Verjaardagsvraag

De dag zelf in jouw situatie.

 

Dat ligt eraan wanneer je het normaal vraagt. Als dat 6 weken vantevoren is, zou ik het nu 2 weken vantevoren vragen bijvoorbeeld. Is een groot verschil dus hebbrn ze tijd zat gehad om het te vragen.

 

Of de dag ervoor.

 

Ik vind dat je de nadruk teveel op je schoonfamilie legt en hen macht geeft over jouw gevoelens omtrent de verjaardag en of zij wel of geen rol op de voorgrond spelen in jullie leven.

Het zou je niet moeten boeien of ze wel/niet geïnteresseerd in je zijn en er zo'n druk op leggen of experimenteren. Who cares? Wat maakt het uit dat zij geen initiatief nemen? Ik ken volop mensen die dat nooit doen en dat vind ik ook best prima.

Vier de verjaardag op die datum *PRIK* en laat hem staan. Ik stuur zelf kaartjes/uitnodigingen ongeveer een maand van tevoren, maar meer gewoon voor het leuk omdat ik het grappig vind om dat met een foto van de jarige te doen. Het zal me eigenlijk wel een beetje een zorg zijn wie er wel of niet komt.

Je hebt volgens mij toch altijd wel dat de persoon (één van de personen) die je er het liefst bij had willen hebben met een stomme smoes afzegt en dat je toch heel de dag geleefd wordt door alles en iedereen en dat vind ik al erg genoeg. Laat staan dat ik mij druk zou moeten maken over of schoonouders wel/niet het initiatief nemen voor de aanwezigheid. En komen ze niet of laten ze niet bijtijds iets horen; zou ik zelf wel even een belletje doen op de 21ste van 'Pietje is zoals jullie weten jarig de 25ste, we vieren het de 26ste; dan weten jullie dat. Tot dan!'

 

Gezien je situatie verwacht ik dat het om de verjaardag van je zoontje gaat en dat je dit ws de 31ste zal vieren? In dat geval zou ik dus op donderdag bellen en zeggen joh ik heb nog niks van jullie gehoord maar we vieren zaterdag de verjaardag komen jullie ook.

Weet je ik ben zelf een hork in contact onderhouden, mijn ouders kunnen er ook wat van. Ik lees vaak hier over hoe vaak dit wel niet zou moeten zijn e.d. Maar ik voel dit niet zo. Mensen die mij kennen weten ook dat ik(wij) zo zijn maar dat dit niet betekent dat ik niet aan ze denk. Uit het zicht is echt niet uit het hart. Misschien geldt dat voor je schoonouders ook wel.
Nog zoiets namelijk ik denk vaak op onmogelijke tijdstippen dat ik iemand moet bellen. In bed, wc, auto, fiets of tijdens het eten. En echt daarna ben ik het kwijt.
Dus misschien even vragen hoe dit voor hun werkt??

 

Dat bedacht ik me ook al dat het ook de 1ste kon zijn

En ja dat maakt het denk ik gezien je vraag nu makkelijker. Gewoon uitnodigen wanneer je dat bij de rest ook doet.
En met de andere bezoekjes toch zelf maar bellen als je ze graag wilt zien. Wel lastig hoor! Dus zou het wel blijven bespreken dat het jammer vindt.

 

Mijn mening: als je je verjaardag viert dan hoor je de visite uit te nodigen. Als ik niet uitgenodigd wordt, dan kom ik niet.

Ik ben ook iemand die op onmogelijke tijden aan mensen denkt. Om half 12 s nachts bedenk ik oo misschien vind die of die het wel leuk om morgen blablablabla en volgende dag is alles weer vergeten 😅😅

 

Hangt van je gewoonte af. Bij mijn vader komen we elk jaar gewoon langs. Die nodigt niet uit. Anderen maken er een heel circus van inclusief kaarten en toestanden. Bij allebei weet ik wat ik kan verwachten dus als ze het ineens anders doen is dat raar.

Voorts vind ik het ook raar om er zo'n punt van te maken. Beetje flauw ook.

 

Ik zou er geen punt van maken en ze gewoon normaal uitnodigen. Sommige mensen zijn nu eenmaal zo. Het gaat toch om je zoontje?

