffel geven... En zoals hierboven al meer meiden schreven, heb ik ook een soortgelijke ervaring gehad. Ik had ook bij m'n eerste zwangerschap na 7 weken een slechte echo waarna na 9 weken een missed abortion vastgesteld werd. Ik heb voor curretage gekozen, maar had daarna ook nog maandenlang fysieke en mentale klachten (met name ook door verstoorde hormoonbalans). Mijn man begreep het ook niet. De eerste 2 weken was hij nog begripvol, maar daarna kreeg ik te horen dat ik nu maar eens moest ophouden met zeuren erover. Het was toch allang voorbij? Voor hem ja..., maar mannen voelen niet wat jij voelt, hoeven niet door zo'n operatie, bloeden niet weken lang, maken zich niet elke keer als ze naar de wc gaan zorgen dat ze bloed gaan zien, enzovoort. Heeft bij ons ook tot relatieproblemen geleid. Inmiddels hebben we een hebamme (we wonen in Dld) die ons begeleid in het omgaan met de miskraam. Ik merk dat het helpt dat we erover kunnen praten met iemand erbij die erbuiten staat en verstand van zaken heeft. Dat zij mijn gevoelens kan bevestigen en aan hem kan uitleggen. Verder helpt het mij om het met vriendinnen of mijn moeder te bespreken die ook een miskraam hebben gehad, want alleen iemand die het ook heeft meegemaakt kan het echt begrijpen.
Verschrikkelijk wat je hebt meegemaakt. Hopelijk is alles nu weg en heb je nergens last meer van. Een relatie moet wel van twee kanten komen. En zoals ik nu lees is dat niet zo. Met een kind wordt het straks nog lastiger. Communicatie is gewoon erg belangrijk. Je hoeft er niet hetzelfde in te staan maar je kunt elkaar wel de ruimte geven en erover praten. Mijn man en ik hebben zelf ook veel meegemaakt. 12 IUI behandelingen, 2 miskramen, 1 zoontje verloren, en ik heb nu net een cerclage gekregen... en ik kan op dit moment niet veel. Hij is er altijd voor me geweest, elke keer mee naar het ziekenhuis, en hij verzorgt me nu ook. De plotselinge vroeggeboorte van ons zoontje bij 18,5 week was erg verdrietig. We gaan er allebei anders mee om maar praten er wel veel over en laten elkaar vrij. Misschien is dit uniek maar ik zou het zonder hem niet kunnen.