Waar zal ik beginnen. Ok we hebben sanen 2 kinderen. Eentje van 4 en eentje van 2,5. Soms heel vermoeiend als ze hun dag niet hebben. De baby periode ging ook niet over rozen.. Ze werden beiden snachts heel vaak wakker. Zoon tot 2,5 jaar minstens 3 keer wakker en dochter tot 1-1,3 jaar ongeveer. We hadden beiden zoiets van ok twee is echt genoeg. Geen kinderen meer. Maar heel eerlijk...ik vind het niet compleet. Ik durf er tegen mn aanstaande echt niet over te beginnen want als hij niet flauwvalt dan ktijgt ie t wel aan zn hart. Het is niet dat hij het niet leuk vind om kinderen te hebben en het gaat ook niet perse om de financien, maar het is echt de babytijd en de etterige periodes van ze die hem doen afschrikken zeg maar. En ik snap dat ook wel hoor, na een zware dag denk ik ook van pfffff ja doeiii dan maar geen groot gezin. En toch blijft het in mn hoofd zitten.. Ik zou er heel graag nog 2 bij willen. ( klinkt raar om het zo te zeggen... Alsif je ze kan kopen..) Ik durf er echt niet over te beginnen want ik weet dat hij het begeeft. Maar wat moet ik dan? Ermee blijven zitten de rest van mn leven? Wat zouden jullie doen?
Ik zou toch open hier in zijn. Hier was het ook hoor ik wilde graag een derde ik was niet compleet en zo voelde het ook. Mijn man vond 2 kinderen genoeg. Ik ben heel open geweest over mijn gevoel. Ook het feit dat het wel zo kunnen betekenen dat onze relatie erop stuk zou lopen. Echt maanden hebben we gepraat. Waarom wel waarom niet. Uit eindelijk gaf mijn man aan dat hij toch wel wen kleintje erbij wilde. Nu zeg ik zelf ik ben compleet heel stom maar ik wil ook niet meer zwanger zijn.
Dat hadden wij al bij 1 kindje. Wij waren samen eens dat 1 genoeg was. Maar onze zoon werd ruim 3, ik ging tellen en dacht nog even en die zit op school ik ben nog niet klaar. Ik wilde zo graag nog 1 baby. Nog 1 keer zwanger en de baby tijd mee maken. Ik ging het vertellen. Legde alle voor en nadelen uit als we nog 1tje zouden proberen te krijgen. (mannen hebben logica nodig en voor en nadelen tegen elkaar opwegen) Ik gaf heel duidelijk aan dat als hij niet wilde, dat het oke was. Ik was al immers mama, en dol gelukkig. Maar had ik de keuze, zou ik toch wel graag nog 1tje erbij willen. Mijn man gaf toen eerlijk aan dat hij 1tje wel genoeg vond, maar dat hij mij kende en dat hij wist hoe belangrijk dit voor me zou zijn. We gingen ervoor. Zeg ik nog: Om de eerste te krijgen hebben we er 9 maanden over gedaan om zwanger te worden, toen nog 9 maanden zwangerschap. Is dat weer zo, dan zijn we toch 1.5 jaar verder. Oke, ik werd toen binnen 2 weken zwanger Ging iets sneller dan gedacht, maar ben wel zo blij (en hij eigenlijk ook, al is het best heel druk) Nu denk ik weer, oh die babytijd is weer voorbij, was toch zo leuk....... Maar nee, wij stoppen nu echt. De drukte, financien enz enz, Maar ik geef toe, het blijft leuk. Maar heb je er nu 2 of 10, ja het blijft leuk maar we moeten reeel zijn. Ik ben gewoon heel dankbaar voor wat we hebben (2 gezonde kids, ja de oudste heeft adhd, maar das niet ziek, alleen druk ) Toch vind ik die programmas van gezinnen met tig kids wel geinig, maar ik denk niet dat ik het zou kunnen. Heb gewoon de kracht niet. De drukte, opvoeden, zindelijkheid, oppas.......... Dus naast het gevoel luister ik maar naar mijn verstand en ben gewoon dankbaar voor het geschenk aan kinderen die we al hebben. Genoeg ouders die ongewenst kinderloos zijn. Das pas erg.