 

Ik zou gewoon per post een uitnodiging sturen. Waarom moeten zij er achteraan bellen wanneer het wordt gevierd? Nu loop je je te ergeren of ze wel/niet gaan bellen. Zonde van je energie. Door een kaart te sturen houd je de eer aan jezelf. Ik zou dit niet onnodig hoog op gaan spelen. Als ze geen interesse hebben is het hun gemis. Hier ook schoonouders die ik alleen twee keer per jaar, een uurtje, zie op de verjaardag van mijn kinderen. Zij hebben ook geen interesse. De hoop heb ik al lang opgegeven, ze veranderen echt niet meer. Nu komen ze even kort langs en zien even de kleinkinderen. Voor mezelf hoeft het echt niet meer, maar voor mijn man en de kinderen is het prima zo. Ik heb er afstand van genomen en dat geeft veel rust. En juist door ze wel uit te nodigen, zal ik nooit het verwijt kunnen krijgen dat ik contact af houdt. De bal ligt bij mijn schoonouders. En dat uur overleef ik wel : )

 

Ja maar het aard van het beestje verander je niet. Of je nu hoog of laag springt. En zoals Tuc al zegt omwille van je zoontje zul je misschien wel moeten.. Of nou ja, misschien zul jij degene moeten zijn die het contact in stand houdt. Geven, geven en nog eens geven...

Hoe ziet je man dit eigenlijk? Het zijn toch zijn ouders?!

 

weet je ik vind het wel sneu voor je kind dat je het zo hoog op gaat spelen, het gaat om een leuke dag voor je kind, dit zou de pret wel eens kunnen gaan drukken.

Daarnaast is het zo wie viert nodigt uit, als ik niet wordt uitgenodigt kom ik niet. heel simpel.
Eer leker aan je zelf houden, accepteren dat ze zo zijn en lekker genieten van de verjaardag van je kind.

 

Ik zou alleen niet bij hun vragen wanneer zij hun verjaardagen vieren. Krijg ik geen uitnodiging, dan kom ik ook niet.

Ik ken je gevoel wel hoor; testen of het nu een of twee richting verkeer is. Maar uiteindelijk ben je jezelf gewoon heel veel rot gevoelens aan het bezorgen.
Ik heb ook van die schoonouders waar je niks van hoort als je het zelf ook niet doet. Je hoort enkel dat je uitgenodigd bent voor hun verjaardag en verder zien we elkaar als wij langs gaan of hun bellen.
Geen diepgaande band dus, maar als we samen zijn is het alsof het zonnetje altijd schijnt binnen de familie. Wij gaan daarin mee, want dat zorgt er voor dat de bezoekjes wel altijd oke tot gezellig gaan.
We hoeven nu niet meer tegen bezoekjes op te zien en niemand hoeft op zijn tenen te lopen.
Geen verwachtingen hebben naar de ander werkt hier dus gewoon goed

 

Helemaal mee eens.
Niet zo moeilijk doen, accepteren en uitnodigen.

 

Precies dit!

 

Eens met alles wat hierboven al geschreven is. Het komt nu over alsof jullie er een mind-game van maken, beetje flauw en kinderachtig. Ik begrijp het wel hoor, het doet zeer en dan is het verleidelijk om je (tot hun niveau) te verlagen en dan krijg je dit soort 'spelletjes'. Ik zou er fijn boven gaan staan, je eigen leven leiden en steeds voor ogen houden om wat en wie het gaat: je zoontje! 😍
Kortom gewoon uitnodigen van de week en het verder laten rusten.

 

Ik zou ze gewoon uitnodigen zoals ik normaal ook zou doen. Ik heb ook schoonouders die (bijna) alleen wat van zich laten horen als er iets aan de hand is. Wij hebben hier afgesproken om te zorgen dat we maandelijks naar hen toe gaan en mijn man minimaal 2 keer in de maand belt. Verder behandelen we hen net zoals mijn eigen ouders. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen beide opa's en oma's kennen. Maar goed ik weet niet hoe ze verder met jullie zoontje omgaan. Hier vinden ze het wel heel leuk als we komen dus is het misschien nog weer anders.
Wij doen dit wel op basis van: wat jij niet wilt wat u geschied doe dat ook een ander niet. En echt het kost veel minder energie, want je elke keer irriteren aan wat je schoonouders niet doen is heel vermoeiend. Ik ga nu zelfs een nachtje weg met mijn schoonmoeder, omdat ik het haar gun om extra te genieten van mijn kinderen. Omdat ik vind dat ze dat te weinig doet en te veel mist. Met mijn eigen moeder ga ik de rest van de midweek.