Hoi allemaal, Wij zijn er sinds kort achter dat mijn man obstructieve azoospermie heeft. Met mij is eigenlijk niet zo heel veel aan de hand (lees niks) Vanuit het ziekenhuis wordt er meteen geschakeld, ze willen een mesa-behandeling doen en daarna ICSI. Ansich natuurlijk fijn, maar ik heb zelf het gevoel dat ik echt in een achtbaan terecht ben gekomen, waarbij er beslissingen voor mij worden gemaakt. Ik weet namelijk nog helemaal niet of ik wel zit te wachten op hormonenspuiten, puncties en weet ik veel wat nog meer. Zijn er nog meer meiden hier die dit hebben gehad, en hoe hebben jullie uiteindelijk een beslissing gemaakt? En welke beslissing? Hoop namelijk ook van iemand te horen die besloten heeft om geen behandeling te doen. Hoe heeft de omgeving hierop gereageerd en hoe leer jij hier zelf mee te leven? Wij willen natuurlijk heel graag kinderen, en zijn al lang bezig. Het verdriet is groot dat dit nooit of te nimmer spontaan gaat gebeuren bij ons, maar ik weet oprecht niet of ik hier alles voor over heb. Hoop snel van iemand wat te horen!
Ja klopt, vergelijkbare situatie. Hier niet obstructief, maar idd zeer weinig zaadcellen bij partner. Bij mij lijkt niks mis te zijn. Direct ICSI-verwijzing dus (zonder mesa/tese etc, dat dan weer wel). We hebben het in augustus gehoord (na enige onderzoeken) en hier hetzelfde gevoel: arts begon meteen over behandelen, vervolgonderzoeken, etc. Wij schrokken daar ook nogal van, idd: willen we dat allemaal wel? Dit was niet bepaald hoe we onze kinderwens vervuld zagen worden, in onze fantasie. Vinden we het wel de moeite waard? We zijn nu een paar maanden verder en iets meer gewend aan het idee dat het op natuurlijke wijze hoogstwaarschijnlijk nooit zal lukken. Wat we gedaan hebben is de afgelopen maanden (en ook de komende maanden nog) héél erg rustig die aangeraden onderzoeken aflopen. Dus in september eentje, in oktober eentje, dat idee. Dit geeft ons de tijd om na te denken over wat we nu eigenlijk willen, en wat het vervolgtraject uberhaupt zou inhouden. We zijn er nog niet uit wat we gaan doen, eerlijk gezegd. Mijn man heeft meteen gezegd dat hij alles voor mij wilde doen, maar dat behandelingen voor hem niet hoefden. Hij is er nu eigenlijk een beetje naar toe aan het groeien, heb ik het idee. (al vindt hij het vreselijk dat ík dan aan de hormonen moet omdat het bij hem niet goed gaat..) Ikzelf dacht ergens dat ik het wél zou willen, vanaf het begin al, maar ik twijfel toch nog... misschien nu wel meer. Ons leven is ook heel erg fijn zo. Wil ik ons dit wel aan doen? En mezelf? Ik verwácht dat wij uitkomen bij één keer ICSI proberen (plus de eventuele cryo's daarna). Maar ik zie verschrikkelijk op tegen de behandelingen. Niet alleen de pijn van de punctie, maar ook het geregel, elke keer daarheen, de hormonen, etc. Ik verwacht wel dat ik terugplaatsingen in natuurlijke cycli zou mogen, omdat mijn cyclus dus prima is. Dat maakt de ICSI voor mij wel behapbaarder. Gevoelsmatig moet ik dan één klotemaand doorlopen, maar hebben we hopelijk daarna wel een aantal mogelijkheden met de cryo's die eruit komen. Dat voelt toch heel anders dan het idee dat ik maandenlang of zelfs een jaar ofzo hormoonbehandelingen zou moeten doen. Maar goed, ik weet het nog niet. Ik weet ook niet of het mijn man zou lukken, met die potjes op tijd. En of ik het zelf wel red om dan steeds naar het ziekenhuis te moeten. En of het nu met corona wel kan. En of ik niet te oud word. Dus ik wacht ook maar de onderzoeken af. We hebben kerst zo'n beetje als deadline; ik verwacht dat we dan voor onszelf de knoop doorhakken. We zullen zien wat het wordt.... Lang verhaal, geen idee of je er wat mee kunt. We zitten dus in hetzelfde proces, iets verder maar ook nog geen beslissing genomen.
