@ShampooL hoe is het nu met je? Ooh ik ervaar die baby blues nu ook. Ben vorige week maandag bevallen. Voel me zo verdrietig. Zo lang hebben we ergens naar uitgekeken. Eerst tijdens de mmm naar het zwanger worden, toen tijdens de zwangerschap naar de baby... En nu. Nu is ze er ineens al. Het uitkijken naar is afgelopen. Het is me allemaal véél té snel gegaan. Het doet me verdriet dat ik nooit meer terug kan naar het moment dat mn dochter geboren werd. Het was zó mooi...! En ik mis mn buik zo erg.... het getrappel, de gesprekken met mn buik. Ik streel steeds automatisch mb buik, en dan voel ik niks meer. Ik ben alweer helemaal plat. En ik voel me dan zo verdrietig. Hmm ik hoop maar dat dit snel over gaat ....
Herkenbaar maar dit zijn echt kraamtranen. Ik heb hetzelfde (ook topic geopend in "kraamtijd" Bij de eerste echt postnatale klachten gehad maar dat was omdat dit zelfde gevoel weken aanhield...
Wauw wat ben ik blij met dit topic. Wilde er bijna zelf 1 openen en toen kwam ik dit tegen. Heb nog nietvalles gelezen. Ga ik straks even doen. Hier zoonlief 9 weken en heb er sinds een week ook echt extreem last van. Ik heb dit zo onderschat. Houd zielsveel van hem maar ik kan zo slecht tegen die huilmomenten. Hij heeft zo'n 1 tot 2 huiluurtjes per dag. En dan echt een half uur tot een uur gillen.. Ik krijg hem dan niet stil en voel me dan zo slecht. Ik raak geïrriteerd. Ga tegen hem roeoen: wat is er nou? Wat wil je nou? Net alsof hij je dat dan even gaat uitleggen.. Hier ook veel huilen. Snauwen tegen mijn man. Hoor van mijn beste vriendin dag ik echt niet leuk meer ben en al on mijn zwangerschap ben veranderd. Net mijn verstand weet ik dat ik het goed doe. Maar mijn gevoel is zo onzeker. Doe ik het wel echt goed. Komt hij niks tekort. Waarom huilt hij zo (ik weet dat baby's dat nou eenmaal doen en dag ze dat nodig hebben) maar het is zo zo zwaar. Ik heb een afspraak gemaakt bij de psycholoog. Want ik krijg mezelf niet op de rit. De leuke momenten heeft hij vaker dan de niet leuke momenten. Maar de niet leuke momenten zij voor mij zo overheersend.. En alle mensen om me heen die kinderen hebben laten het zo makkelijk lijken. Ze heeft zelf 2 kinderen. Een meisje van 3 en een jongen van 6 maanden. Beiden nooit huil uurtjes. En dan zeg ik hoe ik me voel en dan zegt ze dag ik rustig niet blijven. Dat weet ik ook wel. Maar zij heeft makkelijk praten met 2 niet huilende kinderen.. Ik voel me soms zo'n slechte moeder omdat ik niet eens mijn eigen kind stil kan krijgen.. Ik weet dat het erger kan. Baby's die echt de hele dag huilen. En ik heb geen huilbaby. Maar ik ervaar die momenten zo heftig... Het is zo zwaar....
Oh meid ik voel je frustratie!! Ten eerste wat goed dat je een afspraak hebt gemaakt bij een psycholoog. Een baby is zó een grote verandering in je leven. Het lijkt inderdaad maar zo alsof dit voor iedereen appeltje eitje is... Maar niets is minder waar. Er zijn zo ontzettend veel vrouwen die met dezelfde dingen worstelen als jij. En die vrouwen kom je ineens overal tegen wanneer jij er open over bent. Je hoeft jezelf echt geen label te geven maar zoek ook eens op #postpartumdepression bijvoorbeeld op instagram. Het hielp mij heel erg om te zien hoe andere vrouwen zich voelden maar ook hoe ze inspiratie zochten in deze tijd! Wat betreft de huiluurtjes.. Poeh wat voelen die lang hè.. ik kan je een hoop tips geven maar ik denk dat je die online vast wel gelezen hebt! Wat voor mij heel erg hielp, in werkelijk alles, is het er gewoon laten zijn. Hoe jij je voelt, maar ook als je baby huilt. Zeg maar gewoon tegen je zoon dat hij mag huilen en ben er voor hem, meer niet. Hij voelt je weerstand. En waarschijnlijk moet hij gewoon nieuwe indrukken verwerken. (Sluit uiteraard eerst honger/dorst/pijn/etc uit) ik weet niet of je er wat aan hebt.. maar wie weet kom je er weer een stapje verder mee. Succes!!!
