Ik heb met de eerste keizersnede meer moeite gehad met de verwerking, maar dat kwam door het circus er omheen. De tweede was gepland en dat gaf mij rust. Uiteindelijk kwam ze alnog op een tijd dat ze zelf bepaalde, maar ik was er heel relaxt onder. Herstel ging bij alle twee super. Ik ben dinsdag middag bevallen en ben vrijdag ochtend naar huis gegaan. Zaterdag middag liep ik alweer in de stad, want ik moest nog een aantal dingen hebben. Mijn moeder mee want die moest bukken en strekken om de dingen te pakken. Haha
ja het is niet alleen de keizersnede, maar ook alles er omheen. We hadden zo verwacht dat alles anders zou gaan. We rekenden op een normale thuisbevalling. En uiteindelijk heb ik bijna alle behandelingen die er zijn in het ziekenhuis moeten ondergaan. En ben al doodsbang om een beetje bloed te laten prikken. We hadden er gewoon nooit op gerekend dat het allemaal zo moeilijk zou gaan. En de gyno weet ook niet waarom mijn vliezen zijn gebroken en de ontsluiting niet meer dan 6 cm werd. Wat ik zo ontzetend moeilijk vind is dat er mij een hoop is beloofd en er uiteindelijk niets van is gekomen. Het is niet dat ik boos ben op het ziekenhuis, maar ben er wel verdrietig over. Ik kreeg weinig info en heb toen een aatal dingen gevraagd. Mijn dochter zou meteen na de bevalling bij mij mogen en ook op de kamer. Toch mocht ik haar pas na 2 uur even vasthouden en mocht ze 8 dagen niet bij mij op de kamer. Ik zou mogen zien hoe ze onderzocht werd, maar dit werd door de keizersnede op de kinderafdeling gedaan terwijl ze mij nog aan het hechten waren en ik er dus niets van heb gezien. Vind het zo moeilijk dat ze mijn kindje in de couvesuse wegreden en ik alleen achterbleef, zonder man en dochter. Het was vakantie en er was te weinig personeel zeiden ze. Ook zou het litteken 10 tot 15 cm zijn en dit was 25 a 30 cm. Het is nu wel ietsjes kleiner geworden volgens mij. Ook werd er gezegd dat ik de volgende dag uit bed mocht en ik dan gezellig aan tafel koffie zou drinken. Maar had zo'n pijn en hoge koorts dat ik dacht dat ik dood zou gaan. De dag er na werd er gezegd, ja maar het is ook een zware buikoperatie. Had er gewoon niet aan gedacht hoe het zou zijn na de keizersnede. Het was de eerste bevalling en ik had gewoon geen idee hoe alles zou gaan. Je kunt er van alles over lezen, maar niets bereid je voor op zo'n zware bevalling. Ik ben gewoon meegegaan in de flow, wat nodig was heb ik ondergaan. Ik zou trots moeten zijn op mijzelf en toch voel ik mij waardeloos. Ben wel gigantisch trots op mijn kleine meid, zou gewoon niet meer zonder haar willen.
ja misschien doe ik dat binnenkort wel. ik voel mij er gewoon niet goed en zeker bij. Het lijkt wel of de pijn afgelopen weken steeds meer wordt. Het is niet constant de hele dag, maar met vlagen. Wil straks weer gaan werken, maar dan moet ik het ook lichamelijk weer aankunnen. Ik probeer mijn conditie te verbeteren door veel te wandelen en ook buikspieroefeningen, maar vooral die buikspieroefeningen doen erg pijn.