Nog aanvullend: We hebben tegen veel mensen in onze omgeving gezegd dat we gewoon géén kinderen konden krijgen (evt met 'ivf zou kunnen, maar met zeer kleine kansen'). Gewoon omdat we geen zin hadden om gepusht te worden door omgeving etc. Dat valt dus ook echt heel erg mee. Al zijn de paar mensen die het wél weten, voor mijn gevoel wel wat pusherig aan het doen omdat ik toch al halverwege de dertig ben. Tja. Makkelijk gezegd van de buitenkant, denk ik dan.
Bedankt voor je uitgebreide reactie! Je beschrijft precies hoe ik het voel. Was gewoon overdonderd door onze afspraak in het ziekenhuis. De artsen lijken ook echt gevoelloos dan. Ik weet wel dat het hun beroep is, maar een beetje medeleven tonen is toch niet teveel gevraagd? Daarnaast veel onbegrip dat we (nou ja, ik: mijn man wil erg graag door maar steunt me wel in elke beslissing) misschien helemaal geen behandeling of traject willen...echt het idee dat ik hier alleen in sta. Mijn droom was altijd om drie kinderen te krijgen, maar op deze manier.... ik weet niet hoor. Ik heb het gevoel dat ik mezelf nu al verlies, laat staan als ik onder de hormonen zit.. Vind het een goeie tip van je om alles stap voor stap te bekijken. En om tegen de omgeving maar te zeggen dat er helemaal niks mogelijk is. Zo blijft de beslissing echt bij ons. Heb nog wel een vraagje: wat is ICSI, met terugplaatsing in de eigencycles? Ik neem aan dat dit veel minder hormonen betekent? Zijn er nog meer meiden die dit zo heftig gevoeld hebben? Hoor namelijk graag meer verhalen!
Ja ik vond het hier ook vrij bizar. Had een eerste gesprek met onze arts (helaas zonder mijn man, die had toen een afspraak voor werk), en daarin vond ik haar super meelevend, ook heel erg in gesprek. En toen bij het vervolggesprek na de onderzoeken, was ook telefonisch, gooide ze er gewoon even in dat man praktisch onvruchtbaar was en ging meteen door over behandelingen etc. Dat ik echt dacht, hoe is het mógelijk dat ze niet beseft wat voor klap dit is en dat we het misschien even moeten verwerken? Echt zo bizar. ICSI met terugplaatsing in eigen cyclus betekent, voor zover ik nu van tevoren weet, dat je voor de punctie wél hormonen moet gebruiken (overstimulatie van eierstokken om veel eicellen te kunnen oogsten). Dus dat is de eerste helft van je cyclus. Dan voor de verse terugplaatsing worden er volgens mij meestal ook hormonen gebruikt, dus de tweede helft ook nog. Dat is in mijn geval dan één maand aan hormonen. Maar als het gelukt is om meer eicellen te bevruchten, dan worden deze ingevroren (cryo's) en kunnen deze blastocysten in de daaropvolgende cycli worden teruggeplaatst. Als je een goede cyclus van jezelf hebt, dan hoef je geen hormonen te gebruiken om deze te reguleren. In plaats daarvan moet je ovulatietesten doen en dan wordt op basis daarvan de blastocyst in je natuurlijke cyclus geplaatst. Dat betekent dat, mocht je bijv. 5 goede cryo's hebben, je 5 rondes lang een natuurlijke cyclus kunt hebben waarin ze de terugplaatsing doen. Dat is nogal een verschil met wanneer je elke cyclus hormonen moet slikken (wat vaak het geval is als het probleem (ook) bij de vrouw zit). Voor mij persoonlijk maakt dat dus veel uit qua gevoel. Als dat geen optie was en ik zou echt nonstop hormonen moeten gebruiken, denk ik nu dat ik écht geen behandeling zou willen. Moet ik er ook nog bij zeggen dat wij altijd al serieus nagedacht hebben over pleegzorg, en dat blijft voor ons een optie. (Alleen wilden we eerst onze éigen kinderen voor we dat deden). Dus dat geeft voor mij ook wel het gevoel dat ik op een andere manier ook het moederschap zou kunnen ervaren. Maar ik weet dat dit niet voor iedereen een optie is. Ik blijf meevolgen, hoor ook graag van anderen!
