Hoi allemaal Ik ben binnenkort 10 jaar samen met mijn vriend en we hebben een lief zoontje van 15 maanden.het is natuurlijk vermoeiend en stressvol soms maar dat hoort er nu bij. Mijn vriend heb ik leren kennen op mijn 15 de en hij was 10 jaar ouder.een jaar later zijn we de relatie begonnen.hij komt mij en anderen over als een lieverd en zachte knuffelbeest die echt wel van me houdt. probleem is dat na een jaar of 2 ik de indruk had dat hij onvriendelijker werd,volgens hem Door stress en vanille aan zijn hoofd. Na 4 jaar zijn we gaat samenwonen omdat ik een stap in de toekomst wilde,hij wilde liever verstandig wachten en sparen voor een huis (Hadden wel beter gedaan ik was jong en wilde vooruitgang) Ik had wat moeite met werk vinden en volhouden omdat - Door pesten op school- ik mijn diploma niet heb behaald.ik weet niet wat ik wil doen van werk maar kan zonder diploma niet veel kanten uit. Ik probeer zoveel mogelijk bij te dragen aan de rekeningen en ben bijna nooit werkloos.maar wel ongelukkig natuurlijk doordat ik nooit mijn vast plekje vindt.natuurlijk krijgt mijn vriend hier stress van en ik denk dat hij Door mij verbitterd is geworden over de jaren.ik snap dit wel,ik voel me altijd schuldig als ik een enkel deeltijds kan werken of weer een Job verlies.ik kan hem niet de helft betalen van de rekeningen wel ongeveer 3/4 de. Na 6 jaar probeerde ik volwassenonderwijs maar had een ongeluk gehad en kon niet meer meedoen. al die jaren hebben we -Ondanks ik het heel graag wilde- nooit onze jubeleums (?) Gevierd,Valentijn vind hij commercieel en hij doet niet aan verrassingen of dergelijke ik wilde graag trouwen maar hij wilde niet doordat het Veel geld koste en ik geen vaste Job kan krijgen.verloven vond hij ook geen optie.vakanties hebben we nooit gedaan,naar zee in de zomer doet hij ook niet graag. ik zie veel vriendinnen die het minder goed hebben dan ons,kinderen krijgen ,huisje kopen(!),vakantie gaan,spontaan romantisch doen of uiteten enz. Maar hij heeft hier dan altijd weer een antwoord op of geeft kritiek op hen Hij heeft moeite met zijn uiterlijk,beetje overgewicht en slechte huid in het gezicht,onzeker over zijn lengte (1.70M,ik 1.63m). mij maakt het niets uit ik hou van hem en hij heeft me op mijn smalste en dikste gezien. Ondertussen is jij mooi afgevallen en zorgt voor zichzelf,koopt merkkleding enz Maar hij klinkt me zo verbitterd.geeft me nooit een complimentje,breekt me vaak af op vanalles (Uiterlijk,eetgewoontes,gelduitgaven,opvoeding zoontje,huishouden,mijn dutjes)wilt ooit onze liefde vieren,vind alles teveel en het kost geld. Na 8 jaar heb ik er een punt achter gezet en hij was er kapot van (We waren elkaars eersten) ik kon niet zonder hem maar voelde wel een soort van vrijheid,alsof er ketens afvielen.maar hij is zoals familie voor mij en mijn alles,zonder hem voelde het alsof ik de helft van mezelf losgescheurd had. hijzelf was een vreselijk hoopje ellende.bellen,sms'en, naar mijn ouders gaan voor raad(Die trouwens niet op de hoogte waren,niemand was dat want ik wilde nadenken voor mezelf) hij stond op een dag aan mijn werk naar me te kijken met tranen en een snotterneus.collega vroeg of ze hem moest wegsturen,wat ik niet wilde heb hem zelf rustig gevraagd te vertrekken.nuja na een tijdje samen gebabbeld en toen vertelde hij me dat hij zo deed omdat hij onzeker was van zichzelf en hij met iemand zo knap als mij moest rondlopen en dacht dat mensen hem aanstaarden (Echt geen idee,hij is echt gewoon normaal hoor...vind hem knap) wilde niet buitenkomen daardoor een brak me af zodat ik me onzeker zou voelen.hij heeft ook nooit een vriendin gehad,of sex (Wat ik destijds nog niet