Ik ben vrij dun van mijzelf. Ik hoor vaak van collega´ s O wat fijn dat wil ik ook. Maar ik ondervind soms toch wel wat hinder van mijn dun zijn. `vroeger` kocht ik kleding in maat s en soms maar dat was heel zeldzaam kon ik maat m kopen. Aan mijn gewicht is niet veel veranderd, in ieder geval niet afgevallen, zeer minimaal aangekomen. Maar tegenwoordig moet ik bij XS kijken. Ik vind dat verschrikkelijk! Ik lijk dan (naar mijn idee) nog dunner dan ik al ben, een kleinere maat is er niet en als ze wel XXS hebben dan moet ik zelfs die pakken. Hoe ervaren jullie dat? In mijn ogen is het net zo verschrikkelijk als XL of XXL te moeten kopen. Alleen lijken andere mensen dat niet te begrijpen. Behalve vriendinnen die inderdaad XXL moeten kopen die kunnen zich wel in denken dat ik (X)XS verschrikkelijk vind. Als ik de kleding draag vind ik het helemaal niet erg, maar bij het kopen wel. Soms moet ik ook kleding bij de kinderafdeling kopen, ben namelijk ook niet zo groot dus 164 gaat in veel gevallen ook prima. En dan word je soms toch wel gek aan gekeken. Al scheelt het fininancieel wel bij de kinderafdeling kledng te kopen Ik ben erg beneuwd hoe anderen dit ervaren.
Hier ook hetzelfde. Heb maat S bij 170 cm en weeg 53 kg. Altijd al ghad. Aan ene kant blij dat ik alles kan eten wat ik wil maar soms voel ik me er niet prettig bij. Of mensen zeuren dat ik te dun ben en eens meer moet eten! en als ik zeg dat ik ontzettend veel eet en niets bij kom dan krijg je ineens te horen oh wat leuk kon ik dat maar. Zo irritant eerst het ene zeggen dan het andere ja wat is het nu Mensen kunnen dan echt doen of je anorexia hebt ofzo :S Dik of dun het is nooit goed
Hier hetzelfde maar ik weiger om xs te nemen, ik doe wel een riem om, ik denk altijd "stel ik ga eens bijkomen" maar tot nu toe nog niet gebeurd. Het is best frustrerend en na dezwangerschap zijn mijn borsten helemaal verdwenen pff
Ben altijd erg dun geweest (maat XS tot de eerste zwangerschap op m'n 23) Daarna ontzettend veel aangekomen door schildklierproblemen en woog toen 85 en maatje XL Nu na de 2e zwangerschap is mijn schildklier weer omgeslagen en weer ontzettend afgevallen en maatje XS/S wat ik tot de 1e zwangerschap altijd al heb gehad. Toen ik 85 woog vonden veel mensen mij "VET" (letterlijk gezegd, ook dat ik maar eens op dieet moest) En nu ik weer dun ben vinden ze me schraal en vragen diezelfde mensen of ik ernstig ziek ben ofzo en meer moet eten Lekker schijt hebben aan anderen, als JIJ je maar goed voelt, enige wat telt! Hoeveel weeg je dan bij welke lengte TS?
Ik heb ook vaak maat XS. Ik vind het niet meer zo erg als eerst omdat ik toch iets zwaarder geworden ben door de komst van mijn dochtertje en ik daar heel blij mee ben Ik voel mezelf nu niet meer zo dun als ik eerst was en meer vrouwelijk. Maar toch draag ik soms nog XS maar ook vaak S. Ik denk dat ik het erger zou vinden als ik XL had dan wanneer ik XS heb omdat in de meeste leuke winkels vaak wel XS te vinden is en niet zo vaak XL of groter. Maar het is ook net wat je leuke winkels vind natuurlijk
Volgens mijn id ben ik 160cm maar ws is dat 164 nu met gewicht 51.5 dat is voor mijn doen nu zwaar, ik mag blij zijn als ik de 50 aan tik en nu 2x 51.4 en 51.5 dat is voor mijn een droom hahaha. De bmi meter geeft nu 19.4 aan meestal is dat 17 of 18. De opmerkingen kan ik wel een klein beetje hendelen,de ene keer meer dan de andere keer. Maar het feit dat je bij de kassa (x)xs moet afrekenen of kindermaat dat vind ik het vervelendste.