Goh, ICSI met terugplaatsing in eigen cyclus had ik echt nog nooit van gehoord, maar ik ben dan ook een beginneling met al deze termen... Ga hier toch navraag over doen! En natuurlijk moeten wij ook eerst nog een goede mesa hebben, ook al verwacht ik hier niet heel veel problemen (aangezien het om obstructieve azoöspermie gaat). Maar ja, toch weer een extra hindernis. Nog andere meiden met ervaring hierin???
Heey meis, ik heb niet alles letterlijk gelezen, maar begrijp wel de strekking van je verhaal... wat komt er veel op je af he? Hier een onvruchtbare vriend. Hij heeft in Rotterdam een tese ondergaan en daaruit bleek echt dat er geen enkel zaadje groeit. Wij hebben ervoor gekozen om een donortraject in te stappen. Zie onderschrift. 9 IUI-D, 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap en 1 IVF poging later ben ik nu eindelijk zwanger❤️ IUI hoeft echt niet met hormonen. Als je van jezelf een goede cyclus hebt is dat overbodig. Sommige ziekenhuizen doen IUI bewust met hormonen om beter te kunnen plannen. En anderen doen het om 2 eitjes te kweken maar dat is ook echt niet alles. Ik heb zelf IUI in natuurlijke cyclus gedaan. Dmv ovulatietesten de eisprong opsporen en dan op het moment suprème is dan de inseminatie. Ben je 1x per maand in de kliniek/het ziekenhuis. IUI bleek voor ons helaas niet te werken en na 9 pogingen overgestapt op IVF. De eerste terugplaatsing is nu raak! Ik was vooraf echt enorm huiverig maar lichamelijk is IVF mij alles meegevallen. Het hoeft echt niet een groot drama te zijn meis. Iedereen reageert zo anders op de hormonen! Mijn advies: neem alles stap voor stap. Echt. Zie het als een ladder die jullie op gaan. Soms kom je wat hoger en soms donder je een stukje omlaag. Neem je tijd om alles te verwerken. Praat erover met de mensen die je vertrouwd. Je zal de steun hard nodig hebben als je hierin verdergaat. Mijn pb staat altijd open! Sterkte meis...
Bedankt voor je reactie, en gefeliciteerd met je zwangerschap! Wow, jullie hebben het hele traject gewoon al achter de rug, met een geweldig resultaat!!! ik ga het inderdaad maar gewoon rustig bekijken, stap voor stap met in m’n achterhoofd dat ik mezelf echt niet wil verliezen... In ieder geval allebei bedankt voor jullie verhalen!
Dankjewel❤️ Het is nog heel pril en heel spannend, maar we hebben er vertrouwen in! Ja echt meis, laat alles rustig bezinken. Jezelf verliezen hoeft echt niet in zo’n traject. Neem je tijd, praat met elkaar en met je naasten. Overhaast niks!