Zie nu pas dit onderwerp staan. Heb net zelf ook een onderwerp geopend ivm moeite met verwerking van ks. Op 20 december ben ik middels een keizersnede bevallen van onze mooie, prachtige en lieve dochter. De keizersnede was erg onverwacht. Omdat wij via de Medische Molen zwanger hebben moeten raken ben ik bang dat ik nooit meer de kans krijg om te ervaren hoe het is om natuurlijk te bevallen. Ik heb echt het idee dat ik nu de geboorte van onze dochter volledig heb gemist en heb het hier erg moeilijk mee. Zijn er hier meer mensen die moeite hebben met een onverwachte/verwachte keizersnede. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan en hoelang heeft bij jullie de verwerking geduurd? Hieronder mijn bevallingsverhaal: Op 20-12-2012 werd ik om 3:00 wakker en had ik het idee dat ik ongelofelijke diaree had. Ik wilde naar de wc gaan en merkte onderweg naar de wc dat het toch vrij nat was tussen mijn benen. Eenmaal in de badkamer begon er echt water tussen mijn benen uit te druppen en later werden dit kleine plasjes. Toen mijn man geroepen en gezegd dat ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken. Handdoek tussen mijn benen gedaan omdat ik niet op de vloerbedekking van de slaapkamer wilde knoeien. Mijn man heeft meteen het ziekenhuis gebeld omdat de kleine nog niet volledig was ingedaald en we dus naar het ziekenhuis moesten als de vliezen zouden breken. Ze vroegen naar de kleur van het vocht. In de handdoek leek het een beetje groenig/bruinig te zijn maar we twijfelden. Binnen 5 minuten na het breken van de vliezen begonnen de weeen al. Binnen het half uur kwamen ze om de drie minuten. Onderweg naar het ziekenhuis al om de 2 a 3 minuten. En eenmaal in het ziekenhuis al vrij stel om de 1 a 2 minuten. In het ziekenhuis hebben ze mijn vliezen nog een keer doorgeprikt aan de onderkant (waarschijnlijk waren ze aan de bovenkant gebroken waardoor er maar weinig uit kwam). Toen kwam er echt nog een hele plas water uit waaruit duidelijk bleek dat onze kleine meid in het vruchtwater had gepoept. Om 5:00 werd ik voor het eerst getoucheerd en had ik al 5 cm ontsluiting. De weeen waren nu nog maar lastig op te vangen omdat ze zo snel na elkaar kwamen en zeer heftig waren. Ik wilde absoluut geen ruggeprik maar om 6:00 lukte het mij echt niet meer om de weeen op te vangen. Toen toch om een ruggeprik gevraagd. Nog een keer getoucheerd om te kijken of ik niet al te ver was. Maar zat toen op een 5 a 6 cm. Voor het infuus moesten ze mij 3 x prikken en de ruggeprik zelf was in 2x gezet. Wat een opluchting was die ruggeprik. Ik voelde de weeen nog zeker maar nu waren ze goed weg te puffen. Omdat de kleine nog steeds niet indaalde hebben ze mij weeenopwekkers gegeven. Op zich had ik voldoende weeen, kwamen ze regelmatig en waren ze krachtig genoeg. Maar ze wilden proberen om zo de kleine verder in te laten dalen. Helaas schoot dit niet op. De ontsluiting bleef op 5 a 6 cm hangen en de kleine daalde niet verder in. Om kwart voor 1 kwam de gynaecoloog toch even kijken, voelen en beoordelen. De kleine daalde niet goed in en de onsluiting leek dus ook niet te vorderen. De kleine deed het nog goed, weeen waren krachtig genoeg (inmiddels hadden ze het nog een keer flink opgevoerd), maar het leek niet te vorderen. De gynaecoloog dacht dat onze kleine misschien niet zo klein was en niet door mijn bekken paste. Waardoor ze dus niet nog verder indaalde. Ze wilde mij nog een uur geven maar anders toch overgaan op een keizersnede. Ik hoopte echt dat de weeenopwekkers nog wat zouden doen maar helaas was het om kwart voor twee nog niet gevorderd en werd besloten over te gaan tot een keizersnede. Voor mij echt een hele grote tegenvaller. We hebben er zo lang over gedaan om zwanger te worden en ik wilde ook echt weten wat het nu is om te bevallen. We konden