wist) dus daarom zou hij nooit echt dingen kunnen bedenken voor iets te vieren/doen. Na deze uitleg gaf ik hem nog een kans en het was een leuke maand,zo leuk dat ik ineens zwanger was we waren nogal verrast maar hij moest blijkbaar enkele maanden wennen aan dat idee.alles was weer terug al voorheen. nu na 10 jaar binnenkort,is het erger naar mijn mening.misschien Door de stress van ouderschap? Ikzelf doe een opleiding schoonheidsspecialiste en ben halfweg,ik werk voltijds maar verlies nog steeds vaak mijn job (Men zoekt vaak bepaalde duur of tijdelijk) ik doe het huishouden en zijn schoonmoeder (Schat van een vrouw,is een 2 de mama voor mij) helpt met de was want ik zou volgens mijn vriend zijn kleren doen krimpen. Zijn mama helpt op sem Letten als ik naar school ga savonds,1 maal per week. Mijn vriend heeft kritiek op de opvoeding van ons zoontje,wat hij eet,slapen,medicatie als hij ziek is enz.zelf bemoeit hij zich er niet bij ofzo (Kan geen suppo geven of temperatuur nemen bvb) als ik een hele dag met sem thuis ben doe ik een dutje als hij dat doet,dit vind mijn vriend dus echt lui van mij... Ik kan niets goed doen de laatste maanden.zo zal ik zijn favoriete broodje meenemen en wordt hij kwaad dat ik dat doe want hij moet het toch het niet hebben.als ik het hele huishouden gedaan heb zal hij zien dat er net dat ene niet is gedaan en daarover zagen ipv juist te zien wat ik wel heb gedaan. Hij vergelijkt me met onze andere vriendinnen die een diploma hebben,vast werk dat respectabel is en hun huizen en hoe ze zich kleden tegenover mij.ik vraag me af of hij mij nog graag ziet,alsin liefde en niet omdat het moet of vastzit. Hij doet nu maanden afstandelijk,koel en soms gemeen.als ik iets simpel vraag over zijn dag dan is hij defensief of negeert hij me eerst (doet dan alsof hij me echt niet gehoord had) hij zal dan zeggen dat ik zaag of weer last heb van hormonen of de flair moet gaan lezen (nooit gedaan trouwens) of soms als hij echt geen zin heeft zal hij me vertellen dat ik men kamer op moet en wat gaan lezen (Ik lees graag in bed) op zo een toon van verdwijn of dan zet hij de tv luider enz.als ik een kusje wil geven zucht hij of doet dit vlug.sex gebeurt misschien 1 keer in de 2 maanden.wanneer hij zich goed in zijn vel voelt zal dit meer zijn.maar het is wel altijd zo een beetje porno sex en meteen uit bed om op de pa te gaan.knuffelen in de sofa doet hij niet graag want dat is oncomfortabel of ik pak veel plaats in. ikzelf blijk nu het vermoeidsheidssyndroom te hebben volgens de dokter,wat mijn vriend niet gelooft(of ik nu griep heb of erger,ik overdrijf altijd) Als ik ziek ben of pijn heb dan is hij ook weg of laat me gewoon zijn.andersom heb ik al vaak bewezen dat ik hem juist goed verzorg. ik probeer hem vaak duidelijk te maken wat ik voel en hoe hij doet,ik heb hem dit hele verhaal verteld dat hier staat en nog doet hij defensief en alsof ik achterlijk ben.dit zegt hij trouwens ook vaak als ik blijkbaar zaag,dat ik achterlijk ben of gek in mijn hoofd zoals mijn broer (die me trouwens jaren heeft mishandeld met slaan en mentaal) dus dat steekt wel een beetje ja en dat zeg ik ook. meestal na zo een opmerking zeg ik dat dat onvriendelijk was en ga de kamer op mijn boek lezen. Volgens hem doe ik ook weinig met sem.dat terwijl ik elke avond van zijn leven opsta om hem zijn tutje of flesje te geven.hij brengt hem wel naar de crèche omdat ik geen rijbewijs heb(Ben ermee bezig maar kost geld) hij drinkt sinds een halfjaar ook een glas of 2 (?) Wiskey cola of gintonic savonds.dit om te kunnen slapen zegt hij en het kan geen kwaad,ik overdrijf zegt hij.ik heb slaappillen omdat ikzelf niet in slaap