Ik snap je gevoel heel goed, het is allemaal niet niets! Wij hebben net onze eerste icsi achter de rug, mijn man heeft te weinig zaadcellen en bij mij is alles goed. Wij hebben een icsi poging in eigen cyclus gehad, het viel mij allemaal reuze mee. Het spuiten van de medicatie ging goed en heb geen bijwerkingen gehad gelukkig. Helaas maakte ik wel te weinig grote follikels aan in totaal maar 3, we kregen de keus om de punctie te doen of om te stoppen en op nieuw te beginnen met een hogere dosis. Dit vond ik dan eigenlijk het moeilijkste tijdens het hele traject. Uit eindelijk toch voor de punctie gegaan, de punctie viel mij erg mee had het veel erger verwacht. Tuurlijk voelt het niet fijn, maar het was snel voorbij. Uiteindelijk 3 goede eicellen gevonden en 2 goed bevrucht, 1 verse terugplaatsing gehad en 1 in de vriezer. Van de verse terugplaatsing ben ik nu 5.5 weken zwanger! Als ik terug kijk op mijn icsi behandeling is het mij allemaal enorm mee gevallen. Ik wil jullie heel veel succes en sterkte wensen, en luister vooral naar jullie eigen gevoel. Alleen jullie weten wat de beste keus is
Wij zitten om een andere reden in de medische molen, maar ik kan er wel iets over zeggen. Ten eerste: neem de tijd om dit nieuws te verwerken! Een traject is al zo’n hele rollercoaster en dat begint inderdaad al na de eerste uitslagen. Ik had na onze 1e poging nooit ja moeten zeggen om meteen door te gaan. Maar artsen die gaan door met plannen etc etc. Onze 2e poging stopte halverwege door Corona en we hebben toen zelf aangegeven een half jaar rust te willen. Dit was de beste beslissing die ik heb gemaakt. Mijn belangrijkste tip: neem de tijd en volg je gevoel! Blijf er samen over praten en wees eerlijk, ook tegen de artsen. Uiteindelijk vorige week onze 2e poging gehad toen wij eraan toe waren. Dat scheelt al zoveel. Geef jezelf dus tijd om aan het idee te wennen en het nieuws te verwerken. Qua behandeling: de hormoon spuiten vind ik zelf goed te doen. Op wat kleine bijwerkingen na vind ik dat gedeelte van het traject goed te doen (dat zou ik zo nog 10 keer doen). Je zet elke ochtend de spuiten en je dag gaat verder door zoals altijd. Pas rondom de punctie wordt het spannender. Ik vind het vooral mentaal zwaar, elke keer maar afwachten of de bevruchtingen goed zijn, delen ze door etc etc. Je moet voor jezelf afwegen of je dat wilt, maar ik denk persoonlijk dat als het lukt het alles waard is geweest. En als het niet lukt dan wil ik zelf het gevoel hebben dat ik het wel geprobeerd heb. Maar: op dit moment weet ik niet of we nog een poging zullen doen als deze niets oplevert. dat heeft meer te maken met de kleine kans die er bij ons is dat het zo lukt, en ik weet niet of ik dat het waard vind. (We gaan dan op een andere manier we door). Ik wil er alleen mee zeggen dat alles goed is, zolang je maar eerlijk blijft naar elkaar en jezelf. Kijk per stap wat goed voelt en wat je aan kan. Geen poging? Prima. Na 1 poging stoppen? Prima. 6 pogingen, ook prima.
Bedankt voor jullie reacties!!! Wij hebben het hele weekend hier bijna over gehad, en eerst besloten om even rust te nemen en niets te doen. Voor mij voelt dat op dit moment het beste. Iedereen veel sterkte en succes!