meteen naar de ok. Mijn man ging met de verloskundige mee om zich om te kleden. Ik ging al naar de ok voor de ruggenprik. Daar hebben ze twee keer moeten prikken voor de ruggenprik voor de keizersnede. Helaas is hier ook iets niet helemaal goed gegaan. Mijn handen begonnen heel erg te tintelen en kort daarna kreeg ik geen lucht meer. De ruggenprik is blijkbaar dus ook naar boven geslagen waardoor ze mij tijdens de keizersnede met zo'n blaasballon hebben beademd. De annestesist vroeg of hij mij helemaal weg moest maken maar dit wilde ik echt niet. Wilde toch nog een beetje bij de geboorte van onze dochter zijn en niet te lang moeten wachten na de keizersnede tot ik weer bij haar mocht. Toch was het wel heel eng om geen lucht te krijgen en afhankelijk te zijn van iemand die in een ballonnetje knijpt. Op sommige momenten was de annestesist zo druk bezig met kletsen dat hij af en toe vergat om even in het ballonnetje te knijpen. Door naar adem te happen probeerde ik het hem duidelijk te maken dat ik geen lucht kreeg, praten lukte op dat moment ook niet. Al heel snel hoorde ik een baby huilen en vrij snel daarna lieten ze onze dochter over het doek heen zien. Toch merk ik achteraf dat ik maar heel weinig van de keizersnede heb meegekregen omdat ik zo druk bezig was met het "ademhalen". De kleine ging samen met mijn man even weg en werd daar door de kinderarts onderzocht. Later kwam mijn man met de kleine terug en kon ik haar even bekijken. Inmiddels kon ik met moeite weer een beetje ademhalen. Mijn man ging met de kleine weer naar de afdeling en ik werd gehecht en moest nog even naar de vercouverkamer. 1,5 uur na de geboorte van onze dochter mocht ik naar de afdeling en kon ik haar voor het eerst echt bewust zien. De kleine werd uitgekleed en bij mij op mijn blote borst gelegd. Heerlijk en flink janken. Hier hebben we zo lang voor gevochten!!! Onze kleine was inderdaad vrij groot (zwaar). Ze is 47 cm lang en woog bij haar geboorte 3720 gram. De pijn aan de wond en mijn mobiliteit naar de keizersnede vielen mij heel erg tegen. Ook de kleine heeft in het ziekenhuis heel veel gehuild, kwam heel erg veel om aan de borst te drinken maar viel enorm af. Uiteindelijk hebben we haar na de tweede dag toch wat bijvoeding aangeboden. Daar heeft ze toen even heerlijk op geslapen. Na twee dagen mochten we naar huis. We hebben een super kraamverzorgende gehad die echt schrok van hoeveel onze meid was afgevallen. Ze heeft ons super geholpen en hele fijne adviezen gaan geven. Ik ben gaan kolven en we zijn de kleine bijvoeding gaan geven. Hier sliep ze echt heel veel beter op. Inmiddels is mijn borstvoeding goed op gang en heeft ze nog maar heel beperkt bijvoeding nodig. Dit kan meestal gewoon met borstvoeding uit een flesje wat ik nog afkolf na het voeden. De eerste nachten wilde ze absoluut niet in haar eigen bed slapen maar inmiddels slaapt ze alweer twee nachten redelijk tot goed in haar eigen bedje. Ze heeft nog heel veel last van krampjes maar hoe minder flesvoeding ze krijgt hoe beter dit eigenlijk wordt. Ik heb nog heel veel moeite met de keizersnede. Heb nu echt het idee dat ik nu niet mee kan praten over een gewone bevalling. Ook heb ik twijfels of ik niet te snel om een ruggenprik heb gevraagd. Moet zeggen dat ik de bevalling eigenlijk nog een keer zou willen doen om het bewuster mee te maken. Ook heb ik heel veel spijt dat ik heb gezegd dat ik geen foto's wilde van de keizersnede zelf. Heb nu het idee dat ik de geboorte helemaal heb gemist. Aan de andere kant mag ik absoluut niet klagen. Heb nu een hele mooie dochter in mijn armen. Ik lees hier voorlopig nog even mee. Kijken hoe iedereen er mee omgaat. Ben eigenlijk ook wel benieuwd of er mensen zijn die al eerder een keizersnede hebben gehad en of ze daarna nog "natuurlijk" konden/mochten bevallen.
