Daarom zei ik het ook inderdaad, dat er nog een gedeelte is voor de aardigheid zeg maar . Maar een stompje zal haar vast ook mooi staan hoor Ja dat was een heel naar gezicht. Hij mocht sinds een paar dagen alleen naar buiten en toen hij sávonds bij mij op schoot zat te knorren begon hij te miauwen als ik over zijn staart ging. Dus ik kijken waarom hij dat deed, zat zijn staart op de helft ongeveer alleen nog met een velletje vast, brrrr, kon de hele binnenkant zien . Mijn ouders direct naar de dierenarts natuurlijk en die had hem eraf geknipt en er een mooi rood verbandje omheen gedaan. Ik heb wat afgejankt, vond het zo zielig voor hem. Maar hij redde zich er prima mee Een dag voor mijn bevalling is hij overleden door ouderdom (ingeslapen op zijn lievelingsplekje). En op de dag van mijn bevalling zelf heb ik het te horen gekregen sóchtends
Dat meen je niet Is ze al vaker weggeweest? Vorig jaar was onze poes ook ineens weg. Alles afgezocht, dierenkliniek en ambulance verwittigd (ze heeft een chip), maar ze was nergens te vinden. Na twee weken hadden we echt de moed al opgegeven... komt madam ineens aanwandelen... Ze was sterk vermagerd en heel vies, maar door de DA verder helemaal gezond verklaard. Ik heb het vermoeden dat ze ergens opgesloten heeft gezeten (misschien in een schuur of zo), maar ze kan net zo goed 2 weken door het park gestruind hebben. We hebben werkelijk geen idee. Ik hoop dat jou poes straks ook weer voor de deur staat, want je maakt je nu natuurlijk hartstikke zorgen Sterkte meis!
Nou moe, zijn we weer tegelijk aan het schrijven Wel bijzonder (en verdrietig) dat ze net voor je bevalling overleden is. De hormonen gieren dan toch al zo door je lijf... ik kon in ieder geval net na de bevalling echt overal om janken en je hebt natuurlijk ook hele andere dingen aan je hoofd. Onze poes was aan de buitenkant gelukkig niet verwond, zoals die van jou, maar toen mijn man bij de DA de foto van de gebroken ruggenwervel zag ging hij bijna onderuit. Ze hebben hem echt even op moeten lappen met een kopje koffie
Vermist joh! Sterkte ik weet al te goed hoe het is... Onze stumpy en poedie waren zomaar poef verdwenen... Spooky en snorrie hadden katten ziektes Fip (Snorrie) en een bloedprop (spooky)waardoor hij verlamd raakte Zodat hij een auto niet kon ontwijken en ook nog eens aangereden werd... Wat nog eens daarbovenop kwam was een totale niesziekte epidemie met onze toen nog 6 katten... Dit alles binnen 2 jaar... Nu hebben we nog Stippie,Snoopy,Amy en Poepoe (die 8 jaar word 25 december!) Door alle ellende en verdriet wil ik niet meer poezels... Ik heb met hubbie besloten dat we naar 0 katten gaan... Nu maar hopen dat we deze keer niet binnen 2 jaar 4 poezels kwijt raken!
Jeeeej, ik heb goed nieuws! poes is terug! en heeft voortaan levenslang huisarrest Jeetje puzzcat, wat verschrikkelijk zeg! jeej, krijg er helemaal de bibbers van! knuffie aan Stippie,Snoopy,Amy en Poepoe & natuurlijk ook een hele dikke aan het poezenbeestje van Tinusje! Tinusje hoe gaat het nu met poes? Liefs
Je moet hezelf gewoon 1 ding afvragen!!!! Is dit leven zo op die manier nog klalitatief goes genoeg om zo door te leven. Sorry, ikben daar heel hard in. Ik denk aan het belang van de dieren en zet mijn eigen gevoel opzij. Mijn hond mag bij me zijn en heel haar leven krijgt ze alles, maar ze mag ook dood gaan. En als ik zie dat zij er geen lol meer in heeft, dan verlos ik haar. Al zal ik daar helemaal kapot van zijn. Kijk naar je dier........die verteld je meer dan je denkt!