geraak en biedt hem dat ook aan maar hij wilt niet. Hij is sinds januari gestopt met roken maar elke avond sloot hij zichzelf op en dan kwam er een sigaretten stank uit de badkamer.na geen bewijs maar wel mijn idee intuïtie heb ik hem zover gekregen dat hij het toegaf.hij rookte maar eentje voor het slapen gaan anders kon hij niet slapen.nu rookt hij naar mijn weten 3 sigaretten,ook geeft hij dat niet toe.heb hem erop gewezen maar da zegt hij dat hij nu al veel minder roken dan ervaren.Heb hem nicorette gekocht maar nu doet hij de twee. momenteel ben ik weer opzoek naar werk en het ziet er goed uit.desondanks blijven deze problemen zich voordoen en kan je zien dat het erger wordt. Ik weet dat het vaak van twee kanten komt maar .... lang verhaal maar advies op maat van zoiets persoonlijke moet je gewoon zelf eerst uitleggen. Iemand een gedacht hierover?toevallig geen psychologe in de buurt ? ben gewoon zo moe na 10 jaar en weet zelf niet meer wie ik nu echt ben en hoor enkel zijn stem in mijn hoofd als ik ergens iets verkeerd doe.soms vraag ik me af of ik inderdaad die egoïstische verwende luie parasiet ben die hij beschrijft of dat ik -wat ik me moeilijk kan inbeelden want hij is men alles- te maken heb met een eikel. .. groetjes
Dit is weer zo'n antwoord van niks boven mij. Alsof je effe zomaar je koffers pakt, je kind meeneemt en nokt. Je hebt weet ik veel hoeveel jaren samen doorgebracht met elkaar. Natuurlijk verdient TS meer dan dit. Maar aan zo'n antwoord heb je geen bal, dat kan ze zelf ook nog wel bedenken. TS ik vind het echt enorm rot voor je. Opmerkelijk wel is dat hij in de eerste fase aangaf enorm onzeker te zijn en daarom dat gedrag vertoond. Daarna is het een tijdje goed gegaan en nu doet hij weer even bot (of erger) tegen je. Zou dit weer met zijn onzekerheid te maken hebben? Ik denk dat je sowieso VEEL te lief bent voor deze man. Je zegt zelf dat je niet eens meer weet wie je eigenlijk bent of wat je wil. Het enige dat je nu kunt doen is praten. Hierover in gesprek gaan met hem. Vanuit daar kun je vervolg stappen nemen.. Ik zou tegen hem zeggen dat je het compleet zat bent en dat je wil dat hij naar je luistert. Ik zou hem ook vragen wat hij überhaupt wil en verwacht van jullie relatie. Wil hij er nog wel voor gaan of is het al klaar voor hem? En ziet hij in wat voor hork het is? Dus niet weer weglopen naar je kamer en gaan lezen, nee voor hem staan en zorgen dat hij je ziet en je hoort. Een beetje dominanter worden mag wel! Op je strepen gaan staan want hij gebruikt je echt letterlijk als voetveeg! Maar geef zelf ook aan wat jij van HEM wil. Hij kan niet gaan gissen natuurlijk. Spreek dat uit. Praten is echt het enige toverwoord (of dus je koffers pakken) maar dat lijkt me niet optie 1. Zeker niet wanneer er kinderen in het spel zijn. Neem het maar als reserve plan mee...
correctie; ik had mijn spullen gepakt Ik denk dat ik zelf wel goed weet dat je niet zomaar weggaat met een kind. Dus mijn antwoord is helemaal niet gebaseerd op niks. Na jaren als een vod behandelt te worden, uit elkaar gaan, bij elkaar komen en niks veranderen. Waarom zou dat nu wel gebeuren? Ik zou er helemaal klaar mee zijn. Sorry ts. Maar ik denk echt dat hij niet gaat veranderen.
Mijn mening vraag eens aan je vriend om in relatietherapie te gaan. Mijn man was 26 toen we elkaar leerde kennen ik was 17. Ik was ook zijn eerste vriendin en mijn man weet echt wel hoe hij jubuleums etc moet vieren en lief zijn en af en toe een verrassing gebeurt hier ook regelmatig. Weet je hoe de relatie tussen je vriend zijn ouders is/was? Misschien heeft hij vroeger enkel dit soor gedrag gezien en denkt hij dat dit normaal is?
