Hallo, Mijn vriend en ik willen volgend jaar aan kinderen beginnen, maar ik heb 6 hernia's waar ik dagelijks last van heb. Ik heb er 3 onderin mijn nek en 3 in mijn onderrug. Ik kom nu redelijk de dag door met 2x een uurtje op bed liggen. Ik werk parttime vanuit huis, doe het huishouden en wandel zo'n 1.5 uur per dag met mijn hond. Hiernaast hoela hoep ik een paar minuten per dag en train ik 3x per week met handgewichten om sterker te worden. Ik heb volgende week een afspraak met mijn neuroloog, omdat ik wil weten wat de risico's zijn in mijn geval. Ik ben dit topic begonnen, omdat ik me afvroeg wat de ervaringen zijn van anderen en of jullie nog tips hebben. Zo zou ik graag willen weten hoe de laatste maanden van je zwangerschap gingen, of je normaal kon bevallen en hoe het erna ging. Bedankt!
Hoi!! Ik heb (helaas) ook ervaring hiermee.... Ik ben 3 jaar terug gevallen en had een flinke hernia. Ben met spoed geopereerd omdat ik uitvalverschijnselen had (klapvoet) en gewoon héél veel pijn, zelfs met een flinke dagelijkse dosis morfine. De operatie is goed gegaan, alleen bleek achteraf dat ik een zenuwbeschadiging heb opgelopen (de klapvoet bleef ook). Vorig jaar april ben ik opnieuw geopereerd aan die beschadigde zenuw omdat ik niet vooruitging en de pijn bleef houden, zelfs na 7 zenuwblokkades, medicijnen, tens enz enz.... Sinds die operatie gaat het langzaam vooruit met intense fysiotherapie (3x per week). Vorig jaar augustus waren mijn man en ik toch heel serieus over onze kinderwens en hebben we dit besproken met mijn arts. Omdat ik nog medicijnen slikte moest ik daarmee stoppen maar verder zag hij geen reden om er niet voor te gaan. Hij kon niet voorspellen hoe een zwangerschap en bevalling zou verlopen. Omdat ik nu toch al thuis zit zijn we ervoor gegaan. En ik moet zeggen.... het is nog beter gegaan dan ik ooit had durven dromen. Redelijk vanaf het begin merkte ik aan mijn lichaam dat alles weker werd (onder invloed van hormonen), ook het weefsel rondom die zenuw waardoor die nog meer ruimte krijgt om te herstellen zonder continu getriggerd te worden. Gelukkig heb ik geen hele grote buik (heb een lang bovenlichaam volgens mijn vk) dus heb ook amper tot geen last van mijn rug (niet meer dan normaal iig). Ben nu 39 weken zwanger en ik voel mij nu beter dan voor mijn zwangerschap. Natuurlijk heb ik nog ontzettend veel pijn maar het is zeker niet erger geworden. Natuurlijk is mijn situatie anders dan die van jou maar ik zou zeker bespreken met je arts wat mogelijk is. Ik ben natuurlijk nog niet bevallen dus kan je nog niet vertellen hoe dat is gegaan maar ik heb mij iig verdiept in hypnobirthing. Hierbij ontspan je zoveel mogelijk en pers je niet heel actief mee. Je vertrouwt volledig op je lichaam. Daar heb ik sowieso veel aan gehad.... veel vertrouwen had ik namelijk niet in mijn lichaam na zoveel jaar pijn! Ik kan niet zeggen dat je er wel of niet voor moet gaan (ben geen arts oid) maar ik kan alleen mijn verhaal vertellen. Hopelijk heb je hier iets aan. Ik zou zoveel mogelijk vragen op papier zetten voor je arts en het goed bespreken. Hij zal ook niet in de toekomst kunnen kijken maar je wel meer info geven over zijn verwachtingen. Heel veel succes en mocht je vragen hebben mag je ook altijd pb-en! Groetjes!
