Mijn oma is geen aardige vrouw. Ze is egocentrisch en ontzettend negatief. Ze zeikt je recht in je gezicht af en ga je er tegenin dan kruipt ze in de slachtofferrol. Wanneer ze je niet in je gezicht afzeikt doet ze het achter je rug om. Haar daarmee confronteren werkt niet, want ze zal nooit toegeven dat ze iets heeft gezegd. De afgelopen jaren heb ik haar volgens mij geen positief woord over wie dan ook horen zeggen. Als het aan mij lag had ik al tijden al het contact verbroken, of gewoon laten verwateren. Alleen ze is familie en de enige die ik nog heb van mijn opa's en oma's en (gelukkig) zie ik haar hooguit 4x per jaar, maar meestal minder. De reden dat ik nu niet weet wat te doen is vanwege mijn dochtertje. Ze heeft tijdens de zwangerschap geen interesse getoond, alleen op mijn trouwdag even. Tussen het mopperen in over dat ze naar huis wilde en niet mee uit eten wilde gaan. Nadat ik bevallen was heb ik haar vanuit het ziekenhuis gebeld. Bij thuiskomst hebben we haar ook een geboortekaartje gestuurd. Er is zowaar een kaartje terug gekomen! Alleen wel verzonden naar het adres van mijn vader, terwijl ons adres echt op het geboortekaartje staat. Ze heeft de naam van mijn man 3x geschreven en ook alle 3 de keren verkeerd gespeld, terwijl deze ook gewoon op het kaartje staat. Gelukkig de naam van onze dochter nog wel goed. Verder hebben we helemaal niks van haar gehoord. 2 weken terug had ze mijn zusje aan de telefoon en ze gaf bij haar aan dat ze het zo jammer vond dat ze niet wist hoe haar eerste achterkleindochter eruit ziet. Mijn zusje gaf aan dat ze dan eens met ons moest afspreken, maar daar werd omheen gepraat. Afgelopen vrijdag was mijn tante jarig (was er zelf niet bij) en ook daar mopperde mijn oma dat ze steeds de vraag kreeg hoe ons meisje eruit ziet en ze daar niet op kon antwoorden. Weer de discussie over dat ze dan eens contact met ons op moet nemen, maar dat vond ze onzin. Zij wil weten hoe het hier gaat en zij wil dat wij langs komen, dus moeten wij contact opnemen. Dat is haar redenatie. Zij wil niet steeds degene zijn die moet bellen. In de afgelopen 4 jaar heeft ze mij 3x gebeld met mijn verjaardag en that's it. Ze heeft met de verjaardag een cadeautje voor ons meisje aan mijn vader mee gegeven en die heb ik vandaag gekregen. Zoals ik zei, als het aan mij lag had ik het contact verbroken, maar ik voel mij verplicht om haar nu wel te bellen om haar te bedanken voor het cadeau. Ik ben bang dat het gesprek dan vanzelf komt op wannneer we langs kunnen komen en daar heb ik helemaal geen zin in. Alleen zegt mijn hoofd ook dat ik het niet kan maken om niet langs te gaan als zij erom vraagt. Wat te doen? Wel bellen en dus uiteindelijk langs gaan of het maar gewoon negeren? Ik weet het echt niet meer. (Moet bekennen dat ik sowieso teleurgesteld ben in mijn familie. Er is nog helemaal niemand op kraambezoek geweest...)
Klinkt heel teleurstellend. Ik zou een dankjewel kaartje sturen, hoef je ook niet te bellen. Bijzonder onvriendelijk dit en ik zou er niet van wakker liggen als ze niet langskomt. Dan moet ze maar bellen.
Ik zou een vriendelijk kaartje terugsturen en daarmee is voor mij de kous af. Als ze persé haar achterkleindochter wil zien, dan moet ze maar zelf bellen in plaats van dat jij dat altijd maar via via moet horen. Moest het contact nu al jaren fantastisch zijn, zou ik zeggen "bel haar op, het is uiteindelijk je grootmoeder". Maar het contact is duidelijk al jaren om zeep. Of kan je via je vader geen kaartje bij haar doen belanden? Als zij die weg kennelijk ook steevast verkiest, dan zou ik het op de duur ook zo doen ... Eventueel zet je op het kaartje ook iets van "altijd welkom hier voor een kop koffie na een telefoontje". Zo is het echt wel duidelijk dat jij niet zelf gaat afkomen.
.. precies mijn oma!! ik zou een kaartje terug sturen.. oma, bedankt voor het cadeautje, jammer dat je het niet zelf gebracht hebt... wij wonen op: adres... Tot snel? en komt ze dan nog steeds niet langs zou het voor mij helemaal klaar zijn!
Ja, ik ben het met de anderen eens, een bedankkaartje, omwille van het kadootje dat meegegeven is. Ben je er prima vanaf. Bij ons is het zo dat onze dochter nog een overgroot oma heeft(mijn kant) super lief wijfie, komt vaak, wij ook naar haar en haar vriend. Belt, en is supertrots met haar achterkleinkinderen. En een overgroot opa (vriend's kant) waar (voornamelijk mijn vriend) helemaal mee gebroken heeft. Opa vindt het verwerpelijk dat wij niet getrouwd zijn, hij heeft mijn vriend niet eens gefeliciteerd toen hij vertelde dat we nog een kindje zullen krijgen. Vriend heeft het bij de eerste het er wel even moeilijk mee gehad dat er voor de andere achterkleinkinderen veel enthousiasme is, maar voor onze dochter niet. Nu wil hij niet eens langsgaan om over een paar weken onze zoon te laten zien, en is er klaar mee. Ik vroeg van de week of we opa wel een geboorte kaartje zouden sturen, maar zijn antwoord was, nee hoor hoeft niet. Dus ik zou als ik jou was ts, het verder na het bedankkaartje lekker zo laten.