Ik herken het ook. Na mijn 2e zwangerschap heb ik wat meer heupen gekregen. Hiervoor was ik echt nog zon meisje, weinig vorm.. Ik herken ook de reactie, ik was blij dat ik dun was ipv duk(niet vervelend bedoeld) Maar heb regelmatig gebaald hoor. Vooral bij het kopen van broeken!! Grr.. Zo blij dat skinny nu in is.. Kan ik ook wat vaker een broek aan.
ik ben altijd dun geweest. 176 bij 54kg. Na de geboorte van mijn 2e bleek ik (ook tijdens de zwangerschap) pfeiffer te hebben en viel ik in drie weken van 75kg af naar 45kg... 10kg per week. Er was echt niks meer van mij over... Het enige dat ik wel had was brede schouders van zwemmen en volleybal en brede heupen. Nou dat was pas lastig kleding zoeken... het zat voor geen meter, voor mijn schouders had ik m/l nodig, voor mijn taille xs en dan was qua lengte ook l beter. Pas na mijn 5e nu ben ik meer in verhouding maar val ik amper af. weeg nu 70 kg (kwam van 93 einde zwangerschap, niet dat je dat kon zien trouwens) en mijn kleding zit wel beter maar ik voel me niet prettig zo, er moet nog zeker 5kg af en buik weer weg (is buikspierprobleem en vet dat ineens daar blijft hangen ipv op de heupen ) Maar goed, ik kan me goed indenken hoe lastig het is met kleiding. Zara en H&M hebben vaak wel kleding die ook in XS nog leuk is. Mijn dochter van 12 draagt die nu en zij zal ook niet veel groter worden (158) (al bijna een jaar ongesteld) Mijn schoonzusje is oorspronkelijk uit sri lanka en zij moet ook maat 34 xs kopen. Niet te moeilijk over doen
Ik had het vroeger ook een vond het vreselijk! Nu de kinderen er zijn is het veranderd, ik heb een volwassen lichaam gekregen. Mij borsten zijn niet groot maar met een wonder bh zijn ze op een goede maat. Ik heb eindelijk billen en heupen maar verder.... Ben ik nog steeds niet dik.
Snap helemaal wat je bedoelt. Ik heb ook maatje xs/s weeg maar (voor zwangerschap) 43 kg en ben maar 1.63 lang. Ben er behoorlijk wat jaartjes mee gepest doordat ik te mager zou zijn en maar meer moest eten en natuurlijk anorectia wat ik totaal niet had. Zelf was ik er ook niet blij mee want dunne pootjes en dunne armpies vind ik dus niet zo mooi.. Maargoed het hoort nou eenmaal bij mij en ik kan mezelf niet veranderen, heb jet geaccepteert en ben blij met mezelf (op borsten na, mogten wat groter maatje b ofzo) Nu ik zwanger ben vind ik het er al helemaal niet uitzien. Ineens een buik met wat stengels eraan vast Denk dat je jezelf niet zoveel moet aantrekken van "wat zouden ze denken over mij" je bent mooi zoals je bent. Zo ben je gemaakt door papie en mamie en trots dat ze zijn!! Wees trots op jezelf meid
Herkenbaar.. Hier 1,61 en (ongeveer, schommelt een beetje, ene keer een kilo meer, dan weer een kilo minder) 42 kilo. Dus ook kleine maatjes en af en toe opmerkingen. Maar ach, ik kan in ieder geval eten wat en hoeveel ik wil, en het is beter dan dik zijn, dus ik moet niet zeuren, hoor ik meestal. Met m'n bedroevende excuus voor een voorgevel, bijna geen heupen, m'n kinderlijke gezicht en m'n lengte + gewicht word ik regelmatig voor een jaar of 14-16 aangezien terwijl ik 19 ben. Voel me af en toe ook ongemakkelijk tegenover mijn verloofde, 'vindt hij zo'n kinderlichaam werkelijk aantrekkelijker dan een 'echte' vrouw met mooie rondingen?' Ik woog eerst trouwens 49 kilo bij 1,57, maar ben door een rugoperatie in oktober 2011 langer geworden en veel afgevallen, wat daarna nooit meer terug is gekomen. M'n cyclus is ook veel langer geworden sinds ik dit gewicht heb, dus ik begin echt het idee te krijgen dat m'n ondergewicht het functioneren van m'n lichaam 'aantast'.. En daar word ik erg verdrietig van.
Ik heb met mijn 183 cm en 50! kilo (VROEGER!) nog nooit xxs of zelfs maar xs hoeven kopen dus dat ligt dus niet perse alleen aan je gewicht maar ook een stuk lengte, dat zou ik persoonlijk dan ook minder vinden want dan lijk je al snel veel jonger, aan de andere kant op je 40e kan dat een voordeel zijn LOL) Ik weeg nu 85 kilo en heb nu M/L (40/42) Het was altijd wel lastig om iets langs genoeg te vinden in een dunnere maat. Ik ben alle vormen van de weegschaal geweest (van 50 kilo tot 125 kilo) en ja ik denk dat extreme nooit fijn zijn, ik dacht altijd dat ik heel veel at terwijl ik dun bleef en ik snoepte wel heel veel haha maar toch kreeg ik er met speciale poeder wel 10-15 kilo aan (gewoon elke 2-3 uur wat eten (en ja dan niet alleen fruit haha) en 2 keer per dag yoghurt met eiwitpoeder erin, toen ik op gewicht was hoefde ik dat eigenlijk niet te onderhouden. Daarna ging ik aan speciale medicatie en ben ik extreem veel aangekomen (toen een zwangerschap e.d.) maar wat ik bedoel te zeggen is dat er geen ideaal gewicht is..