Bedankt voor je reactie Peony. Ik denk dat niemand weet hoe iemands lichaam erop gaat reageren, maar ik vind het altijd fijn om me een beetje te kunnen voorbereiden. Ik mediteer al dagelijks dus hypnobirthing spreekt me wel aan. Een natuurlijke bevalling is zoveel beter voor moeder en kind. Dit is ook 1 van de hoofdredenen dat ik nu alvast naar de neuroloog ga. Ik wil weten hoe het nu met mijn rug zit en of ik natuurlijk kan bevallen. De laatste MRI scans waren in 2009 en ik krijg de laatste maanden weer steeds meer last van zenuwpijn en verlammingsverschijnselen. Ik wil sowieso nieuwe MRI scans en kijken of ze al wat nieuws hebben voor de verlammingsverschijnselen. De pijn kan ik wel mee leven. Het weker worden is in ieder geval wel een geruststelling. Ik ben namelijk wel een beetje bang dat ik het laatste trimester misschien niet meer kan lopen. Ik ben 10 jaar geleden geopereerd aan de eerste 2 hernia's in mijn onderrug (die helaas weer terug gegroeid zijn en ik er ondertussen nog 4 van heb bijgekregen), omdat mijn rechterbeen verlamd was en dat wil ik niet nog een keer meemaken. We willen heel graag kinderen, maar ik wil ook in staat zijn om zelf voor ze te zorgen.
Nee, zelfs de arts kon het niet voorspellen... Vervelend dat je de laatste tijd weer meer last krijgt. Daar zou ik dan zeker naar laten kijken (sowieso natuurlijk). Ook wij zaten met onzekerheden en vragen... Hoe zal de zwangerschap en bevalling verlopen, hoe zal het met mijn rug gaan, lukt het om zonder enige medicatie de pijn te 'overleven', kan ik straks wel voor een kleintje zorgen (uit bed tillen ed.)? Ik heb hier veel over gepraat met mijn man. En wij kwamen tot de conclusie dat we de gok toch wilden nemen. Gelukkig hebben we veel mensen om ons heen die kunnen wen willen helpen (buren, vrienden, ouders, zusje). Natuurlijk willen we het alleen doen maar mocht ik echt een vreselijke dag hebben kan ik altijd iemand bellen. Ik heb al een hele tijd fysiotherapie. Mijn therapeute heeft ook zeker een grote rol in mijn zwangerschap gespeeld. Ik zie haar 3x per week. In het begin was dat 2x sporten (oefeningen ed.) en 1x een behandeling (spierkramp proberen te verminderen die getriggerd worden door die zenuw). Na 20 weken zijn we geswitcht naar 2x behandeling en 1x sporten (en thuis mijn oefeningen op oa de bal goed blijven doen, wandelen enz enz...) Iedere week werden de bezoekjes afgesteld op hoe ik mij die week/dag voelde. Rond 28 weken kreeg ik wat meer last van mijn bekken en heeft zij de behandeling dus aangepast. Ik denk serieus dat ik zonder haar niet fluitend mijn zwangerschap zou zijn doorgegaan! Dus ik zou dat ook zeker als tip meegeven... Zorg voor een goede fysiotherapeute als je die nog niet hebt! Ze kan de oorzaak niet wegnemen maar wel zorgen dat je zo sterk mogelijk je zwangerschap ingaat en tijdens die 9 maanden (en daarna) evt. problemen meteen kan aanpakken. Ik ben heel benieuwd wat jouw arts zal zeggen... Zou je ervan afzien als hij een negatief advies geeft?
Ik denk zelf dat ik er in ieder geval nog 1 heb bijgekregen en dat ik nu last heb van CES (link). Ik heb namelijk bijna alle symptomen. Ik heb al jaren geen fysio meer, omdat ze toch niks voor me kunnen doen. Mijn (aanstaande) schoonzusje is fysio en haar vraag ik nog wel eens wat. Ik heb 2 jaar geleden wel 2 maanden intern in de pijnpoli van een revalidatiecentrum gezeten en daar heb ik vooral mentaal veel aan gehad. Ik durf hierdoor ook veel meer en ik heb geleerd wanneer ik de pijn kan negeren en wanneer ik t wel rustiger aan moet doen. Als ik eenmaal zwanger ben wil ik wel weer met fysio gaan beginnen. Ik kan gelukkig ook veel steun uit mijn omgeving krijgen, maar je weet hoe het is. Je wilt toch zoveel mogelijk zelf doen. Tenzij ze me kunnen garanderen dat ik in een rolstoel beland, zal ik er niet van afzien. Onze kinderwens is daar te groot voor. En anders kunnen we altijd nog gaan kijken voor een draagmoeder of zelfs adoptie of pleegouderschap. Eerst dinsdag maar even kijken wat m'n neuroloog zegt. Heb jij toevallig nog tips wat betreft vragen die ik hem kan stellen? Trouwens nog succes de komende dagen. Ik zie dat je over een paar dagen bent uitgerekend.
