Hi dames, Misschien een wat gezever topic, maar na het Amber Alert vandaag van het kleine kindje, welke door ouders is gekidnapt, kan ik het niet loslaten. Kindje blijkt met 1,5 maand oud met diverse breuken en blauwe plekken uit huis te zijn geplaatst. Niet alleen dit bericht, maar eigenlijk alle berichten over mishandelde kindjes of kindjes in andere afgrijselijke situaties, maken me letterlijk misselijk en ik kan het niet meer loslaten. Ik word er zo verdrietig van. Zeker omdat dit soort berichten nog maar het topje vd ijsberg zijn. Wie doet dat soort dingen nou? Wat voor monsters bestaan er in hemelsnaam op deze wereld? Ik kan er letterlijk nachtmerries van hebben. Weet niet zo goed wat ik hiermee wil, maar wilde het even kwijt. Het is voor mij zo onwerkelijk dat dit soort gebeuren, dat het mn hele wereldbeeld lijkt te veranderen. Iemand herkenning/tips? PS sinds ik een zoon heb is dit extreem, daarvoor geen last van gehad.
Ik heb er ook last van. Hoe kunnen mensen zo klein mensje iets aandoen? Het is om te huilen. Ze zijn zo weerloos. Zo onschuldig.. Het doet inderdaad veel pijn om dat soort berichten te zien. Je denkt gewoon aan je eigen kind. Kan mijn dochter dan ook niet genoeg knuffelen en kusjes geven. Je hebt hele zieke mensen op deze wereld. Het verbaasd me al lang niet meer maar het is ziek en heel triest..
Ik heb precies wat jij ook hebt.. ik kan dat soort dingen heel lang niet meer los laten. Ik word er ook misselijk/chagrijnig/boos/verdrietig van.. Wie doet nou zoiets.... Ik kan me best voorstellen dat je zo gek worsd dat je je kind een klap wilt verkopen.. Maar loop dan weg, breng het naar iemand toe.. desnoods de buren. Maar echte mishandeling.. nee dat snap ik echt niet. Kan er ook niet bij. Kan er zó ongelofelijk boos om worden. Maar daar veranderen we niets mee helaas. Ik hoop echt dat het kindje ongedeerd gevonden word!!
Ik word er ook altijd heel, heel verdrietig van. Het is ook zo’n schril contrast met mijn eigen situatie; ik wacht al zó lang tot ik een keer moeder mag worden en ik zou ons kindje zoveel liefde en aandacht en geborgenheid geven, en dan zijn er mensen die de ribben van hun twee maanden oude baby breken. Wat een oneerlijke wereld. En zo tragisch voor die gezinnen en met name de kinderen .
Oeh fijn dat er herkenning is. Vaak lukt het me dit soort nieuws te vermijden.. maar heb ook heel sterk het gevoel: sluit je ogen niet voor de wereld, zo is het nu eenmaal. Ik was vroeger echt een badass, maar ik trek dit soort dingen gewoon niet. Ik heb ook ontzettend veel respect voor hulpverleners die hiermee te maken hebben. Ik had graag iets kunnen doen, maar juist omdat je zo weinig kunt doen, is die passiviteit zo naar. Je staat gewoon machteloos.
Afschuwelijk ( ik kan het ook niet loslaten. Roept zoveel vragen op rondom het welzijn van dat lieve kleine meisje. Mijn hart breekt. Ben mijn eigen moppies eerder gaan halen bij de opvang vanmiddag.
Ik herken het. Voor ik kinderen had vond ik het ook heel erg maar gek genoeg sinds ik kinderen heb (of eigenlijk sinds ik ze heel graag wilde) grijpt het me heel erg aan. Ik kan er gewoon niet bij dat je een baby of kindje zo kan mishandelenIk word er altijd heel verdrietig van als er onschuldige kindjes in het spel zijn
Verschrikkelijk heh? Toen ik het vanavond op het nieuw zag en daarna naar mijn zoon keek liet ik spontaan een traan. Misschien zijn het nog de hormonen maar het raakte mij zo dat een weerloos kindje gebroken ribben heeft gekregen door haar ouders en dan vervolgens ontvoerd word door die zelfde ouders terwijl ze eindelijk veilig was.
Ik kan er ook niet tegen inderdaad, al het kinderleed Ook als ik denk aan hoe het kinderen in arme landen vergaat, verkrachting, mishandeling, verwaarlozing. Ik snap gewoon niet dat volwassenen dit kinderen aan kunnen doen. En dat er dus zóveel mensen zijn die dit soort dingen doen?
Ik lees net dat het meisje gevonden is. Maar ik herken het hoor. Sinds ik moeder ben raakt al het nieuws wat met kinderen te maken heeft me extra ergZ Gaat nooit meer weg denk ik.
Dat laatste bedoel ik met verschuiven van je wereldbeeld. In mijn ogen waren dat soort mensen een ontzettende uitzondering.. die ene rotte appel in een dorp bijvoorbeeld. Ik kom er langzaam achter dat het geen enorme uitzonderingen zijn, mar dat je als kind misschien wel in je handjes mag klappen wanneer je niks naars meemaakt of overkomt. De kans dat het wel gebeurd is in mijn wereldbeeld ineens een stuk groter geworden... dus ook voor mijn zoon.
Ja dat is heel eng.. ik maak me soms ook wel eens zorgen over 'later'. Grootste angst dat mijn kinderen iets overkomt. Juist omdat er eigenlijk heel veel achterlijke mensen zijn in deze wereld. Waarschijnlijk ook in onze omgeving. Soms, kijkt er een vieze vent naar mijn dochter, gewoon op straat. Dan denk ik allerlei rare dingen. Ze moet ook altijd voor mij lopen, bang dat ze ineens ontvoerd word ofzo of dat ik haar kwijt raak. Ergste nachtmerrie van een ouder.
Ja dat is ook zo. Je moet er niet je leven door laten leiden, maar wel alert op zijn. Mijn broer is zo toen hij 5/6 jaar was een keer bijna ontvoerd... en twee van mijn buurmeisjes (allemaal letterlijk al vastgehouden en konden nog net ontsnappen).
Pfff dat is echt erg. Het gebeurd dus ook gewoon echt. Waarom? Waarom zou je iemand anders zijn kind mee willen nemen?
Nou inderdaad heb het direct opgezocht. Ze verkeerd in goede gezondheid. Mag hopen dat dit de definitieve scheiding tussen ouders en kind betekent.
En dan Peter R de Vries vanavond horen zeggen dat het ook heel erg is voor de ouders, omdat hun kindje uit huis is geplaatst. Als je dat met je kind doet, zou je het wat mij betreft nooit meer zien .