Allebei meegemaakt. MIjn eerste was in het ziekenhuis, niet mijn keuze,maar ik moest uiteindelijk, omdat de baby niet wilde komen. Vond het geen nare ervaring. Deskundige mensen om me heen, alles goed geregeld. Mijn tweede is thuis geboren en vond ik heerlijk. Lekker in je eigen bedje, je eigen badkamer, alles vertrouwd om je heen. De tweeling ook in ziekenhuis, omdat dat moest. En heb ik ook als prettig ervaren. MIjn voorkeur is thuis,omdat je al je eigen dingetjes bij de hand hebt.
Het lijkt me aan de ene kant ook wel fijn om je eigen omgeving te hebben, maar ik heb ook vanaf het begin als besloten om in het ziekenhuis te bevallen. Inderdaad wat iemand al zei, de rit naar het ziekenhuis was niet echt fijn, maar het is maar goed dat we daar waren want na de bevalling kreeg ik een flinke nabloeding dus ja dan hadden we alsnog naar het ziekenhuis gemoeten en das ook niet leuk denk ik. Nu heb ik daar in het ziekenhuis gewoon bijna een uur met mijn meisje kunnen liggen terwijl de artsen de boel daar 'beneden' regelden
blijft lastig he. Iedereen ervaart het zo anders. Doe in ieder geval waar jezelf het beste gevoel bij hebt. Dat is het allerbelangrijkste.
Bij de eerste wilde ik heel graag thuis bevallen. Toen de ontsluiting niet vorderde ging ik naar het ziekenhuis en heb daar pijnstilling gehad. Uiteindelijk was het maar goed dat ik in het ziekenhuis was, want het hartje viel weg en mijn zoon moest er direct uit. Nu wil ik in het ziekenhuis bevallen, mag ook niet thuis bevallen.
Mijn eerste kindje moest uiteindelijk via een keizersnee te wereld komen en bij mijn tweede zwangerschap had ik rond de twintigste week een bloeding. Van mijn tweede kindje ben ik normaal bevallen alleen de nageboorte kwam er heel problematisch uit... Ik ga dus gezien mijn ervaring voor het bevallen in het ziekenhuis maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat bevallen in je eigen omgeving ook fijn is.
Ik wilde heel erg graag thuis bevallen, het ziekenhuis leek mij echt een afschuwelijke plek. Ik wilde gewoon in mijn eigen omgeving zijn, zo vaak douchen als ik wilde, hangen en doen, in en uit bed zo vaak ik wilde, enz. Uiteindelijk bleef mijn ontsluiting op 6 cm steken én zat ik tegen 24u gebroken vliezen aan, dus moest ik naar het ziekenhuis. Ik was vreselijk bang voor weeënopwekkers dus ik zag er enorm tegenop. Uiteindelijk boeide het me allemaal nogal weinig en heb ik amper opgemerkt dat ik weeënopwekkers had. Ik kreeg ook een ruggenprik (hoewel ik dat van tevoren niet wilde) en van het zetten heb ik niets gevoeld. Die man was mijn beste vriend, haha! Mijn zoon is in alle rust geboren, en daar is óók iets voor te zeggen. Al met al is het me prima 'bevallen' in het ziekenhuis Deze keer spreek ik in principe af in het ziekenhuis te bevallen, tenzij het zo lekker óf zo snel gaat dat ik thuis blijf. Ik wil nl. niet meer ineens nog naar het zkh moeten. Moet er wel bij zeggen dat het voor mij echt meetelde dat ik 5 min van het zkh vandaan woon. En ook als je poliklinisch bevalt mag je met 2 cm nog niet komen, dus met weeën in de auto moet sowieso