Hoi, Ik denk inderdaad ook dat je het bespreekbaar moet maken. Ik kan me heel erg goed voorstellen wat je bedoeld. Ik heb het ook (al hoop ik dat het bij mij nog de hormonen zijn . Ik heb een dochter van bijna 4 en een tweeling van nog geen 4 maanden. Toen ik zwanger was (ben heel erg misselijk geweest) wist ik 1000% zeker dat ik dat NOOIT meer wilde, maar toen de misselijkheid voorbij was heb ik echt genoten van onze 2 meisjes in mijn buik. Het idee dat ik nooit meer zwanger zou zijn stond mij ook niet aan maar dacht dat mijn gevoel weer weg zou gaan. maar toch vanaf de dag dat ik ben bevallen weet ik tot nu toe zeker dat we er ooit nog een keer voor gaan..... Ondanks het risico op nog een tweeling. En natuurlijk ben je gezegend met je kinderen en ben je dankbaar voor wat je hebt, en ik weet ook dat er stellen kinderloos blijven....vind het verschrikkelijk maar dat neemt niet je gevoel weg. Dus maak het bespreekbaar en misschien valt het heel erg mee. Liefs
Ik ken het gevoel zou niks graag nog een derde willen als de jongste tegen de 3 is.. Maar mijn man is daar heel duidelijk in: 2 is genoeg.. En lichamelijk zou ik drie kindjes ook niet aankunnen denk ik of het moet over een paar jaar ineens zoveel beter gaan
Hier bijna hetzelfde. Ik wil er graag 3 en mijn vriend vindt 2 eigenlijk genoeg. Nu heb ik er nooit een geheim van gemaakt dus hij wist het al. Ik zou als ik jou was ook open zijn tegen je aanstaande. Maak van je hart geen moordkuil want op een gegeven moment loopt het gewoon over. Je niet compleet voelen en de wens voor een 3e kindje zal blijven. Hier hebben we besloten dat een 3e kindje welkom is maar zelfs ik heb af en toe schrik. Meer praktische zaken maar toch is het mijn gevoel die zegt, het komt wel goed. Plus dat ik er bang voor ben, dat als we het niet doen om allerlei redenen, ik er later spijt van krijg.
Hier is het ook ik zou graag een tweede willen mijn vriend ook maar na al mijn miskramen 9stuks durft hij het niet hij is bang dat we weer die kant op gaan en daar bovenop zegt hij we hebben geen plaats nu hebben we een heel klein huisje dat wel maar ik zeg dat er wel een oplossing voor de ruimte te vinden is. Ik zou er in iig over praten zodat hij weet dat jij met dit gevoel rond loopt wie weet draait hij bij.
Ik denk dat dat gevoel nooit weg gaat totdat je de knop in je hoofd gevonden hebt. Ik heb lang na onze derde nog de wens voor een 4e gehad. Mijn man wilde er maar twee dus ik wad blij dat er nog een derde kindje mochten krijgen waar hij overigens wel achter stond. Toen de jongste ouder werd kon bij mij de knop om. Ik zou het bespreekbaar maken en het er samen goed over hebben. Begin dan niet meteen met twee kindjes erbij want dat zal hem wel afschrikken.
erg moeilijk lijkt me dat. ik had er twee en ik wist nog niet zeker of ik een derde wilde. was ook pas net bevallen. maar toen op een zonnige zaterdag was ik kosmisselijk, overtijd en mn friet speciaal smaakte niet. dus je raadt het al . was even wennen maar dat was maar een paar dagen en nu ben ik superblij met onze knul haha! zou hem voor geen goud willen missen. nu ben ik er wel zeker van dat het klaar is. niet zozeer voor dat kindje of het geld maar idd ik ben die gebroken nachten ook kots en kotsbeu. onze zoon is nu anderhalf en heeft ook echt tot ruim een jaar elke nacht 3-4-5x geroepen. en nu is er toch altijd wel 1 die spookt snachts. met name nu weer mn middelste. ook heb ik de volgende zwangerschap ook heel veel kans dat ik weer zwangerschapscholestase krijg en das heel gevaarlijk voor de baby plus dat ik twee hg zwangerschappen heb gehad. dus mn verstand zegt gewoon heel duidelijk: nee! mn gevoel 98% en dat is genoeg. mn man daarentegen zou er nog wel 1 willen. maar gelukkig respecteert hij mijn keus en staat er ook achter dat ik me in januari laat steriliseren. succes ermee. ik zou er toch met je man openkaart spelen. anders krop je het op en blijf je ermee zitten en dan barst de bom toch wel een keer
Ik twijfelde over een derde, toen mijn zoontje 10 maanden was bleek ik onverwacht zwanger van de derde. Het is een geweldig mannetje, mijn makkelijkste baby geweest maar ben er nu wel echt klaar mee. Ik heb het echt gehad met zwanger worden en babytijd. Krijg ook oprecht medelijden wanneer ik hoogzwangere vrouwen zie of kleine baby'tjes hoor huilen haha, denk dat het voor mij dan wel echt klaar is.