Haha ok. Wat bij ons hielp! 1. Zoals ik al zei: gewoon bij je houden en laten huilen. Tegen hem zeggen dat het goed is. Maar rustig blijven. Afwisselen met vriendlief. Ik weet het is zoooo moeilijk. Maar je aanwezigheid is vaak al genoeg. 2. Inbakeren. Wij gebruikten de puckababy maar je kunt ook andere doeken/zakken gebruiken. Lijkt zielig maar het is heerlijk rustig voor die kleintjes! 3. Ritueeltje. Als je het huiluurtje aan voelt komen (was bij onze kleine steeds rond dezelfde tijd) lekker in badje doen, hierna heerlijk insmeren / masseren met babyolie. In het slaapzakje en in bed. 4. Al geprobeerd op het buikje te leggen? Bijvoorbeeld op je arm en ermee rondlopen? Of lekker in de box? Te allen tijde erbij blijven natuurlijk. Ons ventje sliep vanaf 12 weken op de buik! Was duidelijk zijn voorkeur en heel sterk nekje! 5. Ander merk speentje? Weet niet of hij een speentje pakt / zuigbehoefte heeft? Hier was Suavinex een uitkomst. De "haute couture" lijn! Wie weet hebben andere mama's nog tips?? Het was hier trouwens altijd een fase. En vaak korte fases. Probeer dit in je gedachten te houden en zeg tegen jezelf; ook dit gaat voorbij!! Probeer altijd je slaap te pakken wanneer je kunt. Zó belangrijk dat je zelf niet oververmoeid bent!!
Inbakeren nog niet geprobeerd. Speen wil hij niet met zo'n huil moment. Jij heeft zijn huil moment meestal om 5 uur.. Hij krijgt 7 uur-half 8 fles en dan naar bed. Dan maken we hem om half 11 nog wakker. Douchen. Fles en dan de nacht in. Die huil momenten zijn het ergst tijdens een sprongetje
Het inbakerslaapzakje was hier echt een uitkomst! Ik was zo enthousiast dat ik hem daarna aan meerdere vriendinnen heb uitgeleend die er ook baat bij hadden! Je kunt het ook met een grote hydrofiel proberen maar met 9 weken worstelen ze zich daar vaak al uit. Het zwaaien van armpjes enzo maakt ze vaak onrustig. Probeer anders eens om 17 uur het badje en de massage. Ze worden er vaak lekker rustig van en je haalt het huilritme er even uit. Probeer zelf aan te voelen of het kan in je "schema". Jij kan dit het beste bepalen! Heb je al eens een draagzak geprobeerd? Worden ze ook vaak rustig van!
Ik wilde net zeggen imona: draagzak! Dat was bij mijn huilbaby een uitkomst, mijn life saver! En ja het is zwaar, het was toen zo zwaar met mijn oudste. Ik dacht nooit meer een tweede te willen. Maar hier zit ik met een tweede van een week oud die nu al zo anders is dan z'n broer. Die niet zoveel huilt en geen reflux heeft. En ik ben dankzij een psycholoog en meer ervsring rustiger, minder stress en geniet nu echt. En het geeft rust. Ik was niet gek bij de eerste. Het lag niet aan mij.
Ja draagzak helpt ook vaak idd. Loop dan zelf alleen een week met een zere rug haha. Hij weegt al 6 kilo! Net was het weer drama. Denk dat het ook nog komt van de prikjes van donderdag. Krijsen alsof hij vermoord werd. Na 20 minuten is hij in slaap gevallen. Hij drinkt ook even niet zo veel. Normaal tussen de 130 en 165 cc. Nu steeds maar 100. Maar hij kan het hebben. Hij heeft spekkies zat. Haha. Hij ligt nu op zijn buik (airosleep matras) op bed. Kan ik zo ook even lekker gaan slapen. Nog anderhalve week tot ik ook naar de psycholoog kan. Heb een verleden van 10 jaar af en aan naar de psycholoog. Dus weet inmiddels precies wanneer ik er 1 nodig heb voor het uit de hand loopt. Heb een conversie stoornis. Dis ben wat gevoeliger voor stress. Maar ondanks dit alles wil ik over een paar jaar toch een 2e. Dus zo erg is het blijkbaar niet. Alleen die stomme hormonen. Maar ben wel heel blij om te lezen dat ik zeker. Niet de enige ben.