Ja dat begrijp ik wel en er is ook zeker kans dat er niks (definitief) gaat veranderen. Maar ts moet denk ik ook eens bij haar zelf na gaan hoe zij hierin staat. Wat is haar rol? Wat doe jij? Niet verwijtend bedoelt hoor maar zoals ik het nu lees loopt hij echt compleet over je heen en laat jij het allemaal 'liefjes' gebeuren. Heb je al eens echt je tanden laten zien? Hem flink de waarheid gebulderd? Ook belangrijk om eens bij stil te staan
Mijn hemel wat zou ik me opgesloten voelen. Wat moet jij op je tenen lopen zeg.. En dat al heel erg lang. Ik zou als laatste optie aan hem relatietherapie voorstellen. En als dat niet gaat mijn eigen pad kiezen. Sterkte meid!
Jeetje meisje! Erg vervelende situatie waar je in zit. Om heel eerlijk te zijn, praten praten praten. Wil het dan niet, dan zou ik mijn plan trekken en inderdaad voor mijn eigen geluk kiezen. Je wilt toch ook niet dat je zoon dit als normaal gedrag gaat zien van zijn vader. Echt shit voor je!!! Sterkte!!!!
Ik had ze al verwacht, die reacties van: het is een klootzak , ga meteen weg ed Maar ik lees vooral een verhaal over twee ontzettend onzekere mensen in een ongezonde relatie. Daarin moet geen schuld worden gezocht. Hoezo loopt hij volledig over Ts heen? Ze zijn gaan samenwonen terwijl hij het niet wilde, en hebben een kind waarvoor hij niet volledig klaar was. Daarnaast komt Ts ook over als enorm onzeker, daar hoeft niet iemand anders voor schuldig te zijn. TS, hoe komt het dat je zoveel banen vindt en kwijtraakt? Heb je definitief gebroken met je pestverleden? Voel je je goed in je vel, ben je happy met je zelf? Waar komt die vermoeidheid vandaan? Hoe komt het dat hij zijn moeder vraagt om jou te helpen in het huishouden omdat ie bang is dat je zijn kleren last krimpen? (En voordat iedereen haar vriend hierdoor een loser vindt. Hoeveel van jullie laat he man geen was doen omdat je niet wil dat ie het verpest? Zegt dat iets over jou als persoon?)) Jouw vriend is onzeker, jij ook. Hij is niet gelukkig met jouw manier van doen, jij bent niet gelukkig met zijn manier van doen. Hoeveel praten jullie hierover? Wat doen jullie hieraan? Want volgens mij is de liefde er zeker wel..
Wat een rot situatie. Je hebt hem een tweede kans gegeven en hij behandeld te dan weer zo? Dat vind ik echt niet normaal! Hij toont totaal geen respect voor je, ik weet hoe zwaar het is om het chronisch vermoeidheidssyndroom te hebben want heb het zelf al een jaar of 6 in combinatie met de fibromyalgie. Je hebt je rust dan gewoon nodig maar dat hij je dan lui noemt vind ik echt niet normaal! Ik denk dat je gewoon eens wat harder moet worden jegens hem, zegt hij iets kwetsends of behandelt hij je weer verkeerd dan moet je niet weglopen maar gewoon eens rechtuit zeggen dat je dat niet verdiend en dat hij je moet gaan respecteren want dat je echt niet afhankelijk van hem bent en ook weg kan gaan met jullie zoontje! Merk je dat hem dat niks doet en hij wil niet praten of in relatietherapie? Dan zou ik denk ik toch besluiten om bij hem weg te gaan en dan ook NOOIT meer naar hem terug te gaan, dan kan hij janken en zich aanstellen, hij heeft het zelf helemaal stuk gemaakt! Misschien is het inderdaad wel zijn onzekerheid maar dat geeft hem niet het recht jou zo te behandelen, daar moet hij dan gewoon hulp voor gaan zoeken.
Hoe wat herkenbaar. Ik heb zelf ook zo'n relatie gehad. Ook af en toe lichamelijk geweld, maar echt, dit was het ergste... dat negatieve, kleinerende gedrag dat je doet voelen alsof je een nietsnut bent en niks waardig bent. Ook ik kan maar 1 ding zeggen.. vertrek! Bedenk de komende tijd je eigen plan. Zoek werk en als het nodig is opvang, kijk vast rond voor woningen. Meld aan je vriend dat als hij niet veranderd je vertrekt. Ligt je ouders in en vraag desnoods of je daar tijdelijk terecht kunt als hij niet gaat veranderen. Relatietherapie is echt heel nutteloos in deze situatie. Om dat te doen slagen moeten beide partijen respect voor elkaar hebben, deze man gaat niet veranderen naar mijn idee. Het is vreselijk om zo te moeten leven. Bang te zijn voor waar hij nu weer over gaat zeuren als hij thuis komt, wat je nu weer niet goed of niet goed genoeg gedaan hebt enz enz. Ook zou ik zelf hulp zoeken. Psychische hulp om zelf sterker te worden. Het zal je in deze relatie echt niet helpen als hij niet hetzelfde gaat doen, maar het zou jou persoonlijk zeker helpen. Sterkte ermee.
