Mijn opa is in de 70 ergens en heeft afgelopen augustus een beroerte gehad. Ze dachten dat hij 'gewoon' een hartstilstand had (hartpatiënt) maar na een geslaagde reanimatie door familieleden belandde hij in het ziekenhuis waar bleek dat het samen hing met een herseninfarct. Ze wisten niet of hij het zou redden, we moesten er maar niet meer op rekenen, eigenlijk hadden ze alle hoop opgegeven. Toen hij eenmaal bij kwam, wat al een wonder op zich was, kon hij nauwelijks praten (en toen hij dat wel kon zei hij echt de meest vreemde dingen, delier), zat scheef in zijn stoel, keek wazig en kwijlde wat. Ik dacht toen nog: misschien was het voor jou beter geweest om er niet meer te zijn.. was gewoon niets meer van over. Maar! Langzamerhand ging het steeds een stukje beter en ik zag steeds meer mijn opa terugkomen. Hij heeft een tijdje begeleid moeten wonen en is nu alweer een hele poos thuis, hij kan bijna alles en zijn linkerkant is nog wel wat verzwakt (kan hij bijvoorbeeld geen koffie mee vasthouden), maar dan nog.. Wel moeilijk om dit te typen, maar ik hoop dat je er wat aan hebt, het kwam me zo bekend voor met dat gedoe tussen hart-hersenen en de leeftijd en met het feit dat je hem nog moet bezoeken en misschien weleens kunt schrikken als je hem ziet e.d.. dus ik wilde je echt meegeven dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn en veel mensen echt goed herstellen met therapie. Ik hoop dat ze snel vinden waar het precies aan ligt..
Dankjewel voor je reactie! Heftig verhaal.. Maar gelukkig dat hij er nog zo bovenop is gekomen zeg! Hier wordt het met de dag vager. Nu ineens is het waarschijnlijk weer wél een beroerte.. Ze weten het in het zkh zelf niet meer geloof ik! Gisteravond ben ik langs geweest, maar ik vond het alleszins meevallen. Zijn gezicht hing misschien wel iets scheef, maar ik vond het niet overdreven opvallen ofzo.. Hij praatte warrig (zelfde verhaal 3x verteld), maar tegelijkertijd vroeg hij naar details die hij nooit meer had kunnen onthouden als het echt slecht met hem was gesteld. Hij vertelde dat hij op het moment niet zelf kan lopen, dat de verpleegsters hem daarbij moeten helpen.. En dat vond hij erg moeilijk! Verder zei hij dat hij erg was geschrokken en in de ambulance was hij ook wel bang.. Meer weet ik niet. OM GEK VAN TE WORDEN, die onduidelijkheid! Hopelijk krijgen ze vandaag wat resultaten van de onderzoeken..
Jij ook bedankt voor je reactie.. Ik vind het fijn om te horen dat je weer opgeknapt bent! Denk dat die angst altijd zal blijven, omdat je het nu meegemaakt hebt en weet hoe het is/voelt..
Nee ik ben niet bang meer hoor, ik had een zware hellp waardoor ik het kreeg, ik mag nu niet meer zwanger worden omdat ik door de hellp ook nog maar 1 nier heb en een leverruptuur heb gehad. Ik ben blij dat mijn jongste en ik er nog zijn. Maar veel sterkte met je opa, propjes zijn gewoon onvoorspelbaar, wie weet knapt hij weer op.