Ik ben ook een heleboel afgevallen tijdens me zwangerschap. Ik woog 80 tijdens me zwangerschap en nu weeg ik 55.. Mensen denken dat ik weinig eet maar ik eet juist lekker veel yummie!!! Ik heb trouwens maatje S soms XXS omdat vaak S nog te groot is.
Ik ben ook een inie mienie sprietje (1.60 met 50kg). Altijd al geweest. Wat mij vooral stoort is dat mensen "de vrijheid nemen" om te zeggen dat ik wel een extra taartje/ijsje/what ever kan nemen omdat ik zo dun ben. Of dat ik wel een extra gram kan gebruiken. Ja, dat weet ik ook wel, maar dat zit er nou eenmaal niet in (ook niet aan ). Terwijl men het wel ongepast vindt om wat over het figuur van iemand met een grammetje extra te zeggen. Dun zijn heeft zeker zijn voordelen maar ik moet net zoals iemand die aanleg heeft voor overgewicht letten op wat ik eet (dus meer dan voldoende). Enne.... die theezakjes.... Geef mij maar een mooi vol figuur!
Ik denk dat jouw cyclus heel erg samenhangt met je gewicht... je heb behoorlijk ondergewicht en een bmi van slechts 16... Net zoals dat een overgewicht daarop invloed heeft. Je lichaam stelt allerlei meganismen in om ervoor te zorgen dat je op een goede manier een zwangerschap door kan maken en jouw lichaam lijkt te draaien op reserves. Ik kan je aanraden om echt naar een diëtist te gaan, die kan je helpen om op een gezond gewicht te komen. Toen ik 45kg woog bij 176 (bmi 14,5) door de bevalling, hormonen en pfeiffer moest ik ook naar de dietiste om te helpen weer aan te komen. Ik kreeg zelfs anorexia achtige verschijnselen als extra haargroei en had pijn bij het lopen, zelfs de vetkussentjes onder mijn voeten waren verdwenen...
Was ik al bang voor.. Dat klinkt niet erg goed inderdaad. Dat was ook wel een heleboel rottigheid achter elkaar bij jou zeg!
neehoor ik kreeg zo vaak te horen of ik dat nou wel moest doen en dat ik dat en dat moest doen (je krijgt dan ook ongewenste tips) ik ging op den duur steeds minder eten, ik at op den duur misschien 500-600 kcal op een dag (en ja dan brak ik op den duur en vrat ik mezelf helemaal vol, want je komt van alles tekort en dat bleef er meteen aanplakken) Toen ben ik meer gaan eten (in het begin wel 2500-3000 kcal en de kilo's vlogen er vanaf.. Over dikke mensen zijn er net zo goed opmerkingen...het gras lijkt altijd groener aan de andere kant. Nu ben ik netjes (30 kilo kwijt) en onverwachts zwanger en iedereen zegt steeds "ahhh wat zonde, zo word je weer dik" en "kijk je wel uit" terwijl ik uit ervaring weet dat de hoeveelheid van eten niet uitmaakt in een zwangerschap (bij mij dan) want bij de eerste ben ik megaveel aangekomen en amper gegeten en bij de tweede mezelf volgepropt en alleen maar afgevallen) Het is nooit goed
Ik wouw dat ik weer xs kon pakken in de winkels Had voor de zwangerschap vaak maatje 36. Na de zwangerschap zit er nog 10 kilo te veel aan en ben ik nu dus verplicht om een m te pakken in de winkels
Ik heb laatst een stuk gelezen waarin stond dat maatje 40 van tegenwoordig een stuk groter uitvalt dan 'vroeger'. Dit om mensen met een grotere maat 'tevreden te houden'. Tja...had je 'vroeger' maat s....dan heb je nu dus maat x(x)s terwijl je qua figuur dus helemaal niet veranderd hoeft te zijn....
oh...kleding zoeken is afschuwelijk T_T en ik vertik het.. om bij de kinderafdeling te kijken, al heeft o.a. V&D me nog wel eens die kant op gewezen.. ik probeer volwassen eruit te zien, ik wordt sowieso al minimaal 6 jaar jonger geschat. wat dat betreft ben ik blij dat de naaimachine en ik wel aardig overweg met elkaar kunnen. ben ik minder afhankelijk van het aantal (X)XS kleding dat de winkel inkoopt.