het blijft onrustig tussen mijn hoofd en hart

Wat wil je man? Misschien geeft zijn reactie iets meer uitsluitsel? Je zit er dan in ieder geval niet meer in je eentje mee. Ik kan je verder niet echt adviseren, ik krijg in maart de eerste, maar ik zie bij mijn zus dat twee of drie kindjes best veel verschil maakt in drukte. Maar dat zal ook aan je eigen organisatietalent liggen. Enne... Drie zitjes op de achterbank kan wel bij grotere stations en mpv's. Kleiner wordt een probleem, maar ik denk niet dat ik de keuze daar vanaf zou laten hangen. Volg vooral jullie beider gevoel. Succes met je keuze.

 

Dan zou ik maar eens heel snel met hem om de tafel gaan zitten!
Want jij hebt hier duidelijk geen vrede mee, en ik denk dat het wel zo eerlijk is om open en duidelijk richting hem te zijn over je verlangen.

Veel succes, hopelijk kan je samen een mooie beslissing nemen.

 

Praten met je man dus.. enige mogelijkheid om voor jullie samen het helder te krijgen.

 

Waarom weet je man van niks? Dit lijkt me nou toch precies een onderwerp om met hem goed te bespreken.

 

Lijstje maken met voor en tegen argumenten.

 

Ga eerst praten met je man. Leg het hem voor. De praktische dingen komen daarna wel.. Zo konden hier bijv in onze vrij simpele auto prima drie autostoeltjes met passen en meten (kwestie van gaan passen bij een baby-zaak ).

 

Ik kan je de hand schudden. Hier is het precies zo, met dat verschil dat mijn man wel op de hoogte is en ik ook weet dat het voor hem wel goed is zo. Een derde gaat in zijn ogen niet meer opwegen tegen de "problemen" die zouden gaan krijgen. Ik bedoel dan niet enkel de praktische zaken, die kunnen vaak wel opgelost worden, maar ook de tijd voor de andere twee, het financiële deel, weer een medisch traject in, een verbouwing, andere auto, ik nog langer geen inkomen etc.

Ik zou heel erg graag nog een kindje willen, maar ben ook diep bij mezelf vanbinnen aan het onderzoeken waarom ik dat wil. Ik word niet zomaar zwanger dus hier zou een medisch traject volgen, ik heb geen makkelijke zwangerschappen en bevallingen gehad en wil er wel voor mijn andere kinderen kunnen zijn.
Ik denk niet dat wij nu incompleet zijn, ik denk dat ik gewoon weer verlang naar het echt nodig zijn, het wederom bijzondere van alles wat je doormaakt als je zwanger bent. Het verlangen naar weer een uitdaging/avontuur. Mijn kindjes beginnen "groot" te worden en daarmee zelfstandiger en stukje bij beetje word ik minder "nodig". Ik kan dat wel opvullen met nog een kindje, maar na een paar jaar zal datzelfde gevoel weer terug komen en dus moet ik me neer gaan leggen bij (weer, want ik dacht dat ik me er al bij neergelegd had....) dat het zo goed is.
Ik ga proberen nog meer te genieten van wat ik al heb, ik ben zo gezegend! Ik ga wel op zoek naar uitdaging/avontuur, maar dan meer op sociaal vlak en werkgerelateerd. Daar komt nu meer tijd voor en dat is ook wel weer goed en zal ook een toegevoegde waarde hebben voor het gezin uiteindelijk.

Je bent niet alleen met je twijfels, maar ik ben bang dat ze misschien wel nooit helemaal zullen verdwijnen.

 

Het IS ook echt moeilijk, die twijfels zijn vreselijk.
Wij leven nu op 1 inkomen (van mijn man) en hij moet daarmee al 4 mensen, 2 paarden en 2 katten onderhouden. Ik zie aan hem dat dit best soms zwaar is, veel verantwoordelijkheid. Het zou op niet fair zijn die "last" te vergroten. Financieel gezien kan natuurlijk veel, vaak een kwestie van keuzes maken. Maar ik wil mijn kindjes nu en ook later ook kunnen helpen en ze de dingen kunnen geven die ze nodig hebben en met ieder mondje meer dat gevoed moet worden wordt dat toch moeilijker. Het is nu eenmaal niet waar dat kinderen groot worden op liefde alleen, het moet op alle vlakken kloppen en kunnen.

Puur uit egoïsme (omdat ik me meer nodig wil voelen en wil keuvelen en het kleine niet kwijt wil) is niet voldoende....helaas....

 

Hier zegt mijn hart: ja, een 3e.
Mijn verstand: nee, dat is niet verstandig..

Voorlopig wint het verstand van mijn hart.
En probeer ik zoveel mogelijk vd jongste te genieten.