Pfoe, heftige link! Komt ff binnen.... Bij mij is het duidelijk door 1 hernia gekomen en niet door het samendrukken van de zenuwwortels maar de symptomen zijn zoooo bekend! Snap dat je geen fysio meer hebt. Voor mij kunnen ze ook weinig doen, behalve ervoor zorgen dat mijn rug- en beenspieren zo sterk mogelijk zijn en die spierkrampen zo minimaal mogelijk te houden. Aan die beschadiging kunnen ze niets doen. Mentaal is het idd erg zwaar... Ik heb niet intern gezeten maar wel een aantal gesprekken gehad bij de psycholoog van de pijnpoli. Ook ik moest leren waar mijn grenzen waren en wanneer ik er wel of niet overheen kon/moest gaan. Voor de buitenwereld lijk ik een gezellige vrolijke meid en zie je niet veel aan mij. Maar de momenten waarop je op bed ligt te huilen van de pijn en frustratie ziet een ander niet... als ik naar buiten ga zet ik mijn 'masker' weer op. En dan lijkt het mij voor jou nog veel heftiger.... Wel heel fijn dat je er zoveel aan hebt gehad om intern te gaan. De vragen die ik heb gesteld aan mijn arts waren oa deze (naast DE algemene vraag wat hij ervan vond): - Moet ik stoppen met deze medicijnen en hoelang van tevoren? - Zijn er mogelijkheden op het gebied van pijnbestrijding die ik tijdens een zwangerschap veilig kan gebruiken? - Wat zijn de verwachtingen (voor zover iemand daar iets over kan zeggen)? - Zijn er dingen die ik vooraf kan doen of proberen die de kans op een lichamelijk goede zwangerschap vergroten? - Is de kans groter op een goede zwangerschap als we nog zouden wachten op herstel (en evt. hoelang)? - Mocht het raak zijn, hoe ziet mijn behandeltraject in het zh er dan uit bij die arts? Verder ben ik gewoon in gesprek gegaan.... We hebben die man laten vertellen en uitleggen en wij hebben ter plekke de vragen gesteld die in ons opkwamen. Wat wel fijn was dat ik gevraagd heb aan het einde van het gesprek of ik een week later een belafspraak met hem kon maken. Zo konden we alles even laten bezinken en dingen die niet helemaal duidelijk waren of vragen die achteraf in ons opkwamen kon ik toen stellen. Gelukkig heb ik een super arts en hij vond dat een prima idee! En ik snap dat je het liever zelf wilt doen. Dat heb ik ook... Maar ik heb wel moeten leren dat dat gewoon soms niet gaat! Ik heb moeten accepteren dat ik nou eenmaal soms hulp nodig heb. Gelukkig merk ik wel vooruitgang, dat scheelt ook wel! En bedankt..... Ben zaterdag uitgerekend. Spannend hoor! Heb er ontzettend zin in. Ben benieuwd wanneer de kleine zin heeft om te komen. Ga maar uit dat hij/zij nog lekker blijft zitten tot 42 weken! heb iig het gevoel dat ik er helemaal klaar voor ben, mede door hypnobirthing. Dat zou trouwens wel iets fijns zijn mocht je zwanger raken. Het heeft mij veel gegeven tijdens de zwangerschap maar ook zeker in hoe ik nu in het leven sta!
Makkelijk is het niet, maar je gaat gewoon verder zodra het weer gaat. Ik heb een hoop moeten inleveren en ik lig op slechte dagen ook met tranen van frustratie en pijn op m'n bed. Ik verwacht meer slechte dagen als ik eenmaal zwanger ben, maar dat heb ik er wel voor over. Nu alleen nog kijken of het niet lichamelijk teveel gaat worden. Nogmaals hartstikke bedankt voor je reacties en ik laat dinsdag weten wat de neuroloog heeft gezegd. Ik hoop dat de baby er een beetje zin in heeft en succes met de bevalling!
Graag wil ik reageren. Ik heb zelf 5 jaar geleden het cauda syndroom gehad. Ben geopereerd en er ontstond een ontsteking bij mijn tussen wervels. Na maandenlang plat liggen, 10 weken zh opname, half jaar revalidatie was de wens voor een 2de groot maar voor mijn gevoel onmogelijk. Onze dochter was toen 2. Nu 5 jaar later durfde we het aan. Met goede begeleiding en een cursus hypnobirthing geloof ik erin. Het gaat goed met mijn rug. Heb wel pijn maar daar heb ik mee leren leven. Als je vragen hebt, mag je me mailen. Ik help je graag.