Ik zou afzonderlijk én samen in therapie gaan. Maar het klinkt alsof je vriend niet goed in zn vel zit. En hoe jij je laat behandelen klinkt ook niet alsof je sterk in je eigenen schoenen staat. Wil hij dat niet of levert het uiteindelijk niks op, dan heb je er alles aan gedaan en zou ik mijn eigen weg gaan.
Jullie moeten even rust hebben van elkaar. Eerst weer tot jezelf komen. Afzonderlijk en samen in therapie. Jullie zijn nu beiden onzeker en negatief. Jij bent daarbij te 'onderdanig' (ik zou me NOOIT naar mijn kamer laten sturen door mijn man!) en hij op een verbale manier agressief. Een time out lijkt me handig. Therapie opzetten. Werken aan jezelf,(hij ook) en kijken OF jullie samen nog een toekomst hebben. Maar zoals het nu gaat....nee...dat kan niet.
Jeetje, wat een ongezonde situatie/relatie. Ik zie hier inderdaad ook twee extreem onzekere mensen. Jij omdat je je zo laat behandelen. Hij omdat hij het nodig heeft om jou ontzettend te kleineren. Ik denk niet dat jullie hier zonder professionele hulp uitkomen.
Eerst en vooral,wat een schrijffouten zeg met die onhandige tablet. Ikzelf heb faalangst,ben heel onzeker durf niet goed onder de mensen komen (Nuja voel me dan onprettig en bekeken ) Ik heb een beste vriendin en enkele mensen die ik soms nog zie. Men beste vriendin geeft soortgelijk advies maar heb bang dat ik misschien enkel mijn vriend zijn slechte punten vertel en het dan als een eikel overkomt? Hij is heel onzeker, wilt wel iets doen maar voelt zich vastzitten Door de rekeningen.ik denk dat zolang we beiden niet evenveel kunnen betalen en sparen hij niets durft te doen(zowel trouwen bvb of gewoon regelmatig eens iets leuks doen) Hij kan met momenten een lieverd zijn zoals hij vroeger was en hij adoreert me (Heeft dit tegen mijn ouders verteld) hij is ook niet het type voor vreemdgaan. ikzelf kan wel eens doordrammen of hem plagen(kietelen tijdens zijn programma ).ik maak niet elke dag eten omdat hij vroeger niet altijd al wat ik maakte,dus geef sem meestal zijn portie en dan eten ik en men vriend iets anders savonds,bvb croqeu monsieur ofzo. Ik heb in combinatie van het vermoeidsheidssyndroom waarschijnlijk ontstekingsreuma (Zoals mijn mama) maar dat kunnen we nog niet meteen zien. Heb dus vaak last van men heupen en rug,kinderen knieën en polsen enz hierdoor is het moeilijk voor mij zoveel te combineren. Maar ik wil dus ook niet als slachtoffer overkomen want ik kan ook een echte trut zijn hoor. Mijn vriend en ik roepen nooit tegen elkaar,ruzie is meestal gewoon met verwijtingen slingeren (beide ) en ik die uiteindelijk ga lezen.ik heb het niet echt in me om te roepen?dominant doen lijkt me zo fake als ik het probeer,komt er dus zwak uit.ik ben meer iemand die opkropt en dan lichamelijk last krijg (Darmen van slag,hoofdpijn, moe.) maar net zoals wat ik doe denk ik dat hij ook opkropt en dat het drinken ,roken,gemeen doe zijn manier zijn om ermee om te gaan. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan net voor ik mijn vriend leerde kennen (Vader vertrok met zijn minnares ) mama was depressief natuurlijk en sloot zich maanden op in haar kamer en ik kreeg 20 euro om boodschappen te doen (Dus veel goedkope fastfood) mijn zus zat op kot en mijn broer van mijn vriend zijn leeftijd mishandeld me erger als voorheen.slaan(deed bodybulding en kickboksen toen en nam speciale hormonen of zoiets)gemene dingen zeggen,muziek opzetten tot smoren als ik naar school moest,mijn mama als een vod behandelen en schreeuwen tegen haar,enz.hierdoor spijbelde ik vaak omdat ik moe was en wilde slapen of gewoon niets