hey hey wat erg dat sommige zo veel last hebben na de keizersnee. ik krijg soms het idee dat de omgeving een natuurlijke bevalling ziet als een echte bevalling en een keizersnee als niet echt.. omdat je er zogenaamt geen moeite voor hoef te doen. hoe je ook bevalt een bevalling is echt! met pijn en emoties! ik zelf ben 1 keer natuurlijk bevallen en 1 keer met een keizersnee. mijn ervaring met de keizersnee: thuis braken de vliezen rond 2:00 snachts en omdat ze niet was ingedaald direct naar het ziekenhuis had nog geen weeen dacht ik in het ziekenhuis bleek dus van wel... rond 7 uur mocht ik gaan persen. persen ging moeilijk had wel de kracht alleen er kwam niks... gyn er bij pomp enz maar nog niks. heeft uren geduurd heb de tijd niet meer in de gaten gehouden maar opeens was er paniek de hartslag van mijn meisje ging achter uit dus met spoed naar de OK. mocht niet meer persen en was zo moe en had het te druk met de weeen opvangen om nog op de tijd te letten... ook had ik echt niet door waar alle paniek voor was. later hoorde ik van mijn moeder die mee ging naar de OK dat er nog even paniek was onderweg naar de OK want de lift kwam niet.. ook dat heb ik niet mee gekregen. op de OK aangekomen wilde ik geen narcose of ruggen prik. was bang dat er iets mis zou gaan en ze moesten me maar zonder verdoving open snijden! toch een ruggen prik gehad en na heel wat lieve woorden begon ik wat rustiger te worden. half 11 was mijn kleine meisje er een sterre kijker. ik mocht haar even zien en aanraken daarna is ze naar de afdeling gebracht. ik werdt dicht gemaakt.. ik heb van mezelf al een erg lage bloeddruk en tijdens de zwangerschap is dat helemaal laag. op het randje zeg maar. na elke operatie die ik heb gekregen zakte mijn bloeddruk en wil die niet meer zelf omhoog.. ik kreeg medicatie en na een uur mocht ik eindelijk ook naar boven. naar mijn kleine meisje! het herstel daarna dat was echt een droom! ik heb alleen de dag van de keizersnee last gehad de dag daarna liep ik al weer rond deed mijn meisje in bad ging zelf naar de wc enz enz. 2 dagen na de keizersnee mocht ik naar huis. was net 2 uur thuis toen ik vond dat ik als nog een babyfoon nodig had en ben samen met de kersverse opa in de auto naar de blokker gereden om er daar 1 te halen! niet echt de bedoeling na een keizersnee. na de natuurlijke bevalling van de eerste heb ik dagen lang niet kunnen zitten van de pijn tussen mijn benen echt verschikkelijk. ik voelde me toen slechter dan na de keizersnee. nu zoals in een ander topic al te lezen ga ik weer voor een natuurlijke bevalling maar niet omdat ik zoveel last had van de keizersnee! ik hoop echt dat door er over te praten je vrede met je kiezersnee kan hebben en er geen last meer van hebt!
Hoi Fireangel, Zie een hoop overeenkomsten in je verhaal. Bij mij zijn ook thuis, heel vroeg in de ochtend, mijn vliezen gebroken. Moest naar het ziekenhuis vanwege langdurig gebroken vliezen. Ben 5 augustus begonnen (gebroken vliezen en weeen om de 3 minuten), terwijl mijn dochter pas op 8 augustus is geboren via een keizersnede. Heb meerdere soorten weeenopwekkers gehad en een infuus. uiteindelijk wilde ze nog een uur wachten, maar kwam de gyno toch eerder terug dat er meteen een keizersnede nodig was. Moest toen naar de OK. Mijn vriend zat naast mij en iemand anders maakte foto's, want ze zeiden dat hij zelf niet mocht kijken tot ze toestemming gaven. De foto's zijn erg moeilijk om naar te kijken. Kan zo naar binnen in mijn buik kijken. En de foto's dat mijn dochter weg wordt gereden in een couveuse zijn ook heel moeilijk. Toen ze uit mij werd gehaald lag ze op een tafel bij de kinderarts, maar zag zelf niets. Iedereen stond om haar heen. Duurde bijna 2 uur voordat ik haar weer zag. Heb negen dagen in het ziekenhuis gelegen en kon alleen met het voeden naar haar toe. Kon heel slecht slapen, dus ben een keer midden in de nacht naar haar toe gegaan. Ik miste haar zo. Het is nu 5 maanden later en ben nog lang niet klaar met de verwerking er van. Had zo graag natuurlijk willen bevallen. En heb echt heel hard moeten werken, ondanks het is uitgelopen op een keizersnede.