Heftig verhaal Littlejoy. Respect dat jullie toch voor een 2de zijn gegaan. 2 kinderen lijkt ons het leukste, maar ik moet eerst de 1ste "overleven". Als het inderdaad CES is, heb ik denk ik nog wel wat vraagjes voor je. Dank je.
Ik ben vanmiddag bij de neuroloog geweest en 11 september krijg ik nieuwe nek en rug MRI scans. Een week later krijg ik de uitslag en 2 dagen daarna heb ik al gelijk een afspraak bij de pijnpoli. 5 weken valt mee en ik hoop dat ik dan eindelijk wat duidelijkheid krijg. De neuroloog durfde helaas nu nog niks met zekerheid te zeggen.
hier de andere kant van een slechte rug en zwangerschap.. wil je niet ontmoedigen , maar wel mijn verhaal vertellen want het kan ook anders gaan tijdens een zwangerschap.. Ik en vanaf mijn 12 e rugpatiente, spit, scoliose, scheurmann, 3 hernia's. Eerste operatie met 19 jaar en tweede met 23. wij hebben 2 kinderen. Bij colin had ik met 8 weken zoveel last van bekken instabiliteit dat ik voor meer dan 10 min lopen in de rolstoel moest. dit werd bij 28 weken en wekelijks bekken fysio beter door het gewicht van de buik die de bekken op hun plek duwde. Helaas bij 30 weken premature ween en bedrust tot zijn geboorte bij 38 weken. Tijdens evalling moest man op een gegeven moment mijn bekken kantelen, mijn rug bolde niet en daardoor kwam zijn hoofd niet lager. Na mijn mans hulp had ik binnen 1 min. 10 centimeter ontsluiting. Bij shannon ( ik werkte vanaf 5 mnd na geboorte colin weer, in drogist veel lopen, vaak last maar doorgaan) Har zwangerschap zei het lijf bij 6 weken al stop. Heftige BI en niet goed kunnen staan/lopen. Heb mezelf met oefeningen lopend in huis gehouden , maar naar mijn ouders = 200 meter ging niet meer bij 17 weken. Met 19 weken steeds meer pijn in rug en ondebuik, binnenste buiten gekeerd. was echt mijn rug die aan het klooien was. Met 25 weken premature ween , direct volledige bedrust. Shannon is met 35 weken geboren (warschijnlijk was ze pas 33 weken) en heeft 16 dagen in ziekenhuis gelegen. die weken had ik ergens last van , achteraf gewoon overleven. Dat ze 5,5 week thuis was werd ik volledig verlamd wakker alleen linkerhand en hoofd deden het nog. Ziekenhuis.. Verlamming door pijn. Daarna 10 maanden op morfine geleefd. Bed in woonkamer 24 uur per dag mantelzorg, kon mijn kids niet verzorgen, met rollator naar wc, 10 minuten max. kunnen zitten in rolstoel en toen in sept. 2011 is mijn rug vastgezet op drie niveau's. Door de tweede zwangerschap is de boel dus door het verweken echt verkeerd gaan zitten. Veel zenuw problemen. besef dat het een behoorlijke aanslag is, kijk of er mogelijkheden zijn tot hulp , lees jezelf in op bekken problemen ( cecyile rost= goed boek) en accepteer dat je lichaam veel tijd nodig heeft om te herstellen. Heel eerlijk als ik 6 hernia's zou hebben met dagelijks pijn en moeten rusten zou ikzelf sowieso niet voor 2 kinderen gaan. Ik functioneer op wat pijnstilling en kan weer werken , maar mijn rug vind 2 kinderen erg zwaar. ik hoop dat jullie voor jezelf een goede keuze kunnen maken en duidelijkheid krijgen qua mri .
Bedankt voor je reactie Mimi en ik moet toegeven dat ik een beetje bang ben dat ik in jouw situatie terecht kom. Daarom ben ik dit topic ook eigenlijk begonnen. Het motto: "Hope for the best, expect the worst and take what comes" is hier wel toepasselijk denk ik. M'n vriend heeft met het plaatsen van de trap in ons nieuwe huis zelfs al rekening gehouden met een traplift dus ik kan niet zeggen dat we niet voorbereid zijn. Maar de kinderwens blijft en iedereen hier zal het gevoel wel kennen.