Ijlen jullie kinderen wel eens als ze koorts hebben? Mijn dochter dus wel, al van jongs af aan. De eerste paar keer vond ik dat echt eng en maakte ik me best zorgen. Ik heb ook echt wel eens overwogen de hap te bellen. Ondertussen weet ik dat het er bij haar bij koorts soms bij hoort, maar ik blijf het naar vinden. Gisteravond en vannacht was het weer eens zover. Ze is dan heel angstig, blijft maar huilen en rare dingen zeggen/roepen. Vaak dingen die duidelijk helemaal nergens op slaan. Zoals: "nee, ik wil niet meer", "ik wil naar huis" (terwijl ze in haar eigen bed ligt), "stop", "ik wil mama" (terwijl ik haar al vast heb en met haar praat), of "ik wil winnen". Het moeilijkste vind ik dat ze zo ontzettend bang is en ik helemaal niks kan doen om haar rustig te krijgen. Ik vind het zo zielig voor haar en voel me zo machteloos, dat ik zelf ook wel kan huilen. Ik weet niet eens goed wat ik met dit topic wil, want ik denk niet dat er tips bestaan om dit te voorkomen of om er iets tegen te doen. Ik denk dat ik vooral herkenning zoek, want ik hoor het verder eigenlijk nooit dat anderen dit ook hebben. Ik merk dat de emotie van vannacht er gewoon nog een beetje in zit.
Mijn kinderen hebben het niet, maar ik ijlde zelf vroeger wel altijd als ik koorts had. Ik kan me daar echt nog dingen van herinneren, van wát ik dan ijlde zeg maar en hoe ik me voelde. Ik kan me nog herinneren dat ik tegen mijn moeder eens iets zei van “maak nou dat kasteel maar af”, of dat heel mijn kamer vol met dekbedden was. Heel bizar. Het was vervelend, dat weet ik nog goed, maar je hoeft er verder niks mee/aan te doen. Bij mij stopte het vanzelf toen ik ouder werd. Mijn zoon heeft trouwens wel last van nachtangsten. Het is nu al een tijd geleden dat hij dat had. Maar het idee is een beetje hetzelfde. Hij zegt dan totaal onsamenhangende dingen en is echt heel bang. Inderdaad naar om te zien.
Een raar iets dat ijlen. Ik had het vroeger vaak tijdens griep. Ik weet nog steeds hoe eng het voelde. Spullen uit m'n kamer kwamen dan op me af. Bijvoorbeeld de lamp kwam op me af. Mijn broer zag altijd mieren naar hem toe lopen. Mijn dochter heeft het 1 x gehad. Ze schrok ineens van een stekker en wist niet wat het was. ze was helemaal in paniek. Het enige wat je kan doen is denk ik rustig praten en uitleggen dat het niet echt is.
Of het echt helpt weet ik niet. Ik heb het nog maar 1 x met mijn dochter meegemaakt en ik snapte toen niet gelijk waarom ze zo bang was. Ik weet wel dat mijn moeder altijd aan het uitleggen was dat het allemaal niet echt was. Maar misschien was dat wel na het ijlen. Ze zijn dan natuurlijk wel in hun eigen ijlwereldje, maar misschien dat ze je dan toch kunnen horen of rustiger worden van jouw kalme stem. Het gevoel geven dat ze niet alleen zijn.
Wat naar is dat. Mijn kinderen hebben er gelukkig geen last van maar zijn eigenlijk nog niet zien geweest met koorts. Ik had het vroeger ook. Dat gevoel blijft je idd bij en de uitspraken ook. En nu nog als ik verhoging/koorts heb voel ik het weer. Houd je dochter maar lekker vast en op schoot als ze dit toelaat. Veel meer kun je helaas niet doen.
Hier heeft m'n oudste dit gehad donderdag op vrijdagnacht. Met 40,2 koorts niet zo gek wellicht maar vond 't doodeng. Duurde uren!!! Beneden in een lichte kamer kwam hij pas eruit. Hij zag olifanten lopen, ook op z'n benen en dat deed pijn. Olifanten aan de lamp, auto's uit de muren, de paw patrol vloog door de kamer. 't was echt heel sneu. Hij weet het nu ook nog heel goed en praat er telkens over dus 't heeft veel indruk gemaakt. Arme kerel. Ik kan zelf ook wel vaag zijn als ik koorts heb maar dat zijn gewoon telkens flarden gedachten die ik vervolgend gelijk kwijt ben ofzo. Kan 't niet uitleggen.
Ik zelf vroeger en mijn zoon doet het ook. Wat kan helpen is de gedachten proberen om te buigen. Mijn zoontje schrok steeds van een krokodil. Dan zeggen wij oh nee de krokodil gaat net weg, zeg maar dag krokodil. Kijk ik zie een lief geitje, zullen we het geitje aaien. De krokodil bleef terug komen maar door hem weg te sturen bleef hij niet bang. Zeggen het is niet echt helpt niet omdat het voor hun wel echt is. Proberen leuke dingen te laten ijlen.
Ja, als ik snap waar ze het over heeft, doe ik dat ook. Dat helpt inderdaad iets, maar het nare blijft inderdaad steeds terugkomen.
Toevallig had ze het vorige week voor het eerst. Ze sloeg om zich heen en zei dat ze het niet wilde.... Ze had 40.8, na een zetpil. Ze bleek een zware dubbele longontsteking te hebben en is ook opgenomen in het zkh. Hoop haar nooit meer zo ziek te zien!
Ik had het als kind regelmatig als ik koorts had, tot mijn tienerjaren. Zeker op moment van inslapen of wakker worden kon het ontstaan. Paracetamol hielp het beste, koorts omlaag. En ff goed wakker worden, frisse douche of ff hoofd buiten de deur oid. Maar bij mij was het dus echt een patroon dat het in half-slaap optrad (als ik koorts had)
Met mijn eigen zoon nog geen ervaring mee. Ik zelf heb dit ook gehad vroeger. Ik kan het ook nog heel goed herinneren. Ik had ook altijd een heeeeel gek gevoel alsof ik een onzichtbare grote bal vast had die ik moest doorslikken en als ik mn ogen dicht deed het beeld op me af kwam.. Tja anders kan ik het niet omschrijven klinkt vast vreemd allemaal.. en ik zag allemaal rare dingen. Vreselijk gevoel Het enige wat hielp was mijn moeder in de buurt. Ze zat dan echt uren bij me. Ik weet nog als ik weer beter was ik wensen ging doen en dan wenste ik dat ik nooit meer griep zou krijgen. De enige tip die ik heb.. blijf op zon moment bij je dochter en troost haar. Het lijkt misschien of ze het niet doorheeft maar ze heeft er vast iets aan dat jij dan in haar buurt bent. X