Coco, nog even een ervaring. Bij ons was het onbegrepen waarom het niet lukte. Na 3 jaar proberen, IUI en een depressie verder zijn we gestopt met behandelen, voor onbepaalde tijd. We wisten niet of we ooit weer in die achtbaan wilden stappen. 4 jaar lang hebben we rust gehad om weer bij onszelf en elkaar te komen. Maar ook vooral om weer te leven! Want zonder kinderen is het leven ook fijn en waardevol. Ondanks onze diagnose zijn we in deze 4 jaar niet zwanger geworden (en trouwens ook totaal niet mee bezig geweest). Toch hebben wij vorig jaar de knoop doorgehakt om wel weer het traject op te pakken. Vooral omdat ik in de toekomst geen spijt wou krijgen de kans van een verder behandeling nooit te hebben geprobeerd. En eerlijk: de 4 jaar stop was voor ons ook nodig om hier samen naar toe te groeien. En besloten we samen om toch nog een kans te wagen via IVF. We konden het proces nu heel goed en samen dragen, in tegenstelling tot 4 jaar daarvoor. Mijn ervaring: komt tijd, komt raad! Heb vertrouwen: de antwoorden komen wel in de loop der tijd. En wat je ook kiest, het is goed zoals het is. Ook wanneer je er een aantal jaren later op terug wilt komen.
Hier een vergelijkbaar verhaal. Man heeft ook obstructieve azoospermie. Besloten tot icsi omdat onze kinderwens erg groot was. Middels PESA rietjes gevuld met zaad. 2e icsi poging zwanger van onze dochter. Daarna gestart voor 2e kindje. Rietjes man waren op, dus hij heeft een 2e PESA ondergaan en ik een 3e icsi behandeling. Helaas nog geen positief resultaat. Nu hebben we nog 1 rietje van mijn man en hoop ik binnen nu en een paar maanden opgeroepen te worden voor icsi 4. Voor vragen mag je een pb sturen hoor! Bij ons was niets doen in ieder geval geen optie! Succes!
Bedankt Wishxx en Marissie voor jullie ervaringen. Alhoewel ik afgelopen weekend zeker was dat ik even niets wilde, is dat gevoel sinds gisteren bijgesteld. Toen de eerste testresultaten kwamen, kon ik het heel goed behappen en luchtig mee omgaan. Nu we besloten hebben om even niks te doen, ben ik veel emotioneler, verdrietig en boos. Tja, en dat wil ik natuurlijk ook niet. @Wishxx: Ik vind het heel dapper van je dat je vier jaar een pauze hebt gehad en nu de draad oppakt. Ik hoop dat je snel positief resultaat hebt! @Marissie82: Wat fijn dat je een wonderkindje gekregen hebt en voor jou ook alle succes voor een tweede! Ik heb nog wel een vraag voor je: Heeft je man veel last gehad van PESA? en hoe lang moest hij hiervan herstellen?
@Chann1992: Ik lees nu pas goed je verhaal en zie dat je zwanger bent!!! Gefeliciteerd, wat een heerlijk nieuws! En @xxmoixx: Hopelijk heb jij ook snel goed nieuws!
Ik vroeg me trouwens ook af, hoe zijn jullie mannen onder dit nieuws? Ik merk hier (logischerwijs) dat het toch best een klap heeft gegeven. Ik neem hem helemaal niks kwalijk, maar hij zichzelf wel. Ik wou dat ik hem daar wat mee kon helpen, maar ik weet niet goed wat helpt behalve tijd...
@Coco17 Dankjewel! Mijn man vond de 1e PESA best pijnlijk. De 2e keer viel het mee, de uroloog gebruikte andere pijnstillers. Mijn man was geloof ik na 2 dagen helemaal hersteld. Een strakke boxer was wel fijn! @Leraje mijn man vond het toen we het nieuws kregen wel heftig dat hij niet in staat was om mij op een normale een kind kon geven. Uiteindelijk ging dat weg. Maar voor mij bleef het wel altijd oneerlijk voelen als mensen in mijn omgeving of collega's makkelijk zwanger werden.. En dan maar klagen hoe ze zich voelden...