doen.op school pesten ze me dan weer omdat ik elk jaar in een ander school kwam en dus een ander groepje.ik was altijd stil en beetje raar denk ik.ik al men lunch op wc en vond die tiener dingen zo banaal met alles wat er in men leven gebeurde. Even mijn voorgeschiedenis geven Mijn vriend kwam ik toen wat later tegen en hij kocht me alles wat ik wou,gingen uiteten,kreeg mooie dingen en zijn ouders zorgden voor mij als hun dochter (nu nog ) Ik ben uiteindelijk een beetje heel verwend geworden Zijn ouders houden van elkaar en hebben het heel goed financieel,me vriend is enig kind en krijgt wel eens wat.zijn auto hebben zijn ouders gekocht en hij krijgt vaak extra's. ik krijg elke maand een pak pampers voor sem,wasmiddel,wekelijks een doosje zelfgemaakte soep mee of lekkere maaltijd. Qua gedrag tegenover elkaar,zijn moeder is heel fel zoals mijn vriend maar nog met mate.altijd bits doen tegen haar man,of negatief.haar man is het type dat nogal graag grapt (soms iets te) en jent haar dan nog wat op.uiteindelijk lachen ze wel maar toch is zo heel gestrest natuurlijk.hij trekt zich terug in de tuin om daar te werken. Ik wou dat ik zo iemand was die ultimatums kon stellen of dominant doen maar zit niet in me Als ik vraag of hij van me houdt dan zegt hij zo van jaha dat weet je en dan vraag ik waarom hij dan zo doet en zegt hij oh nee begin je weer! Stop toch er is niets aan de hand je ziet vanalles vliegen,ga gewoon wat lezen ofzo als ik dan nog doordram dan begint hij die gemene dingen/verwijtingen te zeggen of gaat dan iets anders doen. Relatietherapie zie ik zitten maar weet zijn antwoord al.ik ga proberen meer dingen te doen voor mezelf,uiteten met vriendin ofzo en eens kijken voor een psycholoog om mee te babbelen. We hebben beide fouten,maar uiteen gaan vind ik geen optie en weet zeker dat hij dat ook niet wil. Overigs is hij wel een goede papa hoor hij is zot van hem en straalt liefde uit.alleen dat verzorgen/oppassen/brengen naar de crèche voor het werk, is vermoeiend voor hem met ons hyper kindje die vaak ziekjes is. Amaai wat een uitleg Groetjes
Het komt op mij over alsof hij je 'for granted' neemt, en een stuk chagrijn is geworden. Zeg je dit ook tegen hem? Want dat mag hij best weten. Verder denk ik dat jij ook een hoop dingen niet hebt verwerkt, dat merk ik oa in de manier van schrijven: er is geen touw aan vast te knopen. 10 jaar is een lange tijd, al helemaal als jij een tiener (minderjarig zelfs) was toen jullie samen kwamen. Jij bent nu volwassen, hij is nog steeds dezelfde. Misschien passen jullie gewoon niet meer bij elkaar. (Wel erg jammer dat er nu een kind bij betrokken is!) Sterkte in je beslissing
Als ik je tweede bericht lees zie ik voornamelijk een tiener voor me die een veilige haven heeft gezocht. Jij vond bij je vriend en zijn familie destijds alles wat je thuis niet had, en hij had wellicht iemand nodig die afhankelijk van hem wilde zijn. 10 jaar hoeft geen groot verschil te zijn als de jongere partner zeer volwassen en rijp is. Jij komt me iig niet over als een zelfstandige volwassen vrouw die haar leven onder controle heeft. Ik denk eerlijk gezegd dat jullie beide vooral aan zichzelf moeten werken. Zolang je niet tevreden bent met jezelf kun je dat ook niet zijn met je partner. Als hij ook zo enorm onzeker is, is het voor hem wellicht ook heel zwaar dat ie nu de verantwoordelijkheid heeft over een vrouw en kind. En jij zoekt bevestiging bij hem, Hij zal die waarschijnlijk ook bij jou zoeken. Ik zou jullie echt adviseren om beide hulp te zoeken. Jullie zoon heeft 2 sterke stabiele ouders nodig.