Klinkt als mijn oma! En ondanks alles ga ik er toch gewoon heen, ze is mijn oma. Nu moet ik wel zeggen dat ze wel op kraamvisite is geweest en ook een kaartje heeft gestuurd (ook verkeerd geschreven naam van mijn man). Weet je, het is maar net waar jij je druk om wil maken. Ik maak mij er inmiddels niet meer druk over dat zij altijd zo negatief is, als ik er ben dan zeg ik er met een grapje wat van en verder laat ik het zo. Ze is 87 jaar en zal niet meer veranderen. Mijn opa en oma zijn slecht ter been dus ik vind het geen moeite om hun kant op te gaan.
Zou voor jezelf kiezen en er niet meer op in gaan, wát je ook doet, het zal toch nooit goed zijn. Investeer in al de mensen om je heen die wel positief zijn, en dat je meer van je familie had verwacht is heel pijnlijk... Niet laten leiden door negatieve mensen en daar je leven naar richten, maar je leven richten op waar je zelf gelukkig van wordt, Dát is juo verantwoording, het geluk van je oma is haar verantwoording, alleen legt ze het constant bij anderen. succes en geniet van jullie dochter.
Lekker laten gaan. Mijn oma is ook een verschrikkelijk mens, ik kom er ook niet meer en mis er niks aan eigenlijk.
Wat een vervelende vrouw... Bedankkaartje aan je vader geven en klaar. Echt no wat op bezoek gaan in zo'n negatieve atmosfeer. Bah wat baal ik er dan van dat mijn lieve, geweldige en fantastische oma er niet meer is en zo'n vervelende oma's wel kansen krijgen om hun achterkleinkinderen te zien....
Kaartje inderdaad! ik zou dan een fotokaart doen, dan heeft ze haar gelijk gezien. Het gaat haar waarschijnlijk alleen om het kunnen zeggen dat ze haar heeft Gezien om geen gezichtsverlies te hebben als mensen erom vragen.
Ik zou ook een kaartje doen en dan zou het voor mij ook klaar zijn. Logisch dat je teleurgesteld bent. Ook familie kan te ver gaan.
Hier ook zo'n oma.. Ik spreek haar niet meer En ik zou ook geen kaartje terug sturen, blijkbaar kan ze ook geen moeite voor jullie doen om het te brengen..
Je kan eventueel bellen om te bedanken en haar voor zijn door haar uit te nodigen voor een beschuitje met muisjes. Of een kaart inderdaad waar je op schrijft, aangezien ik zelf nog geen bedankt kan zeggen doe ik dit via het kaartje. Bedankt! En dan eventueel iets van mezelf kan ik nog niet vervoeren, oma komt u mij bezoeken? Liefs ....naam dochtertje....
Ik zou gaan. Ander verhaal, maar mijn oma wat dement. Ze kon niks meer en lag alleen maar in bed. Ze herkende niemand meer. Mijn vader vertelde wel eens over zijn kleinkind en haar achterkleinkind. Ik ben voor het laatst geweest toen het nog matig ging met haar, maar wilde haar zo herinneren en niet als een vrouw die alleen maar op bed ligt en je niet eens meer herkend. Uiteindelijk dus niet meer geweest. Ik heb er zo'n spijt van gehad. Ik hoorde later dat oma wel eens momenten had dat ze opeens iemand herinnerde en ook een keer naar M. had gevraagd. Mijn vader had toen wel een foto laten zien, maar wat voel ik me schuldig dat ze niet de kans heeft gehad om M. vast te houden. Schuldig naar mijn oma toe, maar ook naar Max die geen foto heeft van zijn overgroot oma. Ik heb die wel allemaal in mijn babyboek zitten. Ik zal gewoon gaan en niks van die negatieve dingen aantrekken. Over een niet te lange tijd is ze er niet meer en hoef je er nooit meer verplicht heen. Die 2x per jaar kun je toch wel even alles weg slikken en gaan. Vooral omdat je oma toch behoefte heeft om je dochtertje te zien. Ik zou het voor jezelf maar vooral voor je dochter doen. Als het straks te laat is krijg je misschien net als ik wel heel erg spijt. En dan is er niks meer aan te doen!
Ik weet niet hoe oud je oma is, of ze nog goed ter been is? Woont ze nog zelfstandig? Etc... Want anders vind ik het knap schandalig dat je vader en moeder haar niet even opgepikt hebben, toen je was bevallen. Hier ging dat tenminste wel zo. Ik vind dat eigenlijk heel raar dat er toen niet aan oma gedacht is...Ik neem aan dat het een oudere vrouw is, misschien niet zo aardig maar die haal je toch even op om haar achterkleinkind te bezoeken of ben ik nu maf?
En anders zou ik zelf gaan. Misschien ben ik op die leeftijd ook niet meer zo gezellig, maar wat zou ik het verschrikkelijk vinden als ik zo straal genegeerd zou worden.