@ Skye; ik vind dat je gelijk hebt hoor, maar dat maakt het nog niet makkelijk... Vorige week was ik superemotioneel en dat maakte het allemaal nog lastiger. Maar... ze doet het hartstikke goed. Ze plast en poept zonder problemen, ze dartelt lekker door het huis, rent de trappen op en af en komt heerlijk kroelen. De zwellingen zijn weg en ze heeft geen pijn, dus vooralsnog hopen we nog heel lang van haar te genieten. Het enige probleem is dat haar staart nog steeds verlamd is. Blijkbaar zijn de zenuwen te erg beschadigd. Ik heb begrepen dat poezen heel goed zonder staart kunnen leven (ze doet het nu ook zonder, want hij bungelt er maar wat bij) en ik denk dat er volgende week op controle bij de DA een afspraak wordt gemaakt om hem er (gedeeltelijk) af te halen. @ Springmuis: super dat ze weer terug is. Wat zijn het toch een mormels af en toe: het vrouwtje zo ongerust maken . Mijn poes levenslang huisarrest geven; dat gaat niet werken. Ze wil nu al niets anders dan naar buiten. Echt op het zielige af, maar dat mag niet voor de staart eraf is en daarna moet hij natuurlijk nog helen, dus dat gaat nog wel een paar weken duren. Ik vind het wel even fijn om haar binnen te hebben, maar voor haarzelf zal ik blij zijn als ze weer naar buiten mag @ Puzzcat; ik kan me voorstellen hoor dat je niet nog meer poezels wilt. Ook al staat mijn dochter uiteraard boven alles, mijn poezen zijn toch ook mijn 'kindjes' en zeker als het niet goed gaat merk je pas hoeveel emoties er naar boven komen. Wat wel heel lief is; mijn dochter is 21 maanden en heeft heel goed door dat er iets met de poes is en ze gaat dan ook steeds heel voorzichtig een kusje geven, zo schattig
Skye, je hebt gelijk hoor, ik heb ook toentertijd tegen de dierenarts gezegd dat als ze niet meer normaal kon poepen en plassen dat ik wilde dat ze werd ingeslapen, tuurlijk vond ik dat het moeilijkste ever om uit mijn mond te krijgen, maar wilde niet dat mijn madametje zou gaan lijden, nou en ze kan dus alles gewoon nog zelf, en is dus nog steeds bij ons, en ze doet het nu zo goed, ze heeft nergens last van! dus ik zal altijd eerst aankijken wat het beestje zelf gaat doen/ontwikkelen voordat je hem/haar laat inslapen.. Tinusje, ojee poes wilt alweer naar buiten?! ik ken het van mijn andere twee poezen, de ene gaat dan demonstratief de woonkamer onder poepen (terwijl we over het hele huis 4 schone kattenbakken hebben staan, worden ook nooit gebruikt, behalve nu voor madame staartloos) en de andere mn stoelen kapot krabben, dus dat word wat maandag (mogen ze een week niet naar buiten ivm vuurwerk) madam zonder staart, wilt zelf niet eens naar buiten, die vind het wel goed zo, kan het kattenluikje ook gewoon open laten, geen haar op haar lijf die er aan denkt om die kou weer in te gaan Maar ik begrijp dat ze het nu goed doet? fijn om te horen zeg! en ja ik denk dat het voor haar ook beter is om hem eraf te laten halen (gedeeltelijk) want nu kan ze haar staart niet omhoog doen als ze blij is (wat er overigens erg schattig uitziet als er 5cm staart de lucht in vliegt/steekt hahaha)
@skye: er is nogal een verschil tussen je huisdiertje in leven houden voor jezelf en het dus laten lijden, wat ik ook zeer stuitend vind, of er veel (geld) voor over hebben om het leven van je huisdiertje te redden/verlengen zonder lijden.
Ja en dat is precies wta ik bedoel. Als jouw diertje met een operatie nog een gelukkig en goed leven kan hebben-----> zeker doen dus en lekker van genieten nog. Maar als het zo erg is dat jij ziet dat je kat het niet fijn meer heeft, dan moet je je eigen gevoel opzij zetten. Ik ben dierenarts assistente en geloof me............ik maak het vaak mee dat mensen hun dier bij zich houden uit zelfmedelij en niet naar het dier kijken.
Tinusje, ben erg blij te lezen (na jouw allereerste berichtje hier) dat het nu zo goed gaat met je katje!! Mijn mooie kater is in juni (waarschijnlijk) ook aangereden waarbij zijn staart was gebroken. De breuk lag alleen op een erg vervelende plaats, nl precies waar zijn ruggenmerg eindigde. Zowel zijn blaas als anus waren verlamd en zijn staart deed natuurlijk ook nix meer. We hebben, op advies van de da (die weer had overlegd met de orthopeed), zijn staart geamputeerd zodat de druk van de breuk af zou zijn in de hoop dat de zenuwvezels weer zouden herstellen. Hij zat onder de medicatie en elke dag moesten we 2x naar de da om zijn blaas te chateteriseren. Omdat hij ook niet kon poepen heb ik gevraagd om laxeermedicijnen want ik vond het zo zielig dat zn darmen vol zaten! Die liepen toen langzaam leeg maar zn blaas deed, ondanks de medicatie, nog steeds nix. Uiteindelijk hebben we hem na 1 wk moeten laten inslapen omdat dit geen leven voor hem zou zijn. Er was nl totaal geen vooruitgang te zien tav zijn blaas. Hijzelf was hartstikke lief en leek het niet erg te vinden allemaal maar ja, hij zat onder de medicatie. We hebben dus de beslissing voor hem genomen... hij was nog maar 5 jr oud en was net ruim 2 kilo afgevallen. Was hij eerst een binnenkat, is ie daardoor een buitenkat geworden en aangereden................ Durf nu mn kleine katje niet naar buiten te laten gaan (mn andere kat is al gewend om te gaan dus dat kan niet anders). Tav leven zonder staart... Mijn kat deed het prima zonder staart! Hij sprong nog steeds het aanrecht op en af en liep ook prima. Als de da adviseert om m te amputeren, zou ik dat advies toch zeker opvolgen. De kwaliteit van zn leven zal er niet op achteruit gaan. Ik zet hier wel even een foto van mijn (ingeslapen) katje zonder staart dus. Krijg weer tranen in mn ogen nu............denk niet dat het verdriet ooit echt zal slijten.
Wat een lieffie! En wat een naar verhaal . Ik kan me heel goed voorstellen dat je er nog verdriet om hebt.. Wat er met jouw katje is gebeurt is precies waar wij bang voor waren! Gelukkig ziet het er naar uit dat het goed gaat komen (hetzij zonder staart). Vanmiddag moet ze naar de DA en dan zullen we horen of ze het echt zo goed doet. Vind het toch wel een beetje spannend.. En ze is en blijft een echte buitenkat. Ze is nu al bijna niet meer binnen te houden, dus als ze er weer aan toe is mag ze van mij toch weer naar buiten (hoe eng ik het ook vind).