Enne een spiraal is niet definitief hoor.. Kan er net zo makkelijk er weer uit.

 

Volg je verstand en niet (alleen) je hart. Je kan beter twee kinderen ruim geven wat ze nodig hebben dan drie en over alles moeten nadenken. Het gaat niet alleen over de korte termijn maar ook de lange termijn en kinderen worden alleen maar duurder, dat is dan weer niet eerlijk tegenover de twee die je al hebt. Wij hebben óók lang getwijfeld en ik zat met zwaar rammelende eierstokken, maar die zijn mettertijd weer rustig gaan liggen. En nu zijn we héél blij en opgelucht met de keuze die we toen gemaakt hebben, het is prima zo.

 

Ik begrijp dat het erg lastig is. Alleen vind ik 'heb nog genoeg liefde' geen argument om wel voor een derde kind te gaan. Dat is een egoïstische keuze.

De derde zijn is overigens niet leuk, je kent het spreekwoord van het 3e wiel aan de wagen. Klopt toch wel echt, ik zie het overal terug. Dus wat is het belang van een 3e?

 

Uh, je kinderen zijn 2,5 en 1 jaar.. vergeet wat je 8 jaar geleden hebt afgesproken met je man, inmiddels ben je 8 jaar ouder, ben je moeder en weet je wat dat inhoud. Bespreek je gevoelens met je man, hoe eerder hij het weet, hoe eerder hij erover kan nadenken en doe het rustig aan zou ik zeggen! Je hoeft toch niet perse nu al voor een derde te gaan? Geef het de tijd, kijk hoe je er over een aantal maanden naar kijkt, want waarom je haast? Omdat je het ooit zo hebt bedacht?

 

Dat is nogal stellig haha. Nu heb ik dan inmiddels 4 kindjes maar toen ik er nog 3 had vond/vind mijn oudste dat alleen maar heerlijk.

 

Zoals meerdere al geschreven hebben is het het belangrijkste dat je dit eerst eens met je man bespreekt.

Geef je gevoelens weer en kijk eens hoe hij erover denkt, misschien wil hij wel absoluut geen derde kindje?
Als hij het ook nog niet weet dan kun je het het beste eventjes laten rusten en genieten van je 2 kinderen, op een gegeven moment weet je het dan wel.

 

Ik denk ook dat je het zsm moet bespreken met je man! Misschien haalt dat al wat druk van de ketel bij je.

Ik herken het een beetje, want ik dacht dat mijn man absoluut geen tweede wou (dat riep ik ook 2 jaar lang). Aan mij ging het wel knagen en toen ik dat tussen neus en lippen door aan gaf zei hij enkele weken later dat hij het ook graag wilde. Nu gaan we er weer voor, zie onderschrift.

Wie weet hoe je man reageert, maar ik denk dat het jou in ieder geval rust geeft als het een bespreekbaar onderwerp wordt.

 

Tuuuuurlijk.....Vind ik nou ook, 3e zijn zielig. Nooit aan beginnen

Maarre even serieus, je zet gevoel niet zomaar uit. Heb het er dus goed over met je man. Dat is het belangrijkst, dat je dat duidelijk krijgt. Hoe hij erin staat. Dat zou het voor jou ook makkelijker maken, welke kant het dan ook op gaat. Onduidelijkheid zorgt voor onrust. Succes!

Enne zelf als 3e kan ik je zelf zeggen: absoluut niet zielig of teveel geweest. Wat een onzin.

 

Nou, ik vind de stelling: er is nog genoeg liefde juist wel belangrijk!
Vind een kind het uit zichzelf belangrijk dat hij een eigen kamer heeft? In een groot woont? Iedere avond varkenshaas eet i.p.v. een karbonaatje, 20 cadeautjes krijgt met Sinterklaas, Kerst en zijn/haar verjaardag?
Natuurlijk is het belangrijk dat het kind te eten en te drinken heeft en dat je als gezin zo nu en dan wat leuks kan gaan doen... Maar ik vind het allemaal wat overdreven tegenwoordig. Als jullie het mooi vinden om nog een kindje te krijgen en dit mentaal ook aankunnen kwa drukte etc. waarom zouden jullie het dan niet doen??
Tegenwoordig wordt het in de kinderen hun mond gelegd wat ze wel of niet belangrijk zouden vinden, terwijl kinderen naar mijn idee al heel gelukkig zijn met een warm huis, eten en drinken en veel liefde!

Enne, de opmerking over dat een derde kind zooooo zielig is??? Wat een onzin!!!
Lekker kort door de bocht.

Succes met jullie keuze, maak het niet moeilijker dan het hoeft!

Groetjes,
Estha