Denk dat het altijd wel kan blijven kriebelen. Zelfs ik terwijl ik zeker weet echt geen kinderen meer te willen. Als ik een baby ziet of een zwangere vrouw dan denk wat lief. En dan bedenk ik mij de eerste zware jaren met kleintjes en dan denk ik. Echt niet meer. En voor vrouwen van mijn leeftijd 39. Sommige willen dat nog maar ik met mijn 39 weet gewoon zeker dat ik het echt niet meer zou trekken ook lichamelijk niet. Wie weet is mijn zoon een vlug mannetje met de meisjes en wil hij vroeg een gezinnetje dan zou ik misschien over een jaar of 10 oma zijn.
Ik wilde na de tweede ook nog graag een derde, maar mijman wilde dit niet meer. Hj was daar heel duidelijk in. En ondanks dat het best een poos lastig is geweest werd het leven met twee kinderen ook wel makkelijker. Uit de luiers niet meer altijd rekening houden met slaapjes etc. Hierdoor kreeg ik op een zeker moment ook een gevoel van nee, niet meer. Dat is het moment dat ik alle babyspullen heb weggedaan. Onze jongste was toen ruim 2,5. Je gevoel is je gevoel, maar dat geld voor zowel jou als voor je man. Je zult er samen een weg in moeten vinden en helaas is er geen middenweg in de zin dat een half kind niet bestaat! Overigens denk ik dat als wij nog een kindje hadden kunnen krijgen waarbij de babytijd overgeslagen had kunnen worden mijn man er nog wel voor te porren was geweest......maar het is nu goed zo. En ik geniet nu ook vooral van alle vriendjes en vriendinnetjes vd kids over de vloer. Regelmatig spelen hier 6 kinderen tegelijk,heerlijk!
Ik wilde er altijd wel 3 of 4, mijn man 2. We hebben er nu 2 en het is echt klaar. Ze zitten dicht op elkaar (16 maanden ertussen) en dat is best pittig. Ik ben elke keer heel blij als ze weer wat meer zelf kunnen. En het wordt steeds leuker om dingen met ze te ondernemen, vakanties worden makkelijker, dagjes uit, een keer later naar bed, etc. Daar genieten we nu allebei echt heel erg van, de gedachte om nog een keer helemaal opnieuw te beginnen trekt me nu niet meer. Ik zou nog wel heel graag nog een keer zwanger willen zijn en borstvoeding willen geven, dat vond ik echt fantastisch! Maar ik doe het dus niet. Waarschijnlijk laat ik me steriliseren als mijn spiraaltje eruit moet.
Bedankt voor alle tips, ik zal er eens heel goed over nadenken hoe ik het voorzichtig zal brengen. Maar niet nu, want ik hoor dat hij onenigheid heeft met mn dochter haashhhaaaaa. Zij ratelt aan een stuk door om haar boosheid en ontevredenheid eruit te gooien en hem Hoor ik af en toe wat terug zrggen. Hiihhiihhi best grappig om te horen
Ik zou er gewoon over beginnen. Niet dat je er meteen twee bij wil, maar eerst eentje Baby tijd is niet bij elke baby het zelfde. Dat moet je er zeker bij zeggen. Succes
Ik en mijn vriend zitten daar gelukkig helemaal op 1 lijn. Ging laatst wel ff kijken wat zijn reactie was op: wil jij ooit nog kinderen of wil je helemaal geen kinderen meer? Hij denkt er ook over: ooit nog een laatste kindje maar dan als nakomertje. Ik ben nu 25 en we hebben nog tijd genoeg als het ons gegunt is. We kunnen in princiepe nog 10 jaar wachten.
Ik wilde er ook vier, het voelde in elk geval nog niet compleet na twee. Mijn man wilde niet dacht ik, maar toch eens voorzichtig ter sprake gebracht. De derde is nu al ruim een jaar. Hier ook pittige kindjes en de derde is het moeilijkst van alle drie, dus een vierde komt er nu niet weer. Ik haf ook direct na de bevalling het gevoel dat het zo goed was en dat heb ik nu nog steeds.
Ik heb n zoon van 7 jr en n zoontje van 2 mnd met mijn huidige man en we weten nu al dat we graag n nog n kindje willen. Voor onze zoon heb ik 9 miskramen gehad,waarvan 1 met 13w ~ 1d. Gezien mijn geschiedenis van miskramen, hebben we ook zo iets van we laten de natuur zijn gang gaan. Komt er nog 1 of misschien een tweeling dan zijn we heel erg blij, lukt het niet meer dan mag het niet meer zo zijn