Ik denk dat jullie beiden eens naar de huisarts moeten gaan voor raad. Hij voor zijn onzekerheid en jij ook en ook voor je sociale angstfobie. Jullie zijn beiden onzeker. Ik wens jullie het beste
Ik lees veel onzekerheid, angst, gewoonte. Na 10 jaar wordt het dagelijkse leven een sleur. Vooral als er niets kan worden gedaan zoals uitjes en vakanties kan ik me voorstellen dat sommige mensen daar chagrijnig van worden. Telkens op je geld moeten letten zodra je iets wilt kopen o.i.d. Het zal hem natuurlijk ook dwars zitten dat jij geen stabiel en niet voldoende inkomen hebt. Ookal weet hij dat je hier niet bewust iets aan kan doen, op den duur kan dit toch een irritatiepunt worden bij hem. Ik zie veel punten uit mijn eerste relatie terug in jou man. Alleen, ik was dan jou man. Ik werd chagrijnig, kleineerde hem, reageerde kortaf, wilde geen zoen meer geven, etc. Dit ging voor een groot deel onbewust. Ik had het ook al eens uit gemaakt maar huilde tranen met tuiten en kon niet zonder hem. Ik miste hem zo ontzettend. Dan ging het weer even goed en dan begon het weer opnieuw. Toen ik het definitief uit maakte voelde dit als een opluchting maar ook als een grote vergissing. Ik heb toch doorgezet en ben leuke dingen met vriendinnen gaan doen. Toen kwam ik er achter dat ik hem eigenlijk helemaal niet miste. Hij was mijn eerste vriendje. Wij zaten vanaf dag 1 bijna iedere dag samen en dat 3 jaar lang. Ik was bang om weer alleen te zijn. Bang om iemand de deur te wijzen en niet te weten wat de toekomst zou brengen. Ik miste hem helemaal niet en hield niet meer van hem. Ik hield er van om een relatie te hebben en belangrijk voor iemand te zijn maar dat wilde ik dus niet met hem. Samenvattend: bang voor alles wat komen gaat en niet meer komen gaat. Ik heb het idee dat dit ook bij jou vriend speelt. Het is een sleur voor hem geworden. Hij voelt zich niet meer prettig bij jou maar durft dit niet de doorbreken omdat deze relatie voor hem vertrouwd en gewend is. Hij weet niet goed wat hij zonder jou moet omdat hij al 10 jaar iemand om zich heen heeft gehad. Bang om alleen te zijn en bang voor het onbekende. De stap niet durven zetten om te zeggen: dit gaat zo niet meer. Het kan natuurlijk ook anders zijn. Dat hij wel voor jullie relatie wil vechten. Dan raad ik ten zeerste relatietherapie aan. Bovenstaande is alleen mijn ervaring en wat ik er in herken.
Dat heb je heel mooi omschreven! Ik heb zelf ook in deze situatie gezeten. Op mijn werk werd ik als zondebok gezien. Ik kreeg alleen maar te horen wat ik fout deed, nooit wat er goed ging. Ik liep constant op eieren. (ik heb vrijwel zeker ADD, maar dat wist ik toen nog helemaal niet en was anders dan anderen en daarom werd ik ook als pispaaltje behandeld) en dat reageerde ik weer af op mijn toenmalige vriend. Ik werd thuis de perfectionistische kenau die op mijn werk tegen mij tekeer ging. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik alleen maar irritatie zag als hij in de buurt was.Ik was helemaal mezelf niet meer. Uiteindelijk na 3 jaar samenwonen de knoop doorgehakt en uit elkaar gegaan. Ik was bang alleen te zijn en te blijven, maar daar moest ik echt even doorheen want na een tijdje uitelkaar te zijn merktte ik ook dat ik hem helemaal niet miste en er een groot blok irritatie van mij afviel. Ik werd weer deels mezelf. Uiteindelijk heb ik ook mezelf kunnen loswreken van mijn werk en heb weer "lucht" in mijn leven. @TS: Buiten jullie thuissituatie om; hoe gaat het op zijn werk? Heeft je vriend werk en zo ja bevalt hem dat (nog) goed? Kan hij goed met collega's/baas overweg? Praat hij wel eens over zijn werk of hoe zijn dag was?